|
26.1.2008 |
PL |
Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej |
C 22/15 |
Wyrok Trybunału (trzecia izba) z dnia 29 listopada 2007 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Högsta domstolen — Szwecja) — Kerstin Sundelind Lopez przeciwko Miguelowi Enrique Lopezowi Lizazo
(Sprawa C-68/07) (1)
(Rozporządzenie nr 2201/2003 - Artykuły 3, 6 i 7 - Właściwość sądu - Uznawanie i wykonanie orzeczeń w sprawach małżeńskich i odpowiedzialności rodzicielskiej - Właściwość w sprawach o rozwód - Pozwany obywatel państwa trzeciego mający miejsce zamieszkania w takim państwie - Krajowe przepisy o jurysdykcji przewidujące nadzwyczajną właściwość)
(2008/C 22/29)
Język postępowania: szwedzki
Sąd krajowy
Högsta domstolen
Strony w postępowaniu przed sądem krajowym
Strona skarżąca: Kerstin Sundelind Lopez
Strona pozwana: Miguel Enrique Lopez Lizazo
Przedmiot
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym — Högsta domstolen — Wykładnia art. 3, 6 i 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000 (Dz.U. L 338, str. 1) — Właściwość w sprawach o rozwód w sytuacji gdy strona pozwana ani nie ma miejsca zamieszkania na terytorium państwa członkowskiego ani nie jest obywatelem państwa członkowskiego
Sentencja
Wykładni art. 6 i 7 rozporządzenia Rady (WE) nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczącego jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orzeczeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach dotyczących odpowiedzialności rodzicielskiej, uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1347/2000, zmienione rozporządzeniem Rady (WE) nr 2116/2004 z dnia 2 grudnia 2004 r. w zakresie umów ze Stolicą Apostolską, należy dokonać w ten sposób, że w sprawie o rozwód, gdy pozwany nie ma zwykłego miejsca zamieszkania w jednym z państw członkowskich i nie jest obywatelem któregoś z państw członkowskich, sądy państwa członkowskiego nie mogą dla rozstrzygnięcia takiego wniosku oprzeć swej właściwości na prawie krajowym, jeżeli sądy innego państwa członkowskiego są właściwe w oparciu o art. 3 tego rozporządzenia.