4.3.2006   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 64/1

(1)

De Internationale Maritieme Organisatie (hierna „IMO” genoemd) heeft in 1993 de Internationale Veiligheidsmanagementcode voor het veilige gebruik van schepen en voorkoming van verontreiniging, hierna „ISM-code” genoemd, aangenomen. Deze Code is geleidelijk bindend geworden voor de meeste internationale reizen makende schepen door het opnemen van het in mei 1994 goedgekeurde hoofdstuk IX „Management voor het veilige gebruik van schepen” in het Internationaal Verdrag voor de beveiliging van mensenlevens op zee, 1974 (SOLAS).

(2)

De ISM-code is door de IMO gewijzigd bij Resolutie MSC.104(73), die op 5 december 2000 is aangenomen.

(3)

De richtlijnen voor de implementatie van de ISM-code door de overheid zijn aangenomen bij IMO-Resolutie A.788(19) op 23 november 1995. De richtlijnen zijn gewijzigd bij Resolutie A.913(22), die op 29 november 2001 is aangenomen.

(4)

Bij Verordening (EG) nr. 3051/95 van de Raad van 8 december 1995 betreffende een veiligheidsbeleid voor ro-ro-passagiersschepen (3) werd de ISM-code per 1 juli 1996 bindend voor alle ro-ro-passagiersveerboten die een geregelde dienst onderhouden van en naar havens van de lidstaten, zowel bij binnenlandse als internationale reizen en ongeacht de vlag waaronder zij varen. Dit was de eerste stap op de weg naar een uniforme en samenhangende implementatie van de ISM-code in alle lidstaten.

(5)

Per 1 juli 1998 werd de ISM-code krachtens het bepaalde in hoofdstuk IX van het SOLAS-Verdrag bindend voor maatschappijen die passagiersschepen, met inbegrip van hogesnelheidspassagiersvaartuigen, olietankers, chemicaliëntankers, gastankers, bulkcarriers en hogesnelheidsvrachtvaartuigen van 500 brutoton en meer gebruiken voor internationale reizen.

(6)

Per 1 juli 2002 werd de ISM-code bindend voor maatschappijen die andere vrachtschepen en verplaatsbare offshorebooreenheden van 500 brutoton en meer gebruiken voor internationale reizen.

(7)

De veiligheid van mensenlevens op zee en de bescherming van het milieu kunnen daadwerkelijk worden verbeterd door een strikte en verplichte toepassing van de ISM-code.

(8)

Het is wenselijk de ISM-code rechtstreeks toe te passen op schepen die onder de vlag van een lidstaat varen, alsmede op schepen, ongeacht de vlag waaronder zij varen, die uitsluitend voor binnenlandse reizen worden gebruikt of lijndiensten onderhouden van of naar havens van de lidstaten.

(9)

De vaststelling van een nieuwe rechtstreeks toepasselijke verordening zou voor handhaving van de ISM-code moeten zorgen, met dien verstande dat de lidstaten beslissen of zij de Code toepassen op schepen die uitsluitend in havengebieden worden gebruikt, ongeacht de vlag waaronder zij varen.

(10)

Derhalve moet Verordening (EG) nr. 3051/95 worden ingetrokken.

(11)

Een lidstaat die van oordeel is dat reders zich in de praktijk moeilijk kunnen houden aan specifieke voorschriften van deel A van de ISM-code voor bepaalde schepen of categorieën schepen welke uitsluitend voor binnenlandse reizen in die lidstaat worden gebruikt, kan volledig of gedeeltelijk van die bepalingen afwijken door maatregelen op te leggen waarmee de doelstellingen van de Code in dezelfde mate worden verwezenlijkt. Die lidstaat kan, voor dergelijke schepen en maatschappijen, in alternatieve certificatie- en verificatieprocedures voorzien.

(12)

Richtlijn 95/21/EG van de Raad van 19 juni 1995 betreffende havenstaatcontrole (4) moet in aanmerking worden genomen.

(13)

Bij de definiëring van erkende organisaties in de zin van deze verordening moet ook rekening worden gehouden met Richtlijn 94/57/EG van de Raad van 22 november 1994 inzake gemeenschappelijke voorschriften en normen voor met de inspectie en controle van schepen belaste organisaties en voor de desbetreffende werkzaamheden van maritieme instanties (5). Bij de vaststelling van het toepassingsgebied van deze verordening met betrekking tot voor binnenlandse reizen gebruikte passagiersschepen moet rekening gehouden worden met Richtlijn 98/18/EG van de Raad van 17 maart 1998 inzake veiligheidsvoorschriften en -normen voor passagiersschepen (6).

(14)

Wijzigingen van bijlage II dienen vastgesteld te worden overeenkomstig Besluit 1999/468/EG van de Raad van 28 juni 1999 tot vaststelling van de voorwaarden voor de uitoefening van de aan de Commissie verleende uitvoeringsbevoegdheden (7).

(15)

Aangezien de doelstellingen van deze verordening, te weten het veiligheidsmanagement, de veilige exploitatie van schepen en de verontreinigingspreventie met betrekking tot schepen, niet voldoende door de lidstaten kunnen worden verwezenlijkt en derhalve beter door de Gemeenschap kunnen worden verwezenlijkt, kan de Gemeenschap, overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel, gaat deze verordening niet verder dan nodig is om deze doelstellingen te verwezenlijken,

a)

die maatschappijen aan boord en op de wal veiligheidsmanagementsystemen invoeren, implementeren en naar behoren onderhouden, en

b)

de overheden van vlag- en havenstaten daarop controle uitoefenen.

1.

„ISM-code”: Internationale Veiligheidsmanagementcode voor het veilige gebruik van schepen en voor verontreinigingspreventie, als aangenomen door de Internationale Maritieme Organisatie (IMO) bij Resolutie A.741(18) van de Vergadering van 4 november 1993, gewijzigd bij Resolutie MSC.104(73) van de Maritieme Veiligheidscommissie van 5 december 2000, en als bijlage I aan deze verordening gehecht, in bijgewerkte versie;

2.

„erkende organisatie”: een lichaam dat erkend is overeenkomstig de bepalingen van Richtlijn 94/57/EG;

3.

„maatschappij”: de eigenaar van het schip of elke andere organisatie of een persoon, zoals de manager of rompbevrachter, die de verantwoordelijkheid voor het gebruik van het schip heeft overgenomen van de eigenaar en er daardoor mee heeft ingestemd alle door de ISM-code voorgeschreven plichten en verantwoordelijkheid op zich te nemen;

4.

„passagiersschip”: een schip, een hogesnelheidsvaartuig inbegrepen, dat meer dan twaalf passagiers vervoert, of een onderwaterpassagiersvaartuig;

5.

„passagier”: iedere persoon aan boord met uitzondering van:

6.

„hogesnelheidsvaartuig”: een hogesnelheidsvaartuig als omschreven in hoofdstuk X, voorschrift 1, lid 2, van het SOLAS-Verdrag van 1974, als van kracht. Voor hogesnelheidspassagiersvaartuigen gelden de beperkingen vermeld in artikel 2, punt f), van Richtlijn 98/18/EG;

7.

„vrachtschip”: een schip, met inbegrip van een hogesnelheidsvaartuig dat geen passagiersschip is;

8.

„internationale reis”: een reis over zee van een haven in een lidstaat of elke andere staat naar een haven buiten die staat, of omgekeerd;

9.

„binnenlandse reis”: een reis in zeegebieden van een haven van een lidstaat naar dezelfde of een andere haven in die lidstaat;

10.

„geregelde dienst”: een reeks tochten per schip ten behoeve van het verkeer tussen dezelfde twee of meer punten, welke plaatsvinden:

11.

„ro-ro-passagiersveerboot”: een zeegaand passagiersvaartuig als omschreven in hoofdstuk II-1, van het SOLAS-Verdrag, als van kracht;

12.

„onderwaterpassagiersvaartuig”: een voor de vaart bestemd passagiersvaartuig dat hoofdzakelijk onder water vaart en van bovenzeese ondersteuning, bv. een oppervlakteschip of faciliteiten aan de wal, gebruikmaakt voor monitoring en een of meer van de volgende handelingen:

13.

„verplaatsbare offshorebooreenheid”: een vaartuig dat booroperaties kan uitvoeren voor de exploratie of de ontginning van rijkdommen onder de zeebodem zoals vloeibare of gasvormige koolwaterstoffen, zwavel of zout;

14.

„brutotonnage”: de brutotonnage van een schip, bepaald overeenkomstig het Internationaal Verdrag betreffende de meting van schepen van 1969 of, in het geval van schepen die uitsluitend voor binnenlandse reizen worden gebruikt en indien het schip niet is gemeten overeenkomstig dat Verdrag, de brutotonnage van een schip, bepaald overeenkomstig de bestaande nationale voorschriften inzake tonnagemeting.

a)

voor internationale reizen gebruikte vrachtschepen en passagiersschepen die onder de vlag van een lidstaat varen;

b)

vrachtschepen en passagiersschepen die uitsluitend voor binnenlandse reizen worden gebruikt, ongeacht de vlag waaronder zij varen;

c)

vrachtschepen en passagiersschepen die geregelde diensten onderhouden van of naar havens van de lidstaten, ongeacht de vlag waaronder zij varen;

d)

verplaatsbare offshorebooreenheden, die gebruikt worden onder het gezag van een lidstaat.

a)

oorlogsschepen, troepentransportschepen of andere schepen die eigendom zijn van of gebruikt worden door een lidstaat en alleen voor niet-commerciële overheidsdiensten worden gebruikt;

b)

schepen die niet mechanisch worden aangedreven, houten schepen met een primitieve constructie, plezierjachten en pleziervaartuigen, tenzij zij een bemanning hebben of zullen hebben en meer dan twaalf passagiers voor commerciële doeleinden vervoeren;

c)

vissersvaartuigen;

d)

vrachtschepen en verplaatsbare offshorebooreenheden met een brutotonnage van minder dan 500 ton;

e)

andere passagierschepen dan ro-ro-passagiersveerboten, varend in de zeegebieden van klasse C en D als omschreven in artikel 4 van Richtlijn 98/18/EG.

a)

de betrokken lidstaat stelt de Commissie in kennis van de afwijking en van de voorgenomen maatregelen;

b)

indien binnen zes maanden na de kennisgeving volgens de in artikel 12, lid 2, bedoelde procedure wordt besloten dat de voorgestelde afwijking niet gerechtvaardigd is of dat de voorgestelde maatregelen niet volstaan, wordt van de betrokken lidstaat verlangd dat hij de voorgenomen bepalingen aanpast of intrekt;

c)

bij de bekendmaking van de vastgestelde maatregelen wordt door deze lidstaat rechtstreeks verwezen naar lid 1 en, indien van toepassing, lid 2.

4.3.2006   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 64/37

(1)

Voortbouwend op de mededeling van de Commissie over duurzame ontwikkeling heeft de Europese Raad doelstellingen geformuleerd als algemene richtsnoeren voor de toekomstige ontwikkeling op prioritaire gebieden zoals „volksgezondheid” en „natuurlijke hulpbronnen”.

(2)

Water is een schaarse natuurlijke hulpbron, waarvan de kwaliteit moet worden beschermd, behoed, beheerd en behandeld. Met name oppervlaktewateren zijn hernieuwbare bronnen met een beperkt vermogen om te herstellen van de schadelijke effecten van menselijke activiteiten.

(3)

Het beleid van de Gemeenschap ten aanzien van het milieu moet gericht zijn op een hoog beschermingsniveau, en bijdragen tot de verwezenlijking van de doelstellingen voor het behoud, de bescherming en de verbetering van de kwaliteit van het milieu en de bescherming van de gezondheid van de mens.

(4)

In december 2000 heeft de Commissie een mededeling aan het Europees Parlement en de Raad over de ontwikkeling van een nieuw zwemwaterbeleid goedgekeurd, en een breed overleg op gang gebracht met alle belanghebbenden en betrokken partijen. Het belangrijkste resultaat van het overleg was algemene steun voor de ontwikkeling van een nieuwe zwemwaterrichtlijn op basis van de meest recente wetenschappelijke gegevens en met meer aandacht voor een bredere publieksparticipatie.

(5)

Besluit nr. 1600/2002/EG van het Europees Parlement en de Raad van 22 juli 2002 tot vaststelling van het zesde milieuactieprogramma van de Europese Gemeenschap (5) bevat de toezegging dat een hoog niveau van bescherming van het zwemwater zal worden gerealiseerd, onder meer door herziening van Richtlijn 76/160/EEG van de Raad van 8 december 1975 betreffende de kwaliteit van zwemwater (6).

(6)

Uit hoofde van het Verdrag moet de Gemeenschap bij het bepalen van haar beleid op milieugebied onder meer rekening houden met de beschikbare wetenschappelijke en technische gegevens. In het kader van deze richtlijn moet bij de implementatie van de betrouwbaarste indicatorparameters om microbiologische gezondheidsrisico's te bepalen en een hoog beschermingsniveau te bereiken, gebruik worden gemaakt van wetenschappelijke gegevens. Er dienen met spoed verdere epidemiologische studies te worden verricht van de aan het zwemmen, met name in zoet water, verbonden gezondheidsrisico's.

(7)

Teneinde de doelmatigheid en het verstandig gebruik van hulpbronnen te verbeteren, dient deze richtlijn nauw te worden gecoördineerd met andere communautaire wetgeving op het gebied van water, zoals Richtlijn 91/271/EEG van de Raad van 21 mei 1991 inzake de behandeling van stedelijk afvalwater (7), Richtlijn 91/676/EEG van de Raad van 12 december 1991 inzake de bescherming van water tegen verontreiniging door nitraten uit agrarische bronnen (8) en Richtlijn 2000/60/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 oktober 2000 tot vaststelling van een kader voor communautaire maatregelen betreffende het waterbeleid (9).

(8)

Onder de belanghebbenden moet passende informatie worden verspreid over de voorgenomen maatregelen en het verloop van de implementatie. Het publiek moet tijdig en naar behoren worden geïnformeerd over de resultaten van de controle van de zwemwaterkwaliteit en over de risicobeheersmaatregelen ter voorkoming van gevaren voor de gezondheid, met name in geval van voorspelbare kortstondige verontreiniging of abnormale situaties. Er moet worden gebruikgemaakt van nieuwe technologieën waarmee het publiek doelmatig en op vergelijkbare wijze kan worden voorgelicht over het zwemwater in de gehele Gemeenschap.

(9)

Voor de controle moeten geharmoniseerde analysemethoden en -praktijken worden toegepast. Voor het verkrijgen van een realistische indeling van zwemwater, is observatie en kwaliteitsbeoordeling over een langere periode noodzakelijk.

(10)

De conformiteit moet een zaak zijn van adequate beheersmaatregelen en kwaliteitsborging, en niet uitsluitend van metingen en berekeningen. Als basis voor de beheersmaatregelen zou een stelsel van zwemwaterprofielen daarom een beter inzicht kunnen bieden in de betrokken risico's. Tegelijkertijd moet bijzondere aandacht worden besteed aan de inachtneming van kwaliteitsnormen en een samenhangende overgang van Richtlijn 76/160/EEG naar de nieuwe richtlijn.

(11)

Op 17 februari 2005 heeft de Gemeenschap het VNECE-Verdrag betreffende toegang tot informatie, inspraak bij besluitvorming en toegang tot de rechter inzake milieuaangelegenheden (het Verdrag van Aarhus) geratificeerd. Derhalve is het passend dat in deze richtlijn, ter aanvulling van Richtlijn 2003/4/EG van het Europees Parlement en de Raad van 28 januari 2003 inzake de toegang van het publiek tot milieu-informatie (10) en Richtlijn 2003/35/EG van het Europees Parlement en de Raad van 26 mei 2003 tot voorziening in inspraak van het publiek in de opstelling van bepaalde plannen en programma's betreffende het milieu (11), bepalingen worden opgenomen betreffende de toegang van het publiek tot informatie en dat wordt voorzien in inspraak van het publiek bij de uitvoering van deze richtlijn.

(12)

Daar de doelstellingen van deze richtlijn, namelijk het bereiken door de lidstaten op grond van gemeenschappelijk normen, van een goede zwemwaterkwaliteit en een hoog beschermingsniveau in de gehele Gemeenschap niet voldoende door de lidstaten kunnen worden verwezenlijkt en derhalve beter door de Gemeenschap kunnen worden verwezenlijkt, kan de Gemeenschap, overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze richtlijn niet verder dan nodig is om deze doelstellingen te verwezenlijken.

(13)

De maatregelen die noodzakelijk zijn voor de uitvoering van deze richtlijn moeten worden vastgesteld overeenkomstig Besluit 1999/468/EG van de Raad van 28 juni 1999 tot vaststelling van de voorwaarden voor de uitoefening van de aan de Commissie verleende uitvoeringsbevoegdheden (12).

(14)

Het onverminderde belang van het Europees beleid ten aanzien van het zwemwater blijkt elk badseizoen opnieuw uit het feit dat het publiek beschermd wordt tegen incidentele en chronische verontreiniging als gevolg van lozingen in of bij Europese badzones. De algehele kwaliteit van het zwemwater is sinds de inwerkingtreding van Richtlijn 76/160/EEG aanzienlijk verbeterd. De richtlijn is evenwel gebaseerd op de stand van de kennis en de ervaring in het begin van de jaren zeventig. Het zwemwatergebruik is sindsdien structureel veranderd, evenals de stand van de wetenschappelijke en technische kennis. Die richtlijn dient derhalve te worden ingetrokken.

a)

de controle en de indeling van de zwemwaterkwaliteit;

b)

het beheer van de zwemwaterkwaliteit, en

c)

het verstrekken van informatie over zwemwaterkwaliteit aan het publiek.

a)

zwembaden en gezondheidsbaden;

b)

ingesloten wateren die behandeld worden, of gebruikt worden voor therapeutische doeleinden;

c)

kunstmatig gecreëerde, van het oppervlaktewater en het grondwater gescheiden ingesloten wateren.

1.

„oppervlaktewater”, „grondwater”, „binnenwater”, „overgangswater”, „kustwater” en „stroomgebied” hebben dezelfde betekenis als in Richtlijn 2000/60/EG;

2.

„bevoegde autoriteit”: de autoriteit of autoriteiten die een lidstaat heeft aangewezen om toe te zien op de naleving van de eisen van deze richtlijn, of een andere autoriteit of instantie waaraan die taak gedelegeerd is;

3.

„permanent”: met betrekking tot een zwemverbod of een negatief zwemadvies, voor de duur van ten minste één volledig badseizoen;

4.

„groot aantal”: met betrekking tot zwemmers, een aantal dat de bevoegde autoriteit groot acht, met name gelet op tendensen uit het verleden of op de beschikbare infrastructuur of faciliteiten, dan wel op de maatregelen die getroffen zijn ter bevordering van het zwemmen;

5.

„verontreiniging”: de aanwezigheid van microbiologische besmetting of van andere organismen of afval, die de zwemwaterkwaliteit aantast en een risico voor de gezondheid van de zwemmers inhoudt, als bedoeld in de artikelen 8 en 9, en in bijlage I, kolom A;

6.

„badseizoen”: de periode waarin grote aantallen zwemmers kunnen worden verwacht;

7.

„beheersmaatregelen”: de volgende maatregelen die met betrekking tot zwemwater worden genomen:

8.

„kortstondige verontreiniging”: een microbiologische besmetting in de zin van bijlage I, kolom A, met duidelijk aantoonbare oorzaken, waarvan normaliter niet wordt verwacht dat zij de zwemwaterkwaliteit langer zal aantasten dan ongeveer 72 uur vanaf het begin van de aantasting, en waarvoor de bevoegde autoriteit overeenkomstig bijlage II procedures voor de voorspelling en de aanpak heeft ingesteld;

9.

„abnormale situatie”: gebeurtenis of combinatie van gebeurtenissen die de zwemwaterkwaliteit op de betrokken locatie beïnvloedt, en die zich naar verwachting gemiddeld niet meer dan eens in de vier jaar zal voordoen;

10.

„reeks zwemwaterkwaliteitsgegevens”: gegevens verkregen overeenkomstig artikel 3;

11.

„beoordeling van de zwemwaterkwaliteit”: het proces van de beoordeling van de zwemwaterkwaliteit, volgens de in bijlage II omschreven beoordelingsmethode;

12.

„proliferatie van cyanobacteriën”: de ophoping van cyanobacteriën in de vorm van bloei, tapijt of drijflaag;

13.

„betrokken publiek” heeft dezelfde betekenis als in Richtlijn 85/337/EEG van de Raad van 27 juni 1985 betreffende de milieu-effectbeoordeling van bepaalde openbare en particuliere projecten (13).

a)

de meeste zwemmers worden verwacht, of

b)

volgens het zwemwaterprofiel het grootste risico van verontreiniging wordt verwacht.

a)

voor elk zwemwater;

b)

na afloop van elk badseizoen;

c)

aan de hand van de reeks zwemwaterkwaliteitsgegevens die met betrekking tot dat badseizoen en de drie voorgaande badseizoenen zijn verzameld, en

d)

overeenkomstig de procedure van bijlage II.

—

aan de bepaling van lid 3 is voldaan, of

—

de reeks zwemwatergegevens die voor zwemwaterkwaliteitsbeoordelingen gebruikt worden op ten minste acht monsters zijn gebaseerd, wanneer het gaat om zwemwater met een badseizoen van ten hoogste acht weken,

a)

het zwemwater recentelijk als zodanig is aangewezen;

b)

wijzigingen zijn opgetreden die de indeling van het zwemwater overeenkomstig artikel 5 waarschijnlijk zullen beïnvloeden, in welk geval de beoordeling wordt uitgevoerd aan de hand van een reeks zwemwaterkwaliteitsgegevens die alleen bestaan uit de resultaten voor monsters die genomen zijn nadat de wijzigingen zijn opgetreden, of

c)

het zwemwater reeds is beoordeeld overeenkomstig Richtlijn 76/160/EEG, in welk geval gelijkwaardige gegevens verzameld op grond van Richtlijn 76/160/EEG worden gebruikt, en de parameters 2 en 3 van de bijlage van Richtlijn 76/160/EEG voor dit doel beschouwd worden als gelijkwaardig aan de parameters 2 en 1 in bijlage I, kolom A, bij deze richtlijn.

a)

aangrenzend zijn;

b)

overeenkomstig lid 2, lid 3 en lid 4, punt c), tijdens de vier voorgaande jaren op dezelfde wijze beoordeeld zijn, en

c)

een zwemwaterprofiel met gemeenschappelijke risicofactoren dan wel zonder risicofactoren vertonen.

a)

„slecht”;

b)

„aanvaardbaar”;

c)

„goed”, of

d)

„uitstekend”.

a)

voor elk als „slecht” ingedeeld zwemwater worden met ingang van het badseizoen volgend op dat van de indeling, de volgende maatregelen genomen:

b)

indien een zwemwater vijf opeenvolgende jaren als „slecht” ingedeeld is, wordt een permanent zwemverbod ingesteld of een permanent negatief zwemadvies uitgebracht. Een lidstaat kan evenwel vóór het einde van de in de periode van vijf jaar een permanent zwemverbod instellen of een permanent negatief zwemadvies uitbrengen, indien hij van oordeel is dat de verwezenlijking van de kwaliteit „aanvaardbaar” onhaalbaar of onevenredig duur is.

—

aan de weet te komen hoe inspraak kan worden uitgeoefend;

—

voorstellen, opmerkingen of klachten te formuleren.

a)

de actuele indeling van het zwemwater alsmede elk zwemverbod of negatief zwemadvies als bedoeld in dit artikel door middel van een duidelijk en eenvoudig teken of symbool;

b)

een algemene beschrijving van het zwemwater, in niet-technische bewoordingen, op basis van het overeenkomstig bijlage III vastgestelde zwemwaterprofiel;

c)

in het geval van zwemwateren waarin zich een kortstondige verontreiniging kan voordoen:

d)

informatie over de aard en de verwachte duur van abnormale situaties tijdens zulke gebeurtenissen;

e)

bij een zwemverbod of een negatief zwemadvies: een waarschuwingsbord voor het publiek met de redenen daarvoor;

f)

bij invoering van een permanent zwemverbod of een permanent negatief zwemadvies: het feit dat het betrokken gebied geen zwemwater meer is en de redenen daarvoor, en

g)

een verwijzing naar bronnen met meer informatie in overeenstemming met lid 2.

a)

de lijst van zwemwateren;

b)

de indeling van elk zwemwater en het desbetreffende zwemwaterprofiel gedurende de laatste drie jaar, inclusief de resultaten van de controles die sinds de laatste indeling overeenkomstig deze richtlijn zijn uitgevoerd;

c)

in het geval van zwemwateren die als „slecht” worden ingedeeld, informatie over de oorzaken van de verontreiniging en over de maatregelen die zijn genomen om blootstelling van de zwemmers aan de verontreiniging te voorkomen en de oorzaken ervan aan te pakken, als bedoeld in artikel 5, lid 4, en

d)

in het geval van zwemwateren waarin zich een kortstondige verontreiniging kan voordoen, algemene informatie over:

a)

de resultaten van een passende Europese epidemiologische studie, die de Commissie in samenwerking met de lidstaten zal verrichten;

b)

andere wetenschappelijke, analytische en epidemiologische ontwikkelingen die voor de parameters van zwemwaterkwaliteit relevant zijn, inclusief met betrekking tot virussen, en

c)

de aanbevelingen van de Wereldgezondheidsorganisatie.

a)

de EN/ISO-norm inzake de gelijkwaardigheid van microbiologische methoden met het oog op artikel 3, lid 9, te specificeren;

b)

gedetailleerde regels voor de toepassing van artikel 8, lid 1, artikel 12, lid 1, onder a), en artikel 12, lid 4, vast te stellen;

c)

de analysemethodes voor de in bijlage I genoemde parameters aan te passen aan de wetenschappelijke en technische vooruitgang;

d)

bijlage V aan te passen aan de wetenschappelijke en technische vooruitgang;

e)

richtsnoeren vast te stellen voor een gemeenschappelijke methode voor de beoordeling van afzonderlijke monsters.

4.3.2006   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 64/52

(1)

Richtlijn 76/464/EEG van de Raad van 4 mei 1976 betreffende de verontreiniging veroorzaakt door bepaalde gevaarlijke stoffen die in het aquatisch milieu van de Gemeenschap worden geloosd (3) is herhaaldelijk en ingrijpend gewijzigd (4). Ter wille van de duidelijkheid en een rationele ordening van de tekst dient tot codificatie van deze richtlijn te worden overgegaan.

(2)

Het is dringend noodzakelijk dat de lidstaten een algemene en gelijktijdige actie ondernemen ter bescherming van het aquatisch milieu van de Gemeenschap tegen verontreiniging, met name door bepaalde stoffen die persistent, toxisch en bioaccumuleerbaar zijn.

(3)

Verscheidene verdragen hebben tot doel de internationale waterlopen en het mariene milieu tegen verontreiniging te beschermen. Het is van belang zorg te dragen voor de geharmoniseerde uitvoering van deze verdragen.

(4)

Een dispariteit tussen de bepalingen die in de verschillende lidstaten van toepassing zijn met betrekking tot het lozen van bepaalde gevaarlijke stoffen in het aquatische milieu kan leiden tot ongelijke concurrentievoorwaarden en derhalve rechtstreeks van invloed zijn op de werking van de interne markt.

(5)

Besluit nr. 1600/2002/EG van het Europees Parlement en de Raad van 22 juli 2002 tot vaststelling van het Zesde Milieuactieprogramma van de Europese Gemeenschap (5) voorziet in een aantal maatregelen ter bescherming van zoet water en zeewater tegen bepaalde verontreinigende stoffen.

(6)

Het is, ter waarborging van een doelmatige bescherming van het aquatisch milieu in de Gemeenschap, nodig een eerste lijst, lijst I genaamd, op te stellen van bepaalde afzonderlijke stoffen die in hoofdzaak moeten worden gekozen op basis van hun toxiciteit, persistentie en bioaccumulatie, met uitzondering van die stoffen welke biologisch onschadelijk zijn of die snel worden omgezet in biologisch onschadelijke stoffen, alsmede een tweede lijst, lijst II genaamd, van stoffen met een schadelijke werking op het water, die evenwel beperkt kan zijn tot een bepaald gebied en afhangt van de kenmerken van de ontvangende wateren en de plaats daarvan. Elke lozing van deze stoffen moet onderworpen zijn aan een voorafgaande vergunning, waarin de emissienormen worden vastgesteld.

(7)

De verontreiniging door het lozen van de verschillende onder lijst I vallende gevaarlijke stoffen moet geheel worden beëindigd. Grenswaarden zijn vastgelegd bij de richtlijnen die zijn genoemd in bijlage IX bij Richtlijn 2000/60/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 oktober 2000 tot vaststelling van een kader voor communautaire maatregelen betreffende het waterbeleid (6). Artikel 16 van Richtlijn 2000/60/EG voorziet in procedures voor de ontwikkeling van controlemaatregelen en milieuhygiënische kwaliteitsnormen voor prioritaire stoffen.

(8)

Het is noodzakelijk de verontreiniging van het water door de in lijst II genoemde stoffen te beperken. De lidstaten moeten te dien einde programma's vaststellen die milieuhygiënische kwaliteitsnormen voor het water omvatten, welke zijn opgesteld met inachtneming van de richtlijnen van de Raad wanneer laatstgenoemde bestaan. De voor deze stoffen geldende emissienormen moeten worden berekend aan de hand van deze milieuhygiënische kwaliteitsnormen.

(9)

Het is van belang dat een of meer lidstaten, afzonderlijk of gezamenlijk, bepalingen kunnen vaststellen die strenger zijn dan de bepalingen van deze richtlijn.

(10)

Het is van belang een inventarisatie te maken van de lozingen van bepaalde bijzonder gevaarlijke stoffen in het aquatisch milieu van de Gemeenschap, teneinde de oorsprong daarvan na te gaan.

(11)

Het kan noodzakelijk zijn de lijsten I en II van bijlage I met inachtneming van de opgedane ervaring te herzien en zo nodig aan te vullen door, in voorkomend geval, bepaalde stoffen van lijst II over te brengen naar lijst I.

(12)

Deze richtlijn dient de verplichtingen van de lidstaten met betrekking tot de in bijlage II, deel B, genoemde termijnen voor omzetting in nationaal recht van de aldaar genoemde richtlijnen onverlet te laten,

a)

op oppervlaktewateren in het binnenland;

b)

op territoriale zeewateren;

c)

op kustwateren.

a)

„oppervlaktewateren in het binnenland”: alle stilstaande of stromende, zoete oppervlaktewateren die zich op het grondgebied van één of meer lidstaten bevinden;

b)

„kustwateren”: wateren die zijn gelegen aan de landzijde van de basislijn welke dient om de breedte van de territoriale zee te meten en die zich in het geval van waterlopen uitstrekken tot aan de zoetwatergrens;

c)

„zoetwatergrens”: de plaats in een waterloop waar bij laag water en in een periode met gering zoetwaterdebiet, het zoutgehalte merkbaar stijgt ten gevolge van de aanwezigheid van zeewater;

d)

„lozing”: iedere handeling waarbij de in lijst I of lijst II van bijlage I genoemde stoffen in de in artikel 1 bedoelde wateren worden gebracht, met uitzondering van

e)

„verontreiniging”: het direct of indirect door de mens lozen van stoffen of energie in het aquatisch milieu, ten gevolge waarvan de gezondheid van de mens in gevaar kan worden gebracht, het leven en de ecosystemen in het water kunnen worden geschaad, de mogelijkheden tot recreatie kunnen worden aangetast of een ander rechtmatig gebruik van het water kan worden gehinderd.

a)

voor iedere lozing in de in artikel 1 bedoelde wateren die een van deze stoffen kan bevatten, is een voorafgaande vergunning nodig, die wordt verleend door de bevoegde autoriteit van de betrokken lidstaat;

b)

voor lozingen van deze stoffen in de in artikel 1 bedoelde wateren en, wanneer zulks voor de toepassing van deze richtlijn noodzakelijk is, voor lozingen van deze stoffen in riolen, worden in de vergunning emissienormen vastgesteld;

c)

de vergunning mag slechts worden verleend voor een beperkte duur. Zij kan worden verlengd met inachtneming van de eventuele wijzigingen van de emissiegrenswaarden die zijn vastgesteld bij de in bijlage IX bij Richtlijn 2000/60/EG bedoelde richtlijnen.

a)

de in de lozingen toelaatbare maximumconcentratie van een stof. In geval van verdunning moet de emissiegrenswaarde die is vastgesteld bij de in bijlage IX bij Richtlijn 2000/60/EG bedoelde richtlijnen worden gedeeld door de verdunningsfactor;

b)

de in de lozingen toelaatbare maximumhoeveelheid van een stof tijdens een of meer bepaalde perioden, zo nodig uitgedrukt in een gewichtseenheid van de verontreinigende stof per eenheid van het element dat kenmerkend is voor de verontreinigende werkzaamheid (bijvoorbeeld, gewichtseenheid per grondstof of per eenheid product).

4.3.2006   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 64/60

(1)

De uitvoering van de Aanbeveling 98/561/EG van de Raad van 24 september 1998 betreffende Europese samenwerking ter waarborging van de kwaliteit in het hoger onderwijs is (3), zoals uit het verslag van de Commissie van 30 september 2004 blijkt, een doorslaand succes. Om het Europees hoger onderwijs voor de Europese burgers en studenten en academici uit andere werelddelen transparanter en vertrouwenwekkender te maken, moet evenwel nog meer verbetering in de prestaties van het Europees hoger onderwijs worden gebracht, met name op het punt van kwaliteit.

(2)

In Aanbeveling 98/561/EG is om ondersteuning voor en, indien nodig, om de ontwikkeling van transparante kwaliteitsborgingssystemen verzocht. Bijna alle lidstaten hebben nationale kwaliteitsborgingssystemen opgezet en de oprichting van een of meer organisaties voor kwaliteitsborging of accreditatie geïnitieerd of mogelijk gemaakt.

(3)

In Aanbeveling 98/561/EG is om de opname van een reeks belangrijke elementen in de kwaliteitsborgingssystemen verzocht, waaronder een interne kwaliteitsbeoordeling van de programma's of instellingen, een externe review, betrokkenheid van de studenten, publicatie van de bevindingen en internationale deelname. De resultaten van de kwaliteitsborgingsbeoordelingen vervullen een belangrijke rol doordat zij de instellingen voor hoger onderwijs helpen hun prestaties te verbeteren.

(4)

De belangrijke elementen bedoeld in overweging 3 hebben in het algemeen in alle kwaliteitsborgingssystemen gestalte gekregen. De Europese ministers van onderwijs hebben deze elementen, in het kader van het Bologna-proces en het totstandbrengen van een Europese ruimte voor hoger onderwijs, in september 2003 in Berlijn nog eens bevestigd.

(5)

In 2000 is de European Association for Quality Assurance in Higher Education (ENQA) in het leven geroepen. Steeds meer organisaties voor kwaliteitsborging of accreditatie uit alle lidstaten sluiten zich hierbij aan.

(6)

Tijdens hun vergadering op 19-20 mei 2005 in Bergen, in vervolg op hun vergadering te Berlijn in september 2003, hebben de ministers van onderwijs van 45 landen in het kader van het Bologna-proces de door ENQA voorgestelde standaards en richtsnoeren voor kwaliteitsborging in de Europese ruimte voor hoger onderwijs goedgekeurd. Ze stemden ook in met het principe van een Europees register van organisaties voor kwaliteitsborging, dat op een nationale evaluatie is gebaseerd, en verzochten ENQA, in samenwerking met de European University Association (EUA), de European Association for Institutions of Higher Education (EURASHE) en de National Unions of Students in Europe (ESIB), de praktische aspecten voor de invoering van het register verder uit te werken en via de werkgroep voor de follow-up verslag uit te brengen aan de ministers. Zij onderstreepten verder ook het belang van samenwerking tussen nationaal erkende organisaties om zodoende de wederzijdse erkenning van beslissingen inzake accreditatie of kwaliteitsborging te versterken.

(7)

Het optreden van de Europese Unie ter ondersteuning van kwaliteitsborging dient te worden ontwikkeld in samenhang met activiteiten die in het kader van het Bologna-proces worden ondernomen.

(8)

Ter ondersteuning van de transparantie in het hoger onderwijs en om een bijdrage te leveren aan de erkenning van kwalificaties en in het buitenland doorgebrachte studieperioden, is het wenselijk dat een register van in Europa werkzame, onafhankelijke en betrouwbare organisaties voor kwaliteitsborging tot stand wordt gebracht, ongeacht of het daarbij om regionale of nationale, algemene of gespecialiseerde, publieke of private organisaties gaat.

(9)

In het kader van de in Lissabon geformuleerde strategie heeft de Europese Raad in maart 2002 in Barcelona geconcludeerd dat de Europese onderwijs- en beroepsopleidingsstelsels een „referentiepunt voor wereldkwaliteit” moeten worden,

1.

bij alle op hun grondgebied werkzame instellingen voor hoger onderwijs de invoering of ontwikkeling van stringente interne kwaliteitsborgingssystemen aan te moedigen, in overeenstemming met de standaards en richtsnoeren voor kwaliteitsborging in de Europese ruimte voor hoger onderwijs die in Bergen in het kader van het Bologna-proces zijn goedgekeurd;

2.

alle op hun grondgebied werkzame organisaties voor kwaliteitsborging of accreditatie aan te moedigen zich bij hun beoordelingen onafhankelijk op te stellen, met de elementen van de kwaliteitsborging te werken die in Aanbeveling 98/561/EG zijn vastgelegd, en gebruik te maken van de gemeenschappelijke reeks standaards en richtsnoeren voor de kwaliteitsbeoordelingen, die in Bergen zijn goedgekeurd. Deze standaards moeten in samenwerking met vertegenwoordigers van de hogeronderwijsgemeenschap nader worden uitgewerkt. Zij moeten zodanig worden toegepast dat verscheidenheid en innovatie worden beschermd en gestimuleerd;

3.

vertegenwoordigers van de nationale autoriteiten, de hogeronderwijssector en de organisaties voor kwaliteitsborging en accreditatie alsmede de sociale partners aan te sporen om een „Europees register van organisaties voor kwaliteitsborging”(hierna „Europees register”genoemd) in te richten op basis van een nationale evaluatie en uitgaande van de in de bijlage beschreven beginselen, en de voorwaarden voor registratie en de regels voor het beheer van het register vast te leggen;

4.

op hun grondgebied werkzame instellingen voor hoger onderwijs de mogelijkheid te geven om uit de organisaties voor kwaliteitsborging of accreditatie in het Europees register een organisatie te kiezen die aan hun behoeften en profiel voldoet, voorzover dit zich met hun nationale wetgeving verdraagt of door hun nationale autoriteiten is toegestaan;

5.

de instellingen voor hoger onderwijs in staat te stellen een aanvullende beoordeling door een andere organisatie uit het Europees register te doen plaatsvinden, bijvoorbeeld om hun internationale reputatie te versterken;

6.

de samenwerking tussen de organisaties te bevorderen om het wederzijds vertrouwen en de erkenning van kwaliteitsborging en accreditatiebeoordelingen aan te moedigen en daardoor bij te dragen aan de erkenning van diploma's met het oog op studie of werk in een ander land;

7.

de beoordelingen door organisaties voor kwaliteitsborging of accreditatie die in het Europees register zijn opgenomen, voor het publiek toegankelijk te maken;

1.

in nauwe samenwerking met de lidstaten steun te blijven verlenen aan de samenwerking tussen de instellingen voor hoger onderwijs, organisaties voor kwaliteitsborging en accreditatie, de bevoegde autoriteiten en andere op dit gebied werkzame instanties;

2.

elke drie jaar verslag uit te brengen aan het Europees Parlement, de Raad, het Europees Economisch en Sociaal Comité en het Comité van de Regio's over de geboekte vooruitgang bij de ontwikkeling van de kwaliteitsborgingssystemen in de verschillende lidstaten, met inbegrip van de vooruitgang ten aanzien van de hierboven genoemde doelstellingen, en over de samenwerking op Europees niveau.