Laatste publicaties van het Hof van Justitie van de Europese Unie in het Publicatieblad van de Europese Unie

(2021/C 382/01)

Laatste publicatie

PB C 368 van 13.9.2021

Historisch overzicht van de vroegere publicaties

PB C 357 van 6.9.2021

PB C 349 van 30.8.2021

PB C 338 van 23.8.2021

PB C 329 van 16.8.2021

PB C 320 van 9.8.2021

PB C 310 van 2.8.2021

Deze teksten zijn beschikbaar in:

EUR-Lex: https://eur-lex.europa.eu

Arrest van het Hof (Grote kamer) van 15 juli 2021 — Europese Commissie/Republiek Polen

(Zaak C-791/19) (1)

(Niet-nakoming - Tuchtregeling voor rechters - Rechtsstaat - Rechterlijke onafhankelijkheid - Daadwerkelijke rechtsbescherming op de onder het recht van de Unie vallende gebieden - Artikel 19, lid 1, tweede alinea, VEU - Artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie - Tuchtrechtelijke sancties wegens de inhoud van rechterlijke beslissingen - Onafhankelijke en bij wet ingestelde tuchtrechtelijke instanties - Inachtneming van de redelijke termijn en de rechten van de verdediging in tuchtrechtelijke procedures - Artikel 267 VWEU - Beperking van het recht en de verplichting van nationale rechterlijke instanties om het Hof te verzoeken om een prejudiciële beslissing)

(2021/C 382/02)

Procestaal: Pools

Partijen

Verzoekende partij: Europese Commissie (vertegenwoordigers: aanvankelijk K. Banks, S. L. Kalėda en H. Krämer, vervolgens K. Banks, S. L. Kalėda en P. J. O. Van Nuffel, gemachtigden)

Verwerende partij: Republiek Polen (vertegenwoordigers: B. Majczyna, D. Kupczak, S. Żyrek, A. Dalkowska en A. Gołaszewska, gemachtigden)

Interveniënten aan de zijde van verzoekende partij: Koninkrijk België (vertegenwoordigers: C. Pochet, M. Jacobs en L. Van den Broeck, gemachtigden), Koninkrijk Denemarken (vertegenwoordigers: aanvankelijk M. Wolff, M. Jespersen en J. Nymann-Lindegren, vervolgens M. Wolff en J. Nymann-Lindegren, gemachtigden), Koninkrijk der Nederlanden (vertegenwoordigers: M. K. Bulterman en J. Langer, gemachtigden), Republiek Finland (vertegenwoordigers: M. Pere en H. Leppo, gemachtigden), Koninkrijk Zweden (vertegenwoordigers: C. Meyer-Seitz, H. Shev, A. Falk, J. Lundberg en H. Eklinder, gemachtigden)

Dictum

1)

— Door niet de onafhankelijkheid en onpartijdigheid te waarborgen van de Izba Dyscyplinarna (tuchtkamer) van de Sąd Najwyższy (hoogste rechter in burgerlijke en strafzaken, Polen), die belast is met de toetsing van de beslissingen in tuchtprocedures tegen rechters [artikel 3, punt 5, artikel 27 en artikel 73, § 1, van de ustawa o Sądzie Najwyższym (wet inzake de Sąd Najwyższy) van 8 december 2017, in de geconsolideerde versie ervan zoals gepubliceerd in de Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej van 2019 (volgnr. 825), gelezen in samenhang met artikel 9a van de ustawa o Krajowej Radzie Sądownictwa (wet inzake de nationale raad voor de rechterlijke macht) van 12 mei 2011, zoals gewijzigd bij de ustawa o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (wet tot wijziging van de wet inzake de nationale raad voor de rechterlijke macht en van sommige andere wetten) van 8 december 2017]; — door toe te staan dat de inhoud van rechterlijke beslissingen kan worden aangemerkt als een tuchtrechtelijk vergrijp wat betreft de rechters van de gewone rechterlijke instanties [artikel 107, § 1, van de ustawa — Prawo o ustroju sądów powszechnych (wet betreffende de organisatie van de gewone rechterlijke instanties) van 27 juli 2001, in de versie die voortvloeit uit de opeenvolgende wijzigingen gepubliceerd in de Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej van 2019 (volgnrs. 52, 55, 60, 125, 1469 en 1495), en artikel 97, leden 1 en 3, van de wet inzake de Sąd Najwyższy, in de geconsolideerde versie ervan zoals gepubliceerd in de Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej van 2019 (volgnr. 825)]; — door de president van de Izba Dyscyplinarna van de Sąd Najwyższy de discretionaire bevoegdheid te verlenen om het tuchtgerecht aan te wijzen dat in eerste aanleg bevoegd is voor zaken betreffende de rechters van de gewone rechterlijke instanties [artikel 110, § 3, en artikel 114, § 7, van de wet betreffende de organisatie van de gewone rechterlijke instanties, in de versie die voortvloeit uit de opeenvolgende wijzigingen gepubliceerd in de Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej van 2019 (volgnrs. 52, 55, 60, 125, 1469 en 1495)] en derhalve niet te waarborgen dat tuchtzaken worden onderzocht door een “bij wet ingesteld” gerecht, en — door niet te waarborgen dat tuchtzaken tegen rechters van de gewone rechterlijke instanties binnen een redelijke termijn worden behandeld (artikel 112b, § 5, tweede volzin, van deze wet), alsmede door te bepalen dat de handelingen die betrekking hebben op de aanwijzing van een raadsman en het op zich nemen van de verdediging door deze laatste, geen schorsende werking hebben voor het verloop van de tuchtprocedure (artikel 113a van die wet) en dat het tuchtgerecht de procedure voortzet zelfs indien de in kennis gestelde betrokken rechter of zijn raadsman met reden afwezig is (artikel 115a, § 3, van voornoemde wet), waardoor de rechten van de verdediging van de betrokken rechters van de gewone rechterlijke instanties niet worden beschermd, is de Republiek Polen de krachtens artikel 19, lid 1, tweede alinea, VEU op haar rustende verplichtingen niet nagekomen.

2)

Door toe te staan dat het recht van rechterlijke instanties om het Hof van Justitie van de Europese Unie te verzoeken om een prejudiciële beslissing wordt beperkt door de mogelijkheid om een tuchtprocedure te starten, is de Republiek Polen de krachtens artikel 267, tweede en derde alinea, VWEU op haar rustende verplichtingen niet nagekomen.

3)	De Republiek Polen wordt verwezen in haar eigen kosten en in de kosten van de Europese Commissie, met inbegrip van de kosten van de procedure in kort geding.

4)	Het Koninkrijk België, het Koninkrijk Denemarken, het Koninkrijk der Nederlanden, de Republiek Finland en het Koninkrijk Zweden dragen hun eigen kosten.

---

(1)  PB C 413 van 9.12.2019.

Arrest van het Hof (Grote kamer) van 15 juli 2021 (verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door de Conseil d’État — Frankrijk) — Fédération bancaire française (FBF)/Autorité de contrôle prudentiel et de résolution (ACPR)

(Zaak C-911/19) (1)

(Prejudiciële verwijzing - Artikelen 263 en 267 VWEU - Juridisch niet-bindende handeling van de Unie - Rechterlijke toetsing - Richtsnoeren van de Europese Bankautoriteit (EBA) - Producttoezicht- en -governanceregelingen voor retailbanken - Geldigheid - Bevoegdheid van de EBA)

(2021/C 382/03)

Procestaal: Frans

Verwijzende rechter

Conseil d’État

Partijen in het hoofdgeding

Verzoekende partij: Fédération bancaire française (FBF)

Verwerende partij: Autorité de contrôle prudentiel et de résolution (ACPR)

Dictum

1)

Artikel 263 VWEU moet aldus worden uitgelegd dat tegen handelingen als de richtsnoeren van de Europese Bankautoriteit (EBA) van 22 maart 2016 inzake de producttoezicht- en -governanceregelingen voor retailbanken (EBA/GL/2015/18), geen beroep tot nietigverklaring kan worden ingesteld op basis van dat artikel.

2)	Artikel 267 VWEU moet aldus worden uitgelegd dat het Hof krachtens dat artikel bevoegd is om de geldigheid te beoordelen van handelingen als de richtsnoeren van de Europese Bankautoriteit (EBA) van 22 maart 2016 inzake de producttoezicht- en -governanceregelingen voor retailbanken (EBA/GL/2015/18).

3)	Het Unierecht stelt voor de ontvankelijkheid van een bij een nationale rechter tegen een Uniehandeling opgeworpen exceptie van onwettigheid niet de voorwaarde dat die handeling degene die zich op deze exceptie beroept rechtsreeks en individueel raakt.

4)	Bij het onderzoek van de derde prejudiciële vraag is niet gebleken van feiten of omstandigheden die afbreuk kunnen doen aan de geldigheid van de richtsnoeren van de Europese Bankautoriteit van 22 maart 2016 inzake de producttoezicht- en -governanceregelingen voor retailbanken (EBA/GL/2015/18).

---

(1)  PB C 61 van 24.2.2020.

Arrest van het Hof (Eerste kamer) van 2 augustus 2021 (verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door de Korkein oikeus — Finland) — A / B

(Zaak C-262/21) (1)

(Prejudiciële verwijzing - Ruimte van vrijheid, veiligheid en recht - Bevoegdheid, erkenning en tenuitvoerlegging van beslissingen in huwelijkszaken en inzake ouderlijke verantwoordelijkheid - Verordening (EG) nr. 2201/2003 - Toepassingsgebied - Artikel 2, punt 11 - Begrip “ongeoorloofde overbrenging of niet doen terugkeren van een kind” - Verdrag van ’s-Gravenhage van 25 oktober 1980 - Verzoek tot terugkeer van een jong kind over wie de ouders gezamenlijk het gezag uitoefenen - Derdelanders - Overdracht van het kind en zijn moeder aan de lidstaat die verantwoordelijk is voor de behandeling van een verzoek om internationale bescherming overeenkomstig verordening (EU) nr. 604/2013 (Dublin III))

(2021/C 382/04)

Procestaal: Fins

Verwijzende rechter

Korkein oikeus

Partijen in het hoofdgeding

Verzoekende partij: A

Verwerende partij: B

Dictum

Artikel 2, punt 11, van verordening (EG) nr. 2201/2003 van de Raad van 27 november 2003 betreffende de bevoegdheid en de erkenning en tenuitvoerlegging van beslissingen in huwelijkszaken en inzake de ouderlijke verantwoordelijkheid, en tot intrekking van verordening (EG) nr. 1347/2000, moet aldus worden uitgelegd dat geen sprake is van ongeoorloofde overbrenging of niet doen terugkeren in de zin van die bepaling in de situatie waarin een van de ouders ertoe wordt gebracht zijn kind, zonder instemming van de andere ouder, uit de lidstaat waar het zijn gewone verblijfplaats heeft mee te nemen naar een andere lidstaat ter uitvoering van een door de eerste lidstaat genomen overdrachtsbesluit op grond van verordening (EU) nr. 604/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 26 juni 2013 tot vaststelling van de criteria en instrumenten om te bepalen welke lidstaat verantwoordelijk is voor de behandeling van een verzoek om internationale bescherming dat door een onderdaan van een derde land of een staatloze bij een van de lidstaten wordt ingediend, en vervolgens in de tweede lidstaat te blijven nadat dit overdrachtsbesluit nietig is verklaard zonder dat de autoriteiten van de eerste lidstaat evenwel hebben besloten de overgebrachte personen terug te nemen of hun verblijf toe te staan.

---

(1)  PB C 252 van 28.6.2021.

Beschikking van het Hof (Zevende kamer) van 22 juni 2021 (verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door de Tribunalul Bucureşti Tribunalul Bucureşti — Roemenië) — SC Mitliv Exim SRL / Agenţia Naţională de Administrare Fiscală, Direcţia Generală de Administrare a Marilor Contribuabili

(Zaak C-81/20) (1)

(Prejudiciële verwijzing - Artikel 53, lid 2, en artikel 99 van het Reglement voor de procesvoering van het Hof - Belasting over de toegevoegde waarde (btw) - Richtlijn 2006/112/EG - Grondrechten - Beginsel ne bis in idem - Cumulatie van strafrechtelijke en administratieve sancties - Niet-toepasselijkheid - Bijkomende fiscale verplichtingen - Rente over een bedrag dat de belastingplichtige in het kader van een strafprocedure heeft betaald)

(2021/C 382/05)

Procestaal: Roemeens

Verwijzende rechter

Tribunalul Bucureşti

Partijen in het hoofdgeding

Verzoekende partij: SC Mitliv Exim SRL

Verwerende partijen: Agenţia Naţională de Administrare Fiscală, Direcţia Generală de Administrare a Marilor Contribuabili

Dictum

De artikelen 2 en 63 van richtlijn 2006/112/EG van de Raad van 28 november 2006 betreffende het gemeenschappelijke stelsel van belasting over de toegevoegde waarde, moeten aldus worden uitgelegd dat wanneer belastbare handelingen hebben plaatsgevonden en daarover belasting over de toegevoegde waarde verschuldigd is, een betaling, zelfs een voorlopige betaling, ter voldoening van de overeenkomstige belastingvordering niet kan worden aangemerkt als onverschuldigde betaling, en geen rente kan opleveren voor de belastingplichtige die haar heeft verricht.

---

(1)  PB C 279 van 24.8.2020.

Beschikking van het Hof (Zesde kamer) van 22 juni 2021 [verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door de High Court of Justice Queen’s Bench Division (Administrative Court) — Verenigd Koninkrijk] — Tenuitvoerlegging van een Europees aanhoudingsbevel tegen VA

(Zaak C-206/20) (1)

(Prejudiciële verwijzing - Artikel 99 van het Reglement voor de procesvoering van het Hof - Justitiële samenwerking in strafzaken - Europees aanhoudingsbevel - Kaderbesluit 2002/584/JBZ - Artikel 8, lid 1, onder c) - Europees aanhoudingsbevel dat door het openbaar ministerie van een lidstaat is uitgevaardigd met het oog op strafvervolging op grond van een door dezelfde autoriteit uitgevaardigde vrijheidsbenemende maatregel - Ontbreken van rechterlijke toetsing vóór overlevering van gezochte persoon - Gevolgen - Doeltreffende voorziening in rechte - Handvest van de grondrechten van de Europese Unie - Artikel 47)

(2021/C 382/06)

Procestaal: Engels

Verwijzende rechter

High Court of Justice Queen’s Bench Division (Administrative Court)

Partijen in het hoofdgeding

Verzoekende partij: VA

In tegenwoordigheid van: Prosecutor of the regional prosecutor’s office in Ruse, Bulgaria

Dictum

Artikel 8, lid 1, onder c), van kaderbesluit 2002/584/JBZ van de Raad van 13 juni 2002 betreffende het Europees aanhoudingsbevel en de procedures van overlevering tussen de lidstaten, zoals gewijzigd bij kaderbesluit 2009/299/JBZ van de Raad van 26 februari 2009, gelezen in het licht van artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en de rechtspraak van het Hof, moet aldus worden uitgelegd dat aan de vereisten die inherent zijn aan een doeltreffende bescherming in rechte die moet worden geboden aan een persoon ten aanzien van wie een Europees aanhoudingsbevel uit hoofde van strafvervolging is uitgevaardigd, niet is voldaan wanneer zowel het Europees aanhoudingsbevel als de daaraan ten grondslag liggende rechterlijke beslissing is uitgevaardigd door een officier van justitie die kan worden aangeduid als “uitvaardigende rechterlijke autoriteit”, in de zin van artikel 6, lid 1, van dat kaderbesluit, zoals gewijzigd bij kaderbesluit 2009/299, en dat Europees aanhoudingsbevel of die rechterlijke beslissing vóór de overlevering van de gezochte persoon door de uitvoerende lidstaat niet kan worden getoetst door een rechterlijke instantie in de uitvaardigende lidstaat.

---

(1)  PB C 262 van 10.8.2020.

Beschikking van het Hof (Zesde kamer) van 1 juli 2021 (verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door de Pécsi Törvényszék Pécsi Törvényszék — Hongarije) — Tolnatext Bt. / Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

(Zaak C-636/20) (1)

(Prejudiciële verwijzing - Douanewetboek van de Unie - Artikel 22, lid 6 - Artikel 29 - Recht om te worden gehoord - Ambtshalve ingeleide procedure - Artikel 53, lid 2, en artikel 94 van het Reglement voor de procesvoering van het Hof - Ontbreken van nauwkeurige redenen die de noodzaak rechtvaardigen van een antwoord op de prejudiciële vraag met het oog op de beslechting van het geschil in het hoofdgeding - Kennelijke niet-ontvankelijkheid van het verzoek om een prejudiciële beslissing)

(2021/C 382/07)

Procestaal: Hongaars

Verwijzende rechter

Pécsi Törvényszék

Partijen in het hoofdgeding

Verzoekende partij: Tolnatext Bt.

Verwerende partij: Nemzeti Adó- és Vámhivatal Fellebbviteli Igazgatósága

Dictum

Het door de Pécsi Törvényszék (rechter voor de agglomeratie Pécs, Hongarije) bij beslissing van 30 oktober 2020 ingediende verzoek om een prejudiciële beslissing is kennelijk niet-ontvankelijk.

---

(1)  PB C 62 van 22.2.2021.

Verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door het Landgericht Köln (Duitsland) op 16 februari 2021 — Deutsche Lufthansa AG / AirHelp Germany GmbH

(Zaak C-95/21)

(2021/C 382/08)

Procestaal: Duits

Verwijzende rechter

Landgericht Köln

Partijen in het hoofdgeding

Verzoekende partij: Deutsche Lufthansa AG

Verwerende partij: AirHelp Germany GmbH

Deze zaak is bij beschikking van de president van het Hof van Justitie van 17 juni 2021 in het register van het Hof doorgehaald.

Verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door het Landgericht Köln (Duitsland) op 5 maart 2021 — Deutsche Lufthansa AG / AirHelp Germany GmbH

(Zaak C-142/21)

(2021/C 382/09)

Procestaal: Duits

Verwijzende rechter

Landgericht Köln

Partijen in het hoofdgeding

Verzoekende partij: Deutsche Lufthansa AG

Verwerende partij: AirHelp Germany GmbH

Deze zaak is bij beschikking van de president van het Hof van Justitie van 18 juni 2021 in het register van het Hof doorgehaald.

Verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door het Landgericht Köln (Duitsland) op 22 maart 2021 — Deutsche Lufthansa AG / GE

(Zaak C-173/21)

(2021/C 382/10)

Procestaal: Duits

Verwijzende rechter

Landgericht Köln

Partijen in het hoofdgeding

Verzoekende partij: Deutsche Lufthansa AG

Verwerende partij: GE

Deze zaak is bij beschikking van de president van het Hof van Justitie van 14 juni 2021 in het register van het Hof doorgehaald.

Verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door de Juzgado de Primera Instancia no 4 de Castellón de la Plana (Spanje) op 12 mei 2021 — Casilda / Banco Cetelem, S.A.

(Zaak C-302/21)

(2021/C 382/11)

Procestaal: Spaans

Verwijzende rechter

Juzgado de Primera Instancia no 4 de Castellón de la Plana

Partijen in het hoofdgeding

Verzoekende partij: Casilda

Verwerende partij: Banco Cetelem, S.A.

Prejudiciële vragen

Eerste prejudiciële vraag:

a)

Moet de nationale rechter overeenkomstig het beginsel van voorrang van het Unierecht binnen de bevoegdheidssfeer van de Unie, met name in het kader van de regeling inzake consumentenkrediet en consumentenovereenkomsten, ambtshalve onderzoeken of de rechtspraak van de Tribunal Supremo (hoogste rechterlijke instantie, Spanje) ter uitlegging en toepassing van de nationale antiwoekerwet (ley sobre nulidad de los contratos de préstamos usurarios) van 23 juli 1908 — welke rechtspraak niet alleen op de ongeldigheid van consumentenovereenkomsten voor een doorlopend krediet ziet, maar ook op de bepaling van het eigenlijke voorwerp van de overeenkomst en op de gelijkwaardigheid tussen de prijs en de verrichte dienst — in overeenstemming met het Unierecht is? Of is het zo — zoals de Tribunal Supremo heeft verklaard — dat die plicht om de verenigbaarheid met het Unierecht en de desbetreffende richtlijnen te toetsen afhankelijk is van of ondergeschikt is aan hetgeen de verzoekende partij heeft gevorderd (lijdelijkheidsbeginsel), met als gevolg dat indien op grond van het nationale recht slechts of primair wordt gevorderd dat de consumentenkredietovereenkomst wegens woeker wordt vernietigd, de voorrang en de harmoniserende werking van het Unierecht moeten worden geacht niet van toepassing te zijn, ook al ziet de rechtspraak van de Tribunal Supremo ter uitlegging en toepassing van de antiwoekerwet ook op de bepaling van het eigenlijke voorwerp en de prijs-prestatieverhouding van een consumentenkredietovereenkomst zoals die welke aan de orde is in het bij de nationale rechter aanhangige geding?

b)

Is er overeenkomstig de genoemde voorrang en harmoniserende werking van het Unierecht in het kader van de regeling inzake consumentenkrediet en consumentenovereenkomsten — aangezien i) de Tribunal Supremo in meerdere arresten heeft aangegeven dat de uitsluiting als bedoeld in artikel 4, lid 2, van richtlijn 93/13/EEG (1) een geharmoniseerde regel is die volledig is omgezet naar Spaans recht, waardoor de nationale rechter geen prijstoetsing mag uitvoeren, ii) er naar Spaans recht, waaronder ook in de antiwoekerwet van 1908, geen bepaling is die een dergelijke rechterlijke prijstoetsing in algemene zin mogelijk maakt of daarvoor het kader biedt, en iii) voorts het mogelijke gebrek aan transparantie van het beding inzake de prijs van het betreffende consumentenkrediet niet is beoordeeld — sprake van strijdigheid met artikel 4, lid 2, van richtlijn 93/13/EEG wanneer de nationale rechter bij de toepassing van een nationale regeling, namelijk de antiwoekerwet van 1908, zich niet houdt aan de normale werkingssfeer van die wet — die ziet op de vernietiging van een afgesloten overeenkomst — en een toetsing verricht van het eigenlijke voorwerp van die overeenkomst, waarbij hij op algemene wijze de prijs van het consumentenkrediet onder verwijzing naar de rente (nominaal rentetarief) of de kosten van het consumentenkrediet onder verwijzing naar het jaarlijkse kostenpercentage (JKP) vaststelt?

c)

Is de toetsing door de nationale rechter ter bepaling — op algemene wijze — van de prijs of de kosten van het consumentenkrediet, zonder dat een nationale bepaling daarvoor expliciet het kader biedt, verenigbaar met artikel 120 VWEU betreffende een openmarkteconomie en het beginsel van de contractsvrijheid van partijen?

Tweede prejudiciële vraag:

Is er overeenkomstig het beginsel van voorrang van het Unierecht binnen de bevoegdheidssfeer van de Unie, met name gelet op de richtlijnen die het consumentenkrediet en de consumentenovereenkomst regelen, sprake van strijdigheid met het rechtszekerheidsbeginsel, waarvan de inachtneming een noodzakelijke voorwaarde vormt voor de correcte en efficiënte werking van de interne markt voor consumentenkrediet, wanneer de Tribunal Supremo ter bestrijding van woeker een algemene beperking stelt aan het JKP dat in een consumentenkredietovereenkomst kan worden opgelegd aan de consument, en dit geschiedt op basis van criteria die niet objectief en nauwkeurig zijn, maar slechts bij benadering omschreven zijn, zodat het aan elke nationale rechter wordt overgelaten om in het bij hem aanhangige geding een specifieke invulling te geven aan die beperking?

---

(1)  Richtlijn van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten (PB 1993, L 95, blz. 29).

Verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door de Juzgado de lo Mercantil no 3 de Valencia (Spanje) op 19 mei 2021 — Tráficos Manuel Ferrer S.L. e.a. / Daimler AG

(Zaak C-312/21)

(2021/C 382/12)

Procestaal: Spaans

Verwijzende rechter

Juzgado de lo Mercantil no 3 de Valencia

Partijen in het hoofdgeding

Verzoekende partijen: Tráficos Manuel Ferrer S.L., Ignacio

Verwerende partij: Daimler AG

Prejudiciële vragen

1)

Is een regeling als die van artikel 394, lid 2, [van de Ley de Enjuiciamiento Civil (Spaanse wetboek van burgerlijke rechtsvordering)], op grond waarvan de benadeelde kan worden verwezen in een deel van de proceskosten op basis van het bedrag van de door hem ten onrechte betaalde prijsverhogingen dat aan hem wordt terugbetaald nadat zijn schadevordering wegens inbreuk op het mededingingsrecht gedeeltelijk wordt toegewezen – waarbij wordt uitgegaan van een oorzakelijk verband tussen de inbreuk en het ontstaan van de schade, die in de procedure met zekerheid wordt erkend en begroot en waarvoor een vergoeding wordt toegekend –, verenigbaar met het recht op volledige vergoeding van de schade die de benadeelde heeft geleden als gevolg van een mededingingverstorende gedraging zoals bedoeld in artikel 101 VWEU?

2)

Omvat de bevoegdheid van de nationale rechter om het bedrag van de schade te ramen de subsidiaire en autonome vaststelling van de omvang van de schade, wanneer er sprake is van informatie-asymmetrie of van onoverkomelijke moeilijkheden bij de vaststelling van de omvang van de schade, die de uitoefening van het recht op volledige vergoeding van de schade die de benadeelde heeft geleden als gevolg van een mededingingverstorende praktijk zoals bedoeld in artikel 101 VWEU juncto artikel 47 van het Handvest, niet mogen bemoeilijken, ook wanneer de partij die is benadeeld door een inbreuk op de mededinging in de vorm van een kartel dat tot prijsverhogingen heeft geleid, tijdens de procedure toegang heeft verkregen tot de gegevens waarop de verweerder zich in zijn deskundigenrapport heeft gebaseerd om het bestaan van vergoedbare schade uit te sluiten?

3)

Omvat de bevoegdheid van de nationale rechter om het bedrag van de schade te ramen de subsidiaire en autonome vaststelling van de omvang van de schade, wanneer er sprake is van informatie-asymmetrie of van onoverkomelijke moeilijkheden bij de vaststelling van de omvang van de schade, die de uitoefening van het recht op volledige vergoeding van de schade die de benadeelde heeft geleden als gevolg van een mededingingverstorende praktijk zoals bedoeld in artikel 101 VWEU, gelezen in samenhang met artikel 47 van het Handvest, niet mogen bemoeilijken, ook wanneer de partij die is benadeeld door een inbreuk op de mededinging in de vorm van een kartel dat tot prijsverhogingen heeft geleid, zijn schadevordering instelt tegen een van de adressaten van het administratieve besluit, die hoofdelijk aansprakelijk is voor die schade, maar het product dat of de dienst die de benadeelde in kwestie heeft aangeschaft niet in de handel heeft gebracht?

Hogere voorziening ingesteld op 25 mei 2021 door PNB Banka AS tegen de beschikking van het Gerecht (Tiende kamer) van 12 maart 2021 in zaak T-50/20, PNB Banka / ECB

(Zaak C-326/21 P)

(2021/C 382/13)

Procestaal: Engels

Partijen

Rekwirante: PNB Banka AS (vertegenwoordiger: O. Behrends, Rechtsanwalt)

Andere partij in de procedure: Europese Centrale Bank (ECB)

Conclusies

—	de bestreden beschikking vernietigen;

—	het besluit van de ECB van 19 november 2019 houdende weigering om de curator van rekwirante te gelasten de door rekwirantes raad van bestuur gemandateerde advocaat toegang te verlenen tot haar bedrijfsruimten, gegevens, personeel en middelen nietig verklaren krachtens artikel 264 VWEU,

—	voor zover het Hof van Justitie geen uitspraak ten gronde kan doen, de zaak terugverwijzen naar het Gerecht voor een uitspraak op het beroep tot nietigverklaring, en

—	de ECB verwijzen in de kosten van rekwirante en in die van de hogere voorziening.

Middelen en voornaamste argumenten

Ter onderbouwing van haar hogere voorziening voert rekwirante twaalf middelen aan.

Eerste middel: het Gerecht heeft zich ten onrechte gebaseerd op rechtspraak inzake beroepen die door personen die geen adressaat waren, zijn ingesteld tegen Uniehandelingen van algemene strekking die moeten worden omgezet of nationale uitvoeringshandelingen vereisen, en past die rechtspraak toe op de onderhavige zaak die een rechtstreeks beroep tegen een Uniehandeling van individuele strekking betreft, waartegen enkel een krachtens artikel 263 VWEU ingesteld beroep tot nietigverklaring kan worden ingesteld en die rechtstreeks gevolgen sorteert zonder uitvoeringsmaatregelen te vereisen.

Tweede middel: de bestreden beschikking is in strijd met het beginsel dat toegang tot het Hof van Justitie in de zin van artikel 263 VWEU niet afhankelijk kan zijn van de lidstaten.

Derde middel: de bestreden beschikking is niet in overeenstemming met de exclusieve bevoegdheid van het Hof van Justitie van de Europese Unie krachtens artikel 263 VWEU.

Vierde middel: de bestreden beschikking is niet in overeenstemming met het beginsel dat een rechtsmiddel niet doeltreffend is indien het door structurele redenen theoretisch en denkbeeldig is.

Vijfde middel: de bestreden beschikking schendt artikel 51 van het Handvest.

Zesde middel: de bestreden beschikking is gebaseerd op een foute teleologische reductie van de bevoegdheden inzake prudentieel toezicht van de ECB.

Zevende middel: het Gerecht houdt geen rekening met het feit dat de analyse krachtens artikel 47 van het Handvest gebaseerd moet zijn op de wijze waarop de relevante Europese instelling daadwerkelijk handelt en mag handelen, en niet louter gebaseerd mag zijn op het vermogen van die instelling om een formeel bindend bevel aan derden op te leggen.

Achtste middel: de bestreden beschikking is gebaseerd op een onjuist onderscheid tussen het recht inzake prudentieel toezicht en het faillissementsrecht.

Negende middel: het Gerecht is er ten onrechte van uitgegaan dat de ECB niet bevoegd was.

Tiende middel: de bestreden beschikking is gebaseerd op een onjuiste aanname met betrekking tot de gevolgen van de intrekking van de vergunning voor de bevoegdheid van de ECB.

Elfde middel: het Gerecht is er ten onrechte van uitgegaan dat de ECB zich had gevoegd naar het arrest van 5 november 2019, ECB e.a. / Trasta Komercbanka e.a. (C-663/17 P, C-665/17 P en C-669/17 P, EU:C:2019:923).

Twaalfde middel: het Gerecht is niet op passende wijze ingegaan op rekwirantes middelen inzake het recht om te worden gehoord, de motiveringsplicht en het nemo auditor-beginsel.

Verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door de Juzgado de lo Mercantil no 17 de Madri (Spanje) op 27 mei 2021 — European Superleague Company, S.L. / Unión de Federaciones Europeas de Fútbol (UEFA) en Fédération internationale de football association (FIFA)

(Zaak C-333/21)

(2021/C 382/14)

Procestaal: Spaans

Verwijzende rechter

Juzgado de lo Mercantil no 17 de Madrid

Partijen in het hoofdgeding

Verzoekende partij: European Superleague Company, S.L.

Verwerende partijen: Unión de Federaciones Europeas de Fútbol (UEFA) en Fédération internationale de football association (FIFA)

Prejudiciële vragen

1)

Moet artikel 102 VWEU aldus worden uitgelegd dat het zich verzet tegen het misbruik van een machtspositie dat erin bestaat dat de FIFA en de UEFA in hun statuten (in het bijzonder artikel 22 en de artikelen 71 tot en met 73 van de statuten van de FIFA, de artikelen 49 en 51 van de statuten van de UEFA, alsmede alle soortgelijke artikelen in de statuten van de aangesloten bonden en de nationale competities) bepalen dat voorafgaande toestemming van deze organisaties, die zichzelf de exclusieve bevoegdheid hebben gegeven om internationale clubcompetities in Europa te organiseren of toe te staan, vereist is voor een derde organisatie om een nieuwe pan-Europese clubcompetitie zoals de Super League op te zetten, met name wanneer er geen voorgeschreven procedure op basis van objectieve, transparante en non-discriminatoire criteria bestaat en er bij de FIFA en de UEFA mogelijkerwijs sprake is van een belangenconflict?

2)

Moet artikel 101 VWEU aldus worden uitgelegd dat het zich ertegen verzet dat de FIFA en de UEFA in hun statuten (in het bijzonder artikel 22 en de artikelen 71 tot en met 73 van de statuten van de FIFA, de artikelen 49 en 51 van de statuten van de UEFA, alsmede alle soortgelijke artikelen in de statuten van de aangesloten bonden en de nationale competities) bepalen dat voorafgaande toestemming van deze organisaties, die zichzelf de exclusieve bevoegdheid hebben gegeven om internationale clubcompetities in Europa te organiseren of toe te staan, vereist is voor een derde organisatie om een pan-Europese clubcompetitie zoals de Super League op te zetten, met name wanneer er geen voorgeschreven procedure op basis van objectieve en non-discriminatoire criteria bestaat en er bij de FIFA en de UEFA mogelijkerwijs sprake is van een belangenconflict?

3)

Moeten de artikelen 101 en/of 102 VWEU aldus worden uitgelegd dat zij zich ertegen verzetten dat de FIFA, de UEFA, de aangesloten bonden en/of de nationale competities dreigen met sancties tegen clubs die aan de Super League deelnemen en/of hun spelers, vanwege het afschrikkende effect dat daarvan kan uitgaan? Levert de uitsluiting van competities of het verbod van deelname aan voetbalinterlands een inbreuk op de artikelen 101 en/of 102 VWEU op wanneer deze sancties niet op objectieve, transparante en non-discriminatoire criteria zijn gebaseerd?

4)

Moeten de artikelen 101 en/of 102 VWEU aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen het bepaalde in de artikelen 67 en 68 van de statuten van de FIFA, voor zover de UEFA en de bij de UEFA aangesloten nationale bonden daarin worden aangewezen als oorspronkelijke houders van alle rechten die voortvloeien uit de competities die onder hun respectieve bevoegdheid vallen, waardoor de deelnemende clubs en de organisator van een alternatieve competitie de oorspronkelijke eigendom van die rechten wordt ontnomen en de UEFA en de nationale bonden zichzelf als enige bevoegd achten voor de commercialisering van die rechten?

5)

Indien de FIFA en de UEFA — als organisaties die zichzelf de exclusieve bevoegdheid hebben gegeven om internationale competities voor voetbalclubs in Europa te organiseren en toe te staan — op grond van de genoemde bepalingen van hun statuten verbieden of zich ertegen verzetten dat de Super League wordt georganiseerd, moet artikel 101 VWEU dan aldus worden uitgelegd dat die beperkingen van de mededinging onder de in deze bepaling neergelegde uitzondering kunnen vallen wanneer de productie aanzienlijk wordt beperkt, het op de markt komen van alternatieve producten voor de door de FIFA/UEFA aangeboden producten wordt verhinderd en innovatie wordt beperkt doordat er geen andere competitieformats en -vormen mogelijk zijn, hetgeen tot gevolg heeft dat potentiële mededinging op de markt wordt uitgeschakeld en de keuze van de consument wordt beperkt? Bestaat er voor een dergelijke beperking een objectieve rechtvaardiging op grond waarvan kan worden aangenomen dat er geen sprake is van misbruik van een machtspositie in de zin van artikel 102 VWEU?

6)

Moeten de artikelen 45, 49, 56 en/of 63 VWEU aldus worden uitgelegd dat bepalingen als die in de statuten van de FIFA en de UEFA (in het bijzonder artikel 22 en de artikelen 71 tot en met 73 van de statuten van de FIFA, de artikelen 49 en 51 van de statuten van de UEFA, alsmede alle soortgelijke artikelen in de statuten van de aangesloten bonden en de nationale competities) op grond waarvan voorafgaande toestemming van deze organisaties vereist is voor een marktdeelnemer uit een lidstaat om een pan-Europese clubcompetitie als de Super League op te zetten, een beperking vormen die in strijd is met een van de in die artikelen van het VWEU erkende fundamentele vrijheden?

Verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door de Juzgado de Primera Instancia no 10 bis de Sevilla (Spanje) op 27 mei 2021 — Vicente / Delia

(Zaak C-335/21)

(2021/C 382/15)

Procestaal: Spaans

Verwijzende rechter

Juzgado de Primera Instancia no 10 bis de Sevilla

Partijen in het hoofdgeding

Verzoekende partij: Vicente

Verwerende partij: Delia

Prejudiciële vragen

1)

Is het in overeenstemming met richtlijn 93/13 (1) en het doeltreffendheidsbeginsel, gelezen in samenhang met het recht op een doeltreffende voorziening in rechte krachtens artikel 47 van het Handvest, dat bij een summiere procedure tot invordering van honoraria door een advocaat, de rechter niet de mogelijkheid heeft om ambtshalve te onderzoeken of de bedingen in een consumentenovereenkomst oneerlijk zijn, aangezien de procedure in geen enkel stadium voorziet in de tussenkomst van de rechter, tenzij de cliënt de vordering betwist en een van de partijen vervolgens de rechter verzoekt om herziening van de onherroepelijke beschikking van de griffier?

2)

Is het in overeenstemming met richtlijn 93/13 en het doeltreffendheidsbeginsel, gelezen in samenhang met het recht op een doeltreffende voorziening in rechte krachtens artikel 47 van het Handvest, dat een eventuele toetsing van het oneerlijke karakter door de rechter — ambtshalve of op verzoek van een partij — in dergelijke summiere procedures, plaatsvindt in het kader van een eventueel verzoek om herziening van een beschikking van een niet-rechterlijk orgaan, zoals de griffier, wanneer dat verzoek voorts in beginsel uitsluitend betrekking kan hebben op hetgeen in geding was gebracht in de beschikking en het aandragen van andere bewijzen dan de door partijen reeds overgelegde bewijsstukken niet toegestaan is?

3)

Valt een beding in een overeenkomst tussen een advocaat en een consument, zoals het onderhavige beding, dat voorziet in de betaling van een honorarium in het specifieke geval dat de cliënt zich buiten medeweten of tegen het advies van het advocatenkantoor uit de gerechtelijke procedure terugtrekt alvorens deze is voltooid, of met de betreffende instelling tot een vergelijk komt, binnen de werkingssfeer van artikel 4, lid 2, van richtlijn 93/13 omdat het een beding betreft dat ziet op het eigenlijke voorwerp van de overeenkomst, in casu de prijs?

4)

Indien de vorige vraag bevestigend wordt beantwoord, kan een dergelijk beding — waarmee het honorarium wordt vastgesteld onder verwijzing naar een tariefstelsel van een orde van advocaten, dat voorziet in verschillende, naargelang van het concrete geval toe te passen regels en waarvan geen melding is gemaakt in de voorafgaande informatie — dan worden beschouwd als duidelijk en begrijpelijk in de zin van artikel 4, lid 2, van richtlijn 93/13?

5)

Indien de vorige vraag ontkennend wordt beantwoord, kan de opneming in een tussen een advocaat en een consument gesloten overeenkomst van een beding als het onderhavige — dat het honorarium van de advocaat vaststelt door louter te verwijzen naar een tariefstelsel van een orde van advocaten, dat voorziet in verschillende, naargelang van het concrete geval toe te passen regels en waarvan geen melding is gemaakt in het commerciële aanbod en in de voorafgaande informatie — dan worden beschouwd als een oneerlijke handelspraktijk in de zin van richtlijn 2005/29 (2)?

---

(1)  Richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten (PB 1993, L 95, blz. 29).

(2)  Richtlijn 2005/29/EG van het Europees Parlement en de Raad van 11 mei 2005 betreffende oneerlijke handelspraktijken van ondernemingen jegens consumenten op de interne markt (PB 2005, L 149, blz. 22).

Verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door de Tribunal da Relação do Porto (Portugal) op 4 juni 2021 — ING Luxembourg SA / VX

(Zaak C-346/21)

(2021/C 382/16)

Procestaal: Portugees

Verwijzende rechter

Tribunal da Relação do Porto

Partijen in het hoofdgeding

Eisende partij in tweede aanleg: ING Luxembourg SA

Gedaagde partij in tweede aanleg: VX

Prejudiciële vragen

1)

Moet artikel 8 van verordening (EG) nr. 1393/2007 (1) aldus worden uitgelegd dat betekening per aangetekende brief aan een vennootschap met statutaire zetel in een andere lidstaat, zonder gebruikmaking van het formulier in bijlage II bij die verordening, in de omstandigheden van het onderhavige geval geldig is?

2)

Kunnen verordening (EG) nr. 1393/2007 en de daarin vervatte beginselen van Unierecht aldus worden uitgelegd dat zij in de weg staan aan de toepassing van artikel 191, lid 2, van de Portugese Código de Processo Civil (wetboek van burgerlijke rechtsvordering) op de onderhavige zaak, voor zover deze bepaling inhoudt dat de exceptie van ongeldigheid van betekening moet worden opgeworpen binnen een bepaalde termijn (namelijk de termijn voor het verweerschrift)?

---

(1)  Verordening van het Europees Parlement en de Raad van 13 november 2007 inzake de betekening en de kennisgeving in de lidstaten van gerechtelijke en buitengerechtelijke stukken in burgerlijke of in handelszaken (de betekening en de kennisgeving van stukken), en tot intrekking van verordening (EG) nr. 1348/2000 van de Raad (PB 2007, L 324, blz. 79).

Verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door het Finanzgericht Hamburg (Duitsland) op 14 juni 2021 — R.T. / Hauptzollamt Hamburg

(Zaak C-368/21)

(2021/C 382/17)

Procestaal: Duits

Verwijzende rechter

Finanzgericht Hamburg

Partijen in het hoofdgeding

Verzoekende partij: R.T.

Verwerende partij: Hauptzollamt Hamburg

Prejudiciële vragen

1)

Moeten de artikelen 30 en 60 van richtlijn 2006/112/EG (1) aldus worden uitgelegd dat de plaats van invoer voor btw-doeleinden van een in een derde land geregistreerd vervoermiddel dat in strijd met de douanewetgeving de Unie wordt binnengebracht, is gelegen in de lidstaat waar de uit de douanewetgeving voortvloeiende verplichtingen zijn geschonden en waar het vervoermiddel voor het eerst als vervoermiddel in de Unie is gebruikt, dan wel in de lidstaat waar de persoon die deze verplichtingen heeft geschonden, is gevestigd en het voertuig gebruikt?

2)

Ingeval de plaats van invoer is gelegen in een andere lidstaat dan Duitsland: is een bepaling van een lidstaat die artikel 87, lid 4, van verordening (EU) nr. 952/2013 (2) van overeenkomstige toepassing verklaart op de btw bij invoer, in strijd met richtlijn 2006/112, in het bijzonder de artikelen 30 en 60 daarvan?

---

(1)  Richtlijn van de Raad van 28 november 2006 betreffende het gemeenschappelijke stelsel van belasting over de toegevoegde waarde (PB 2006, L 347, blz. 1).

(2)  Verordening van het Europees Parlement en de Raad van 9 oktober 2013 tot vaststelling van het douanewetboek van de Unie (PB 2013, L 269, blz. 1).

Verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door het Verwaltungsgerichtshof (Oostenrijk) op 17 juni 2021 — Freikirche der Siebenten-Tags-Adventisten in Deutschland KdöR

(Zaak C-372/21)

(2021/C 382/18)

Procestaal: Duits

Verwijzende rechter

Verwaltungsgerichtshof

Partijen in het hoofdgeding

Verzoekende partij: Freikirche der Siebenten-Tags-Adventisten in Deutschland KdöR

Verwerende partij: Bildungsdirektion für Vorarlberg

Prejudiciële vragen

1.

Valt een situatie waarin een in een lidstaat van de Europese Unie erkende en gevestigde geloofsgenootschap in een andere lidstaat subsidiëring aanvraagt voor een particuliere school die door haar als confessioneel is erkend en die door een naar het recht van die andere lidstaat geregistreerde vereniging in die andere lidstaat wordt bestuurd, gelet op artikel 17 VWEU binnen de werkingssfeer van het Unierecht en meer bepaald van artikel 56 VWEU? Ingeval de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord:

2.	Moet artikel 56 VWEU aldus worden uitgelegd dat het in de weg staat aan een nationale regeling die voor subsidiëring van confessionele particuliere scholen de voorwaarde stelt dat de aanvrager naar nationaal recht als kerk of geloofsgenootschap is erkend?

Verzoek om een prejudiciële beslissing, ingediend door de Cour d’appel de Mons (België) op 24 juni 2021 — Ryanair DAC / Happy Flights Srl, voorheen Happy Flights Sprl

(Zaak C-386/21)

(2021/C 382/19)

Procestaal: Frans

Verwijzende rechter

Cour d’appel de Mons

Partijen in het hoofdgeding

Verzoekende partij: Ryanair DAC

Verwerende partij: Happy Flights Srl, voorheen Happy Flights Sprl

Prejudiciële vragen

1)

Moet artikel 7, punt 1, onder a), van verordening (EU) nr. 1215/2012 van het Europees Parlement en de Raad van 12 december 2012 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken (1) aldus worden uitgelegd dat het begrip “verbintenissen uit overeenkomst” in de zin van deze bepaling ook ziet op een vordering tot compensatie die op grond van verordening (EG) nr. 261/2004 van het Europees Parlement en de Raad tot vaststelling van gemeenschappelijke regels inzake compensatie en bijstand aan luchtreizigers bij instapweigering en annulering of langdurige vertraging van vluchten en tot intrekking van verordening (EEG) nr. 295/91 (2) is ingesteld door een incassobureau dat geen partij is bij de luchtvervoersovereenkomst en zich beroept op zijn hoedanigheid van cessionaris van de vordering van de passagier, maar niet aantoont dat het in alle rechten en verplichtingen van de oorspronkelijke contractant is getreden?

2)

Indien de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord, moet artikel 7, punt 1, onder a), en punt 1, onder b), van verordening (EU) nr. 1215/2012 van het Europees Parlement en de Raad van 12 december 2012 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken dan aldus worden uitgelegd dat de plaats van uitvoering van de aan de vordering ten grondslag liggende verbintenis de plaats van uitvoering van de luchtvervoersovereenkomst is, dat wil zeggen de plaats van vertrek of aankomst van de vlucht, dan wel in voorkomend geval een andere plaats?

---

(1)  PB 2012, L 351, blz. 1.

(2)  PB 2004, L 46, blz. 1.

Verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door het Landgericht Erfurt (Duitsland) op 23 juni 2021 — A / B

(Zaak C-388/21)

(2021/C 382/20)

Procestaal: Duits

Verwijzende rechter

Landgericht Erfurt

Partijen in het hoofdgeding

Verzoekende partij: A

Verwerende partij: B

Prejudiciële vragen

1)

Hebben artikel 18, lid 1, artikel 26, lid 1, en artikel 46 van richtlijn 2007/46/EG (1), junctis de artikelen 4, 5 en 13, van verordening (EG) nr. 715/2007 (2) ook tot doel de belangen van individuele kopers van motorvoertuigen en hun vermogen te beschermen? Behoort daartoe ook het belang van een individuele koper van een voertuig dat hij geen voertuig koopt dat niet in overeenstemming is met de vereisten van het Unierecht, in het bijzonder een voertuig dat is uitgerust met een verboden manipulatie-instrument als bedoeld in artikel 5, lid 2, van verordening (EG) nr. 715/2007?

2)

Vereist het Unierecht, in het bijzonder het doeltreffendheidsbeginsel en de Europese grondrechten alsmede eigen rechten van de natuur, dat bij elk geval van verwijtbaar opzettelijk handelen of nalaten door de fabrikant van het voertuig met betrekking tot het in het verkeer brengen van een voertuig dat is uitgerust met een in artikel 5, lid 2, van verordening (EG) nr. 715/2007 bedoeld verboden manipulatie-instrument, de koper van het voertuig jegens de fabrikant een civielrechtelijke aanspraak op schadevergoeding heeft?

---

(1)  Richtlijn 2007/46/EG van het Europees Parlement en de Raad van 5 september 2007 tot vaststelling van een kader voor de goedkeuring van motorvoertuigen en aanhangwagens daarvan en van systemen, onderdelen en technische eenheden die voor dergelijke voertuigen zijn bestemd (Kaderrichtlijn) (PB 2007, L 263, blz. 1).

(2)  Verordening (EG) nr. 715/2007 van het Europees Parlement en de Raad van 20 juni 2007 betreffende de typegoedkeuring van motorvoertuigen met betrekking tot emissies van lichte personen- en bedrijfsvoertuigen (Euro 5 en Euro 6) en de toegang tot reparatie- en onderhoudsinformatie (PB 2007, L 171, blz. 1).

Verzoek om een prejudiciële beslissing, ingediend door het Landgericht München I (Duitsland) op 29 juni 2021 — KT, NS / FTI Touristik GmbH

(Zaak C-396/21)

(2021/C 382/21)

Procestaal: Duits

Verwijzende rechter

Landgericht München I

Partijen in het hoofdgeding

Verzoekende partijen: KT, NS

Verwerende partij: FTI Touristik GmbH

Prejudiciële vraag

Vormen beperkingen in verband met een op de plaats van bestemming heersende besmettelijke ziekte ook een geval van non-conformiteit in de zin van artikel 14, lid 1, van richtlijn (EU) 2015/2302 van het Europees Parlement en de Raad van 25 november 2015 betreffende pakketreizen en gekoppelde reisarrangementen, houdende wijziging van verordening (EG) nr. 2006/2004 en van richtlijn 2011/83/EU van het Europees Parlement en de Raad, en tot intrekking van richtlijn 90/314/EEG van de Raad (1), wanneer die beperkingen wegens de wereldwijde verspreiding van die besmettelijke ziekte zowel in de woonplaats van de reiziger als in andere landen zijn opgelegd?

---

(1)  Richtlijn (EU) 2015/2302 van het Europees Parlement en de Raad van 25 november 2015 betreffende pakketreizen en gekoppelde reisarrangementen, houdende wijziging van verordening (EG) nr. 2006/2004 en van richtlijn 2011/83/EU van het Europees Parlement en de Raad, en tot intrekking van richtlijn 90/314/EEG van de Raad (PB 2015, L 326, blz. 1).

Verzoek om een prejudiciële beslissing, ingediend door de Conseil d'État (Frankrijk) op 28 juni 2021 — Conseil national des barreaux, Conférence des bâtonniers, Ordre des avocats du barreau de Paris / Premier ministre, Ministre de l’Economie, des Finances et de la Relance

(Zaak C-398/21)

(2021/C 382/22)

Procestaal: Frans

Verwijzende rechter

Conseil d'État

Partijen in het hoofdgeding

Verzoekende partijen: Conseil national des barreaux, Conférence des bâtonniers, Ordre des avocats du barreau de Paris

Verwerende partijen: Premier ministre, Ministre de l’Economie, des Finances et de la Relance

Prejudiciële vraag

Maakt artikel 8 bis ter, lid 5, van richtlijn 2011/16 (1) inbreuk op:

—

het door artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en artikel 6 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden gewaarborgde recht op een eerlijk proces, doordat het advocaten die rechtsbijstand verlenen niet principieel uitsluit van de kring van de intermediairs die de belastingdienst de voor de melding van een grensoverschrijdende belastingconstructie noodzakelijke inlichtingen moeten verstrekken, of die een andere intermediair van deze verplichting in kennis moeten stellen?

—

het door artikel 7 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en artikel 8 van het Europees Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden gewaarborgde recht op eerbiediging van de correspondentie en het privéleven, doordat het advocaten die hun cliënt advies verstrekken over zijn juridische situatie, niet principieel uitsluit van de kring van de intermediairs die de belastingdienst de voor de melding van een grensoverschrijdende belastingconstructie noodzakelijke inlichtingen moeten verstrekken, of die een andere intermediair van deze verplichting in kennis moeten stellen?

---

(1)  Richtlijn 2011/16/EU van de Raad van 15 februari 2011 betreffende de administratieve samenwerking op het gebied van de belastingen en tot intrekking van Richtlijn 77/799/EEG (PB 2011, L 64, blz. 1).

Hogere voorziening ingesteld op 6 juli 2021 door de Raad van de Europese Unie tegen het arrest van het Gerecht (Vijfde kamer) van 21 april 2021 in zaak T-322/19, El-Qaddafi/Raad

(Zaak C-413/21 P)

(2021/C 382/23)

Procestaal: Engels

Partijen

Rekwirant: Raad van de Europese Unie (vertegenwoordigers: V. Piessevaux en M. Bishop, gemachtigden)

Andere partij in de procedure: Aisha Muammer Mohamed El-Qaddafi

Conclusies

—	het bestreden arrest van het Gerecht vernietigen;

—	definitief uitspraak doen over de punten waarop de onderhavige hogere voorziening betrekking heeft en het beroep van Aisha Muammer Mohamed El-Qaddafi verwerpen; en

—	Aisha Muammer Mohamed El-Qaddafi verwijzen in de kosten van de onderhavige hogere voorziening en van zaak T-322/19.

Middelen en voornaamste argumenten

De Raad betoogt dat het Gerecht in het bestreden arrest in zaak T-322/19 op de volgende punten blijk heeft gegeven van een onjuiste beoordeling:

—	eerste middel: het Gerecht heeft artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en artikel 36, gelezen in samenhang met artikel 53, eerste alinea, van het Statuut van het Hof van Justitie geschonden, en besluit (GBVB) 2015/1333 van de Raad (1) onjuist uitgelegd;

—	tweede middel: het Gerecht heeft artikel 8, lid 1, en artikel 9, lid 1, van besluit (GBVB) 2015/1333 van de Raad en artikel 6, lid 1, van verordening 2016/44 van de Raad (2) onjuist uitgelegd;

—

derde middel: het Gerecht heeft de argumenten van de Raad onjuist opgevat, het beginsel geschonden dat memories moeten worden opgevat overeenkomstig de bewoordingen ervan, besluit 2015/1333 van de Raad en verordening 2016/44 van de Raad onjuist uitgelegd, en artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie geschonden;

—

vierde middel: het Gerecht heeft het bewijsmateriaal onjuist opgevat, het beginsel geschonden dat documenten en memories moeten worden opgevat overeenkomstig de bewoordingen ervan, artikel 36, gelezen in samenhang met artikel 53, eerste alinea, van het Statuut van het Hof van Justitie geschonden, en artikel 263 VWEU en artikel 47 van het Handvest van de grondrechten geschonden.

---

(1)  Besluit (GBVB) 2015/1333 van de Raad van 31 juli 2015 betreffende beperkende maatregelen in het licht van de situatie in Libië en tot intrekking van besluit 2011/137/GBVB (PB 2015, L 206, blz. 34).

(2)  Verordening (EU) 2016/44 van de Raad van 18 januari 2016 betreffende beperkende maatregelen in het licht van de situatie in Libië en tot intrekking van verordening (EU) nr. 204/2011 (PB 2016, L 12, blz. 1).

Hogere voorziening ingesteld op 16 juli 2021 door Ryanair DAC tegen het arrest van het Gerecht (Tiende kamer — uitgebreid) van 19 mei 2021 in zaak T-628/20, Ryanair / Commissie (Spanje COVID-19)

(Zaak C-441/21 P)

(2021/C 382/24)

Procestaal: Engels

Partijen

Rekwirante: Ryanair DAC (vertegenwoordigers: V. Blanc, E. Vahida en F.-C. Laprévote, avocats, S. Rating, abogado, en I. G. Metaxas-Maranghidis, dikigoros)

Andere partijen in de procedure: Europese Commissie, Koninkrijk Spanje, Franse Republiek

Conclusies

—	het bestreden arrest vernietigen;

—	overeenkomstig de artikelen 263 en 264 VWEU verklaren dat besluit C(2020) 5414 final van de Commissie van 31 juli 2020 betreffende steunmaatregel SA.57659 (2020/N) — Spanje COVID-19 — Herkapitalisatiefonds nietig is; en

—	de Commissie verwijzen in haar eigen kosten en in die van Ryanair, en interveniënten in eerste aanleg en eventuele interveniënten in deze hogere voorziening verwijzen in hun eigen kosten.

Middelen en voornaamste argumenten

Ter ondersteuning van haar hogere voorziening voert rekwirante zes middelen aan.

Eerste middel: het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door de grief van rekwirante dat het non-discriminatiebeginsel zonder enige rechtvaardiging werd geschonden, af te wijzen.

Tweede middel: het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting en heeft de feiten kennelijk onjuist opgevat met betrekking tot de grief van rekwirante inzake schending van de vrijheid van vestiging en de vrijheid van dienstverlening.

Derde middel: het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting en heeft de feiten kennelijk onjuist opgevat door de grief van rekwirante inzake onjuiste toepassing van de afwegingstoets af te wijzen.

Vierde middel: het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting en heeft een kennelijke beoordelingsfout gemaakt bij de kwalificatie van de steun als steunregeling.

Vijfde middel: het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting en heeft de feiten kennelijk onjuist opgevat met betrekking tot het nalaten van de Commissie om een formele onderzoeksprocedure in te leiden.

Zesde middel: het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting en heeft de feiten kennelijk onjuist opgevat met betrekking tot de ontoereikende motivering van de Commissie.

Hogere voorziening ingesteld op 15 juli 2021 door ITD, Brancheorganisation for den danske vejgodstransport A/S, Danske Fragtmænd A/S tegen het arrest van het Gerecht (Zevende kamer) van 5 mei 2021 in zaak T-561/18, ITD en Danske Fragtmænd / Commissie

(Zaak C-442/21 P)

(2021/C 382/25)

Procestaal: Engels

Partijen

Rekwirantes: ITD, Brancheorganisation for den danske vejgodstransport A/S, Danske Fragtmænd A/S (vertegenwoordiger: L. Sandberg-Mørch, advokat)

Andere partijen in de procedure: Europese Commissie, Jørgen Jensen Distribution A/S, Dansk Distribution A/S, Koninkrijk Denemarken

Conclusies

—

vernietiging van het arrest van het Gerecht van 5 mei 2021 in zaak T-561/18, voor zover het Gerecht daarbij de middelen van rekwirantes heeft afgewezen dat de Commissie ernstige moeilijkheden had ondervonden om tot de conclusie te komen dat de compensatie voor de universeledienstverplichting in de postsector (hierna: “UDV”) verenigbare steun vormde; dat de Commissie ernstige moeilijkheden had ondervonden om vast te stellen dat de staatsgarantie bestaande steun was, en dat de Commissie ook ernstige moeilijkheden had ondervonden met betrekking tot haar beoordeling van de verkeerde toewijzing van kosten;

—	verwijzing van verweerster in hogere voorziening in haar eigen kosten en in die van rekwirantes.

Middelen en voornaamste argumenten

1.

Het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting en heeft de feiten onjuist opgevat door te oordelen dat de Commissie geen ernstige moeilijkheden had ondervonden voor de uitsluiting van de immateriële voordelen (bestaande in de reputatie van de onderneming en de alomtegenwoordigheid) die Post Danmark als gevolg van de UDV genoot, van de Net Avoided Cost-methode.

2.

Het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat de Commissie geen ernstige moeilijkheden had ondervonden toen zij de steun verenigbaar verklaarde op grond van de DAEB-kaderregeling voor het uitvoeren van de verplichting tot het verrichten van de UDV, maar vervolgens de steun voor de kosten van het ontslaan van werknemers in het kader van de omvorming/herstructurering van Post Danmark goedkeurde.

3.

Het Gerecht heeft in strijd met artikel 107, lid 1, en artikel 108, lid 2, VWEU blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door tot de slotsom te komen dat de Commissie geen ernstige moeilijkheden had ondervonden toen zij concludeerde dat de te hoge toewijzing door Post Danmark van gemeenschappelijke kosten aan de UDV-rekening geen staatssteun vormde. Rekwirantes betogen dat de onjuiste slotsom van het Gerecht berust op twee onjuiste rechtsopvattingen, die in twee onderdelen zijn geformuleerd: a. Het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat artikel 4, lid 4, onder c), van de boekhoudregels van 2006 en artikel 4, lid 3, onder c), van de boekhoudregels van 2011 slechts een specifieke toepassing vormen van de beginselen die zijn neergelegd in artikel 4, lid 4, onder a), en artikel 4, lid 4, onder b), van de boekhoudregels van 2006 en 2011. b. Het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat uit het feit dat de boekhouding van Post Danmark op regelmatige basis aan controles is onderworpen, blijkt dat de toewijzing door Post Danmark van gemeenschappelijke kosten passend was.

Beroep ingesteld op 16 juli 2021 — Europese Commissie/Ierland

(Zaak C-444/21)

(2021/C 382/26)

Procestaal: Engels

Partijen

Verzoekende partij: Europese Commissie (vertegenwoordigers: C. Hermes en M. Noll-Ehlers, gemachtigden)

Verwerende partij: Ierland

Conclusies

—

vaststellen dat Ierland zijn verplichtingen krachtens artikel 4, lid 4, en artikel 6, lid 1, van richtlijn 92/43/EEG van de Raad van 21 mei 1992 inzake de instandhouding van de natuurlijke habitats en de wilde flora en fauna (1) (hierna: “richtlijn”) niet is nagekomen door: — niet zo spoedig mogelijk en uiterlijk binnen zes jaar 217 van de 423 gebieden van communautair belang in de Atlantische biogeografische regio op zijn grondgebied die waren opgenomen op de lijst in beschikking 2004/813/EG van de Commissie van 7 december 2004 (2), zoals bijgewerkt bij beschikking 2008/23/EG van de Commissie van 12 november 2007 (3) en beschikking 2009/96/EG van de Commissie van 12 december 2008 (4) als speciale beschermingszones (SBZ’s) te hebben aangewezen; — voor 140 van de 423 gebieden die waren opgenomen op de lijst in voornoemde beschikkingen van de Commissie geen gebiedsspecifieke instandhoudingsdoelstellingen vast te stellen; en — voor geen van de 423 gebieden die waren opgenomen op de lijst in de voornoemde beschikkingen van de Commissie de nodige instandhoudingsmaatregelen te treffen die beantwoorden aan de ecologische vereisten van de typen natuurlijke habitats van bijlage I en de soorten van bijlage II bij de richtlijn.

—	Ierland verwijzen in de kosten.

Middelen en voornaamste argumenten

De Commissie is van mening dat Ierland zijn Natura 2000-netwerk niet in overeenstemming met de wettelijke vereisten van de richtlijn heeft opgezet en beheerd.

Ten eerste is Ierland zijn verplichtingen krachtens artikel 4, lid 4, van de richtlijn niet nagekomen door niet zo spoedig mogelijk en uiterlijk binnen zes jaar alle 423 gebieden die waren opgenomen op de lijst in de voornoemde beschikkingen van de Commissie als SBZ’s aan te wijzen. Op het einde van de periode die was vastgesteld in het aanvullend met redenen omkleed advies had dat verzuim betrekking op 217 gebieden.

Ten tweede heeft Ierland artikel 4, lid 4, van de richtlijn geschonden door niet voor elk van de 423 betrokken gebieden gebiedsspecifieke instandhoudingsdoelstellingen vast te stellen. Op het einde van de periode die was vastgesteld in het aanvullend met redenen omkleed advies betrof dit verzuim 140 gebieden.

Ten derde heeft Ierland nagelaten om voor de 423 gebieden waarop deze niet-nakoming betrekking heeft, in overeenstemming met artikel 6, lid 1, van de richtlijn de nodige instandhoudingsmaatregelen te treffen die beantwoorden aan de ecologische vereisten van de typen natuurlijke habitats van bijlage I en de soorten van bijlage II bij de richtlijn. De praktijk van Ierland met betrekking tot instandhoudingsmaatregelen heeft geleid tot een situatie waarin voor geen van de 423 gebieden waarop deze niet-nakoming betrekking heeft, op het einde van de periode die was vastgesteld in het aanvullend met redenen omkleed advies sprake was van instandhoudingsmaatregelen die beantwoorden aan de wettelijke vereisten van artikel 6, lid 1, van de richtlijn. Voor vele gebieden was geen enkele instandhoudingsmaatregel getroffen. Voor andere gebieden was voor slechts een deel van de relevante typen natuurlijke habitats van bijlage I en soorten van bijlage II die significant aanwezig waren in de gebieden sprake van instandhoudingsmaatregelen. Voorts ontbraken voor een groot aantal gebieden instandhoudingsmaatregelen die waren gebaseerd op gebiedsspecifieke duidelijk omschreven instandhoudingsdoelstellingen. Bovendien heeft Ierland artikel 6, lid 1, van de richtlijn ook in het algemeen en voortdurend geschonden door instandhoudingsmaatregelen te treffen die onvoldoende precies en gedetailleerd zijn en niet alle significante druk en bedreigingen aanpakken.

---

(1)  PB 1992, L 206, blz. 7.

(2)  Beschikking 2004/813/EG van de Commissie van 7 december 2004 tot vaststelling, op grond van richtlijn 92/43/EEG van de Raad, van de lijst van gebieden van communautair belang voor de Atlantische biogeografische regio (PB 2004, L 387, blz. 1).

(3)  Beschikking 2008/23/EC van de Commissie van 12 november 2007 tot vaststelling, op grond van richtlijn 92/43/EEG van de Raad, van een eerste bijgewerkte lijst van gebieden van communautair belang voor de Atlantische biogeografische regio (PB 2008, L 12, blz. 1).

(4)  Beschikking 2009/96/EG van de Commissie van 12 december 2008 tot vaststelling, op grond van richtlijn 92/43/EEG van de Raad, van een tweede bijgewerkte lijst van gebieden van communautair belang voor de Atlantische biogeografische regio (PB 2009, L 43, blz. 466).

Hogere voorziening ingesteld op 22 juli 2021 door Engie Global LNG Holding Sàrl, Engie Invest International SA, Engie SA tegen het arrest van het Gerecht (Tweede kamer — uitgebreid) van 12 mei 2021 in de gevoegde zaken T-516/18 en T-525/18, Groot Hertogdom Luxemburg e.a./Commissie

(Zaak C-454/21 P)

(2021/C 382/27)

Procestaal: Frans

Partijen

Rekwirantes: Engie Global LNG Holding Sàrl, Engie Invest International SA, Engie SA (vertegenwoordigers: C. Rydzynski, B. Le Bret, M. Struys, F. Pili, avocats)

Andere partij in de procedure: Europese Commissie

Conclusies

—	de onderhavige hogere voorziening ontvankelijk en gegrond verklaren;

—	het arrest van het Gerecht van de Europese Unie van 12 mei 2021 in de gevoegde zaken T-516/18 en T-525/18, Luxembourg e.a./Commissie, vernietigen;

—

overeenkomstig artikel 61 van het Statuut van het Hof de zaak zelf afdoen en, primair, de vorderingen van Engie in eerste aanleg toewijzen, of, subsidiair, artikel 2 van besluit (EU) 2019/421 van de Commissie van 20 juni 2018, betreffende steunmaatregel SA.44888 (2016/C) (ex 2016/NN) door Luxemburg ten uitvoer gelegd ten gunste van Engie (PB 2019, L 78, blz. 1) nietig verklaren voor zover daarbij terugvordering van de steun wordt gelast;

—	zeer subsidiair, de zaak naar het Gerecht terugverwijzen;

—	de Commissie verwijzen in alle kosten.

Middelen en voornaamste argumenten

Ter ondersteuning van hun hogere voorziening voeren Engie Global LNG Holding, Engie Invest International en Engie drie middelen aan.

Volgens rekwirantes heeft het Gerecht blijk heeft gegeven van onjuiste rechtsopvattingen en de feiten onjuist opgevat bij de omschrijving van het enge referentiekader (i) door de moeder-dochterrichtlijn bij de omschrijving van het referentiekader uit te sluiten; (ii) door een verband te leggen tussen de artikelen 164 en 166 van de wet inzake inkomstenbelasting in Luxemburg; (iii) door te oordelen dat de ZORA-aanwas winstuitkering was; en (iv) door te oordelen dat de betrokken fiscale rulings een selectief voordeel verschaften.

Bovendien heeft het Gerecht blijk heeft gegeven van onjuiste rechtsopvattingen en de feiten onjuist opgevat bij het bewijs dat er sprake is van een selectief voordeel met betrekking tot de Luxemburgse bepaling inzake rechtsmisbruik (i) inzake het in aanmerking genomen referentiekader; (ii) bij de vaststelling of er sprake is van een selectief voordeel; en (iii) bij de uitlegging van het Luxemburgse recht.

Uit het eerste en het tweede middel volgt volgens rekwirantes dat het Gerecht blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting doordat het niet heeft ingestemd met de argumenten die zij in het kader van het beroep tot nietigverklaring hebben ontwikkeld met betrekking tot de beperkte bevoegdheid van de Commissie krachtens de artikelen 2, 3, 4, en 5 VWEU inzake de bevoegdheidsverdeling tussen de Europese Unie en de lidstaten, gelezen in samenhang met de artikelen 113 tot en met 117 VWEU.

Ten slotte was de door het Gerecht gelaste terugvordering van de steun strijdig met de beginselen van rechtszekerheid en gewettigd vertrouwen.

Hogere voorziening ingesteld op 2 augustus 2021 door China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products, Cangzhou Qinghong Foundry Co. Ltd, Botou City Qinghong Foundry Co. Ltd, Lingshou County Boyuan Foundry Co. Ltd, Handan Qunshan Foundry Co. Ltd, Heping Cast Co. Ltd Yi County, Hong Guang Handan Cast Foundry Co. Ltd, Shanxi Yuansheng Casting and Forging Industrial Co. Ltd, Botou City Wangwu Town Tianlong Casting Factory, Tangxian Hongyue Machinery Accessory Foundry Co. Ltd tegen het arrest van het Gerecht (Vierde kamer — uitgebreid) van 19 mei 2021 in zaak T-254/18, China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products e.a. / Commissie

(Zaak C-478/21 P)

(2021/C 382/28)

Procestaal: Engels

Partijen

Rekwirantes: China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products (CCCME), Cangzhou Qinghong Foundry Co. Ltd, Botou City Qinghong Foundry Co. Ltd, Lingshou County Boyuan Foundry Co. Ltd, Handan Qunshan Foundry Co. Ltd, Heping Cast Co. Ltd Yi County, Hong Guang Handan Cast Foundry Co. Ltd, Shanxi Yuansheng Casting and Forging Industrial Co. Ltd, Botou City Wangwu Town Tianlong Casting Factory, Tangxian Hongyue Machinery Accessory Foundry Co. Ltd (vertegenwoordigers: R. Antonini, avvocato, E. Monard en B. Maniatis, avocats)

Andere partijen in de procedure: Europese Commissie, EJ Picardie, Fondatel Lecomte, Fonderies Dechaumont, Fundiciones de Odena, SA, Heinrich Meier Eisengießerei GmbH & Co. KG, Saint-Gobain Construction Products UK Ltd, Saint-Gobain Pam, Ulefos Oy

Conclusies

—	het bestreden arrest vernietigen;

—

de vordering van rekwirantes in hun beroep bij het Gerecht toewijzen en uitvoeringsverordening (EU) 2018/140 van de Commissie van 29 januari 2018 tot instelling van een definitief antidumpingrecht en tot definitieve inning van het voorlopige recht op bepaalde gietijzeren producten van oorsprong uit de Volksrepubliek China en tot beëindiging van het onderzoek naar de invoer van bepaalde gietijzeren producten van oorsprong uit India (1) nietig verklaren, voor zover zij betrekking heeft op de CCCME, de individuele ondernemingen en de betrokken leden, en

—	de Commissie verwijzen in de kosten van de procedures voor het Gerecht en het Hof, met inbegrip van de kosten van rekwirantes, alsmede de interveniëntes verwijzen in hun eigen kosten.

Middelen en voornaamste argumenten

Eerste middel: het Gerecht heeft met betrekking tot de gegevens betreffende de invoer ten onrechte geen schending van artikel 3, leden 2, 3, 5, 6 en 7, van de basisverordening (2) en van het beginsel van behoorlijk bestuur vastgesteld.

Tweede middel: het Gerecht heeft ten onrechte geen schending van artikel 3, leden 2, 3, 5, 6 en 7, van de basisverordening en van het beginsel van behoorlijk bestuur vastgesteld, aangezien de vaststelling van de schade en het causaal verband niet op positief bewijsmateriaal en een objectief onderzoek is gebaseerd.

Derde middel: het Gerecht heeft ten onrechte geoordeeld dat een gesegmenteerde analyse niet nodig was om te voldoen aan de verplichtingen op grond van artikel 3, leden 6 en 7, van de basisverordening.

Vierde middel: het Gerecht heeft ten onrechte geen schending van artikel 3, leden 6 en 7, van de basisverordening vastgesteld waar het gaat om de prijsonderbieding voor een deel van de verkoop in de Unie.

Vijfde middel: het Gerecht heeft bij de vaststelling dat het derde middel gedeeltelijk niet-ontvankelijk was, de verkeerde juridische maatstaf toegepast. Het Gerecht heeft met betrekking tot de verplichting om essentiële feiten en overwegingen openbaar te maken ten onrechte geen schending vastgesteld van artikel 6, lid 7, artikel 19, leden 1 en 2, en artikel 20, leden 2 en 4, van de basisverordening alsook van de rechten van de verdediging.

---

(1)  PB 2018, L 25, blz. 6.

(2)  Verordening (EU) 2016/1036 van het Europees Parlement en de Raad van 8 juni 2016 betreffende beschermende maatregelen tegen invoer met dumping uit landen die geen lid zijn van de Europese Unie (PB 2016 L 176, blz. 21).

Beschikking van de president van het Hof van 25 juni 2021 — Europese Commissie / Portugese Republiek

(Zaak C-345/20) (1)

(2021/C 382/29)

Procestaal: Portugees

De president van het Hof heeft de doorhaling van de zaak gelast.

---

(1)  PB C 329 van 5.10.2020.

Beschikking van de president van het Hof van 17 juni 2021 (verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door het Landgericht Köln — Duitsland) — Deutsche Lufthansa AG / LE

(Zaak C-629/20) (1)

(2021/C 382/30)

Procestaal: Duits

De president van het Hof heeft de doorhaling van de zaak gelast.

---

(1)  PB C 72 van 1.3.2021.

Beschikking van de president van het Hof van 21 juni 2021 (verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door het Landgericht Köln — Duitsland) — AX / Deutsche Lufthansa AG

(Zaak C-9/21) (1)

(2021/C 382/31)

Procestaal: Duits

De president van het Hof heeft de doorhaling van de zaak gelast.

---

(1)  PB C 88 van 15.3.2021.

Beschikking van de president van het Hof van 29 juni 2021 (verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door het Amtsgericht Hamburg — Duitsland) — flightright GmbH / Ryanair DAC

(Zaak C-37/21) (1)

(2021/C 382/32)

Procestaal: Duits

De president van het Hof heeft de doorhaling van de zaak gelast.

---

(1)  PB C 163 van 3.5.2021.

Beschikking van de president van het Hof van 18 juni 2021 (verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door het Landgericht Köln — Duitsland) — Deutsche Lufthansa AG / BC

(Zaak C-106/21) (1)

(2021/C 382/33)

Procestaal: Duits

De president van het Hof heeft de doorhaling van de zaak gelast.

---

(1)  PB C 182 van 10.5.2021.

Beschikking van de president van het Hof van 24 juni 2021 (verzoek om een prejudiciële beslissing ingediend door het Landgericht Düsseldorf — Duitsland) — Nokia Technologies Oy / Daimler AG, in tegenwoordigheid van: Continental Automotive GmbH e.a.

(Zaak C-182/21) (1)

(2021/C 382/34)

Procestaal: Duits

De president van het Hof heeft de doorhaling van de zaak gelast.

---

(1)  PB C 252 van 28.6.2021.

Beschikking van het Gerecht van 12 juli 2021 — Ryanair en Laudamotion/Commissie

(Zaak T-866/19) (1)

(“Beroep tot nietigverklaring - Luchtvervoer - Verordening (EG) nr. 1008/2008 - Regels voor de verdeling van luchtverkeer tussen de luchthavens van Schiphol en Lelystad - Prioriteit bij de toewijzing van slots op Lelystad - Regelgevingshandeling die uitvoeringsmaatregelen met zich brengt - Geen individuele geraaktheid - Niet-ontvankelijkheid”)

(2021/C 382/35)

Procestaal: Engels

Partijen

Verzoekende partijen: Ryanair DAC (Swords, Ierland) en Laudamotion GmbH (Schwechat, Oostenrijk) (vertegenwoordigers: E. Vahida en I.-G. Metaxas-Maranghidis, advocaten)

Verwerende partij: Europese Commissie (vertegenwoordigers: V. Di Bucci en W. Mölls, gemachtigden)

Voorwerp

Verzoek krachtens artikel 263 VWEU strekkende tot nietigverklaring van uitvoeringsbesluit (EU) 2019/1585 van de Commissie van 24 september 2019 betreffende de vaststelling van regels voor de verdeling van luchtverkeer tussen de luchthavens Amsterdam Schiphol en Amsterdam Lelystad overeenkomstig artikel 19 van verordening (EG) nr. 1008/2008 van het Europees Parlement en de Raad (PB 2019, L 246, blz. 24)

Dictum

1)	Het beroep wordt verworpen.

2)	Op het verzoek om toelating tot interventie van het Koninkrijk der Nederlanden hoeft niet meer te worden beslist.

3)	Ryanair DAC en Laudamotion GmbH worden verwezen in hun eigen kosten en in de kosten van de Europese Commissie.

4)	Het Koninkrijk der Nederlanden draagt zijn eigen kosten betreffende het verzoek om toelating tot interventie.

---

(1)  PB C 68 van 2.3.2020.

Beschikking van het Gerecht van 14 juli 2021 — AI/ECDC

(Zaak T-79/20) (1)

(“Beroep tot nietigverklaring en tot schadevergoeding - Openbare dienst - Personeel van het ECDC - Psychisch geweld - Artikel 12 bis van het Statuut - Afbreuk aan de eerbaarheid - Verzoek om bijstand - Artikel 24 van het Statuut - Afwijzing van het verzoek - Recht om te worden gehoord - Ontbreken van het begin van bewijs - Zorgplicht - Beroep deels kennelijk niet-ontvankelijk en deels kennelijk rechtens ongegrond”)

(2021/C 382/36)

Procestaal: Engels

Partijen

Verzoekende partij: AI (vertegenwoordigers: L. Levi en A. Champetier, advocaten)

Verwerende partij: Europees Centrum voor ziektepreventie en -bestrijding (vertegenwoordigers: A. Iber en J. Mannheim, gemachtigden, bijgestaan door D. Waelbroeck en A. Duron, advocaten

Voorwerp

Verzoek krachtens artikel 270 VWEU, ten eerste tot nietigverklaring van het besluit van het ECDC van 5 april 2019 tot afwijzing van verzoekers verzoek om bijstand van 10 april 2018 en, voor zover nodig, van het besluit van het ECDC van 4 november 2019 tot afwijzing van de klacht tegen het besluit van 5 april 2019, en ten tweede tot vergoeding van de schade die hij zou hebben geleden

Dictum

1)	Het beroep wordt verworpen.

2)	AI wordt verwezen in de kosten.

---

(1)  PB C 129 van 20.4.2020.

Beschikking van het Gerecht van 15 juli 2021 — Roxtec/EUIPO — Wallmax (Afbeelding van een oranje vierkant met zeven concentrische zwarte cirkels)

(Zaak T-455/20) (1)

(“Uniemerk - Nietigheidsprocedure - Uniebeeldmerk dat een oranje vierkant met zeven concentrische zwarte cirkels afbeeldt - Absolute weigeringsgrond - Teken dat uitsluitend bestaat in de vorm van de waar die noodzakelijk is om een technische uitkomst te verkrijgen - Artikel 7, lid 1, onder e), ii), van verordening (EG) nr. 207/2009 [thans artikel 7, lid 1, onder e), ii), van verordening (EU) 2017/1001]”)

(2021/C 382/37)

Procestaal: Engels

Partijen

Verzoekende partij: Roxtec AB (Karlskrona, Zweden) (vertegenwoordigers: J. Olsson en J. Adamsson, advocaten)

Verwerende partij: Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (vertegenwoordiger: V. Ruzek, gemachtigde)

Andere partij in de procedure voor de kamer van beroep van het EUIPO, interveniënte voor het Gerecht: Wallmax Srl (Milaan, Italië) (vertegenwoordigers: A. Bergmann, F. Ferrari en L. Goglia, advocaten)

Voorwerp

Beroep tegen de beslissing van de tweede kamer van beroep van het EUIPO van 20 april 2020 (zaak R 2385/2018-2) inzake een nietigheidsprocedure tussen Wallmax en Roxtec

Dictum

1)	Het beroep wordt verworpen.

2)	Roxtec AB draagt haar eigen kosten alsook de kosten van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO).

3)	Wallmax Srl draagt haar eigen kosten.

---

(1)  PB C 304 van 14.9.2020.

Beschikking van de president van het Gerecht van 12 juli 2021 — Jalkh/Parlement

(Zaak T-230/21 R)

(“Kort geding - Institutioneel recht - Lid van het Europees Parlement - Voorrechten en immuniteiten - Opheffing van de parlementaire immuniteit - Verzoek tot opschorting van de tenuitvoerlegging - Geen spoedeisendheid”)

(2021/C 382/38)

Procestaal: Frans

Partijen

Verzoekende partij: Jean-François Jalkh (Gretz-Armainvilliers, Frankrijk) (vertegenwoordiger: F. Wagner, advocaat)

Verwerende partij: Europees Parlement (vertegenwoordigers: N. Lorenz en A.-M. Dumbrăvan, gemachtigden)

Voorwerp

Verzoek krachtens artikel 278 VWEU strekkende tot opschorting van de tenuitvoerlegging van besluit P9_TA(2021)0092 van het Parlement van 25 maart 2021 betreffende het verzoek tot opheffing van verzoekers immuniteit [2020/2110(IMM)]

Dictum

1)	Het verzoek in kort geding wordt afgewezen.

2)	De beslissing omtrent de kosten wordt aangehouden.

Beroep ingesteld op 30 juli 2021 — Natixis / Commissie

(Zaak T-449/21)

(2021/C 382/39)

Procestaal: Engels

Partijen

Verzoekende partij: Natixis (Parijs, Frankrijk) (vertegenwoordigers: J. Stratford, Barrister-at-law, en J.-J. Lemonnier, advocaat)

Verwerende partij: Europese Commissie

Conclusies

—	besluit C(2021) 3489 final van de Commissie van 20 mei 2021 betreffende een procedure op grond van artikel 101 VWEU en artikel 53 van de EER-Overeenkomst in zaak AT.40324: Europese staatsobligaties (hierna: “bestreden besluit”) in zijn geheel nietig verklaren voor zover het verzoekster betreft;

—	de Commissie verwijzen in verzoeksters gerechtskosten en andere kosten en uitgaven in verband met deze zaak.

Middelen en voornaamste argumenten

Ter ondersteuning van haar beroep voert de verzoekende partij vier middelen aan.

1.	De Commissie had geen legitiem belang bij het vaststellen van het bestreden besluit in de zin van artikel 7, lid 1, laatste zin, van verordening (EG) nr. 1/2003 van de Raad (1).

2.

Schending van: a) verzoeksters rechten van verdediging; b) artikel 27, lid 1, van verordening (EG) nr. 1/2003 van de Raad (en/of c) de artikelen 10, lid 1, en 11, lid 2, van verordening (EG) nr. 773/2004 van de Commissie (2). — Verzoekster stelt dat de Commissie in het bestreden besluit de juridische en afschrikkende gevolgen van de vaststelling van een inbreuk heeft aangevoerd ter ondersteuning van haar vaststelling dat er sprake is van een legitiem belang, niettegenstaande het feit dat dit geen bezwaar was dat aan verzoekster was medegedeeld en waarover zij op zinvolle wijze opmerkingen heeft kunnen maken.

3.

Het bestreden besluit was ontoereikend gemotiveerd en/of onevenredig. Verzoekster stelt dat: — Zo er sprake was van een legitiem belang (hetgeen verzoekster betwist) bij de vaststelling van een inbreuk door verzoekster, heeft de Commissie het gebruik van haar beoordelingsbevoegdheid om die vaststelling te doen niet toereikend gemotiveerd. — Het gebruik van de beoordelingsbevoegdheid van de Commissie schond het evenredigheidsbeginsel, aangezien het bestreden besluit niet noodzakelijk was voor de doeltreffende handhaving van het mededingingsrecht, en de nadelen die verzoekster heeft ondervonden door de vaststelling van een inbreuk waren niet evenredig aan dat doel. Indien het eerste en/of het tweede en/of het derde middel worden aanvaard, betoogt verzoekster dat het bestreden besluit in zijn geheel nietig moet worden verklaard. Voor zover dit echter noodzakelijk is, voert verzoekster een aanvullend middel aan.

4.

Artikel 3 van het bestreden besluit is onrechtmatig, aangezien de Commissie: — haar bevoegdheden heeft overschreden door de beëindiging van een inbreuk te gelasten en de hervatting ervan te verbieden, terwijl aan die inbreuk een einde was gesteld; — in strijd met het vermoeden van onschuld de bewijslast heeft omgekeerd, , voor zover zij gebruik heeft gemaakt van haar bevoegdheden omdat zij niet zeker kon zijn dat aan die inbreuk een einde was gesteld; — zich in feitelijk opzicht heeft vergist door vast te stellen dat de inbreuk noch van de zijde van verzoekster noch in haar geheel was beëindigd; en/of — in strijd met het evenredigheidsbeginsel heeft gehandeld, aangezien het noch noodzakelijk, noch passend was voor de Commissie om gebruik te maken van haar bevoegdheden om een inbreuk op het mededingingsrecht door verzoekster te voorkomen.

---

(1)  Verordening (EG) nr. 1/2003 van de Raad van 16 december 2002 betreffende de uitvoering van de mededingingsregels van de artikelen 81 en 82 van het Verdrag (PB 2003, L 1, blz. 1).

(2)  Verordening (EG) nr. 773/2004 van de Commissie van 7 april 2004 betreffende procedures van de Commissie op grond van de artikelen 81 en 82 van het Verdrag (PB 2004, L 123, blz. 18).

Beroep ingesteld op 2 augustus 2021 — Quantic Dream/EUIPO — Quentia (Q)

(Zaak T-458/21)

(2021/C 382/40)

Taal van het verzoekschrift: Engels

Partijen

Verzoekende partij: Quantic Dream (Parijs, Frankrijk) (vertegenwoordiger: A. Grolée, advocaat)

Verwerende partij: Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO)

Andere partij in de procedure voor de kamer van beroep: Quentia GmbH (Gersthofen, Duitsland)

Gegevens betreffende de procedure voor het EUIPO

Aanvrager van het betrokken merk: verzoekende partij

Betrokken merk: aanvraag voor Uniebeeldmerk Q — inschrijvingsaanvraag nr. 18 069 734

Procedure voor het EUIPO: oppositieprocedure

Bestreden beslissing: beslissing van de vierde kamer van beroep van het EUIPO van 2 juni 2021 in zaak R 2070/2020-4

Conclusies

—	vernietiging van de bestreden beslissing;

—	en, bij wijze van correctie, afwijzing van oppositie nr. B 3 092 566 tegen de inschrijving van de aanvraag voor Uniemerk nr. 18 069 734 — Q van 21 mei 2019;

—	verwijzing van het EUIPO en/of Quentia GmbH in verzoeksters kosten van de procedure voor het EUIPO en voor het Gerecht.

Aangevoerde middelen

—	schending van artikel 71, lid 1, onder a), van gedelegeerde verordening (EU) 2018/625 van de Commissie;

—	schending van artikel 7 VWEU;

—	schending van artikel 58 bis van het Statuut van het Hof van Justitie;

—	schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

Beroep ingesteld op 3 augustus 2021 — Calrose Rice/EUIPO — Ricegrowers (Sunwhite)

(Zaak T-459/21)

(2021/C 382/41)

Taal van het verzoekschrift: Engels

Partijen

Verzoekende partij: Calrose Rice (Sofia, Bulgarije) (vertegenwoordiger: H. Raychev, advocaat)

Verwerende partij: Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO)

Andere partij in de procedure voor de kamer van beroep: Ricegrowers Ltd (Leeton, New South Wales, Australië)

Gegevens betreffende de procedure voor het EUIPO

Aanvrager van het betrokken merk: verzoekende partij

Betrokken merk: aanvraag voor Uniebeeldmerk Sunwhite — inschrijvingsaanvraag nr. 18 115 808

Procedure voor het EUIPO: oppositieprocedure

Bestreden beslissing: beslissing van de vierde kamer van beroep van het EUIPO van 4 juni 2021 in zaak R 2465/2020-4

Conclusies

—	vernietiging van de bestreden beslissing en terugverwijzing van Uniemerkaanvraag nr. 18 115 808 SUNWHITE naar het EUIPO opdat dit het merk zou kunnen inschrijven;

—	verwijzing van het EUIPO en interveniënte in de onderhavige procedure in hun eigen kosten alsook in verzoeksters kosten van de onderhavige procedure en van de beroepsprocedure voor de vierde kamer van beroep.

Aangevoerde middelen

—	de kamer van beroep heeft ten onrechte aangenomen dat verzoekster in haar uiteenzetting van de gronden had erkend dat de vergeleken waren van klasse 30 dezelfde zijn;

—	de kamer van beroep heeft ten onrechte vastgesteld dat alle elementen van de vergeleken tekens dezelfde zijn;

—	de kamer van beroep heeft haar conclusies over de vergelijking van de tekens ten onrechte beperkt tot, of uitsluitend geconcentreerd op, de woordelementen van de tekens;

—	de kamer van beroep heeft onvoldoende rekening gehouden met het visuele verschil tussen de merken en dienaangaande alleen algemene conclusies getrokken, zonder concrete motivering.

Beroep ingesteld op 4 augustus 2021 — Ionfarma/EUIPO — LG Electronics (AION)

(Zaak T-465/21)

(2021/C 382/42)

Taal van het verzoekschrift: Engels

Partijen

Verzoekende partij: Ionfarma, SL (Barcelona, Spanje) (vertegenwoordiger: S. Correa Rodríguez, advocaat)

Verwerende partij: Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO)

Andere partij in de procedure voor de kamer van beroep: LG Electronics, Inc. (Seoul, Zuid-Korea)

Gegevens betreffende de procedure voor het EUIPO

Aanvrager van het betrokken merk: andere partij in de procedure voor de kamer van beroep

Betrokken merk: aanvraag voor Uniewoordmerk AION — inschrijvingsaanvraag nr. 17 892 367

Procedure voor het EUIPO: oppositieprocedure

Bestreden beslissing: beslissing van de vierde kamer van beroep van het EUIPO van 25 mei 2021 in zaak R 2223/2020–4

Conclusies

—	vernietiging van de bestreden beslissing en weigering van Uniemerk nr. 17 892 367 AION voor alle waren;

—	verwijzing van het EUIPO en LG Electronics, mocht zij in de onderhavige procedure willen interveniëren, in de kosten.

Aangevoerd middel

—	schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

Beroep ingesteld op 4 augustus 2021 — Baumberger/EUIPO — Nube (Lío)

(Zaak T-466/21)

(2021/C 382/43)

Taal van het verzoekschrift: Engels

Partijen

Verzoekende partij: Dino Baumberger (Wesel, Duitsland) (vertegenwoordigers: J. Fusbahn en D. Dawirs, advocaten)

Verwerende partij: Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO)

Andere partij in de procedure voor de kamer van beroep: Nube, SL (Ibiza, Spanje)

Gegevens betreffende de procedure voor het EUIPO

Houder van het betrokken merk: verzoekende partij

Betrokken merk: Uniebeeldmerk Lío in goudgeel en zwart — Uniemerk nr. 14 194 872

Procedure voor het EUIPO: nietigheidsprocedure

Bestreden beslissing: beslissing van de vijfde kamer van beroep van het EUIPO van 2 juni 2021 in zaak R 1221/2020-5

Conclusies

—	vernietiging van de bestreden beslissing en bijgevolg van de beslissing van de nietigheidsafdeling van 28 april 2020 (nietigheidsprocedure nr. 000025762 C);

—	afwijzing van de vordering tot nietigverklaring en behoud van de inschrijving van merk nr. 14 194 872;

—	verwijzing van het EUIPO en Nube SL in de kosten.

Aangevoerd middel

—	schending van artikel 59, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

Beroep ingesteld op 4 augustus 2021 — DBM Videovertrieb/EUIPO — Nube (Lío)

(Zaak T-467/21)

(2021/C 382/44)

Taal van het verzoekschrift: Engels

Partijen

Verzoekende partij: DBM Videovertrieb GmbH (Wesel, Duitsland) (vertegenwoordigers: J. Fusbahn en D. Dawirs, advocaten)

Verwerende partij: Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO)

Andere partij in de procedure voor de kamer van beroep: Nube, SL (Ibiza, Spanje)

Gegevens betreffende de procedure voor het EUIPO

Houder van het betrokken merk: verzoekende partij

Betrokken merk: Uniebeeldmerk Lío in goudgeel en zwart — Uniemerk nr. 17 225 939

Procedure voor het EUIPO: nietigheidsprocedure

Bestreden beslissing: beslissing van de vijfde kamer van beroep van het EUIPO van 2 juni 2021 in zaak R 1220/2020-5

Conclusies

—	vernietiging van de bestreden beslissing en bijgevolg van de beslissing van de nietigheidsafdeling van 28 april 2020 (nietigheidsprocedure nr. 000025781 C);

—	afwijzing van de vordering tot nietigverklaring en behoud van de inschrijving van merk nr. 17 225 939;

—	verwijzing van het EUIPO en Nube, SL in de kosten.

Aangevoerd middel

—	schending van artikel 59, lid 1, onder b), van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad.

Beroep ingesteld op 4 augustus 2021 — RTE / ACER

(Zaak T-472/21)

(2021/C 382/45)

Procestaal: Engels

Partijen

Verzoekende partij: RTE Réseau de transport de l’électricité (Parijs, Frankrijk) (vertegenwoordigers: M. Levitt, advocaat, B. Byrne, Solicitor, en D. Vasbeck, advocaat)

Verwerende partij: Agentschap van de Europese Unie voor de samenwerking tussen energieregulators (ACER)

Conclusies

—	(geconsolideerd) besluit A-001-2021 van verweerders kamer van beroep van 28 mei 2021 (hierna: “besluit”) houdende bevestiging van verweerders besluit 30/2020 van 30 november 2020 nietig verklaren voor zover het verzoekende partij betreft;

—	de vordering die verzoekende partij in haar verzoekschrift voor verweerders kamer van beroep heeft geformuleerd toewijzen; en

—	verweerder verwijzen in de kosten.

Middelen en voornaamste argumenten

Ter ondersteuning van haar beroep voert verzoekende partij vier middelen aan.

1.

Eerste middel: het besluit geeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting. Door de bevestiging van verweerders besluit 30/2020 van 30 november 2020 heeft verweerders kamer van beroep immers de werkingssfeer van artikel 16, lid 13, van de elektriciteitsverordening (1) en van artikel 74 van verordening 2015/1222 (2) op onrechtmatige wijze uitgebreid en het in artikel 5, lid 2, VEU neergelegde fundamentele beginsel van bevoegdheidstoedeling geschonden.

2.

Tweede middel: het besluit geeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting omdat verweerders kamer van beroep het relevante rechtskader onjuist heeft uitgelegd en de vereiste parameters voor de vaststelling van een gemeenschappelijke kostendelingsmethodologie voor redispatching en compensatiehandel voor de kerncapaciteitsberekeningsregio onjuist heeft toegepast.

3.	Derde middel: het besluit schendt het beginsel van behoorlijk bestuur en komt de motiveringsplicht en de wettelijke verplichtingen van verweerders kamer van beroep als beroepsinstantie niet na.

4.

Vierde middel: het besluit geeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting wegens de onjuiste uitlegging en toepassing door verweerders kamer van beroep van artikel 3 van de verordening (3) en de gerelateerde bepalingen en beginselen van Unierecht inzake de talen waarin verweerder haar besluiten moet opstellen, waaronder artikel 342 VWEU, artikel 3, lid 3,VEU, artikel 22 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, artikel 44, lid 1, van de ACER-verordening (4), het rechtszekerheidsbeginsel en de rechten van verdediging.

---

(1)  Verordening (EU) 2019/943 van het Europees Parlement en de Raad van 5 juni 2019 betreffende de interne markt voor elektriciteit (PB 2019, L 158, blz. 54).

(2)  Verordening (EU) 2015/1222 van de Commissie van 24 juli 2015 tot vaststelling van richtsnoeren betreffende capaciteitstoewijzing en congestiebeheer (PB 2015, L 197, blz. 24).

(3)  Verordening nr. 1 van de Raad tot regeling van het taalgebruik in de Europese Economische Gemeenschap (PB 1958, P 17, blz. 385), zoals laatst gewijzigd bij verordening 517/2013 van de Raad van 13 mei 2013 (PB 2013, L 158, blz. 1).

(4)  Verordening (EU) 2019/942 van het Europees Parlement en de Raad van 5 juni 2019 tot oprichting van een Agentschap van de Europese Unie voor de samenwerking tussen energieregulators (herschikking) (PB 2019, L 158, blz. 22).

Beroep ingesteld op 4 augustus 2021 — Schenk Italia/EUIPO — Consorzio per la tutela dei vini Valpolicella (AMICONE)

(Zaak T-474/21)

(2021/C 382/46)

Taal van het verzoekschrift: Italiaans

Partijen

Verzoekende partij: Schenk Italia SpA (Ora, Italië) (vertegenwoordigers: D. Caneva en M. Lucchini, advocaten)

Verwerende partij: Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO)

Andere partij in de procedure voor de kamer van beroep: Consorzio per la tutela dei vini Valpolicella (San Pietro in Cariano, Italië)

Gegevens betreffende de procedure voor het EUIPO

Houder van het betrokken merk: verzoekende partij

Betrokken merk: Uniewoordmerk AMICONE — Uniemerk nr. 11 005 725

Procedure voor het EUIPO: nietigheidsprocedure

Bestreden beslissing: beslissing van de tweede kamer van beroep van het EUIPO van 10 juni 2021 in zaak R 2885/2019-2

Conclusies

—	vernietiging van de bestreden beslissing;

—

vaststelling en verklaring dat het Uniemerk AMICONE nr. 11 005 725 geen voorstelling is van de BOB “Amarone della Valpolicella” in de zin van artikel 103, lid 2, onder b), van verordening (EU) nr. 1308/2013 (1), en niet valt onder één van de andere door Consorzio per la tutela dei vini Valpolicella aangevoerde absolute of relatieve nietigheidsgronden, en dat het bijgevolg geldig is,

—	verwijzing van het EUIPO in de kosten, met inbegrip van die van Consorzio per la tutela dei vini Valpolicella en eventuele andere interveniënten.

Aangevoerde middelen

—	onjuiste identificatie van het wezenlijke deel van de BOB “Amarone della Valpolicella” voor de toepassing van artikel 103, lid 2, onder b), van verordening (EU) nr. 1308/2013;

—	onjuiste toepassing van artikel 103, lid 2, onder b), van verordening (EU) nr. 1308/2013 met betrekking tot de beoordeling van de voorstelling van de BOB door het litigieuze merk;

—	onjuiste toepassing van artikel 95, lid 2, van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad, gelezen in samenhang met artikel 27, lid 4, van gedelegeerde verordening (EU) 2018/625 van de Commissie;

—	het merk AMICONE valt niet onder een van de andere door Consorzio per la tutela dei vini Valpolicella aangevoerde absolute of relatieve nietigheidsgronden.

---

(1)  Verordening (EU) nr. 1308/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 17 december 2013 tot vaststelling van een gemeenschappelijke ordening van de markten voor landbouwproducten en tot intrekking van de verordeningen (EEG) nr. 922/72, (EEG) nr. 234/79, (EG) nr. 1037/2001 en (EG) nr. 1234/2007 van de Raad (PB 2013, L 347, blz. 671).

Beroep ingesteld op 9 augustus 2021 — Glaxo Group/EUIPO — Cipla Europe (Vorm van een inhalator)

(Zaak T-477/21)

(2021/C 382/47)

Taal van het verzoekschrift: Engels

Partijen

Verzoekende partij: Glaxo Group Ltd (Brentford, Verenigd Koninkrijk) (vertegenwoordigers: T. de Haan en F. Verhoestraete, advocaten)

Verwerende partij: Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO)

Andere partij in de procedure voor de kamer van beroep: Cipla Europe NV (Antwerpen, België)

Gegevens betreffende de procedure voor het EUIPO

Houder van het betrokken merk: verzoekende partij

Betrokken merk: driedimensionaal Uniemerk (Vorm van een inhalator) — Uniemerk nr. 2 179 562

Procedure voor het EUIPO: nietigheidsprocedure

Bestreden beslissing: beslissing van de eerste kamer van beroep van het EUIPO van 19 mei 2021 in zaak R 1835/2016-1

Conclusies

—	vernietiging van de bestreden beslissing;

—	verwijzing van het EUIPO en interveniënte in de kosten, met inbegrip van verzoeksters kosten van de procedure voor de eerste kamer van beroep van het EUIPO.

Aangevoerde middelen

—	schending van artikel 94, lid 1, van verordening (EU) 2017/1001 van het Europees Parlement en de Raad en van artikel 41, lid 2, van het Handvest van de grondrechten van de EU;

—	schending van artikel 7, lid 1, onder b), van verordening (EG) nr. 40/94 van de Raad;

—	schending van artikel 52, lid 2, van verordening (EG) nr. 207/2009 van de Raad.

Beroep ingesteld op 9 augustus 2021 — Les Éditions P. Amaury/EUIPO — Golden Balls (BALLON D’OR)

(Zaak T-478/21)

(2021/C 382/48)

Taal van het verzoekschrift: Engels

Partijen

Verzoekende partij: Les Éditions P. Amaury (Boulogne-Billancourt, Frankrijk) (vertegenwoordigers: T. de Haan en M. Laborde, advocaten)

Verwerende partij: Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO)

Andere partij in de procedure voor de kamer van beroep: Golden Balls Ltd (Londen, Verenigd Koninkrijk)

Gegevens betreffende de procedure voor het EUIPO

Houder van het betrokken merk: verzoekende partij

Betrokken merk: Uniewoordmerk BALLON D’OR — Uniemerk nr. 4 226 148

Procedure voor het EUIPO: procedure tot vervallenverklaring

Bestreden beslissing: beslissing van de vierde kamer van beroep van het EUIPO van 7 juni 2021 in zaak R 1073/2020-4

Conclusies

—	gedeeltelijke vernietiging van de bestreden beslissing;

—	verwijzing van het EUIPO en interveniënte in de kosten, met inbegrip van verzoeksters kosten van de procedure voor de vierde kamer van beroep van het EUIPO.

Aangevoerd middel

—	schending van artikel 51, lid 1, onder a), van verordening (EG) nr. 207/2009 van de Raad.

Beroep ingesteld op 9 augustus 2021 — TenneT TSO en TenneT TSO/ACER

(Zaak T-482/21)

(2021/C 382/49)

Procestaal: Engels

Partijen

Verzoekende partijen: TenneT TSO GmbH (Bayreuth, Duitsland), TenneT TSO BV (Arnhem, Nederland) (vertegenwoordigers: D. Uwer, J. Meinzenbach, P. Rieger, R. Klein en S. Westphal, advocaten)

Verwerende partij: Agentschap van de Europese Unie voor de samenwerking tussen energieregulators (ACER)

Conclusies

—

nietigverklaring van besluit A-001-2021 (geconsolideerd) van de raad van beroep van ACER van 28 mei 2021, houdende bevestiging van besluit 30/2020 van ACER van 30 november 2020 inzake het voorstel van de transmissiesysteembeheerders (hierna: “TSB”) van de kernregio’s voor de capaciteitsberekening inzake de kostendelingsmethodologie voor de redispatching en de compensatiehandel, in haar geheel;

—	verwijzing van ACER in de kosten.

Middelen en voornaamste argumenten

Ter ondersteuning van hun beroep voeren verzoeksters drie middelen aan.

1.

Eerste middel: het toepassingsgebied van de kostendelingsmethodologie voor de redispatching en de compensatiehandel is onrechtmatig. Volgens dit toepassingsgebied komen in beginsel “alle” netwerkelementen van 220 en meer kilovolt in aanmerking voor kostendeling volgens het beginsel dat de vervuiler betaalt van artikel 16, lid 13, van verordening (EU) 2019/943 van het Europees Parlement en de Raad van 5 juni 2019 betreffende de interne markt voor elektriciteit. Dit is onrechtmatig. Het toepassingsgebied van de kostendelingsmethodologie moet in overeenstemming zijn met het capaciteitsberekeningsproces, volgens hetwelk alleen netwerkelementen met een vermogensoverdrachtverdelingsfactor van minstens 5 % de grensoverschrijdende handel technisch kunnen beperken en dus maatregelen inzake redispatching en compensatiehandel van grensoverschrijdende relevantie kunnen vereisen. Het bestreden besluit moet nietig worden verklaard omdat dit inzonderheid schending oplevert van de artikelen 16, lid 13, van verordening 2019/943 en artikel 74, leden 2 en 4, van verordening (EU) 2015/1222 van de Commissie van 24 juli 2015 tot vaststelling van richtsnoeren betreffende capaciteitstoewijzing en congestiebeheer. De raad van beroep gaat voorbij aan het feit dat er een rechtsgrondslag nodig is om de kostendeling volgens het beginsel dat de vervuiler betaalt uit te breiden tot netwerkelementen met een vermogensoverdrachtverdelingsfactor van minder dan 5 %. Er bestaat echter geen dergelijke rechtsgrondslag. Bovendien levert het opnemen van bijna alle netwerkelementen in het toepassingsgebied van de betrokken methodologie schending op van artikel 74 van verordening 2015/1222, omdat het leidt tot onjuiste stimulansen en onverenigbaar is met de wettelijke verantwoordelijkheden en aansprakelijkheden van de betrokken TSB’s.

2.

Tweede middel: het bestreden besluit moet nietig worden verklaard omdat de raad van beroep ten onrechte de methode van het kleuren van elektriciteitsstromen (Power Flow Colouring Method; hierna: “PFC”) heeft bevestigd als de methode om voor de betrokken methodologie de stromen te ontleden. De PFC is in strijd met het doel van artikel 16, lid 13, van verordening 2019/943 dat erin bestaat het beginsel vast te stellen dat de vervuiler betaalt. De PFC is niet gebaseerd op daadwerkelijke fysieke stromen, maar op virtuele marktresultaten. Het is echter algemeen bekend dat fysieke stromen afwijken van marktresultaten. Bijgevolg kan op basis van het resultaat van de PFC niet op betrouwbare wijze worden vastgesteld wie een bepaalde congestie daadwerkelijk heeft veroorzaakt. Derhalve stelt de PFC ook geen correcte stimulansen vast om congesties, remediërende maatregelen en efficiënte investeringen te beheren, in strijd met artikel 74 van verordening 2015/1222. Voorts heeft de raad van beroep de technische aspecten die leiden tot de onrechtmatigheid van de PFC niet genoegzaam onderzocht en onwaarschijnlijke conclusies getrokken uit ontoereikend bewijs. Met betrekking tot de ontleding van stromen heeft de raad van beroep ook onrechtmatig specifieke aannames bevestigd die alleen gelden voor het proces voor de ontleding van stromen op HVDC-netwerkelementen. Deze aannames zijn fysisch ongegrond, strijdig met artikel 16, lid 13, van verordening 2019/943 en leiden tot een verhoogde kostentoewijzing aan HVDC-netwerkelementen. Voorts leiden deze aannames ertoe dat HVDC-netwerkelementen discriminerend worden behandeld ten opzichte van AC-netwerkelementen. De raad van beroep heeft deze aannames inzake HVDC-netwerkelementen niet genoegzaam onderzocht en onwaarschijnlijke conclusies getrokken uit ontoereikend bewijs.

3.

Derde middel: het bestreden besluit moet nietig worden verklaard omdat daarin ten onrechte een gemeenschappelijke drempel voor lusstromen wordt bevestigd die ACER op basis van kostenramingen op 10 % heeft vastgesteld. Dit is in strijd met artikel 16, lid 13, van verordening 2019/943, omdat de drempel niet is gebaseerd op betrouwbare feitelijke gegevens over het niveau van lusstromen die zouden bestaan zonder structurele congesties. ACER was niet bevoegd om een drempel van 10 % vast te stellen. De drempel gaat ook voorbij aan artikel 16, lid 8, van verordening 2019/943, dat bepaalt dat TSB’s tot 30 % mogen gebruiken voor interne stromen, betrouwbaarheidsmarges en lusstromen. Bovendien is de beoordeling van de raad van beroep gebaseerd op onjuiste feiten en worden daarin, in strijd met artikel 74 van verordening 2015/1222, onjuiste stimulansen voor netwerkinvesteringen vastgesteld. Voorts heeft de raad van beroep blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door ervan uit te gaan dat artikel 16, lid 13, van verordening 2019/943 alleen een drempel voor lusstromen per biedzone zou vereisen, in plaats van per biedzonegrens.

Beschikking van het Gerecht van 13 juli 2021 — PZ/Commissie

(Zaak T-49/21) (1)

(2021/C 382/50)

Procestaal: Engels

De president van de Eerste kamer heeft de doorhaling van de zaak gelast.

---

(1)  PB C 128 van 12.4.2021.