30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/1

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/2

1)

Het arrest van het Gerecht van de Europese Unie van 8 oktober 2013, Stichting Greenpeace Nederland en PAN Europe/Commissie (T-545/11, EU:T:2013:523), wordt vernietigd.

2)

Zaak T-545/11 wordt terugverwezen naar het Gerecht van de Europese Unie.

3)

De beslissing omtrent de kosten wordt aangehouden.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/3

1)

Artikel 4, lid 2, van richtlijn 2003/4/EG van het Europees Parlement en de Raad van 28 januari 2003 inzake de toegang van het publiek tot milieu-informatie en tot intrekking van richtlijn 90/313/EEG van de Raad, moet aldus worden uitgelegd dat de omstandigheid dat de aanvrager van een toelating voor het op de markt brengen van een gewasbeschermingsmiddel of biocide die in de loop van de procedure voor de verkrijging van die toelating niet heeft verzocht om de informatie die in het kader van die procedure is overgelegd, vertrouwelijk te behandelen op grond van artikel 14 van richtlijn 91/414/EEG van de Raad van 15 juli 1991 betreffende het op de markt brengen van gewasbeschermingsmiddelen, artikel 19 van richtlijn 98/8/EG van het Europees Parlement en de Raad van 16 februari 1998 betreffende het op de markt brengen van biociden, of de artikelen 33, lid 4, en 63 van verordening (EG) nr. 1107/2009 van het Europees Parlement en de Raad van 21 oktober 2009 betreffende het op de markt brengen van gewasbeschermingsmiddelen en tot intrekking van de richtlijnen 79/117/EEG en 91/414/EEG van de Raad, er niet aan in de weg staat dat de bevoegde autoriteit waarbij na afloop van die procedure door een derde een verzoek om toegang tot die informatie op grond van richtlijn 2003/4 wordt ingediend, het verzet van de aanvrager tegen dit verzoek onderzoekt en dit verzoek in voorkomend geval op grond van artikel 4, lid 2, eerste alinea, onder d), van die richtlijn afwijst omdat de openbaarmaking van die informatie afbreuk zou doen aan de vertrouwelijkheid van commerciële of industriële informatie.

2)

Artikel 4, lid 2, tweede alinea, van richtlijn 2003/4 moet aldus worden uitgelegd dat:

3)

Artikel 4, lid 2, tweede alinea, van richtlijn 2003/4 moet aldus worden uitgelegd dat in geval van een verzoek om toegang tot informatie over emissies in het milieu waarvan de openbaarmaking afbreuk zou doen aan één van de belangen waarop artikel 4, lid 2, eerste alinea, onder a), d), f), g) en h), van die richtlijn ziet, alleen de relevante gegevens die uit de informatiebron over emissies in het milieu kunnen worden gedestilleerd, openbaar moeten worden gemaakt, voor zover die gegevens van andere informatie in die bron kunnen worden gescheiden. Het staat aan de verwijzende rechter om na te gaan of dit het geval is.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/4

1)

Door geen passende maatregelen te nemen om ervoor te zorgen dat de kwaliteit van de natuurlijke habitats en de habitats van soorten in de specialebeschermingszone „Campiñas de Sevilla” niet verslechtert en er geen storende factoren optreden voor de soorten waarvoor dat gebied is aangewezen, is het Koninkrijk Spanje de verplichtingen niet nagekomen die, wat de periode vóór 29 juli 2008 betreft, op hem rustten krachtens artikel 4, lid 4, van richtlijn 2009/147/EG van het Europees Parlement en de Raad van 30 november 2009 inzake het behoud van de vogelstand, en, wat de periode na die datum betreft, op hem rusten krachtens artikel 6, lid 2, van richtlijn 92/43/EEG van de Raad van 21 mei 1992 inzake de instandhouding van de natuurlijke habitats en de wilde flora en fauna.

2)

Het beroep wordt verworpen voor het overige.

3)

De Europese Commissie en het Koninkrijk Spanje worden verwezen in hun eigen kosten.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/5

1)

De artikelen 63 en 65 VWEU moeten aldus worden uitgelegd dat:

2)

Artikel 64, lid 1, VWEU moet aldus worden uitgelegd dat:

3)

Artikel 34, lid 1, van de Euro-mediterrane overeenkomst waarbij een associatie tot stand wordt gebracht tussen de Europese Gemeenschap en haar lidstaten, enerzijds, en de Republiek Tunesië, anderzijds, ondertekend te Brussel op 17 juli 1995 en namens de Europese Gemeenschap en de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal goedgekeurd bij besluit 98/238/EG, EGKS van de Raad en de Commissie van 26 januari 1998, moet aldus worden uitgelegd dat:

4)

Artikel 31 van de Europees-mediterrane overeenkomst waarbij een associatie tot stand wordt gebracht tussen de Europese Gemeenschap en haar lidstaten, enerzijds, en de Republiek Libanon, anderzijds, ondertekend te Luxemburg op 17 juni 2002 en namens de Europese Gemeenschap goedgekeurd bij besluit 2006/356/EG van de Raad van 14 februari 2006, moet aldus worden uitgelegd dat:

5)

Aangaande de gevolgen voor het hoofdgeding van de uitlegging van de artikelen 63 tot en met 65 VWEU alsmede van de Euro-mediterrane overeenkomst waarbij een associatie tot stand wordt gebracht tussen de Europese Gemeenschap en haar lidstaten, enerzijds, en de Republiek Tunesië, anderzijds, en de Europees-mediterrane overeenkomst waarbij een associatie tot stand wordt gebracht tussen de Europese Gemeenschap en haar lidstaten, enerzijds, en de Republiek Libanon, anderzijds:

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/7

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/8

1)

Door geen secundaire behandeling of gelijkwaardige behandeling te hebben verzekerd van het stedelijk afvalwater uit de agglomeraties Goyave, Bastelica, Morne-à-l’Eau, Aiguilles-Château-Ville Vieille, Borgo-Nord, Isola, Plombières-les-Bains, Saint-Céré, Vincey, Etueffont, en Volx et Villeneuve, hetzij voor al hun lozingen in het geval van agglomeraties met een inwonerequivalent tussen 10 000 en 15 000, hetzij voor de lozingen in zoet water en estuaria in het geval van agglomeraties met een inwonerequivalent tussen 2 000 en 10 000, is de Franse Republiek de verplichtingen niet nagekomen die op haar rusten op grond van artikel 4, leden 1 en 3, van richtlijn 91/271/EEG van de Raad van 21 mei 1991 inzake de behandeling van stedelijk afvalwater, zoals gewijzigd bij verordening (EG) nr. 1137/2008 van het Europees Parlement en de Raad van 22 oktober 2008.

2)

Het beroep wordt verworpen voor het overige.

3)

De Franse Republiek wordt verwezen in de kosten.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/9

—

het feit dat de betrokkene als gevolg van een arbeidsongeval voor onbepaalde tijd tijdelijk arbeidsongeschikt is in de zin van het nationale recht, op zich niet betekent dat de functiebeperking van die persoon kan worden aangemerkt als „langdurig” in de zin van de definitie van „handicap” als bedoeld in die richtlijn, gelezen in het licht van het Verdrag van de Verenigde Naties inzake de rechten van personen met een handicap, dat namens de Europese Gemeenschap is goedgekeurd bij besluit 2010/48/EG van de Raad van 26 november 2009;

—

tot de aanwijzingen waaruit kan worden opgemaakt dat een dergelijke beperking „langdurig” is, met name het feit behoort dat er op de datum van de beweerdelijk discriminerende handeling geen duidelijk vooruitzicht bestaat op een beëindiging op korte termijn van de ongeschiktheid van de betrokkene, alsook het feit dat die ongeschiktheid lang kan voortduren tot het herstel van die persoon, en

—

bij de toetsing van dat „langdurige” karakter de verwijzende rechter zich moet baseren op alle objectieve gegevens waarover hij beschikt, in het bijzonder op documenten en attesten betreffende de toestand van die persoon die zijn opgesteld op basis van de huidige kennis en medische en wetenschappelijke gegevens.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/10

1)

De hogere voorzieningen worden afgewezen.

2)

Ackermann Saatzucht GmbH & Co. KG, Böhm-Nordkartoffel Agrarproduktion GmbH & Co. OHG, Deutsche Saatveredelung AG, Ernst Benary, Samenzucht GmbH, Freiherr Von Moreau Saatzucht GmbH, Hybro Saatzucht GmbH & Co. KG, Klemm + Sohn GmbH & Co. KG, KWS Saat AG, Norddeutsche Pflanzenzucht Hans-Georg Lembke KG, Nordsaat Saatzuchts GmbH, Peter Franck-Oberaspach, P. H. Petersen Saatzucht Lundsgaard GmbH, Saatzucht Streng — Engelen GmbH & Co. KG, Saka Pflanzenzucht GmbH & Co. KG, Strube Research GmbH & Co. KG, Gartenbau und Spezialkulturen Westhoff GbR, W. von Borries-Eckendorf GmbH & Co. KG, ABZ Aardbeien Uit Zaad Holding BV, Agriom BV, Agrisemen BV, Anthura BV, Barenbrug Holding BV, De Bolster BV, Evanthia BV, Gebr. Vletter & Den Haan VOF, Hilverda Kooij BV, Holland-Select BV, Könst Breeding BV, Koninklijke Van Zanten BV, Kweek- en Researchbedrijf Agirco BV, Kwekerij de Wester-Bouwing BV, Limgroup BV en Ontwikkelingsmaatschappij Het Idee BV worden verwezen in de kosten.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/11

1)

Artikel 2 van richtlijn 2000/78/EG van de Raad van 27 november 2000 tot instelling van een algemeen kader voor gelijke behandeling in arbeid en beroep moet aldus worden uitgelegd dat er geen sprake is van discriminatie op grond van seksuele geaardheid in het geval van een nationale regeling op grond waarvan de overlevende geregistreerde partner van een verzekerde in het kader van een bedrijfspensioenstelsel slechts recht heeft op een nabestaandenpensioen indien het geregistreerd partnerschap is gesloten voordat de verzekerde 60 werd, terwijl het naar nationaal recht voor de betrokken verzekerde niet mogelijk was een geregistreerd partnerschap te sluiten vóór het bereiken van die leeftijdsgrens.

2)

Artikel 2 en artikel 6, lid 2, van richtlijn 2000/78 moeten aldus worden uitgelegd dat er geen sprake is van discriminatie op grond van leeftijd in het geval van een nationale regeling zoals die aan de orde in het hoofdgeding, op grond waarvan de overlevende geregistreerde partner van een verzekerde in het kader van een bedrijfspensioenstelsel slechts recht heeft op een nabestaandenpensioen indien het geregistreerd partnerschap is gesloten voordat de verzekerde 60 wordt, terwijl het naar nationaal recht voor de betrokken verzekerde niet mogelijk was een geregistreerd partnerschap te sluiten vóór het bereiken van die leeftijdsgrens.

3)

Artikel 2 en artikel 6, lid 2, van richtlijn 2000/78 moeten aldus worden uitgelegd dat een nationale regeling zoals die aan de orde in het hoofdgeding geen discriminatie kan invoeren op grond van seksuele geaardheid en leeftijd in onderlinge samenhang beschouwd, wanneer die regeling niet discrimineert op grond van seksuele geaardheid of op grond van leeftijd afzonderlijk.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/12

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/12

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

De Europese Commissie wordt verwezen in de kosten.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/13

1)

Het arrest van het Gerecht van de Europese Unie van 24 september 2015, Klement/BHIM — Bullerjan (Vorm van een oven) (T-211/14, niet gepubliceerd, EU:T:2015:688), wordt vernietigd.

2)

De zaak wordt terugverwezen naar het Gerecht van de Europese Unie.

3)

De beslissing omtrent de kosten wordt aangehouden.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/13

1)

Bijlage I, punt 7, onder c), bij richtlijn 2011/92/EU van het Europees Parlement en de Raad van 13 december 2011 betreffende de milieueffectbeoordeling van bepaalde openbare en particuliere projecten, kan niet in die zin worden uitgelegd dat deze bepaling ziet op een wegverbeteringsproject dat, hoewel het, zoals in het hoofdgeding, betrekking heeft op een weggedeelte met een lengte van minder dan 10 km, bestaat in een verbreding of aanpassing van een bestaande weg met vier of meer rijstroken.

2)

Bijlage I, punt 7, onder b), bij richtlijn 2011/92 moet in die zin worden uitgelegd dat „autowegen” in de zin van deze bepaling wegen zijn met de technische kenmerken die zijn vervat in de definitie in bijlage II, punt II.3, bij de Europese Overeenkomst inzake internationale hoofdverkeerswegen (AGR), ondertekend te Genève op 15 november 1975, ook al behoren deze wegen niet tot het netwerk van internationale hoofdverkeerswegen in de zin van deze overeenkomst of liggen zij in een stedelijk gebied.

3)

Het begrip „aanleg” in de zin van bijlage I, punt 7, onder b), bij richtlijn 2011/92 moet aldus worden uitgelegd dat het ziet op het bouwen van voorheen niet-bestaande bouwwerken of op de wijziging, in materiële zin, van reeds bestaande bouwwerken. Om te beoordelen of een dergelijke wijziging, gelet op de omvang en de modaliteiten ervan, als gelijkwaardig aan een dergelijke aanleg kan worden beschouwd, dient de verwijzende rechter rekening te houden met alle kenmerken van het betrokken bouwwerk en niet alleen met de lengte ervan of met het feit dat het oorspronkelijke tracé gehandhaafd blijft.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/14

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/15

1)

Door geen nationaal elektronisch register van de wegvervoerondernemingen te hebben aangelegd en geen koppeling met het nationale elektronische register van de andere lidstaten tot stand te hebben gebracht, is het Groothertogdom Luxemburg de verplichtingen niet nagekomen die op hem rusten krachtens artikel 16, leden 1 en 5, van verordening (EG) nr. 1071/2009 van het Europees Parlement en de Raad van 21 oktober 2009 tot vaststelling van gemeenschappelijke regels betreffende de voorwaarden waaraan moet zijn voldaan om het beroep van wegvervoerondernemer uit te oefenen en tot intrekking van richtlijn 96/26/EG van de Raad.

2)

Het Groothertogdom Luxemburg wordt verwezen in de kosten.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/15

1)

Dient artikel 5, lid 3, van verordening (EG) nr. 261/2004 (1) aldus te worden uitgelegd dat de vermijdbaarheid uitsluitend betrekking heeft op het zich voordoen van de buitengewone omstandigheden, of ook op de gevolgen van de buitengewone omstandigheden, namelijk de annulering of langdurige vertraging?

2)

Indien het Hof de eerste vraag aldus zou beantwoorden dat de vermijdbaarheid betrekking heeft op de vertraging: indien het vliegtuig dat de voorafgaande vlucht uitvoert te maken krijgt met buitengewone omstandigheden, moet de uitvoerende luchtvaartmaatschappij dan reeds na het zich voordoen van de buitengewone omstandigheden tijdens de voorafgaande vlucht zorgen voor een vervangtoestel of mag zij wachten tot vaststaat dat de buitengewone omstandigheden tot een aanzienlijke vertraging voor de daaropvolgende vlucht leiden?

3)

Indien het Hof de eerste vraag aldus zou beantwoorden dat de vermijdbaarheid betrekking heeft op de vertraging: is de boeking van een subcharter onredelijk als de kosten daarvan drie keer zo hoog zijn als de kosten van de eigenlijke vlucht?

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/16

1)

Dient artikel 5, lid 3, van verordening (EG) nr. 261/2004 (1) aldus te worden uitgelegd dat de vermijdbaarheid uitsluitend betrekking heeft op het zich voordoen van de buitengewone omstandigheden, of ook op de gevolgen van de buitengewone omstandigheden, namelijk de annulering of langdurige vertraging?

2)

Indien het Hof de eerste vraag aldus zou beantwoorden dat de vermijdbaarheid betrekking heeft op de vertraging: indien het vliegtuig dat de voorafgaande vlucht uitvoert te maken krijgt met buitengewone omstandigheden, moet de uitvoerende luchtvaartmaatschappij dan reeds na het zich voordoen van de buitengewone omstandigheden tijdens de voorafgaande vlucht zorgen voor een vervangtoestel of mag zij wachten tot vaststaat dat de buitengewone omstandigheden tot een aanzienlijke vertraging voor de daaropvolgende vlucht leiden?

3)

Indien het Hof de eerste vraag aldus zou beantwoorden dat de vermijdbaarheid betrekking heeft op de vertraging: is de boeking van een subcharter onredelijk als de kosten daarvan drie keer zo hoog zijn als de kosten van de eigenlijke vlucht?

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/17

1)

Kan een overeengekomen verrekenprijs, die wordt verkregen door op de aanvankelijk in rekening gebrachte en aangegeven prijs na afloop van het afrekeningstijdvak een forfaitaire correctie toe te passen, op grond van de bepalingen van de artikelen 28 en volgende van verordening (EEG) nr. 2913/92 van de Raad van 12 oktober 1992 tot vaststelling van het communautair douanewetboek (1), zoals gewijzigd bij verordening (EG) nr. 2700/2000 van het Europees Parlement en de Raad van 16 november 2000 (2), met toepassing van een verdeelsleutel, als douanewaarde worden aangemerkt, en wel ongeacht of de betrokkene aan het eind van het afrekeningstijdvak een navordering of een tegoed ontvangt?

2)

Zo ja:

Kan de douanewaarde worden gecontroleerd of bepaald aan de hand van een vereenvoudigde methode wanneer het effect van de achteraf verrichte bijstelling (zij het naar boven of naar beneden) van de verrekenprijs moet worden aanvaard?

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/17

1)

Dient artikel 7, punt 1, onder a), van verordening (EU) nr. 1215/2012 van het Europees Parlement en de Raad van 12 december 2012 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken (1) aldus te worden uitgelegd dat het begrip „verbintenissen uit overeenkomst” ook betrekking heeft op een recht op compensatie op grond van artikel 7 van verordening (EG) nr. 261/2004 van het Europees Parlement en de Raad van 11 februari 2004 tot vaststelling van gemeenschappelijke regels inzake compensatie en bijstand aan luchtreizigers bij instapweigering en annulering of langdurige vertraging van vluchten en tot intrekking van verordening (EEG) nr. 29[5]/91 (2), dat wordt uitgeoefend tegen een uitvoerende luchtvaartmaatschappij die niet de medecontractant is van de betrokken passagier?

2)

Wanneer artikel 7, punt 1, van verordening (EU) nr. 1215/2012 van toepassing is:

Dient bij personenvervoer bestaande uit twee vluchten zonder noemenswaardig oponthoud in de overstapluchthaven, de eindbestemming van de passagier ook dan als plaats van uitvoering in de zin van artikel 7, punt 1, onder b), tweede streepje, van verordening (EU) nr. 1215/2012 te worden beschouwd, wanneer het met de vordering geldend gemaakte recht op compensatie op grond van artikel 7 van verordening (EG) nr. 261/2004 wordt gebaseerd op een probleem dat zich tijdens het eerste deeltraject heeft voorgedaan en de vordering wordt gericht tegen de luchtvaartmaatschappij die de eerste vlucht heeft uitgevoerd maar geen partij is bij de vervoerovereenkomst?

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/18

1)

Dient artikel 5, punt 1, onder a), van verordening (EG) nr. 44/2001 van de Raad van 22 december 2000 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken (1) aldus te worden uitgelegd dat het begrip „verbintenissen uit overeenkomst” ook betrekking heeft op een recht op compensatie op grond van artikel 7 van verordening (EG) nr. 261/2004 van het Europees Parlement en de Raad van 11 februari 2004 tot vaststelling van gemeenschappelijke regels inzake compensatie en bijstand aan luchtreizigers bij instapweigering en annulering of langdurige vertraging van vluchten en tot intrekking van verordening (EEG) nr. 29[5]/91 (2), dat wordt uitgeoefend tegen een uitvoerende luchtvaartmaatschappij die niet de medecontractant is van de betrokken passagier?

2)

Wanneer artikel 5, punt 1, van verordening (EG) nr. 44/2001 van toepassing is:

Dient bij personenvervoer bestaande uit twee vluchten zonder noemenswaardig oponthoud in de overstapluchthaven, de eindbestemming van de passagier ook dan als plaats van uitvoering in de zin van artikel 5, punt 1, onder b), tweede streepje, van verordening (EG) nr. 44/2001 te worden beschouwd, wanneer het met de vordering geldend gemaakte recht op compensatie op grond van artikel 7 van verordening (EG) nr. 261/2004 wordt gebaseerd op een probleem dat zich tijdens het eerste deeltraject heeft voorgedaan en de vordering wordt gericht tegen de luchtvaartmaatschappij die de eerste vlucht heeft uitgevoerd maar geen partij is bij de vervoerovereenkomst?

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/18

—

de jaarrekening een getrouw beeld moet geven van het vermogen, de financiële positie en het resultaat van de vennootschap (artikel 2, lid 3, van de richtlijn),

—

de voorzieningen voor risico’s en verplichtingen een dekking beogen te vormen voor naar de aard ervan duidelijk omschreven verliezen of verplichtingen die op de balansdatum als waarschijnlijk of als vaststaand worden beschouwd, doch waarvan niet bekend is in welke omvang of wanneer zij zullen ontstaan (artikel 20, lid 1, van de richtlijn),

—

het voorzichtigheidsbeginsel steeds in acht moet worden genomen en in het bijzonder geldt dat

—

lasten en baten betreffende het boekjaar waarop de jaarrekening betrekking heeft, in aanmerking moeten worden genomen, ongeacht het tijdstip van betaling van deze lasten of ontvangst van deze baten [artikel 31, lid 1, onder d), van de richtlijn],

—

de activa en passiva elk afzonderlijk worden gewaardeerd [artikel 31, lid 1, onder e), van de richtlijn],

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/19

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/20

1)

Mag de in artikel 64, eerste lid, aanhef en onder c, van verordening (EG) nr. 883/2004 (1) gegeven bevoegdheid, gelet op de artikelen 63 en 7 van verordening nr. 883/2004, doel en strekking van verordening nr. 883/2004 en het vrij verkeer van personen en werknemers, aldus worden toegepast dat een verzoek om verlenging van de export van een werkloosheidsuitkering in beginsel wordt geweigerd, tenzij naar het oordeel van het Uwv [Uitvoeringsinstituut werknemersverzekeringen] gegeven de bijzondere omstandigheden van het concrete geval, bijvoorbeeld in het geval dat er een concreet en aantoonbaar uitzicht is op werk, in redelijkheid niet tot weigering van exportverlenging kan worden besloten?

2)

Zo nee, hoe dienen lidstaten de in artikel 64, eerste lid, aanhef en onder c, van verordening nr. 883/2004 gegeven bevoegdheid wel toe te passen?

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/20

1)

Moet artikel 1, lid 1, EEV (1) aldus worden uitgelegd dat het toepassingsgebied van de verordening („erfopvolging in de nalatenschappen van overleden personen”) zich ook uitstrekt tot bepalingen van nationaal recht die, zoals § 1371, lid 1, van het Duitse Bürgerliche Gesetzbuch (burgerlijk wetboek; hierna: „BGB”), goederenrechtelijke kwesties als gevolg van het overlijden van één der echtgenoten oplossen door verhoging van het wettelijk erfdeel van de andere echtgenoot?

2)

Bij ontkennende beantwoording van de eerste vraag: moet artikel 68, onder l), juncto artikel 67, lid 1, EEV aldus worden uitgelegd dat het volledige erfdeel van de langstlevende echtgenoot, ook als dit deels gebaseerd is op een verhoging ingevolge een goederenrechtelijke bepaling zoals § 1371, lid 1, BGB, in de Europese erfrechtverklaring mag worden opgenomen?

Indien het antwoord hierop in beginsel ontkennend luidt, kan dit bij wijze van uitzondering anders zijn in situaties waarin

3)

Bij ontkennende beantwoording van de twee eerste vragen: moet artikel 68, onder l), EEV aldus worden uitgelegd dat het ingevolge de goederenrechtelijke bepaling verhoogde erfdeel van de langstlevende echtgenoot in zijn geheel mag worden opgenomen in de Europese erfrechtverklaring, maar vanwege de verhoging slechts ter informatie?

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/21

1)

Zijn, voor de toepassing van het beginsel van de gelijkwaardigheid van tijdelijke en vaste werknemers, als „vergelijkbare situaties” aan te merken de beëindiging van de arbeidsovereenkomst op basis van „objectieve omstandigheden” ex artikel 49, lid 1, onder c), van het werknemersstatuut en de beëindiging daarvan op „objectieve gronden” ex artikel 52 van het werknemersstatuut, en is er bij het verschil in vergoeding tussen het ene en het andere geval dus sprake van ongelijke behandeling van tijdelijke en vaste werknemers als verboden door richtlijn 1999/70/EG van de Raad van 28 juni 1999 betreffende de door het EVV, de Unice en het CEEP gesloten raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd (1)?

2)

Zo ja, moet dan worden aangenomen dat de doelstellingen van sociaal beleid die ten grondslag lagen aan de overeenkomst ter vervanging van een met deeltijdpensioen gaande werknemer, ook het verschil in behandeling, doordat bij beëindiging van het dienstverband een geringere vergoeding wordt toegekend, rechtvaardigen ex clausule 4, lid 1, van die raamovereenkomst wanneer de werkgever er vrijwillig voor kiest om die overeenkomst voor bepaalde tijd aan te gaan?

3)

Moet, als aangenomen wordt dat er geen redelijke rechtvaardigingsgrond ex clausule 4, lid 1, aanwezig is, ter verzekering van het nuttig effect van richtlijn 1999/70/EG de uitlegging dan luiden dat de ongelijke behandeling van tijdelijke en vaste werknemers in de hiervoor genoemde Spaanse regeling, wat de vergoeding bij beëindiging van de arbeidsovereenkomst betreft, een door artikel 21 van het Handvest [van de grondrechten van de Europese Unie] verboden discriminatie oplevert en strijdig is met het gelijkheidsbeginsel en het non-discriminatiebeginsel, die behoren tot de algemene beginselen van Unierecht?

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/22

—

het arrest van het Gerecht in zaak T-460/13 vernietigen voor zover daarbij hun vordering tot nietigverklaring van het besluit van de Commissie van 19 juni 2013 in zaak COMP/39226 — Lundbeck (citalopram), waarbij een inbreuk op artikel 101, lid 1, VWEU en artikel 53 van de EER-overeenkomst is vastgesteld, voor zover dit rekwirante betreft, is afgewezen;

—

artikel 1, lid 4, van het besluit nietig verklaren voor zover het betrekking heeft op rekwirantes;

—

artikel 2, lid 4, van het besluit nietig verklaren voor zover daarbij een geldboete is op gelegd aan rekwirantes, of subsidiair, de geldboete verlagen;

—

de Commissie verwijzen in rekwirantes’ gerechts- en andere kosten en uitgaven die verband houden met deze zaak, alsmede alle andere maatregelen treffen die het Hof passend acht;

1.

Het Gerecht heeft de toets om te bewijzen dat er sprake is van inbreuk „met een mededingingsbeperkende strekking” op artikel 101, lid 1, zoals deze toets is vastgesteld door het Hof van Justitie van de Europese Unie (hierna: „Hof”) in het arrest Cartes Bancaires/Commissie, C-67/13 P, ECLI: EU:C:2014:2204 (hierna: „arrest Cartes Bancaires”), verkeerd toegepast. De overeenkomst tussen rekwirantes en H. Lundback A/S (hierna: „Lundbeck”) die in werking trad op 16 juni 2002 (hierna: „overeenkomst”) had naar haar aard geen nadelige invloed op de mededinging. Het doel ervan was allereerst een octrooigeschil tussen rekwirantes en Lundbeck te beslechten. Om te beoordelen of de overeenkomst feitelijk een nadelige invloed op de mededinging had, diende de Commissie de gevolgen ervan te beoordelen.

2.

Door te oordelen dat er ten tijde van de overeenkomst feitelijk „potentiële mededinging” bestond tussen rekwirantes en Lundbeck, heeft het Gerecht bewijsmateriaal in de bij het Gerecht ingediende stukken kennelijk verdraaid. De Commissie diende objectief te bewijzen dat rekwirantes een reële en concrete mogelijkheid hadden om op economisch haalbare wijze toe te treden tot de markt. Het bewijs toonde aan dat (a) er vóór het verstrijken van de looptijd van de overeenkomst geen reële of concrete mogelijkheid van een dergelijke toetreding bestond, noch objectief noch qua economische haalbaarheid; en dat (b) rekwirantes in de onderhandelingen die hebben uitgemond in de overeenkomst, geen stimulans hadden om eerlijk te zijn met betrekking tot hun bereidheid om toe te treden tot de markt en Lundbeck er middels misleiding toe hebben gebracht om haar eigen producten aan rekwirantes te leveren tegen een lagere prijs en om een geldsom te betalen aan rekwirantes. Dit maakte het voor rekwirantes mogelijk de markt onmiddellijk te betreden, wat zij anders nooit zouden hebben kunnen doen. Het Gerecht heeft verzuimd rekening te houden met het fundamentele onderscheid tussen rekwirantes en andere generieken-producenten die overeenkomsten met Lundbeck zijn aangegaan, dat erin bestaat dat rekwirantes geen realistische en concrete mogelijkheid hadden om binnen de looptijd van de overeenkomst een vergunning voor het in de handel brengen te verkrijgen.

3.

Hoe dan ook had er geen straf moeten worden opgelegd aan rekwirantes. Op het tijdstip van de overeenkomst werd een dergelijke overeenkomst in de richtsnoeren van de Commissie niet aangemerkt als inbreuk „met een mededingingsbeperkende strekking”. Het was een nieuw soort geval waarin Lundbeck prima facie was afgeschermd van mededinging middels haar octrooien en belemmeringen in de regelgeving, waarbij rekwirantes feitelijk hun vermogen verbeterden om met Lundbeck te concurreren op de relevante markt, door tegen verlaagde prijzen leveringen te verkrijgen van Lundbecks product, dat rekwirantes als hun eigen product konden aanduiden. Bij de bestraffing van rekwirantes is voorbij gegaan aan de nieuwigheid van de inbreuk en aan de onredelijke vertraging van de Commissie: de kennisgeving van het onderzoek aan rekwirantes had makkelijk vijf jaar eerder kunnen plaatsvinden dan feitelijk is gebeurd.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/23

—

het arrest vernietigen of elke andere passende maatregel treffen

1.

Eerste middel: Het Gerecht heeft verzuimd aan te tonen dat de schikkingsovereenkomsten een inbreuk met een mededingingsbeperkende strekking vormen in de zin van het arrest Cartes Bancaires. In het bijzonder heeft het Gerecht niet uiteen gezet hoe de schikkingsovereenkomsten zelf blijk geven van een toereikende mate van nadelige invloed op de mededinging zonder dat de feitelijke en potentiële gevolgen ervan zouden hoeven te worden beoordeeld. Het Gerecht brengt op belangrijke punten van het onderzoek van de schikkingsovereenkomsten juist twijfels en onzekerheid tot uiting.

2.

Tweede middel: Het bewijs ter ondersteuning van de vaststellingen van het Gerecht voldoet niet aan de vereisten dat het bewijs juist, betrouwbaar, samenhangend en volledig is. Deze vereisten moeten volgens het Gerecht zijn vervuld opdat is voldaan aan de bewijslast voor een inbreuk met een mededingingsbeperkende strekking.

3.

Derde middel: Het Gerecht heeft de bewijslast omgekeerd waar het aan Generics (UK) de verplichting oplegt om, tot staving van de rechtmatigheid van de schikkingsovereenkomsten, te bewijzen dat er zonder twijfel gedingen zouden zijn ontstaan in geval een lancering risico’s loopt en dat Generics (UK) die gedingen ongetwijfeld zou hebben verloren.

4.

Vierde middel: Het Gerecht heeft verzuimd de afwijzing van de toepasselijkheid van artikel 101, lid 3, VWEU door de Commissie volledig te toetsen.

5.

Vijfde middel: Het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door zijn toetsingsbevoegdheden te overschrijden waar het een nieuwe inbreuk op artikel 101, lid 1, VWEU heeft vastgesteld die niet in het besluit was geformuleerd en door zijn eigen vaststellingen in de plaats te stellen van die van de Commissie.

6.

Zesde middel: Het Gerecht heeft verzuimd duidelijk, precies en coherent bewijs te verschaffen voor de vaststelling dat Generics (UK) de gestelde inbreuk opzettelijk of uit onachtzaamheid heeft gepleegd als vereist in artikel 23, lid 2, van verordening (EG) nr. 1/2003 (1) van de Raad van 16 december 2002 betreffende de uitvoering van de mededingingsregels van de artikelen 81 en 82 van het Verdrag.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/24

—

verklaren dat de Helleense Republiek, als bedoeld in artikel 258 VWEU, niet heeft voldaan aan de krachtens artikel 7, lid 1, van verordening nr. 2008/118/EG (1) op haar rustende verplichtingen, door wettelijke bepalingen in te voeren en te handhaven op grond waarvan aardolieproducten zonder accijnsheffing kunnen worden geleverd in tankstations van de vennootschap Hellenic Duty Free Shops SA aan de grensposten te Kipoi (Evros), Kakavia en Euzone, die alle grenzen aan derde landen, te weten Turkije, Albanie en de Voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië.

—

de Helleense Republiek in de kosten verwijzen.

1.

Volgens het met redenen omklede advies van 1 september 2014 dat de Commissie aan de Griekse autoriteiten heeft gestuurd, heeft Griekenland niet voldaan aan de verplichtingen die op hem rusten krachtens richtlijn 2008/118 houdende een algemene regeling inzake accijns, door ermee in te stemmen dat in de tankstations van de onderneming Hellenic Duty Free Shops SA aan de grensposten te Kipoi (Evros), Kakavia en Euzone aardolieproducten zonder accijsheffing ter beschikking worden gesteld, welke terbeschikkingstelling volgens Griekenland niet meebrengt dat de producten worden uitgeslagen tot verbruik. De rechtstreekse levering van brandstof aan de voertuigen in de tankstations vormt uitslag tot verbruik en is aan accijns onderworpen.

2.

De uitzonderingen op de basisregel dat de belasting verschuldigd is in de lidstaat van verbruik, zijn door de wetgever van de Unie uitdrukkelijk vastgelegd. Toepassing van de vereenvoudigde procedure voor uitvoer naar een derde land op de terbeschikkingstelling van aan accijns onderworpen aardolieproducten is in strijd met richtlijn 2008/118, daar deze niet valt onder een van de relevante bepalingen van de richtlijn.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/25

—

Het arrest in zijn geheel vernietigen;

—

het litigieuze besluit nietig verklaren voor zover het rekwirantes betreft, of subsidiair, de bij dat besluit aan rekwirantes opgelegde goedboeten nietig verklaren of, meer subsidiair, de bij dat besluit aan rekwirantes opgelegde geldboeten wezenlijk verlagen;

—

de Commissie verwijzen in rekwirantes’ gerechts- en andere kosten van de onderhavige procedure en van de procedure voor het Gerecht;

—

zo nodig de zaak terugverwijzen naar het Gerecht voor een nieuwe beoordeling met nachtneming van het arrest van het Hof;

—

elke andere maatregel treffen die het Hof passend acht.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/26

—

het arrest van het Gerecht (Negende kamer — uitgebreid) van 15 september 2016 in zaak T-346/14 vernietigen voor zover gespecificeerd in het verzoekschrift, namelijk de punten 2 en 4 van het dictum van dat arrest;

—

de vorderingen van rekwirant in de procedure voor het Gerecht toewijzen voor zover hieronder nader is aangegeven, en namelijk:

voor zover die maatregelen rekwirant betreffen, en

—

de Raad van de Europese Unie verwijzen in de kosten van de hogere voorziening en van het verzoek tot nietigverklaring in de memorie houdende aanpassing.

1.

Eerste middel: het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te concluderen dat het plaatsingscriterium in artikel 1, lid 1, van besluit 2014/119/GBVB van de Raad, zoals gewijzigd bij het tweede wijzigingsbesluit, verenigbaar is met de doelstellingen van het gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid, zoals genoemd in artikel 21 van het Verdrag betreffende de Europese Unie. Het Gerecht heeft niet erkend dat de gestelde verduistering van overheidsmiddelen ten minste het voorwerp dient te zijn van een lopende vervolging of van andere gerechtelijke procedures in het betrokken land, in omstandigheden waar, zoals in dit geval, er betrouwbare aanwijzingen zijn dat het betrokken land niet constant een voldoende behaalt voor het eerbiedigen van de grondbeginselen op het gebied van de mensenrechten of de eerbiediging van de rechtsstaat.

2.

Tweede middel: het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door 1) niet te concluderen dat er sprake was van betrouwbare aanwijzingen dat Oekraïne niet constant een voldoende behaalt voor het naleven van de mensenrechten of de eerbiediging van de rechtsstaat en 2) bepaalde Oekraïense autoriteiten op wier bewijsmateriaal de Raad van de Europese Unie vertrouwde te beschrijven als een „hoge rechterlijke instantie”. Voorts heeft het Gerecht ten onrechte zijn oordeel over de punten 1) en 2) niet gemotiveerd.

3.

Derde middel: het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door 1) te concluderen dat de plaatsing van rekwirants naam op de lijst op basis van een brief van de Oekraïense autoriteiten, gedateerd op 10 oktober 2014, voldoet aan het plaatsingscriterium en 2) te concluderen dat de Raad geen kennelijke beoordelingsfout had gemaakt met betrekking tot de plaatsing van rekwirant op de lijst.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/27

—

het arrest van het Gerecht (Negende kamer — uitgebreid) van 15 september 2016 in zaak T-348/14 vernietigen voor zover gespecificeerd in het verzoekschrift, namelijk de punten 2 en 4 van het dictum van dat arrest;

—

de vorderingen van rekwirant in de procedure voor het Gerecht toewijzen voor zover hieronder nader is aangegeven, en namelijk:

voor zover die maatregelen rekwirant betreffen, en

—

de Raad van de Europese Unie verwijzen in de kosten van de hogere voorziening en van het verzoek tot nietigverklaring in de memorie houdende aanpassing.

1.

Eerste middel: het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te concluderen dat het plaatsingscriterium in artikel 1, lid 1, van besluit 2014/119/GBVB van de Raad, zoals gewijzigd bij het tweede wijzigingsbesluit, verenigbaar is met de doelstellingen van het gemeenschappelijk buitenlands en veiligheidsbeleid, zoals genoemd in artikel 21 van het Verdrag betreffende de Europese Unie. Het Gerecht heeft niet erkend dat de gestelde verduistering van overheidsmiddelen ten minste het voorwerp dient te zijn van een lopende vervolging of van andere gerechtelijke procedures in het betrokken land, in omstandigheden waar, zoals in dit geval, er betrouwbare aanwijzingen zijn dat het betrokken land niet constant een voldoende behaalt voor het eerbiedigen van de grondbeginselen op het gebied van de mensenrechten of de eerbiediging van de rechtsstaat.

2.

Tweede middel: het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door 1) niet te concluderen dat er sprake was van betrouwbare aanwijzingen dat Oekraïne niet constant een voldoende behaalt voor het naleven van de mensenrechten of de eerbiediging van de rechtsstaat en 2) bepaalde Oekraïense autoriteiten op wier bewijsmateriaal de Raad van de Europese Unie vertrouwde te beschrijven als een „hoge rechterlijke instantie”. Voorts heeft het Gerecht ten onrechte zijn oordeel over de punten 1) en 2) niet gemotiveerd.

3.

Derde middel: het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door 1) te concluderen dat de plaatsing van rekwirants naam op de lijst op basis van een brief van de Oekraïense autoriteiten, gedateerd op 30 december 2014, voldoet aan het plaatsingscriterium en 2) te concluderen dat de Raad geen kennelijke beoordelingsfout had gemaakt met betrekking tot de plaatsing van rekwirant op de lijst.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/28

—

nietigverklaring van het arrest van het Gerecht van 14 september 2016 in zaak T-207/15, National Iranian Tanker Company/Raad van de Europese Unie;

—

afdoening van de zaak voor het Gerecht door het Hof, meer bepaald:

—

verwijzing van verwerende partij in de kosten van de hogere voorziening en van de procedure bij het Gerecht.

1.

Eerste middel: het Gerecht heeft ten onrechte geoordeeld dat besluit (GBVB) 2015/236 van de Raad van 12 februari 2015 en uitvoeringsverordening (EU) 2015/230 van de Raad van 12 februari 2015 niet in strijd waren met de beginselen van gezag van gewijsde, rechtszekerheid, gewettigd vertrouwen en onherroepelijkheid, of het recht op een doeltreffende voorziening in rechte zoals neergelegd artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

2.

Tweede middel: het Gerecht heeft ten onrechte geoordeeld dat in het geval van rekwirante was voldaan aan de criteria voor plaatsing op de lijst.

3.

Derde middel: het Gerecht heeft ten onrechte geoordeeld dat de aantasting van rekwirantes grondrechten evenredig was.

4.

Vierde middel: het Gerecht heeft ten onrechte rekwirantes subsidiaire argument dat het criterium voor plaatsing op de lijst bij een ruime uitlegging onevenredig wordt, verworpen.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/29

—

het arrest van het Gerecht van 8 september 2016 in zaak T-467/13 vernietigen en/of de artikelen 1, 2 en 3 van besluit C(2013) 3803 final van de Commissie van 19 juni 2013 in zaak COMP/39226 — Lundbeck, nietig verklaren voor zover deze betrekking hebben op Arrow; of

—

subsidiair, het arrest van het Gerecht van 8 september 2016 in zaak T-467/13 vernietigen en de zaak terugverwijzen naar het Gerecht; of

—

meer subsidiair, het arrest van het Gerecht van 8 september 2016 in zaak T-467/13 vernietigen voor zover in dat arrest is geoordeeld dat de bij artikel 2 van besluit C(2013) 3803 final aan Arrow opgelegde geldboete wordt gehandhaafd in verband met de Britse en Deense overeenkomsten, dan wel de geldboete verlagen, en

—

de Commissie verwijzen in de kosten van Arrow.

1.

Eerste middel: het Gerecht heeft de bewijslast naar Arrow verschoven en de Commissie bevrijd van haar verplichting om het bestaan van potentiële mededinging aan te tonen.

2.

Tweede middel: het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste opvatting door het bestaan van potentiële mededinging af te leiden uit een reeks hypothesen, in strijd met het beginsel dat voor potentiële mededinging vereist is dat er een reële en concrete mogelijkheid van toegang tot de markt bestaat.

3.

Derde middel: het Gerecht heeft te veel gewicht gehecht aan Lundbecks bedoeling en het belang, als bewijs, van feiten die zich na het aangaan van de overeenkomsten hebben voorgedaan, verkeerd beoordeeld.

4.

Vierde middel: het Gerecht heeft verzuimd in te gaan op het belang en de gevolgen van de uitspraak van de Engelse rechter in de Paroxetine zaak.

5.

Vijfde middel: het Gerecht heeft ten onrechte het bestaan van potentiële mededinging afgeleid uit het feit dat Arrow stappen had gezet ter voorbereiding op toetreding tot de markt.

6.

Zesde middel: het Gerecht heeft blijk gegeven van een verkeerde opvatting door een vermoeden toe te passen van voorlopige ongeldigheid en een vermoeden dat er geen sprake was van inbreuk op Lundbecks octrooien.

1.

Eerste middel: het Gerecht is voorbij gegaan aan het feit dat een overeenkomst die louter „in staat” is de mededinging te beperken, geen inbreuk naar strekking is.

2.

Tweede middel: het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste opvatting door de overeenkomsten aan te merken als in wezen marktuitsluitingsovereenkomsten.

3.

Derde middel: het Gerecht is ten onrechte tot de slotsom gekomen dat de Commissie kon aantonen dat de overeenkomsten een mededingingsbeperkende strekking hadden zonder rekening te hoeven houden met de situatie die zonder de overeenkomsten zou hebben bestaan.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/31

—

het arrest van het Gerecht van 15 september 2016 in zaak T-111/14, Unitec Bio SA/Raad van de Europese Unie, ter kennis gebracht van de Raad op 16 september 2016, vernietigen;

—

het in eerste aanleg door de verzoekende partij gedane verzoek tot nietigverklaring van de litigieuze verordening afwijzen; en

—

de verzoekende partij verwijzen in de kosten die de Raad in eerste aanleg en in het kader van de hogere voorziening heeft gemaakt.

—

de zaak terugverwijzen naar het Gerecht voor een nieuwe uitspraak;

—

een beslissing over de kosten in eerste aanleg en in het kader van de hogere voorziening aanhouden.

1.

Ten eerste heeft het Gerecht een onjuist juridisch criterium toegepast bij de beoordeling of de Raad over voldoende bewijs beschikte om te oordelen dat de in de administratie van de betrokken Argentijnse exporteurs opgenomen binnenlandse prijzen voor grondstoffen zodanig vertekend waren dat het gerechtvaardigd was om deze buiten beschouwing te laten en gebruik te maken van de methodologie van artikel 2, lid 5, tweede alinea, van de basisverordening. (1) Hiermee heeft het Gerecht deze instelling een te zware bewijslast opgelegd.

2.

Ten tweede is het oordeel van het Gerecht dat het door de instellingen aangedragen bewijs ontoereikend was om aan te tonen dat de prijzen van de voornaamste grondstoffen in Argentinië als gevolg van het DBE-stelsel aanzienlijk vertekend waren, niet deugdelijk gemotiveerd.

3.

Ten derde is het dictum van het bestreden arrest inhoudende nietigverklaring van de antidumpingrechten voor zover zij de verzoekende partij betreffen, onevenredig in verhouding tot de enige grond voor nietigverklaring die het Gerecht in aanmerking heeft genomen. Dit dictum verbindt ongerechtvaardigde gevolgen aan de vastgestelde onrechtmatigheid.

4.

De Raad zal aantonen dat het bestreden arrest blijk geeft van verschillende onjuiste rechtsopvattingen die de geldigheid ervan aantasten. Verder betoogt de Raad dat de feiten waarop het eerste middel van de verzoekende partij berust, voldoende vaststaan, zodat het Hof van Justitie over dit middel kan oordelen en het verzoek kan afwijzen.

5.

De Raad verzoekt het Hof derhalve het bestreden arrest te vernietigen en het door de verzoekende partij in eerste aanleg gedane verzoek tot nietigverklaring van de litigieuze verordening af te wijzen.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/32

—

het arrest van het Gerecht van 15 september 2016 in zaak T-139/14, PT Wilmar Bioenergi Indonesia en PT Wilmar Nabati Indonesia/Raad van de Europese Unie, ter kennis gebracht van de Raad op 16 september 2016, vernietigen;

—

de in eerste aanleg gedane verzoeken tot nietigverklaring van de litigieuze verordening afwijzen; en

—

de verzoekende partijen verwijzen in de respectieve kosten die de Raad in eerste aanleg en in het kader van de hogere voorziening heeft gemaakt.

—

de zaken terugverwijzen naar het Gerecht voor een nieuwe uitspraak;

—

een beslissing over de kosten in eerste aanleg en in het kader van de hogere voorziening aanhouden.

1.

Ten eerste heeft het Gerecht een onjuist juridisch criterium toegepast bij de beoordeling of de Raad over voldoende bewijs beschikte om te oordelen dat de in de administratie van de betrokken Indonesische exporteurs opgenomen binnenlandse prijzen voor grondstoffen zodanig vertekend waren dat het gerechtvaardigd was om deze buiten beschouwing te laten en gebruik te maken van de methodologie van artikel 2, lid 5, tweede alinea, van de basisverordening. (1) Hiermee heeft het Gerecht deze instelling een te zware bewijslast opgelegd.

2.

Ten tweede is het oordeel van het Gerecht dat het door de instellingen aangedragen bewijs ontoereikend was om aan te tonen dat de prijzen van de voornaamste grondstoffen in Indonesië als gevolg van het DBE-stelsel aanzienlijk vertekend waren, niet deugdelijk gemotiveerd.

3.

Ten derde is het dictum van het bestreden arrest inhoudende nietigverklaring van de antidumpingrechten voor zover zij de verzoekende partijen betreffen, onevenredig in verhouding tot de enige grond voor nietigverklaring die het Gerecht heeft aanvaard. Dit dictum verbindt ongerechtvaardigde gevolgen aan de vastgestelde onrechtmatigheid.

4.

De Raad zal aantonen dat het bestreden arrest blijk geeft van verschillende onjuiste rechtsopvattingen die de geldigheid ervan aantasten. Verder betoogt de Raad dat de feiten waarop het zesde middel van de verzoekende partijen berust, voldoende vaststaan, zodat het Hof van Justitie over dit middel kan oordelen en het verzoek kan afwijzen.

5.

De Raad verzoekt het Hof derhalve het bestreden arrest te vernietigen en het door de verzoekende partijen in eerste aanleg gedane verzoek tot nietigverklaring van de litigieuze verordening af te wijzen.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/33

—

het arrest van het Gerecht van 15 september 2016 in zaak T-121/14, PT Pelita Agung Agrindustri/Raad van de Europese Unie, ter kennis gebracht van de Raad op 16 september 2016, vernietigen;

—

het in eerste aanleg gedane verzoek tot nietigverklaring van de litigieuze verordening afwijzen; en

—

de verzoekende partij verwijzen in de respectieve kosten die de Raad in eerste aanleg en in het kader van de hogere voorziening heeft gemaakt.

—

de zaken terugverwijzen naar het Gerecht voor een nieuwe uitspraak;

—

een beslissing over de kosten in eerste aanleg en in het kader van de hogere voorziening aanhouden.

1.

Ten eerste heeft het Gerecht een onjuist juridisch criterium toegepast bij de beoordeling of de Raad over voldoende bewijs beschikte om te oordelen dat de in de administratie van de betrokken Indonesische exporteurs opgenomen binnenlandse prijzen voor grondstoffen zodanig vertekend waren dat het gerechtvaardigd was om deze buiten beschouwing te laten en gebruik te maken van de methodologie van artikel 2, lid 5, tweede alinea, van de basisverordening. (1) Hiermee heeft het Gerecht deze instelling een te zware bewijslast opgelegd.

2.

Ten tweede is het oordeel van het Gerecht dat het door de instellingen aangedragen bewijs ontoereikend was om aan te tonen dat de prijzen van de voornaamste grondstoffen in Indonesië als gevolg van het DBE-stelsel aanzienlijk vertekend waren, niet deugdelijk gemotiveerd.

3.

Ten derde is het dictum van het bestreden arrest inhoudende nietigverklaring van de antidumpingrechten voor zover zij de verzoekende partij betreffen, onevenredig in verhouding tot de enige grond voor nietigverklaring die het Gerecht heeft aanvaard. Dit dictum verbindt ongerechtvaardigde gevolgen aan de vastgestelde onrechtmatigheid.

4.

De Raad zal aantonen dat het bestreden arrest blijk geeft van verschillende onjuiste rechtsopvattingen die de geldigheid ervan aantasten. Verder betoogt de Raad dat de feiten waarop het tweede middel van de verzoekende partij berust, voldoende vaststaan, zodat het Hof van Justitie over dit middel kan oordelen en het verzoek kan afwijzen.

5.

De Raad verzoekt het Hof derhalve het bestreden arrest te vernietigen en het door de verzoekende partij in eerste aanleg gedane verzoek tot nietigverklaring van de litigieuze verordening af te wijzen.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/34

—

het arrest van het Gerecht van 15 september 2016 in zaak T-120/14, PT Ciliandra Perkasa/Raad van de Europese Unie, ter kennis gebracht van de Raad op 16 september 2016, vernietigen;

—

het in eerste aanleg gedane verzoek tot nietigverklaring van de litigieuze verordening afwijzen; en

—

de verzoekende partij verwijzen in de kosten die de Raad in eerste aanleg en in het kader van de hogere voorziening heeft gemaakt.

—

de zaken terugverwijzen naar het Gerecht voor een nieuwe uitspraak;

—

een beslissing over de kosten in eerste aanleg en in het kader van de hogere voorziening aanhouden.

1.

Ten eerste heeft het Gerecht een onjuist juridisch criterium toegepast bij de beoordeling of de Raad over voldoende bewijs beschikte om te oordelen dat de in de administratie van de betrokken Indonesische exporteurs opgenomen binnenlandse prijzen voor grondstoffen zodanig vertekend waren dat het gerechtvaardigd was om deze buiten beschouwing te laten en gebruik te maken van de methodologie van artikel 2, lid 5, tweede alinea, van de basisverordening. (1) Hiermee heeft het Gerecht deze instelling een te zware bewijslast opgelegd.

2.

Ten tweede is het oordeel van het Gerecht dat het door de instellingen aangedragen bewijs ontoereikend was om aan te tonen dat de prijzen van de voornaamste grondstoffen in Indonesië als gevolg van het DBE-stelsel aanzienlijk vertekend waren, niet deugdelijk gemotiveerd.

3.

Ten derde is het dictum van het bestreden arrest inhoudende nietigverklaring van de antidumpingrechten voor zover zij de verzoekende partij betreffen, onevenredig in verhouding tot de enige grond voor nietigverklaring die het Gerecht heeft aanvaard. Dit dictum verbindt ongerechtvaardigde gevolgen aan de vastgestelde onrechtmatigheid.

4.

De Raad zal aantonen dat het bestreden arrest blijk geeft van verschillende onjuiste rechtsopvattingen die de geldigheid ervan aantasten. Verder betoogt de Raad dat de feiten waarop het derde middel van de verzoekende partij berust, voldoende vaststaan, zodat het Hof van Justitie over dit middel kan oordelen en het verzoek kan afwijzen.

5.

De Raad verzoekt het Hof derhalve het bestreden arrest te vernietigen en het door de verzoekende partij in eerste aanleg gedane verzoek tot nietigverklaring van de litigieuze verordening af te wijzen.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/35

—

het arrest van het Gerecht van 15 september 2016 in zaak T-80/14, PT Perindustrian dan Perdagangan Musim Semi Mas (PT Musim Mas)/Raad van de Europese Unie, ter kennis gebracht van de Raad op 16 september 2016, vernietigen;

—

het in eerste aanleg gedane verzoek tot nietigverklaring van de litigieuze verordening afwijzen; en

—

de verzoekende partij verwijzen in de respectieve kosten die de Raad in eerste aanleg en in het kader van de hogere voorziening heeft gemaakt.

—

de zaken terugverwijzen naar het Gerecht voor een nieuwe uitspraak;

—

een beslissing over de kosten in eerste aanleg en in het kader van de hogere voorziening aanhouden.

1.

Ten eerste heeft het Gerecht een onjuist juridisch criterium toegepast bij de beoordeling of de Raad over voldoende bewijs beschikte om te oordelen dat de in de administratie van de betrokken Indonesische exporteurs opgenomen binnenlandse prijzen voor grondstoffen zodanig vertekend waren dat het gerechtvaardigd was om deze buiten beschouwing te laten en gebruik te maken van de methodologie van artikel 2, lid 5, tweede alinea, van de basisverordening. (1) Hiermee heeft het Gerecht deze instelling een te zware bewijslast opgelegd.

2.

Ten tweede is het oordeel van het Gerecht dat het door de instellingen aangedragen bewijs ontoereikend was om aan te tonen dat de prijzen van de voornaamste grondstoffen in Indonesië als gevolg van het DBE-stelsel aanzienlijk vertekend waren, niet deugdelijk gemotiveerd.

3.

Ten derde is het dictum van het bestreden arrest inhoudende nietigverklaring van de antidumpingrechten voor zover zij de verzoekende partij betreffen, onevenredig in verhouding tot de enige grond voor nietigverklaring die het Gerecht heeft aanvaard. Dit dictum verbindt ongerechtvaardigde gevolgen aan de vastgestelde onrechtmatigheid.

4.

De Raad zal aantonen dat het bestreden arrest blijk geeft van verschillende onjuiste rechtsopvattingen die de geldigheid ervan aantasten. Verder betoogt de Raad dat de feiten waarop het tweede onderdeel van het tweede middel van de verzoekende partij berust, voldoende vaststaan, zodat het Hof van Justitie over dit middel kan oordelen en het verzoek kan afwijzen.

5.

De Raad verzoekt het Hof derhalve het bestreden arrest te vernietigen en het door de verzoekende partij in eerste aanleg gedane verzoek tot nietigverklaring van de litigieuze verordening af te wijzen.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/36

—

het arrest van het Gerecht van 15 september 2016 in zaken T-112/14 tot en met T-116/14 en T-119/14, Molinos Río de la Plata SA e.a./Raad van de Europese Unie, ter kennis gebracht van de Raad op 16 september 2016, vernietigen;

—

de in eerste aanleg gedane verzoeken tot nietigverklaring van de litigieuze verordening afwijzen; en

—

de verzoekende partijen verwijzen in de respectieve kosten die de Raad in eerste aanleg en in het kader van de hogere voorziening heeft gemaakt.

—

de zaken terugverwijzen naar het Gerecht voor een nieuwe uitspraak;

—

een beslissing over de kosten in eerste aanleg en in het kader van de hogere voorziening aanhouden.

1.

Ten eerste heeft het Gerecht een onjuist juridisch criterium toegepast bij de beoordeling of de Raad over voldoende bewijs beschikte om te oordelen dat de in de administratie van de betrokken Argentijnse exporteurs opgenomen binnenlandse prijzen voor grondstoffen zodanig vertekend waren dat het gerechtvaardigd was om deze buiten beschouwing te laten en gebruik te maken van de methodologie van artikel 2, lid 5, tweede alinea, van de basisverordening. (1) Hiermee heeft het Gerecht deze instelling een te zware bewijslast opgelegd.

2.

Ten tweede is het oordeel van het Gerecht dat het door de instellingen aangedragen bewijs ontoereikend was om aan te tonen dat de prijzen van de voornaamste grondstoffen in Argentinië als gevolg van het DBE-stelsel aanzienlijk vertekend waren, niet deugdelijk gemotiveerd.

3.

Ten derde is het dictum van het bestreden arrest inhoudende nietigverklaring van de antidumpingrechten voor zover dit de verzoekende partijen betreft, onevenredig in verhouding tot de enige grond voor nietigverklaring die het Gerecht in aanmerking heeft genomen. Dit dictum verbindt ongerechtvaardigde gevolgen aan de vastgestelde onrechtmatigheid.

4.

De Raad zal aantonen dat het bestreden arrest blijk geeft van verschillende onjuiste rechtsopvattingen die de geldigheid ervan aantasten. Verder betoogt de Raad dat de feiten waarop het eerste middel van de verzoekende partijen berust, voldoende vaststaan, zodat het Hof van Justitie over dit middel kan oordelen en de verzoeken kan afwijzen.

5.

De Raad verzoekt het Hof derhalve het bestreden arrest te vernietigen en de door de verzoekende partijen in eerste aanleg gedane verzoeken tot nietigverklaring van de litigieuze verordening af te wijzen.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/37

—

het arrest van het Gerecht van 15 september 2016 in zaak T-117/14, Cargill/Raad van de Europese Unie, ter kennis gebracht van de Raad op 16 september 2016, vernietigen;

—

het in eerste aanleg door de verzoekende partij gedane verzoek tot nietigverklaring van de litigieuze verordening afwijzen; en

—

de verzoekende partij verwijzen in de kosten die de Raad in eerste aanleg en in het kader van de hogere voorziening heeft gemaakt.

—

de zaak terugverwijzen naar het Gerecht voor een nieuwe uitspraak;

—

een beslissing over de kosten in eerste aanleg en in het kader van de hogere voorziening aanhouden.

1.

Ten eerste heeft het Gerecht een onjuist juridisch criterium toegepast bij de beoordeling of de Raad over voldoende bewijs beschikte om te oordelen dat de in de administratie van de betrokken Argentijnse exporteurs opgenomen binnenlandse prijzen voor grondstoffen zodanig vertekend waren dat het gerechtvaardigd was om deze buiten beschouwing te laten en gebruik te maken van de methodologie van artikel 2, lid 5, tweede alinea, van de basisverordening. (1) Hiermee heeft het Gerecht deze instelling een te zware bewijslast opgelegd.

2.

Ten tweede is het oordeel van het Gerecht dat het door de instellingen aangedragen bewijs ontoereikend was om aan te tonen dat de prijzen van de voornaamste grondstoffen in Argentinië als gevolg van het DBE-stelsel aanzienlijk vertekend waren, niet deugdelijk gemotiveerd.

3.

Ten derde is het dictum van het bestreden arrest inhoudende nietigverklaring van de antidumpingrechten voor zover zij de verzoekende partij betreffen, onevenredig in verhouding tot de enige grond voor nietigverklaring die het Gerecht in aanmerking heeft genomen. Dit dictum verbindt ongerechtvaardigde gevolgen aan de vastgestelde onrechtmatigheid.

4.

De Raad zal aantonen dat het bestreden arrest blijk geeft van verschillende onjuiste rechtsopvattingen die de geldigheid ervan aantasten. Verder betoogt de Raad dat de feiten waarop het eerste middel van de verzoekende partij berust, voldoende vaststaan, zodat het Hof van Justitie over dit middel kan oordelen en het verzoek kan afwijzen.

5.

De Raad verzoekt het Hof derhalve het bestreden arrest te vernietigen en het door de verzoekende partij in eerste aanleg gedane verzoek tot nietigverklaring van de litigieuze verordening af te wijzen.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/38

—

het arrest van het Gerecht van 15 september 2016 in zaak T-118/14, LDC Argentina SA/Raad van de Europese Unie, ter kennis gebracht van de Raad op 16 september 2016, vernietigen;

—

het in eerste aanleg door de verzoekende partij gedane verzoek tot nietigverklaring van de litigieuze verordening afwijzen; en

—

de verzoekende partij verwijzen in de kosten die de Raad in eerste aanleg en in het kader van de hogere voorziening heeft gemaakt.

—

de zaak terugverwijzen naar het Gerecht voor een nieuwe uitspraak;

—

een beslissing over de kosten in eerste aanleg en in het kader van de hogere voorziening aanhouden.

1.

Ten eerste heeft het Gerecht een onjuist juridisch criterium toegepast bij de beoordeling of de Raad over voldoende bewijs beschikte om te oordelen dat de in de administratie van de betrokken Argentijnse exporteurs opgenomen binnenlandse prijzen voor grondstoffen zodanig vertekend waren dat het gerechtvaardigd was om deze buiten beschouwing te laten en gebruik te maken van de methodologie van artikel 2, lid 5, tweede alinea, van de basisverordening. (1) Hiermee heeft het Gerecht deze instelling een te zware bewijslast opgelegd.

2.

Ten tweede is het oordeel van het Gerecht dat het door de instellingen aangedragen bewijs ontoereikend was om aan te tonen dat de prijzen van de voornaamste grondstoffen in Argentinië als gevolg van het DBE-stelsel aanzienlijk vertekend waren, niet deugdelijk gemotiveerd.

3.

Ten derde is het dictum van het bestreden arrest inhoudende nietigverklaring van de antidumpingrechten voor zover dit de verzoekende partij betreft, onevenredig in verhouding tot de enige grond voor nietigverklaring die het Gerecht in aanmerking heeft genomen. Dit dictum verbindt ongerechtvaardigde gevolgen aan de vastgestelde onrechtmatigheid.

4.

De Raad zal aantonen dat het bestreden arrest blijk geeft van verschillende onjuiste rechtsopvattingen die de geldigheid ervan aantasten. Verder betoogt de Raad dat de feiten waarop het eerste middel van de verzoekende partij berust, voldoende vaststaan, zodat het Hof van Justitie over dit middel kan oordelen en het verzoek kan afwijzen.

5.

De Raad verzoekt het Hof derhalve het bestreden arrest te vernietigen en het door de verzoekende partij in eerste aanleg gedane verzoek tot nietigverklaring van de litigieuze verordening af te wijzen.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/39

—

Het bestreden arrest geheel of ten dele vernietigen;

—

het litigieuze besluit geheel of ten dele nietig verklaren;

—

de geldboete intrekken of wezenlijk verlagen;

—

subsidiair, de zaak terugverwijzen naar het Gerecht voor afdoening van de zaak met inachtneming van het arrest van het Hof;

—

de Commissie verwijzen in de kosten van deze procedure en van de procedure bij het Gerecht.

1.

Het Gerecht heeft de verkeerde juridische maatstaf toegepast om te beoordelen of Alpharma een potentiële concurrent was in de context waarin haar producten inbreuk maakten op Lundbecks octrooien. Bij het ontbreken van bewijs dat Lundbecks octrooien zwak waren, moeten de octrooien worden vermoed geldig te zijn en moet toetreding tot de markt met een inbreukmakend product worden geacht onwettig zijn.

2.

Hoewel het Gerecht erkent dat Alpharma pas vlak voor de schikking ontdekte dat Lundbecks octrooi zou worden verleend en dat haar producten inbreuk maakten op Lundbecks octrooien, heeft het verzuimd te beoordelen of de Commissie had bewezen dat toetreding tot de markt voor Alpharma een economisch haalbare strategie bleef in het licht van deze bijkomende belemmeringen voor toegang. In plaats daarvan steunde het Gerecht op bewijs dat niet in het litigieuze besluit was genoemd en heeft het ten onrechte de bewijslast naar rekwirantes verschoven, opdat zij de stelling van de Commissie weerleggen dat Alpharma een potentiële concurrent was.

3.

Het Gerecht heeft de verkeerde juridische maatstaf toegepast om te beoordelen of de schikkingsovereenkomst een mededingingsbeperkende strekking had, daar het heeft verzuimd te beoordelen of de Commissie had aangetoond dat het voldoende waarschijnlijk was dat de schikkingsovereenkomst nadelige gevolgen zou hebben, en heeft verzuimd rekening te houden met het feit dat de Commissie geen ervaring had met dit soort octrooischikkingen.

4.

Het Gerecht heeft verzuimd te beoordelen of de Commissie haar stelling had bewezen dat de beperking in de schikkingsovereenkomst verder ging dan de reikwijdte van de bescherming van Lundbecks octrooien.

5.

Het Gerecht heeft de verkeerde juridische maatstaf toegepast bij de beoordeling of de duur van het onderzoek van de Commissie buitensporig was en rekwirantes’ rechten van verweer schond.

6.

Het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste opvatting door de beslissing van de Commissie in stand te laten om het litigieuze besluit tot Zoetis (thans Alpharma LLC) te richten, maar niet tot Merck Generics Holding GmbH, niettegenstaande het feit dat de Commissie in het litigieuze besluit geen grondslag had gegeven voor onderscheid tussen de situaties van deze twee bedrijven.

7.

Het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door vast te stellen dat rechtssituatie voldoende duidelijk was op het tijdstip van de schikkingsovereenkomsten opdat rekwirantes zich er eenduidig van konden vergewissen wat hun rechten en verplichtingen waren en dienovereenkomstig konden handelen.

8.

Het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste opvatting door het besluit in stand te laten hoewel de Commissie duidelijk heeft verzuimd de ernst van de gestelde inbreuk in aanmerking te nemen door de geldboete vast te stellen op een wijze als vereist krachtens artikel 23, lid 3, van verordening nr. 1/2003. (1)

9.

Het Gerecht heeft de verkeerde juridische maatstaf toegepast bij de bepaling van het relevante jaar voor de berekening van het plafond van 10 % op de hoogte van de aan A.L. Industrier opgelegde geldboete.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/40

—

Punt 1 van het dictum van het arrest vernietigen;

—

de artikelen 1, lid 1, en 2, lid 1, 3 en 4 van het litigieuze besluit nietig verklaren voor zover zij tot Merck zijn gericht;

—

subsidiair, de aan Merck opgelegde geldboete intrekken of verminderen;

—

punt 2 van het dictum van het arrest vernietigen en de Commissie gelasten haar eigen kosten alsmede de kosten van Merck van de procedure in eerste aanleg en van deze hogere voorziening te dragen.

1.

Rekwirantes eerste grond voor de hogere voorziening bestaat erin dat het Gerecht blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat de schikkingsovereenkomsten inzake octrooi, die zijn gesloten tussen Generics (UK) (hierna: „GUK”) en Lundbeck, een mededingingsbeperkende strekking hadden in de zin van artikel 101, lid 1, VWEU:

2.

Rekwirante’s tweede grond voor de hogere voorziening is dat het Gerecht blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door tot de slotsom te komen dat GUK en Lundbeck potentiële concurrenten waren op het tijdstip waarop de schikkingsovereenkomsten werden gesloten:

3.

Rekwirante’s derde grond voor de hogere voorziening is dat het Gerecht blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door de door de Commissie aan rekwirante opgelegde geldboete te handhaven:

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/42

1)

Het beroep wordt niet-ontvankelijk verklaard voor zover het strekt tot nietigverklaring van verordening (EG) nr. 14/2007 van de Commissie van 10 januari 2007 tot 74e wijziging van verordening (EG) nr. 881/2002 van de Raad tot vaststelling van bepaalde specifieke beperkende maatregelen tegen sommige personen en entiteiten die banden hebben met Usama bin Laden, het Al Qaida-netwerk en de Taliban, en tot intrekking van verordening (EG) nr. 467/2001 van de Raad, voor zover deze betrekking heeft op Mohammed Al-Ghabra.

2)

Het beroep wordt verworpen voor het overige.

3)

Al-Ghabra wordt verwezen in zijn eigen kosten en die van de Europese Commissie.

4)

Het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland en de Raad van de Europese Unie zullen hun eigen kosten dragen.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/43

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

European Dynamics Luxembourg SA en Evropaïki Dynamiki — Proigmena Systimata Tilepikoinonion Pliroforikis kai Tilematikis AE worden in de kosten veroordeeld.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/43

1)

Artikel 2, lid 1, onder e), van besluit C(2014) 9295 final van de Commissie van 10 december 2014, in een procedure op grond van artikel [101 VWEU] en artikel 53 van de EER-Overeenkomst (AT.39780 — Enveloppen), wordt nietig verklaard.

2)

De Europese Commissie wordt verwezen in de kosten.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/44

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

PAL-Bullermann GmbH wordt verwezen in de kosten.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/45

1)

De beslissing van de vijfde kamer van beroep van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO) van 16 juli 2015 (zaak R 2755/2014-5) inzake een oppositieprocedure tussen Ramón Guiral Broto en Gastro & Soul GmbH wordt vernietigd.

2)

Het beroep wordt verworpen voor het overige.

3)

Het EUIPO en Guiral Broto dragen elk hun eigen kosten.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/45

1)

De beslissing van de vijfde kamer van beroep van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO) van 16 juli 2015 (zaak R 1888/2014-5) inzake een oppositieprocedure tussen Ramón Guiral Broto en Gastro & Soul GmbH wordt vernietigd.

2)

Het beroep wordt verworpen voor het overige.

3)

Het EUIPO en Guiral Broto dragen elk hun eigen kosten.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/46

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Puro Italian Style SpA wordt verwezen in haar eigen kosten en in die van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO).

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/46

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Scorpio Poland wordt verwezen in de kosten.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/47

1)

De beslissing van de tweede kamer van beroep van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO) van 4 november 2015 (zaak R 1813/2014-2) wordt vernietigd.

2)

De oppositie die Mueloliva, SL heeft ingesteld tegen de internationale inschrijving waarin de Europese Unie wordt aangewezen van het door Sovena Portugal — Consumer Goods, SA aangevraagde woordmerk FONTOLIVA, wordt afgewezen.

3)

Het beroep wordt verworpen voor het overige.

4)

Het EUIPO zal zijn eigen kosten en die van Sovena Portugal — Consumer Goods in verband met de procedure voor het Gerecht dragen.

5)

Het EUIPO en Mueloliva zullen elk de helft van de door Sovena Portugal — Consumer Goods in verband met de procedure voor de kamer van beroep van het EUIPO gemaakte noodzakelijke kosten dragen.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/48

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

APAX Partners LLP wordt verwezen in de kosten, daaronder begrepen de noodzakelijke kosten die APAX Partners Midmarket heeft gemaakt voor de procedure voor de kamer van beroep van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO).

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/48

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Grid applications GmbH wordt verwezen in de kosten.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/49

—

besluit SRB/ES/SRF/2016/06 van de Gemeenschappelijke Afwikkelingsraad van 15 april 2016 [„Decision of the Executive Session of the Board of 15 April 2016 on the 2016 ex-ante contributions to the Single Resolution Fund (SRB/ES/SRF/2016/06)”] en besluit SRB/ES/SRF/2016/13 van de Gemeenschappelijke Afwikkelingsraad van 20 mei 2016 [„Decision of the Executive Session of the Board of 20 May 2016 on the adjustment of the 2016 ex-ante contributions to the Single Resolution Fund supplementing the Decision of the Executive Session of the Board of 15 April 2016 on the 2016 ex-ante contributions to the Single Resolution Fund (SRB/ES/SRF/2016/13)”] nietig verklaren, althans voor zover deze besluiten verzoekster betreffen;

—

verweerder verwijzen in de kosten van de procedure.

—

eerste middel: kennelijke schending van wezenlijke vormvoorschriften bij gebreke van (volledige) bekendmaking van de bestreden besluiten;

—

tweede middel: kennelijke schending van wezenlijke vormvoorschriften bij gebreke van motivering van de bestreden besluiten.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/49

—

nietigverklaring van het besluit van 10 augustus 2016 waarbij de jury van vergelijkend onderzoek EPSO/AST-SC/03/15 verzoeker heeft uitgesloten van deelname aan dit vergelijkend onderzoek,

—

in elk geval, verwijzing van de Commissie in de kosten.

1.

Eerste middel: verscheidene kennelijke beoordelingsfouten die de jury bij de beoordeling van verzoekers beroepservaring heeft gemaakt.

2.

Tweede — subsidiaire — middel: ontoereikende motivering van het bestreden besluit, gebaseerd op niet-mededeling aan verzoeker van de door de jury van het vergelijkend onderzoek vastgestelde selectiecriteria.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/50

—

vaststellen dat het onderhavige beroep overeenkomstig artikel 263 VWEU regelmatig is ingesteld en ontvankelijk is met het oog op toepassing van artikel 264 VWEU;

—

besluit C (2016) 5054 van 9 augustus 2016 krachtens artikel 263 VWEU nietig verklaren, voor zover daarbij de in de klacht beschreven maatregel niet als staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU wordt aangemerkt;

—

besluit C (2016) 5054 van 9 augustus 2016 krachtens artikel 263 VWEU nietig verklaren, voor zover daarbij is geoordeeld dat zo de in de klacht beschreven maatregel staatssteun vormt, deze maatregel met de interne markt verenigbaar is in de zin van artikel 107, lid 3, VWEU;

—

voorts de Commissie verwijzen in de kosten van de procedure en de door verzoekster gemaakte kosten die verzoekster.

1.

Eerste middel: ontoereikende motivering. Volgens verzoekster is het besluit ontoereikend gemotiveerd aangezien daarin ervan wordt uitgegaan dat, zelfs indien de maatregel staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU uitmaakt, deze maatregel verenigbaar is met de interne markt overeenkomstig artikel 107, lid 3, onder c), VWEU, zonder dat deze conclusie wordt toegelicht.

2.

Tweede middel: kennelijke beoordelingsfout. Volgens verzoekster is in het besluit blijk gegeven van een kennelijke beoordelingsfout met betrekking tot de gevolgen van de steunmaatregel voor de mededinging en het handelsverkeer tussen de lidstaten, aangezien de redenen die de Commissie ertoe hebben gebracht te oordelen dat de gevolgen van de betrokken steunmaatregel voor het handelsverkeer tussen de lidstaten louter hypothetisch zijn en op een veronderstelling zijn gebaseerd en — zo er al gevolgen zijn — deze gevolgen enkel marginaal kunnen zijn, niet onderbouwd zijn en in de praktijk leiden tot een wildgroei van soortgelijke gerichte steunmaatregelen, niet enkel in de regio Tomar maar in het gehele land, met als inherent gevolg dat binnenlandse investeringen en investeringen uit andere lidstaten worden ontmoedigd.

3.

Derde middel: schending van artikel 107, lid 1, VWEU doordat de Commissie 1) niet met de nodige zorgvuldigheid en objectiviteit heeft onderzocht of de betrokken steun het handelsverkeer tussen de lidstaten ongunstig kan beïnvloeden; ii) geen rekening ermee heeft gehouden dat er geen grenswaarde of percentage bestaat waaronder a priori kan worden aangenomen dat het handelsverkeer tussen de lidstaten niet ongunstig wordt beïnvloed; iii) niet in overweging heeft genomen dat een ongunstige beïnvloeding van het handelsverkeer tussen de lidstaten niet afhangt van het lokale of regionale karakter van de diensten, noch van het belang van de betrokken activiteit; iv) niet met voldoende nadruk erop heeft gewezen dat wanneer staatssteun de positie van een onderneming ten opzichte van andere concurrerende ondernemingen versterkt, moet worden aangenomen dat de concurrenten van de begunstigde minder gunstige voorwaarden genieten om nieuwe investeringen in de betrokken staat te financieren.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/51

—

het besluit van de Commissie van 1 september 2016 waarbij de wijziging van de Duitse wet houdende maatregelen ter bevordering van de Duitse filmproductie in de zevende versie ervan verenigbaar is verklaard met de interne markt (1), nietig te verklaren;

—

de Commissie te verwijzen in de kosten van de procedure.

1.

Eerste middel: schending van de richtlijn audiovisuele mediadiensten (hierna: „AVMS-richtlijn”). (2)

2.

Tweede middel: schending van artikel 110 VWEU.

3.

Derde middel: schending van artikel 56 VWEU.

4.

Vierde middel: schending van artikel 49 VWEU.

5.

Vijfde middel: schending van artikel 107 VWEU.

6.

Zesde middel: schending van wezenlijke vormvoorschriften.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/52

—

nietigverklaring van het besluit van de Commissie van 11 januari 2016 betreffende de staatssteunregeling inzake vrijstelling van overwinst SA.37667 (2015/C) (ex 2015/NN) door België ten uitvoer gelegd (1);

—

subsidiair, nietigverklaring van de artikelen 2 tot en met 4 van dat besluit;

—

in elk geval, nietigverklaring van de artikelen 2 tot en met 4 van dat besluit, voor zover in deze artikelen a) terugvordering wordt gelast van andere entiteiten dan de entiteiten die een „ruling inzake de vrijstelling van overwinst”, zoals omschreven in het besluit, hebben gekregen, en b) terugvordering wordt gelast voor een bedrag dat gelijk is aan de belastingbesparing van de begunstigde, zonder dat België in staat wordt gesteld rekening te houden met een effectieve opwaartse aanpassing door een andere belastingdienst; en

—

verwijzing van de Commissie in de kosten van de procedure.

1.

Eerste middel: kennelijke beoordelingsfout, bevoegdheidsoverschrijding en ontoereikende motivering, voor zover in het besluit ervan wordt uitgegaan dat sprake is van een steunregeling.

2.

Tweede middel: schending van artikel 107 VWEU, niet-nakoming van de motiveringsplicht en kennelijke beoordelingsfout, voor zover in het besluit de gestelde regeling wordt aangemerkt als de toekenning van een selectief voordeel.

3.

Derde middel: schending van artikel 107 VWEU, niet-nakoming van de motiveringsplicht en kennelijke beoordelingsfout, voor zover in het besluit ervan wordt uitgegaan dat de gestelde regeling tot een voordeel leidt.

4.

Vierde middel: subsidiair, schending van artikel 107 VWEU, schending van het vertrouwensbeginsel en van het evenredigheidsbeginsel, kennelijke beoordelingsfout, bevoegdheidsoverschrijding en ontoereikende motivering, voor zover in het besluit België wordt gelast steun terug te vorderen.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/53

—

het door de Europese Commissie op 19 september 2016 genomen besluit om verzoeksters offerte niet te aanvaarden en opdracht nr. IB.02/PO/2016/012/703 te gunnen aan de combinatie RIDEAUPRESS ITLINE, nietig verklaren;

—

het door verzoekster ingediende verzoek om schadevergoeding inwilligen; bijgevolg de Europese Commissie ter vergoeding van de schade die is geleden als gevolg van het verlies van de opdracht veroordelen tot betaling aan verzoekster van de hoofdsom van 387 500 EUR, vermeerderd met vertragingsrente, vervolgens met gerechtelijke interessen, berekend tegen de wettelijke rentevoet, tot de volledige betaling;

—

de Europese Commissie te verwijzen in alle kosten van de procedure.

1.

Eerste middel, ontleend aan schending van de motiveringsplicht, van de rechten van verzoekster op behoorlijk bestuur en van het beginsel van transparantie, daar de Commissie verzoekster, ondanks haar herhaalde en dringende verzoeken, niet de technische specificaties heeft meegedeeld van de producten van degene aan wie de opdracht is gegund, noch de resultaten van het verslag van de analyse van de offertes en de steekproeven die zij haar had doen toekomen.

2.

Tweede middel, ontleend aan schending van de beginselen van transparantie en gelijke behandeling van inschrijvers zowel op het moment van opstelling van het bestek als op het moment van beoordeling van de offertes van de inschrijvers door de Commissie. Verzoekster verwijt verweerster met name:

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/54

—

nietigverklaring van het besluit van de Commissie van 19 september 2016 inzake steunmaatregel SA.44351 (2016/C) (ex 2016/NN) — Polen — Poolse belasting op de detailhandel, waarvan kennisgeving is geschied onder nummer C(2016) 5596;

—

verwijzing van de Europese Commissie in de kosten.

1.

Eerste middel: onjuiste kwalificatie van de Poolse belasting op de detailhandel als staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU door kennelijk onjuiste beoordeling van de voorwaarde van selectiviteit

2.

Tweede middel: schending van artikel 13, lid 1, van verordening (EU) 2015/1589 van 13 juli 2015 tot vaststelling van nadere bepalingen voor de toepassing van artikel 108 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie en van het evenredigheidsbeginsel door het bevel de toepassing van de progressieve tariefstructuur van de Poolse belasting op de detailhandel onverwijld op te schorten

3.

Derde middel: gebrekkige en ontoereikende motivering van het bestreden besluit

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/55

—

het besluit van de Commissie van 21 september 2016 nietig te verklaren;

—

vast te stellen dat de door het EFRO, de Franse staat, de Conseil régional d’Aquitaine en de Conseil général des Pyrénées Atlantiques aan de CABAB verleende steun onrechtmatig en onverenigbaar met de interne markt is;

—

de Franse Staat, de gedecentraliseerde staatsinstanties Conseil régional d’Aquitaine en Conseil général des Pyrénées Atlantiques, en het Europees Fonds voor regionale ontwikkeling (EFRO) te gelasten om de onrechtmatig toegekende steun terug te betalen, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf de datum waarop de steun ter beschikking is gesteld;

—

de Commissie te verwijzen in alle kosten, met inbegrip van de advocatenkosten ten bedrage van 5 000 EUR.

1.

Eerste middel: interne onwettigheid van het besluit van de Europese Commissie.

2.

Tweede middel: verzuim om de financiering van het project „Technocité” door het EFRO, de Franse Republiek, de Conseil régional d’Aquitaine en de Conseil général des Pyrénées Atlantiques ten gunste van de Communauté d’agglomération Côte-Basque-Adour (CABAB) aan te melden.

3.

Derde middel: onverenigbaarheid van de financiering met de interne markt.

4.

Vierde middel: niet-vervulling van de toekenningsvoorwaarden voor de financiering.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/56

—

Nietigverklaring van besluit nr. SME (2016) 5150 van het ECHA van 15 november 2016, waarbij is vastgesteld dat FERTISAC S.L. niet voldoet aan de voorwaarden om in aanmerking te komen voor de lagere vergoeding voor middelgrote ondernemingen, en waarbij betaling is opgelegd van een vergoeding voor administratieve kosten.

—

Nietigverklaring van factuur nr. 10060160 van het ECHA van 15 november 2016 ten belope van het verschil tussen de vergoeding die FERTISAC S.L. heeft voldaan en de verschuldigde vergoeding voor grote ondernemingen die is opgelegd op basis van besluit nr. SME (2016) 5150 van het ECHA.

—

Nietigverklaring van factuur nr. 10060161 van het ECHA van 15 november 2016, ten belope van het bedrag van de vergoeding voor administratieve kosten die is opgelegd op basis van besluit nr. SME (2016) 5150 van het ECHA.

—

Verwijzing van het Europees Agentschap voor chemische stoffen (ECHA) in de kosten.

1.

Eerste middel: onjuiste kwalificatie van FERTISAC S.L. als grote onderneming.

Er zijn twee drempels voor de kwalificatie als KMO-onderneming. Het is niet voldoende dat slechts één van de drempels wordt overschreden (zoals volgt uit het besluit van het ECHA, aangezien dit agentschap kiest voor slechts één daarvan: de jaaromzet), en daarbij evident het eerste vereiste, te weten dat betreffende het aantal personen — dat zich juist onderscheidt door het voegwoord „en” — te omzeilen. FERTISAC S.L. heeft de drempel van het in dienst hebben van meer dan 250 personen evenwel op geen enkel moment overschreden.

2.

Tweede middel: onjuiste uitlegging door verweerder van aanbeveling 2003/361.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/57

—

Primair, nietigverklaring van het besluit van de Europese Commissie van 4 juli 2016 inzake steunmaatregel SA.29769 (2013) (ex 2013/NN), die door Spanje ten uitvoer is gelegd ten gunste van bepaalde voetbalclubs, nietig verklaren.

—

Subsidiair, nietigverklaring van de artikelen 4 en 5 van dat besluit.

—

Verwijzing van de Commissie in de kosten.

1.

Eerste middel: het bestreden besluit schendt artikel 49 VWEU juncto de artikelen 107 en 108 VWEU, alsmede artikel 16 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie („Handvest”), daar de gehele argumentatie van het bestreden besluit is gebaseerd op een nationale regeling die de vrijheid van vestiging beperkt.

2.

Tweede middel: het bestreden besluit schendt artikel 107, lid 1, VWEU, daar de Commissie (i) de belastingaftrek niet analyseert aan de hand van het belastingtarief voor elk soort entiteit; (ii) niet onpartijdig heeft gehandeld door te zoeken naar zowel belastende als ontlastende bewijzen; en derhalve (iii) ten onrechte concludeert dat er sprake is van een voordeel in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU.

3.

Derde middel: het bestreden besluit schendt (i) het beginsel van gewettigd vertrouwen, door de terugvordering te gelasten van de vermeende steun terwijl FC Barcelona, gezien het optreden van de Spaanse regering en de duur van de procedure, mocht vertrouwen op de wettigheid van het belastingregime dat op haar van toepassing was; alsook (ii) het fundamenteel vereiste van rechtszekerheid.

4.

Vierde middel: het bestreden besluit schendt artikel 107, lid 1, VWEU, daar de Commissie niet in aanmerking neemt dat de steun wordt gerechtvaardigd door de interne logica van het belastingstelsel.

5.

Vijfde middel: het bestreden besluit schendt artikel 108, lid 1, VWEU en de artikelen 21 tot en met 23 van verordening (EU) 2015/1589 van de Raad van 13 juli 2015 tot vaststelling van nadere bepalingen voor de toepassing van artikel 108 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (codificatie) (PB 2015, L 248, blz. 9), daar het de terugbetaling gelast van bestaande steun zonder de procedure voor dit soort steunmaatregelen te volgen.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/58

—

de Europese Unie en/of het Europees Stelsel van Centrale Banken (ESCB) veroordelen tot betaling van de in het verzoekschrift vermelde bedragen ter vergoeding van de schade die verzoekers door hun illegale deelname aan de herstructurering van de Griekse overheidsschuld hebben geleden ten gevolge van de activering van de aangepaste collectieve-actieclausules;

—

subsidiair, de Unie en/of de Europese Centrale Bank (ECB) veroordelen tot betaling van de in het verzoekschrift vermelde bedragen ter vergoeding van de schade die verzoekers hebben geleden doordat de schuldeisers van Griekenlands openbare sector op illegale wijze zijn uitgesloten van de herstructurering van de Griekse overheidsschuld;

—

hoe dan ook, de ECB veroordelen tot vergoeding van de in het verzoekschrift voor elke verzoeker beschreven schade die voortvloeit uit het feit dat het ESCB op illegale wijze is uitgesloten van de herstructurering van de Griekse overheidsschuld;

—

de ECB en/of de Unie verwijzen in de kosten.

1.

De Unie en/of de ECB en het ESCB hebben met hun optreden hun bevoegdheid overschreden en de artikelen 120 tot en met 126 en 127 VWEU alsook artikel 352, lid 1, VWEU, geschonden.

2.

De ECB en het ESCB hebben met hun optreden, en in het bijzonder door het ESCB uit te sluiten van de herstructurering, artikel 123 VWEU geschonden.

3.

De Unie en/of de ECB en het ESCB hebben met hun optreden het krachtens artikel 17 van het Handvest van de grondrechten beschermde eigendomsrecht van verzoekers geschonden.

4.

De Unie en/of de ECB en het ESCB hebben met hun optreden het door artikel 63 VWEU gewaarborgde beginsel van vrij kapitaalverkeer geschonden.

5.

De Unie en/of de ECB en het ESCB hebben met hun optreden het krachtens artikel 20 van het Handvest van de grondrechten beschermde recht van verzoekers op een gelijke behandeling geschonden.

30.1.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 30/58

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

wijziging van de bestreden beslissing door het bestreden merk nietig te verklaren voor alle waren en diensten waarvoor bij de bestreden beslissing geen nietigverklaring is uitgesproken, met uitzondering van verpakking en opslag van goederen (klasse 39), organisatie van reizen (klasse 39) en brandblusapparaten (klasse 9);

—

verwijzing van het EUIPO en Repower AG in de kosten.

—

schending van artikel 7, lid 1, onder c), van verordening nr. 207/2009;

—

schending van artikel 7, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009;

—

schending van artikel 75 van verordening nr. 207/2009 in samenhang met artikel 296 VWEU.