21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/1

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/2

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/2

1)

Is een nationale bepaling op grond waarvan de spoorweginfrastructuurgebruiker, die door de infrastructuurbeheerder voor een civiele rechter wordt gedaagd tot betaling van gebruiksrechten of de terugbetaling van betaalde gebruiksrechten verlangt, kan betogen dat het door de infrastructuurbeheerder ingestelde gebruiksrecht niet billijk is, verenigbaar met de bepalingen van de richtlijn (1) inzake de beheersmatige onafhankelijkheid van de infrastructuuronderneming (artikel 4, leden 1, 4 en 5), de beginselen van de instelling van de gebruiksrechten (artikel 7–12) en de taken van de toezichthoudende instantie (artikel 30)?

2)

Indien de eerste vraag bevestigend dient te worden beantwoord: is een nationale bepaling volgens welke de rechter, wanneer hij van oordeel is dat het ingestelde gebruiksrecht niet billijk is, gerechtigd en verplicht is om bij rechterlijke uitspraak het in de plaats daarvan verschuldigde gebruiksrecht vast te stellen, verenigbaar met voornoemde bepalingen van de richtlijn?

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/3

—

vernietiging van het arrest van het Gerecht van 10 mei 2016 in zaak T-806/14;

—

vernietiging van de beslissing van de kamer van beroep in zaak R 0644/2014-5; subsidiair, in voorkomend geval, terugverwijzing van de zaak naar het Gerecht;

—

verwijzing van het EUIPO in zijn eigen kosten en in die van de verzoekende partij voor het Hof, het Gerecht en de kamer van beroep.

I.

Eerste middel: schending van artikel 7, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009 (1) — toepassing van onjuiste criteria

II.

Tweede middel: schending van artikel 7, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009 — niet-toepassing van het specialiteitsbeginsel

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/4

—

vernietiging van het arrest van het Gerecht van 1 juni 2016 in zaak T-34/15;

—

verwijzing van het EUIPO en van interveniënte in eerste aanleg in hun eigen kosten en in die van Wolf Oil.

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/5

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/5

1)

Dient artikel 5, punt 1, onder a), van verordening (EG) nr. 44/2001 (1) van de Raad van 22 december 2000 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken aldus te worden uitgelegd dat het begrip „verbintenissen uit overeenkomst” ook betrekking heeft op een recht op compensatie op grond van artikel 7 van verordening (EG) nr. 261/2004 (2) van het Europees Parlement en de Raad van 11 februari 2004 tot vaststelling van gemeenschappelijke regels inzake compensatie en bijstand aan luchtreizigers bij instapweigering en annulering of langdurige vertraging van vluchten en tot intrekking van verordening (EEG) nr. 295/91, dat wordt uitgeoefend tegen een uitvoerende luchtvaartmaatschappij die niet de medecontractant is van de betrokken passagier?

2)

Wanneer artikel 5, punt 1, van verordening (EG) nr. 44/2001 van toepassing is:

Dient bij personenvervoer bestaande uit twee vluchten zonder noemenswaardig oponthoud in de overstapluchthaven, de eindbestemming van de passagier ook dan als plaats van uitvoering in de zin van artikel 5, punt 1, onder b), tweede streepje, van verordening (EG) nr. 44/2001 te worden beschouwd, wanneer het met de vordering geldend gemaakte recht op compensatie op grond van artikel 7 van verordening (EG) nr. 261/2004 wordt gebaseerd op een probleem dat zich tijdens het eerste deeltraject heeft voorgedaan en de vordering wordt gericht tegen de luchtvaartmaatschappij die de eerste vlucht heeft uitgevoerd maar niet de medecontractant van de vervoerovereenkomst is?

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/6

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/7

1)

Is het recht op een procedure die „niet buitensporig kostbaar” is als bedoeld in artikel 11, lid 4, van richtlijn 2011/92/EU (1), in het kader van een nationaal rechtsstelsel waarin de wetgever niet uitdrukkelijk en definitief heeft vastgesteld in welk stadium van het proces een besluit kan worden aangevochten en de rechter dit voor elk specifiek beroep per geval moet beoordelen aan de hand van de regels van common law, van toepassing op de procedure voor een nationale rechter waarin wordt bepaald of het beroep in kwestie in het juiste stadium is ingesteld?

2)

Is het vereiste van artikel 11, lid 4, van richtlijn 2011/92/EU dat een procedure „niet buitensporig kostbaar” mag zijn, van toepassing op alle aspecten van een gerechtelijke procedure waarin de rechtmatigheid (volgens het nationale recht of het Unierecht) van enig besluit, handelen of nalaten vallend onder de inspraakbepalingen van deze richtlijn wordt aangevochten, of enkel op de Unierechtelijke aspecten van een desbetreffend beroep (of, meer bepaald, slechts op de aspecten van het beroep die betrekking hebben op kwesties in verband met de inspraakbepalingen van de richtlijn)?

3)

Omvat de uitdrukking „enig besluit, handelen of nalaten” in artikel 11, lid 1, van de richtlijn bestuursbesluiten die worden genomen in het kader van de beoordeling van een vergunningsaanvraag voor een ontwikkelingsproject, ongeacht of de rechtspositie van de partijen op onherroepelijke en definitieve wijze door dergelijke bestuursbesluiten wordt bepaald?

4)

Dient een nationale rechter, teneinde een doeltreffende rechtsbescherming te waarborgen op de onder het milieurecht van de Unie vallende gebieden, een uitlegging aan zijn nationale recht te geven die zoveel mogelijk in overeenstemming is met de doelstellingen genoemd in artikel 9, lid 3, van het op 25 juni 1998 te Aarhus gesloten VN/ECE-Verdrag betreffende toegang tot informatie, inspraak in besluitvorming en toegang tot de rechter inzake milieuaangelegenheden, a) in een procedure waarin de rechtmatigheid wordt betwist van een vergunningsprocedure betreffende een project van gemeenschappelijk belang dat is aangewezen overeenkomstig verordening (EU) nr. 347/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 17 april 2013 betreffende richtsnoeren voor de trans-Europese energie-infrastructuur, en/of b) in een procedure waarin de rechtmatigheid wordt betwist van een vergunningsprocedure betreffende een ontwikkelingsproject dat van invloed is op een overeenkomstig richtlijn 92/43/EEG van de Raad van 21 mei 1992 inzake de instandhouding van de natuurlijke habitats en de wilde flora en fauna aangewezen Europees gebied?

5)

Indien het antwoord op vraag iv), onder a) en/of onder b) bevestigend luidt, betekent dan de bepaling dat verzoekers moeten „voldoen aan de eventuele in [hun] nationale recht neergelegde criteria”, dat het VN/ECE-Verdrag geen rechtstreekse werking kan hebben in een situatie waarin verzoekers aan alle in het nationale recht neergelegde criteria voor het instellen van beroep voldoen en/of duidelijk het recht hebben beroep in te stellen, a) in een procedure waarin de rechtmatigheid wordt betwist van een vergunningsprocedure betreffende een project van gemeenschappelijk belang dat is aangewezen overeenkomstig verordening (EU) nr. 347/2013 van het Europees Parlement en de Raad van 17 april 2013 betreffende richtsnoeren voor de trans-Europese energie-infrastructuur, en/of b) in een procedure waarin de rechtmatigheid wordt betwist van een vergunningsprocedure betreffende een ontwikkelingsproject dat van invloed is op een overeenkomstig richtlijn 92/43/EEG van de Raad van 21 mei 1992 inzake de instandhouding van de natuurlijke habitats en de wilde flora en fauna aangewezen gebied?

6)

Staat het een lidstaat vrij om in zijn wetgeving te voorzien in uitzonderingen op de regel dat procedures in milieuzaken niet buitensporig kostbaar mogen zijn, gelet op het feit dat noch richtlijn 2011/92/EU noch het op 25 juni 1998 te Aarhus gesloten VN/ECE-Verdrag betreffende toegang tot informatie, inspraak in besluitvorming en toegang tot de rechter inzake milieuaangelegenheden in een dergelijke uitzondering voorziet?

7)

Is meer bepaald een nationaalrechtelijke regel die, teneinde te waarborgen dat procedures in milieuzaken niet buitensporig kostbaar zijn, het bestaan van een causaal verband tussen de vermeende onrechtmatige handeling of het vermeende onrechtmatige besluit en de milieuschade vereist voor de toepassing van nationale uitvoeringsbepalingen van artikel 9, lid 4, van het op 25 juni 1998 te Aarhus gesloten VN/ECE-Verdrag betreffende toegang tot informatie, inspraak in besluitvorming en toegang tot de rechter inzake milieuaangelegenheden, verenigbaar met dat verdrag?

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/8

1)

Verplichten artikel 19 VEU en de artikelen 263, 266 en 267 VWEU en het beginsel van loyale samenwerking (artikel 4, lid 3, VEU), volgens welk beginsel de lidstaten en hun bevoegde autoriteiten alle algemene en bijzondere maatregelen dienen te nemen ter ongedaanmaking van een schending van het Unierecht en tot naleving van de arresten van het Hof van de Europese Unie, met name inzake de geldigheid van algemeen verbindende handelingen van instellingen van de Unie, de lidstaten om een wettelijke maatregel tot omzetting van een richtlijn die het Hof wegens strijd met (schending van) bepalingen van de Verdragen of van het Handvest ongeldig heeft verklaard, in te trekken of dienovereenkomstig te wijzigen teneinde de uitvoering van het arrest van het Hof te verzekeren en aldus de schending van de Verdragen of van het Handvest ongedaan te maken of in de toekomst te voorkomen?

2)

In vervolg op de vorige vraag, kan artikel 266 VWEU (oud artikel 233 ΕG) volgens een ruime of analoge uitlegging aldus worden opgevat dat onder „de instelling, het orgaan of de instantie” ook de lidstaat kan worden verstaan die een, wegens strijd met de Verdragen of het Handvest ongeldig verklaarde richtlijn in zijn nationale rechtsorde heeft omgezet, of is in een dergelijk geval artikel 260, lid 1, VWEU van overeenkomstige toepassing?

3)

Indien de vorige vraag in wezen bevestigend wordt beantwoord (dat wil zeggen dat de lidstaten gehouden zijn tot het nemen van alle algemene en bijzondere maatregelen om de schending van het primaire Unierecht ongedaan te maken door de nationale wetgeving tot omzetting van een richtlijn die door het Hof ongeldig is verklaard wegens strijd met het Handvest of de Verdragen, in te trekken of dienovereenkomstig te wijzigen), strekt deze verplichting zich dan ook uit tot de nationale rechter, in de zin dat deze verplicht is de nationale maatregel tot omzetting van de ongeldig verklaarde richtlijn, in casu richtlijn 2006/24/EG (1), buiten toepassing te laten omdat (of althans voor zover) deze laatste het Handvest of de Verdragen schendt, en daarom ook bewijsmateriaal dat op basis daarvan (de richtlijn en de omzettingswetgeving) is verkregen terzijde moet stellen?

4)

Valt de nationale wetgeving tot omzetting van richtlijn 2006/24, die door het Hof in zijn arrest van 8 april 2014, Digital Rights Ireland e.a. (2) (C-293/12 en C-594/12) wegens strijd met het Handvest ongeldig is verklaard, binnen de werkingssfeer van het Unierecht, zoals artikel 51, lid 1, van het Handvest van de grondrechten verlangt, enkel op grond van het feit dat de nationale wetgeving strekte tot omzetting van richtlijn 2006/24, ongeacht de latere ongeldigverklaring ervan door het Hof?

5)

Gelet op het feit dat de door het Hof ongeldig verklaarde richtlijn 2006/24 is vastgesteld teneinde uit hoofde van artikel 15, lid 1, van richtlijn 2002/58/EG op Europees niveau een geharmoniseerd kader voor het bewaren van gegevens van dienstenaanbieders ten behoeve van het voorkomen, onderzoeken, opsporen en vervolgen van strafbare feiten tot stand te brengen ter vermijding van belemmeringen op de interne markt van elektronische communicatie, valt de nationale wetgeving tot omzetting van richtlijn 2006/24 dan binnen de draagwijdte van artikel 15, lid 1, van richtlijn 2002/58 en daarmee binnen de werkingssfeer van het Unierecht, in de zin van artikel 51, lid 1, van het Handvest?

6)

Volstaat het feit dat een eventuele strafveroordeling van een onderdaan van een lidstaat van de Unie, zoals in het onderhavige geval, onvermijdelijk (zij het in beginsel gerechtvaardigde) beperkingen meebrengt voor de uitoefening van de aan het Unierecht ontleende rechten van vrij verkeer, om de desbetreffende strafrechtelijke procedures in hun geheel te beschouwen als vallende binnen de werkingssfeer van het Unierecht, in de zin van artikel 51, lid 1, van het Handvest?

Indien het antwoord op de bovenstaande vragen in wezen luidt dat het Handvest van de grondrechten van toepassing is op grond van artikel 51, lid 1, ervan:

7)

Is het dan verenigbaar met de artikelen 7 en 8 en artikel 52, lid 1, van het Handvest dat de overeenkomstig richtlijn 2006/24 en/of artikel 15, lid 1, van richtlijn 2002/58 bewaarde gegevens toegankelijk zijn voor en gebruikt kunnen worden door de politie tijdens een strafrechtelijk onderzoek van zaken met een spoedeisend karakter, met name van op heterdaad ontdekte misdrijven, zonder dat door een rechterlijke (of onafhankelijke bestuurlijke) instantie op grond van specifieke materiële en procedurele criteria daartoe vooraf verlof is verleend?

8)

Wanneer tijdens het strafrechtelijke onderzoek door de politie of andere niet zuiver rechterlijke autoriteiten wordt verzocht om toegang tot en gebruik van de gegevens die worden bewaard overeenkomstig richtlijn 2006/24 en/of artikel 15, lid 1, van richtlijn 2002/58, en dat onderzoek niet wordt verricht met het oog op het voorkomen, opsporen en vervolgen van nauwkeurig omschreven en door de nationale wetgever als ernstig aangemerkte delicten, heft de eventuele toestemming van de persoon op wie die gegevens betrekking hebben, in het licht van de artikelen 7 en 8 en artikel 52, lid 1, van het Handvest dan het vereiste op van verlening van voorafgaand verlof voor de toegang tot en het gebruik van die gegevens door een rechterlijke (of onafhankelijke bestuurlijke) instantie op grond van specifieke materiële en procedurele criteria, mede gelet op het feit dat de opgevraagde gegevens onvermijdelijk ook gegevens omvatten van een derde (zoals de beller of gebelde persoon)?

9)

Is een door de officier van justitie alleen verleende machtiging voor de toegang tot en het gebruik van de overeenkomstig richtlijn 2006/24 en/of artikel 15, lid 1, van richtlijn 2002/58 bewaarde gegevens tijdens het strafrechtelijke onderzoek, verenigbaar met de artikelen 7 en 8 en artikel 52, lid 1, van het Handvest, wanneer hiervoor niet door een rechterlijke (of onafhankelijke bestuurlijke) instantie op grond van specifieke materiële en procedurele criteria vooraf verlof is verleend, wanneer dat onderzoek niet wordt verricht met het oog op het voorkomen, opsporen en vervolgen van nauwkeurig omschreven en door de nationale wetgever als ernstig aangemerkte delicten?

10)

Gelet op het arrest van het Hof van 8 april 2014, Digital Rights Ireland e.a. (C-293/12 en C-594/12, EU:C:2014:238, punten 60 en 61), is het begrip „ernstige criminaliteit” in artikel 1, lid 1, van richtlijn 2006/24 een autonoom begrip van het Unierecht, en zo ja, wat is dan de materiële inhoud van dit begrip op grond waarvan een delict als ernstig genoeg moet worden aangemerkt om de toegang tot en het gebruik van de volgens richtlijn 2006/24 bewaarde gegevens te rechtvaardigen?

11)

Behelzen de artikelen 7 en 8 en artikel 52, lid 1, van het Handvest, gelet op het arrest van het Hof van 8 april 2014, Digital Rights Ireland e.a. (C-293/12 en C-594/12, EU:C:2014:238, punten 60 en 61) en ongeacht het al dan niet autonome karakter van het begrip „ernstige criminaliteit” in artikel 1, lid 1, van richtlijn 2006/24, algemene criteria op grond waarvan een bepaald delict als ernstig genoeg moet worden aangemerkt om de toegang tot en het gebruik van de volgens richtlijn 2006/24 en/of artikel 15, lid 1, van richtlijn 2002/58 bewaarde gegevens te rechtvaardigen, en zo ja, hoe luiden deze criteria?

12)

Indien het antwoord op de vorige vraag in wezen bevestigend luidt, moet de evenredigheidstoetsing dan uiteindelijk bestaan in een beoordeling van de kenmerken van het onderzochte delict door a) uitsluitend het Hof van de Europese Unie, of b) de nationale rechter, op grond van algemene door het Hof geformuleerde criteria?

13)

Is het verenigbaar met de artikelen 7 en 8 en artikel 52, lid 1, van het Handvest in het licht van het arrest van het Hof van 8 april 2014, Digital Rights Ireland e.a. (C-293/12 en C-594/12, EU:C:2014:238, punten 58 tot en met 68 en dictum), wanneer de toegang tot en het gebruik van de bewaarde gegevens in een strafrechtelijke procedure plaatsvindt overeenkomstig een algemene regeling voor de bewaring van gegevens die is vastgesteld krachtens richtlijn 2006/24 en/of artikel 15, lid 1, van richtlijn 2002/58, die wel voldoet aan de in de punten 60, 61, 62, 67 en 68 van dat arrest beschreven voorwaarden, maar niet aan die genoemd in de punten 58, 59, 63 en 64 van dat arrest?

[Namelijk een regeling voor de gegevensbewaring die enerzijds vereist dat een rechterlijke instantie vooraf verlof verleent op grond van specifieke materiële en procedurele criteria, in het bijzonder met het oog op het voorkomen, het opsporen en het vervolgen van nauwkeurig omschreven delicten die door de nationale wetgever als ernstig worden aangemerkt en zijn opgenomen op een door hem opgestelde lijst, en die de doeltreffende bescherming van de bewaarde gegevens tegen misbruik en de onrechtmatige toegang en gebruik ervan verzekert (zie de punten 60, 61, 62, 67 en 68 van het aangehaalde arrest), maar anderzijds toestaat dat de gegevens worden bewaard a) zonder onderscheid voor alle personen die gebruikmaken van elektronische-communicatiediensten, zonder dat er ten aanzien van de (verdachte of beschuldigde) persoon wiens gegevens worden opgevraagd, enigerlei voorafgaande aanwijzing bestaat dat hun gedrag zelfs maar een indirect of verwijderd verband zou kunnen houden met een ernstig delict, vóór de gebeurtenis die aanleiding gaf tot het opvragen van de gegevens bij de aanbieders van de communicatiediensten, b) zonder dat de opgevraagde gegevens vóór de onderzochte gebeurtenis betrekking hebben op i) een specifieke periode en/of een specifieke geografische zone en/of een kring van specifieke personen die op een of andere wijze betrokken zouden zijn bij een ernstig delict, of ii) personen die om andere redenen door de bewaring van hun gegevens zouden kunnen bijdragen tot het voorkomen, het opsporen of het vervolgen van ernstige delicten, c) voor een periode (in casu 12 maanden) die wordt vastgesteld zonder onderscheid te maken tussen de categorieën van de in artikel 5 van de onderhavige richtlijn omschreven gegevens, naargelang van het nut ervan voor het nagestreefde doel of naargelang van de betrokken personen (zie de punten 58, 59, 63 en 64 van het aangehaalde arrest.]

14)

Indien het antwoord op de vorige vraag in wezen luidt dat de toegang tot en het gebruik van die gegevens niet in overeenstemming is met de artikelen 7 en 8 en artikel 52, lid 1, van het Handvest, moet de nationale rechter dan de nationale maatregel tot omzetting van de door het Hof ongeldig verklaarde richtlijn 2006/24 of de op artikel 15, lid 1, van richtlijn 2002/58 berustende nationale maatregel buiten toepassing laten wegens strijd met het Handvest, en derhalve de op grond van die maatregelen bewaarde en gebruikte gegevens terzijde stellen?

15)

Vormt de instandhouding van de wet tot omzetting van richtlijn 2006/24, ook na de ongeldigverklaring ervan door het Hof, gelet op richtlijn 2006/24 (met name de zesde overweging volgens welke „de juridische en technische verschillen tussen de nationale bepalingen op het gebied van het bewaren van gegevens ten behoeve van het voorkomen, onderzoeken, opsporen en vervolgen van strafbare feiten […] de werking van de interne markt [belemmeren]”, het in artikel 1, lid 1, geformuleerde doel „een harmonisatie tot stand te brengen van de nationale bepalingen van de lidstaten”, en de overige overwegingen — met name de derde, de vierde, de vijfde, de elfde en de eenentwintigste) en het arrest van het Hof van 10 februari 2009, Ierland/Europees Parlement en Raad (C-301/06, EU:C:2009:68, punten 70 tot en met 72), een belemmering voor de totstandkoming en de werking van de interne markt, voor zover er nog geen nieuwe Unierechtelijke maatregel ter harmonisering van de desbetreffende materie van kracht is?

16)

Vormt, meer in het bijzonder, de instandhouding van de wet tot omzetting in het nationale recht van richtlijn 2006/24, ook na de ongeldigverklaring ervan door het Hof, of de in artikel 15, lid 1, van richtlijn 2002/58 bedoelde nationale wet, een belemmering voor de totstandkoming en de werking van de interne markt, omdat:

17)

Indien het antwoord op ten minste één van de vorige vragen bevestigend luidt, moet de nationale rechter dan krachtens het Unierecht de nationale maatregelen tot omzetting van de door het Hof ongeldig verklaarde richtlijn 2006/24 buiten toepassing laten omdat deze indruisen tegen de totstandkoming en werking van de interne markt, en derhalve de bewaarde gegevens waartoe overeenkomstig richtlijn 2006/24 of de nationale wetgeving uit hoofde van artikel 15, lid 1, richtlijn 2002/58 toegang is verkregen, terzijde stellen?

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/11

1)

Moet het Unierecht in de huidige stand, en in het bijzonder het algemene Unierechtelijke beginsel van gelijke behandeling, het algemene beginsel van het verbod van discriminatie op grond van leeftijd in de zin van artikel 6, lid 3, VEU en artikel 21 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, het in artikel 45 VWEU neergelegde verbod van discriminatie met betrekking tot het vrije verkeer van werknemers en richtlijn 2000/78/EG van de Raad van 27 november 2000 tot instelling van een algemeen kader voor gelijke behandeling in arbeid en beroep (1), aldus worden uitgelegd dat het zich verzet tegen een nationale regeling zoals die aan de orde in het hoofdgeding, die om een einde te maken aan door het Hof van Justitie van de Europese Unie in het arrest Gotthard Starjakob (2) vastgestelde discriminatie op grond van leeftijd (voor zover voor ÖBB-ambtenaren de vóór de leeftijd van 18 jaar vervulde diensttijd niet werd meegeteld) weliswaar voor een klein deel van de onder de oude regeling gediscrimineerde ÖBB-ambtenaren de vóór de leeftijd van 18 jaar vervulde diensttijd meetelt (in feite evenwel enkel de diensttijd bij de ÖBB en bij vergelijkbare publieke spoorweginfrastructuurbeheerders en/of spoorwegmaatschappijen in de Unie, in de EER of in landen die met de Unie een associatieovereenkomst of een overeenkomst inzake vrij verkeer hebben), maar voor de meerderheid van de oorspronkelijk gediscrimineerde ÖBB-ambtenaren alle andere vóór de leeftijd van 18 jaar vervulde diensttijd niet meetelt, en in het bijzonder ook geen rekening houdt met diensttijd die de betrokken ÖBB-ambtenaren in staat stelt hun werkzaamheden beter te verrichten, zoals de diensttijd bij private of andere publieke vervoersbedrijven en/of infrastructuurondernemingen die door de werkgever gebruikte infrastructuur (rollend materieel, rails, leidingen, elektrische en elektronische voorzieningen, seinposten, stations e.d.) vervaardigen, verkopen of onderhouden, of daarmee vergelijkbare ondernemingen, zodat in feite voor de overgrote meerderheid van de door de discriminerende oude regeling benadeelde ÖBB-ambtenaren een verschillende behandeling op grond van leeftijd definitief wordt gehandhaafd?

2)

Is een lidstaat die voor 100 % eigenaar is van een spoorwegmaatschappij en de facto de werkgever is van de personeelsleden van deze onderneming, en die deze ambtenaren louter uit begrotingsoverwegingen door middel van wetswijzigingen met terugwerkende kracht in 2011 en 2015 de Unierechtelijke aanspraken op betaling van achterstallig salaris probeert te ontnemen die zij hebben op grond van door het Hof van Justitie van de Europese Unie in meerdere arresten (David Hütter (3), Siegfried Pohl (4), Gotthard Starjakob) vastgestelde discriminatie, onder meer op grond van leeftijd, die ook bij meerdere beslissingen van de nationale rechter is vastgesteld, zoals een beslissing van het Oberste Gerichtshof (8 ObA 11/15y), Unierechtelijk aansprakelijk overeenkomstig de door het Hof in zijn rechtspraak geformuleerde voorwaarden, in het bijzonder de voorwaarde van een voldoende gekwalificeerde schending van het Unierecht, met name van het in meerdere arresten van het Hof (David Hütter, Siegfried Pohl, Gotthard Starjakob) uitgelegde artikel 2, lid 1, juncto artikel 1 van richtlijn 2000/78/EG?

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/12

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/12

—

het arrest vernietigen en het besluit (1) nietig verklaren om de redenen die zijn uiteengezet in het tweede middel, waarmee wordt gesteld dat de gedraging van Telefónica geen beperking naar strekking vormt.

—

subsidiair, het arrest vernietigen om de redenen die zijn uiteengezet in het eerste middel en de zaak terugverwijzen naar het Gerecht voor de oplegging van het geweigerde getuigenbewijs en een beslissing ten gronde op het door Telefónica bij het Gerecht ingestelde beroep tot nietigverklaring, rekening houdend met het resultaat van dat getuigenbewijs.

—

meer subsidiair en om de redenen die zijn uiteengezet in het derde middel,

—

de Commissie verwijzen in de kosten die Telefónica heeft gemaakt in zowel de procedure in eerste aanleg als de onderhavige procedure voor het Hof.

—

de lengte van dit verzoekschrift, dat iets langer is dan is aanbevolen in de praktische aanwijzingen van het Hof, aanvaarden, gelet op de economische gevolgen van de zaak voor rekwirante en de complexiteit van de aangevoerde argumenten.

1.

Schending van artikel 47 en artikel 48, lid 2, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en artikel 68 van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht door de afwijzing van het verzoek om een getuigenverhoor. De weigering door het Gerecht van het gevraagde getuigenbewijs heeft Telefónica weerloos gemaakt, doordat haar een bewijsmiddel is ontzegd dat essentieel en doorslaggevend is voor een juiste beoordeling van de zaak. Tegen de handelwijze van het Gerecht kunnen vier fundamentele bezwaren worden ingebracht: (i) teleologische contradictie; (ii) ongelijke verdeling van de bewijslast; (iii) vooruitlopen op het resultaat van het getuigenbewijs; (iv) onevenwichtige afweging.

2.

Schending van artikel 101 VWEU, doordat de rechtspraak inzake beperkingen naar strekking alsook het motiveringsbeginsel en het beginsel van het vermoeden van onschuld onjuist zijn toegepast.

3.

Onjuiste beoordeling van de geringe ernst van de inbreuk en het bestaan van verzachtende omstandigheden voor de gedraging van Telefónica. Telefónica is van mening dat het Gerecht bij zijn beoordeling geen rekening heeft gehouden met bijkomende factoren waaruit de geringe ernst van de gedraging blijkt en die zouden hebben geleid tot een extra verlaging van de geldboete, bovenop de vermindering die de Commissie reeds heeft toegepast.

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/14

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Søndagsavisen A/S wordt verwezen in haar eigen kosten en in die van de Europese Commissie.

3)

Het Koninkrijk Denemarken draagt zijn eigen kosten.

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/14

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Perry Ellis International Group Holdings Ltd wordt verwezen in de kosten.

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/15

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Guccio Gucci SpA wordt verwezen in de kosten, daaronder begrepen de kosten die voor Guess? IP Holder LP zijn opgekomen voor de kamer van beroep van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO).

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/16

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Guccio Gucci SpA wordt verwezen in de kosten, daaronder begrepen de kosten die Guess? IP Holder LP zijn opgekomen voor de kamer van beroep van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO).

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/16

1)

Het beroep wordt niet-ontvankelijk verklaard.

2)

Op de verzoeken tot interventie van European Crop Protection Association (ECPA), Dow AgroSciences Ltd en Dow AgroSciences Iberica SA hoeft niet meer te worden beslist.

3)

Pesticide Action Network Europe (PAN Europe), Bee Life European Beekeeping Coordination (Bee Life) en Unione nazionale associazioni apicoltori italiani (Unaapi) worden verwezen in hun eigen kosten en in die van de Europese Commissie.

4)

PAN Europe, Bee Life, Unaapi, de Commissie, ECPA, Dow AgroSciences en Dow AgroSciences Iberica dragen ieder hun eigen kosten in verband met de verzoeken tot interventie.

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/17

—

de door verwerende partij uitgeschreven debetnota’s van 28 juni 2016, met nummer 3241608864, ten bedrage van 63 653,58 EUR, en met nummer 3241608865, ten bedrage van 9 690,30 EUR, nietig verklaren.

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/18

—

het besluit van de Commissie van 13 juli 2016, vastgesteld overeenkomstig verordening (EG) nr. 1049/2001 (1) met betrekking tot een verzoek om toegang tot documenten, ingeschreven als GESTDEM 2015/5711, nietig verklaren, en

—

de Commissie verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: de in verordening nr. 1049/2001 vastgelegde procedurele termijnen zijn niet in acht genomen;

2.

Tweede middel: een verzoek om toegang tot documenten is ten onrechte als een nieuwe aanvraag behandeld;

3.

Derde middel: de reikwijdte van het verzoek om toegang tot documenten is onrechtmatig uitgebreid in de confirmatieve fase;

4.

Vierde middel: verwerende partij heeft in het bestreden besluit documenten toegevoegd ter vrijgave aan een derde, waarvan de openbaarmaking in strijd zou zijn met artikel 113 van verordening nr. 1224/2009. (2)

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/19

—

nietigverklaring van uitvoeringsbesluit C(2016) 2136 van de Commissie van 11 juli 2016 tot afwijzing van een verzoek voor een gedeeltelijk tussentijds nieuw onderzoek, beperkt tot dumpingaspecten in verband met de door uitvoeringsverordening (EU) nr. 917/2011 van de Raad ingestelde definitieve antidumpingmaatregelen betreffende de invoer van keramische tegels van oorsprong uit de Volksrepubliek China;

—

verwijzing van de Commissie in de kosten van de verzoekende partij.

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/19

—

de beschikking van het Gerecht voor ambtenarenzaken van 18 juli 2016 tot verwerping van het beroep te vernietigen;

—

de in eerste aanleg geformuleerde vorderingen toe te wijzen;

—

de andere partij in de procedure te verwijzen in alle kosten.

1.

Eerste middel, bestaande in twee onderdelen, ontleend aan schending van artikel 11, leden 4, 5 en 6, van het besluit van de uitvoerend directeur van het Europees grens- en kustwachtagentschap („Frontex”) van 27 augustus 2009 tot vaststelling van de procedure voor de beoordeling van het personeel („besluit van 27 augustus 2009”), zoals uitgelegd in het licht van artikel 41, leden 1 en 2, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

2.

Tweede middel, ontleend aan schending van artikel 2, lid 2, van het besluit van 27 augustus 2009 bestaande in de miskenning van het verschil in rol tussen de beoordelaar en de beoordelingsautoriteit zoals dat binnen Frontex is vastgesteld.

21.11.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 428/20

—

de instructie van de voorzitter van de Commissie van de Europese Unie die elektronisch is meegedeeld bij brief van 28 juni 2016 aan de leden van het college van commissarissen van de Europese Unie, waarvan het bestaan is vermeld tijdens een toespraak van voorzitter Juncker voor de plenaire vergadering van het Europees Parlement in Brussel op 28 juni 2016 (SPEECH/16/2356), waarbij het voeren van elke formele en informele onderhandelingen door de Commissie met de regering van het Verenigd Koninkrijk wordt verboden zolang niet overeenkomstig artikel 50 VEU kennis is gegeven van de terugtrekking uit de Europese Unie, en de verklaring van de voorzitter van de Commissie van de Europese Unie dat hij eerdergenoemde instructie aan de leden van het college van commissarissen heeft gegeven als „bevel van de voorzitter”, zoals uitdrukkelijk is vermeld tijdens die toespraak voor de plenaire vergadering van het Europees Parlement in Brussel op 28 juni 2016 en is opgetekend in zowel het Engels als het Frans in het persbericht van de Commissie over die toespraak (SPEECH/16/2353), krachtens artikel 264, lid 1, VWEU nietig verklaren; en

—

de Commissie verwijzen in de kosten van deze procedure.

1.

Eerste middel: geen of een ontoereikende rechtsgrondslag voor de bestreden maatregelen.

Verzoeker voeren aan dat:

2.

Tweede middel: de bestreden maatregelen vormen voor het Verenigd Koninkrijk en zijn burgers discriminatie op grond van nationaliteit die met artikel 18 VWEU in strijd is.

Verzoekers voeren aan dat:

3.

Derde middel: de bestreden maatregelen zijn in strijd met de grondrechten die verzoekers aan het Unierecht ontlenen.

Verzoekers voeren aan dat:

4.

Vierde middel: de bestreden maatregel zijn in strijd met het beginsel van loyale samenwerking in artikel 4, lid 3, VWEU getroffen.

Verzoekers voeren aan dat de bestreden maatregelen voor de Commissie en haar personeel een uitdrukkelijk verbod inhouden om in overeenstemming met het beginsel van loyale samenwerking te handelen door het Verenigd Koninkrijk en de andere instellingen van de Unie bij te staan in de uitvoering van taken die uit de Verdragen voortvloeien.

5.

Vijfde middel: de bestreden maatregelen zijn onrechtmatig aangezien zij geheel of ten dele zijn getroffen om de burgers van de andere lidstaten ervan te weerhouden of te ontmoedigen om hun mening (over het lidmaatschap van de Unie) vrij te uiten, zoals wordt beschermd door artikel 11 van het Handvest van de grondrechten.