4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/1

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/2

a)

mevrouw Pelikánová en de heer Buttigieg, rechters;

b)

mevrouw Pelikánová en de heer Calvo-Sotelo Ibáñez-Martín, rechters;

c)

de heer Buttigieg en de heer Calvo-Sotelo Ibáñez-Martín, rechters.

a)

de heer Gervasoni en de heer Madise, rechters;

b)

de heer Gervasoni en de heer Csehi, rechters;

c)

de heer Madise en de heer Csehi, rechters.

a)

de heer Bieliūnas en de heer Forrester, rechters;

b)

de heer Bieliūnas en de heer Iliopoulos, rechters;

c)

de heer Forrester en de heer Iliopoulos, rechters.

a)

mevrouw Labucka en de heer Kreuschitz, rechters;

b)

mevrouw Labucka en de heer Schalin, rechters;

c)

de heer Kreuschitz en de heer Schalin, rechters.

a)

de heer Schwarcz en mevrouw Tomljenović, rechters;

b)

de heer Schwarcz en mevrouw Reine, rechters;

c)

mevrouw Tomljenović en mevrouw Reine, rechters.

a)

de heer Dehousse en de heer Collins, rechters;

b)

de heer Dehousse en de heer Valančius, rechters;

c)

de heer Collins en de heer Valančius, rechters.

a)

mevrouw Wiszniewska-Białecka en de heer Ulloa Rubio, rechters;

b)

mevrouw Wiszniewska-Białecka en mevrouw Marcoulli, rechters;

c)

de heer Ulloa Rubio en mevrouw Marcoulli, rechters.

a)

mevrouw Kancheva en de heer Wetter, rechters;

b)

mevrouw Kancheva en mevrouw Półtorak, rechters;

c)

de heer Wetter en mevrouw Półtorak, rechters.

a)

de heer Czúcz en de heer Popescu, rechters;

b)

de heer Spielmann en de heer Xuereb, rechters.

—

wat betreft de Eerste, de Tweede, de Derde, de Vierde, de Vijfde, de Zesde, de Zevende en de Achtste kamer, door toevoeging aan de beperkte formatie waaraan de zaak aanvankelijk was toegewezen, van de vierde rechter in de kamer en een vijfde rechter die afkomstig is uit de numeriek volgende kamer (met uitsluiting van de kamerpresident), aangewezen volgens de volgorde in artikel 8 van het Reglement voor de procesvoering;

—

wat betreft de Negende kamer, door toevoeging aan de beperkte formatie waaraan de zaak aanvankelijk was toegewezen, van de twee andere rechters in de kamer.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/5

1)

Artikel 11, A, lid 1, onder b), van de Zesde richtlijn (77/388/EEG) van de Raad van 17 mei 1977 betreffende de harmonisatie van de wetgevingen der lidstaten inzake omzetbelasting – Gemeenschappelijk stelsel van belasting over de toegevoegde waarde: uniforme grondslag, zoals gewijzigd bij richtlijn 95/7/EG van de Raad van 10 april 1995, moet aldus worden uitgelegd dat de waarde van een zakelijk recht dat de rechthebbende de bevoegdheid geeft om een onroerend goed te gebruiken, alsmede de kosten van afbouw van een kantoorgebouw dat op het betrokken perceel grond is opgetrokken, kunnen worden begrepen in de maatstaf van heffing van een levering, in de zin van artikel 5, lid 7, onder a), van deze richtlijn, zoals gewijzigd, wanneer de belastingplichtige de belasting over de toegevoegde waarde over deze waarde en deze kosten reeds heeft voldaan maar ook onmiddellijk en volledig in aftrek heeft gebracht.

2)

In een situatie als in het hoofdgeding, waarin een perceel grond en een op dat perceel in aanbouw zijnd gebouw zijn verkregen met de vestiging van een zakelijk recht dat de rechthebbende de bevoegdheid geeft om deze onroerende goederen te gebruiken, moet artikel 11, A, lid 1, onder b), van de Zesde richtlijn (77/388), zoals gewijzigd bij richtlijn 95/7, aldus worden uitgelegd dat de waarde van dat zakelijk recht die moet worden begrepen in de maatstaf van heffing van een levering, in de zin van artikel 5, lid 7, onder a), van deze richtlijn, overeenstemt met de waarde van de jaarlijks als tegenprestatie te betalen bedragen, gedurende de resterende looptijd van de erfpachtovereenkomst waarmee dat zakelijk recht is gevestigd, gecorrigeerd of gekapitaliseerd volgens dezelfde methode als voor de bepaling van de waarde van vestiging van het erfpachtrecht.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/6

1)

Bij het onderzoek van de eerste tot en met de vierde vraag in de zaken C-191/14 en C-192/14, van de derde vraag in zaak C-295/14 en van de eerste vraag in de zaken C-389/14 en C-391/14 tot en met C-393/14 is niet gebleken van feiten of omstandigheden die de geldigheid kunnen aantasten van artikel 15, lid 3, van besluit 2011/278/EU van de Commissie van 27 april 2011 tot vaststelling van een voor de hele Unie geldende overgangsregeling voor de geharmoniseerde kosteloze toewijzing van emissierechten overeenkomstig artikel 10 bis van richtlijn 2003/87/EG van het Europees Parlement en de Raad, voor zover dit artikel 15, lid 3, uitsluit dat emissies van elektriciteitsopwekkers in aanmerking worden genomen voor de vaststelling van de maximale jaarlijkse hoeveelheid emissierechten.

2)

Artikel 4 en bijlage II van besluit 2013/448/EU van de Commissie van 5 september 2013 betreffende nationale uitvoeringsmaatregelen voor de voorlopige kosteloze toewijzing van broeikasgasemissierechten overeenkomstig artikel 11, lid 3, van richtlijn 2003/87/EG van het Europees Parlement en de Raad zijn ongeldig.

3)

De gevolgen van de ongeldigverklaring van artikel 4 van besluit 2013/448 en bijlage II daarbij worden op zodanige wijze beperkt in de tijd dat, ten eerste, deze ongeldigverklaring pas effect sorteert na een periode van tien maanden vanaf de datum waarop het onderhavige arrest wordt gewezen, teneinde de Europese Commissie in staat te stellen de noodzakelijke maatregelen vast te stellen, en, ten tweede, niet kan worden afgedaan aan de tot dat tijdstip op grondslag van de ongeldig verklaarde bepalingen vastgestelde maatregelen.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/8

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

De Europese Commissie wordt verwezen in de kosten.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/8

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

De Republiek Polen wordt verwezen in de kosten.

3)

Ierland, de Franse Republiek, Roemenië, het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland en de Europese Commissie dragen hun eigen kosten.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/9

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/10

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/10

1)

Artikel 3 van verordening (EG) nr. 1186/2009 van de Raad van 16 november 2009 betreffende de instelling van een communautaire regeling inzake douanevrijstellingen, moet in die zin worden uitgelegd dat een natuurlijke persoon voor de toepassing van dit artikel niet tegelijkertijd zowel in een lidstaat als in een derde land een normale verblijfplaats kan hebben.

2)

In omstandigheden als die van het hoofdgeding, waarin de belanghebbende in een derde land zowel persoonlijke als beroepsmatige bindingen heeft en in een lidstaat persoonlijke bindingen, moet, teneinde te bepalen of de belanghebbende zijn normale verblijfplaats in de zin van artikel 3 van verordening nr. 1186/2009 in het derde land heeft, bij de algehele afweging van de relevante feitelijke elementen bijzonder belang worden gehecht aan de duur van het verblijf van de betrokkene in dat derde land.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/11

1)

De gecombineerde nomenclatuur in bijlage I bij verordening (EEG) nr. 2658/87 van de Raad van 23 juli 1987 met betrekking tot de tarief- en statistieknomenclatuur en het gemeenschappelijk douanetarief, zoals gewijzigd bij verordening (EG) nr. 1719/2005 van de Commissie van 27 oktober 2005 en verordening (EG) nr. 1214/2007 van de Commissie van 20 september 2007, moet aldus worden uitgelegd dat een drank zoals Ferm Fruit, die is verkregen door gisting van appelconcentraat, bestemd is om als zodanig of als basisingrediënt in andere dranken te worden geconsumeerd, neutraal is wat betreft kleur, geur en smaak als gevolg van zuivering, met name ultrafiltratie, en waarvan het alcoholvolumegehalte zonder toevoeging van gedistilleerde alcohol 16 % bedraagt, valt onder GN-post 2208.

2)

De gecombineerde nomenclatuur in bijlage I bij verordening nr. 2658/87, zoals gewijzigd bij verordening nr. 1719/2005 en verordening nr. 1214/2007, moet aldus worden uitgelegd dat dranken met een alcoholvolumepercentage van 14 % die worden bereid door aan Ferm Fruit suiker, aroma’s, kleur- en smaakstoffen, verdikkingsmiddelen en conserveermiddelen, en in een enkel geval ook room, toe te voegen, en die geen gedistilleerde alcohol bevatten, vallen onder GN-post 2208.

3)

De gecombineerde nomenclatuur in bijlage I bij verordening nr. 2658/87, zoals gewijzigd bij verordening nr. 1719/2005 en verordening nr. 1214/2007, moet aldus worden uitgelegd dat een drank met een alcoholvolumepercentage van 13,4 % die wordt bereid door aan Ferm Fruit suiker, aroma’s, kleur- en smaakstoffen, verdikkingsmiddelen, conserveermiddelen en gedistilleerde alcohol toe te voegen – in die zin dat deze alcohol zowel in volume als in percentage niet meer is dan 49 % van de in de drank voorkomende alcohol en de overige 51 % is ontstaan uit een gistingsproces – valt onder GN-post 2208.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/12

1)

Artikel 24, lid 2, van richtlijn 2014/40/EU van het Europees Parlement en de Raad van 3 april 2014 betreffende de onderlinge aanpassing van de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen van de lidstaten inzake de productie, de presentatie en de verkoop van tabaks- en aanverwante producten en tot intrekking van richtlijn 2001/37/EG moet aldus worden uitgelegd dat de lidstaten verdere voorschriften mogen handhaven of invoeren met betrekking tot de aspecten van de verpakking van tabaksproducten die niet bij deze richtlijn zijn geharmoniseerd.

2)

Artikel 13, lid 1, van richtlijn 2014/40 moet aldus worden uitgelegd dat het verbiedt dat op de etikettering van verpakkingseenheden, op de buitenverpakking en op de tabaksproducten zelf in deze bepaling bedoelde informatie wordt aangebracht, ook al is deze feitelijk juist.

3)

Bij het onderzoek van de prejudiciële vragen van de High Court of Justice of England and Wales, Queen’s Bench Division (Administrative Court), is niet gebleken van feiten of omstandigheden die de geldigheid van de artikelen 7, 18 en 24, leden 2 en 3, van richtlijn 2014/40, alsook die van het bepaalde in titel II, hoofdstuk II, van deze richtlijn, kunnen aantasten.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/13

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/14

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

De Bank of Industry and Mine en de Raad van de Europese Unie zullen elk hun eigen kosten dragen.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/14

—

de rechter die in de lidstaat van herkomst van de zaak kennisneemt, zich ervan moet vergewissen dat de geadresseerde naar behoren in kennis is gesteld, door middel van het in bijlage II bij die verordening opgenomen modelformulier, van het feit dat hij het recht heeft om te weigeren dat stuk in ontvangst te nemen;

—

als aan dit vormvereiste niet is voldaan, het dan aan die rechter staat om die tekortkoming in de procedure te herstellen overeenkomstig het bepaalde in die verordening;

—

de rechter die van de zaak kennisneemt, niet mag belemmeren dat de geadresseerde gebruikmaakt van zijn recht om te weigeren het stuk in ontvangst te nemen;

—

de rechter die van de zaak kennisneemt, pas nadat de geadresseerde daadwerkelijk gebruik heeft gemaakt van zijn recht om te weigeren het stuk in ontvangst te nemen, kan nagaan of die weigering gerechtvaardigd was; die rechter moet daarbij rekening houden met alle relevante gegevens van het dossier om vast te stellen of de betrokkene de taal waarin het stuk is gesteld, begrijpt, en

—

die rechter, indien hij oordeelt dat de weigering van de geadresseerde niet terecht was, in dat geval in beginsel de gevolgen kan hanteren die volgens zijn nationale recht daaraan zijn verbonden, mits het nuttig effect van verordening nr. 1393/2007 wordt verzekerd.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/15

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/15

1)

Moet de informatie betreffende het geografische adres en de identiteit van de handelaar in de zin van artikel 7, lid 4, onder b), van richtlijn 2005/29/EG (1) al in de reclameadvertentie voor concrete producten in een gedrukt medium worden verstrekt, ook wanneer de consumenten de geadverteerde producten uitsluitend via een in de advertentie vermelde website van de adverterende onderneming kopen, en zij de overeenkomstig artikel 7, lid 4, van de richtlijn noodzakelijke informatie eenvoudig op of via deze website kunnen verkrijgen?

2)

Is het voor het antwoord op de eerste vraag van belang of de in het gedrukte medium adverterende onderneming voor de verkoop van eigen producten reclame maakt en voor de overeenkomstig artikel 7, lid 4, van richtlijn 2005/29/EG noodzakelijke informatie rechtstreeks naar een eigen website verwijst, dan wel reclame maakt voor producten die door andere ondernemingen op een internetplatform van de adverteerder worden verkocht en de consument de in artikel 7, lid 4, van de richtlijn bedoelde informatie pas kan ontvangen na één of meerdere verdere stappen (klikken) via links naar de websites van deze andere ondernemingen, die uitsluitend beschikbaar zijn op de in de reclame vermelde website van de platformexploitant?

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/16

1)

Moet artikel 3, lid 1, van richtlijn 93/13 (1) aldus worden uitgelegd dat de aanzienlijke verstoring van het evenwicht tussen de uit de overeenkomst voortvloeiende rechten en verplichtingen van de partijen strikt moet worden beoordeeld aan de hand van de situatie ten tijde van sluiten van de overeenkomst of valt daaronder ook het geval waarin de prestatie van een consument tijdens de uitvoering van een duurovereenkomst als gevolg van aanzienlijke schommelingen van de wisselkoers onredelijk bezwarend is geworden ten opzichte van de situatie ten tijde van sluiten van de overeenkomst?

2)

Moet de duidelijkheid en begrijpelijkheid van een beding in een overeenkomst in de zin van artikel 4, lid 2, van richtlijn 93/13 aldus worden opgevat dat dit beding enkel de redenen die ten grondslag liggen aan de opname ervan in de overeenkomst en het werkingsmechanisme hoeft te bevatten, of moet het ook alle mogelijke gevolgen ervan illustreren die kunnen leiden tot een variatie van de door de consument betaalde prijs, bijvoorbeeld het koersrisico, en kan in het licht van richtlijn 93/13/EEG worden aangenomen dat de plicht van de bank om de cliënt op het moment van de kredietverlening voor te lichten uitsluitend betrekking heeft op de voorwaarden van het krediet, namelijk de rente, de commissies en de zekerheden ten laste van de kredietnemer, maar de mogelijke appreciatie of depreciatie van een buitenlandse munt niet onder deze informatieplicht valt?

3)

Moet artikel 4, lid 2, van richtlijn 93/13/EEG aldus worden uitgelegd dat de uitdrukkingen „eigenlijk voorwerp van de overeenkomst” en „gelijkwaardigheid van enerzijds de prijs of vergoeding en anderzijds de als tegenprestatie te leveren goederen of te verrichten diensten” een beding omvatten dat is opgenomen in een kredietovereenkomst in vreemde valuta tussen een verkoper en een consument waarover niet afzonderlijk is onderhandeld, krachtens hetwelk het krediet in dezelfde valuta moet worden terugbetaald?

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/17

1)

Moeten – aangezien de in artikel 2, onder k), van richtlijn 2009/28/EG [van het Europees Parlement en de Raad van 23 april 2009 ter bevordering van het gebruik van energie uit hernieuwbare bronnen en houdende wijziging en intrekking van richtlijn 2001/77/EG en richtlijn 2003/30/EG] gedefinieerde „steunregelingen”, waaronder fiscale stimulansen in de vorm van belastingverlaging, vrijstellingen en terugbetaling van belasting, zijn opgevat als instrumenten ter verwezenlijking van de in richtlijn 2009/28 vastgestelde doelstellingen inzake het verbruik van hernieuwbare energie – de voornoemde stimulansen of maatregelen worden geacht dwingend en bindend te zijn voor de lidstaten en rechtstreekse werking te hebben, zodat zij door de betrokken particulieren bij allerlei overheidsinstanties, rechterlijke instanties en administratieve instanties kunnen worden aangevoerd?

2)

Moeten – aangezien de in de vorige vraag genoemde „steunregelingen” bestaan uit „maar niet beperkt blijven tot” fiscale stimuleringsmaatregelen in de vorm van belastingverlaging, vrijstellingen en terugbetaling van belasting – die stimulansen worden geacht specifiek de niet-heffing van belasting, dus het verbod op alle soorten specifieke en bijzondere heffingen op energie uit hernieuwbare bronnen naast de algemene belastingen op de economische activiteiten en de productie van elektriciteit, te omvatten? In dit verband rijst ook de volgende vraag: omvat het voornoemde algemene verbod ook het verbod op samenloop, dubbele heffing of overlapping van diverse algemene of bijzondere belastingen die op verschillende fasen van de opwekking van hernieuwbare energie drukken en waarvoor het belastbare feit hetzelfde is als dat voor de aan de orde zijnde windenergieheffing?

3)

Indien de vorige vraag ontkennend wordt beantwoord en wordt aanvaard dat belasting kan worden geheven op energie uit hernieuwbare bronnen, moet het begrip „specifiek doeleinde” voor de toepassing van artikel 1, lid 2, van richtlijn 2008/118/EG [van de Raad van 16 december 2008 houdende een algemene regeling inzake accijns en houdende intrekking van richtlijn 92/12/EEG] dan aldus worden uitgelegd dat het om één doel moet gaan en dat de belasting die wordt geheven op hernieuwbare energie wat haar structuur betreft bovendien daadwerkelijk van niet-fiscale aard moet zijn en niet louter een budgettair doeleinde mag hebben of louter tot doel mag hebben inkomsten te genereren?

4)

Moet artikel 4 van richtlijn 2003/96/EG [van de Raad van 27 oktober 2003 tot herstructurering van de communautaire regeling voor de belasting van energieproducten en elektriciteit] – dat als referentiewaarde voor de belastingniveaus die de lidstaten moeten toepassen op energieproducten en elektriciteit, de in de richtlijn vermelde minima neemt, waaronder de som wordt verstaan van alle directe en indirecte belastingen die op die producten worden geheven op het tijdstip van uitslag tot verbruik – aldus worden uitgelegd dat die som ertoe moet leiden dat van het door de richtlijn vereiste belastingniveau worden uitgesloten nationale belastingen die niet daadwerkelijk van niet-fiscale aard zijn zowel wat hun structuur betreft als gelet op hun specifieke doeleinde, zoals uitgelegd in het antwoord op de vorige vraag?

5)

Vormt het begrip heffing in artikel 13, lid 1, onder e), van richtlijn 2009/28 een autonoom Unierechtelijk begrip dat ruimer moet worden uitgelegd, in die zin dat het het begrip belasting in het algemeen omvat en daar ook een synoniem van is?

6)

Indien de vorige vraag bevestigend wordt beantwoord, kunnen de door de consumenten te betalen heffingen als bedoeld in het voornoemde artikel 13, lid 1, onder e), dan alleen de belastingen of fiscale heffingen omvatten die, indien nodig, dienen tot compensatie van de door de milieueffecten [van energie uit hernieuwbare bronnen] veroorzaakte schade en tot vergoeding – met het geheven bedrag – van de met die negatieve effecten verbonden schade, maar niet de belastingen of heffingen die op schone energie drukken en hoofdzakelijk een budgettair doeleinde hebben of tot doel hebben inkomsten te genereren?

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/18

1)

Moeten – aangezien de in artikel 2, onder k), van richtlijn 2009/28/EG [van het Europees Parlement en de Raad van 23 april 2009 ter bevordering van het gebruik van energie uit hernieuwbare bronnen en houdende wijziging en intrekking van richtlijn 2001/77/EG en richtlijn 2003/30/EG] gedefinieerde „steunregelingen”, waaronder fiscale stimulansen in de vorm van belastingverlaging, vrijstellingen en terugbetaling van belasting, zijn opgevat als instrumenten ter verwezenlijking van de in richtlijn 2009/28 vastgestelde doelstellingen inzake het verbruik van hernieuwbare energie – de voornoemde stimulansen of maatregelen worden geacht dwingend en bindend te zijn voor de lidstaten en rechtstreekse werking te hebben, zodat zij door de betrokken particulieren bij allerlei overheidsinstanties, rechterlijke instanties en administratieve instanties kunnen worden aangevoerd?

2)

Moeten – aangezien de in de vorige vraag genoemde „steunregelingen” bestaan uit „maar niet beperkt blijven tot” fiscale stimuleringsmaatregelen in de vorm van belastingverlaging, vrijstellingen en terugbetaling van belasting – die stimulansen worden geacht specifiek de niet-heffing van belasting, dus het verbod op alle soorten specifieke en bijzondere heffingen op energie uit hernieuwbare bronnen naast de algemene belastingen op de economische activiteiten en de productie van elektriciteit, te omvatten? In dit verband rijst ook de volgende vraag: omvat het voornoemde algemene verbod ook het verbod op samenloop, dubbele heffing of overlapping van diverse algemene of bijzondere belastingen die op verschillende fasen van de opwekking van hernieuwbare energie drukken en waarvoor het belastbare feit hetzelfde is als dat voor de aan de orde zijnde windenergieheffing?

3)

Indien de vorige vraag ontkennend wordt beantwoord en wordt aanvaard dat belasting kan worden geheven op energie uit hernieuwbare bronnen, moet het begrip „specifiek doeleinde” voor de toepassing van artikel 1, lid 2, van richtlijn 2008/118/EG [van de Raad van 16 december 2008 houdende een algemene regeling inzake accijns en houdende intrekking van richtlijn 92/12/EEG] dan aldus worden uitgelegd dat het om één doel moet gaan en dat de belasting die wordt geheven op hernieuwbare energie wat haar structuur betreft bovendien daadwerkelijk van niet-fiscale aard moet zijn en niet louter een budgettair doeleinde mag hebben of louter tot doel mag hebben inkomsten te genereren?

4)

Moet artikel 4 van richtlijn 2003/96/EG [van de Raad van 27 oktober 2003 tot herstructurering van de communautaire regeling voor de belasting van energieproducten en elektriciteit] – dat als referentiewaarde voor de belastingniveaus die de lidstaten moeten toepassen op energieproducten en elektriciteit, de in de richtlijn vermelde minima neemt, waaronder de som wordt verstaan van alle directe en indirecte belastingen die op die producten worden geheven op het tijdstip van uitslag tot verbruik – aldus worden uitgelegd dat die som ertoe moet leiden dat van het door de richtlijn vereiste belastingniveau worden uitgesloten nationale belastingen die niet daadwerkelijk van niet-fiscale aard zijn zowel wat hun structuur betreft als gelet op hun specifieke doeleinde, zoals uitgelegd in het antwoord op de vorige vraag?

5)

Vormt het begrip heffing in artikel 13, lid 1, onder e), van richtlijn 2009/28 een autonoom Unierechtelijk begrip dat ruimer moet worden uitgelegd, in die zin dat het het begrip belasting in het algemeen omvat en daar ook een synoniem van is?

6)

Indien de vorige vraag bevestigend wordt beantwoord, kunnen de door de consumenten te betalen heffingen als bedoeld in het voornoemde artikel 13, lid 1, onder e), dan alleen de belastingen of fiscale heffingen omvatten die, indien nodig, dienen tot compensatie van de door de milieueffecten [van energie uit hernieuwbare bronnen] veroorzaakte schade en tot vergoeding – met het geheven bedrag – van de met die negatieve effecten verbonden schade, maar niet de belastingen of heffingen die op schone energie drukken en hoofdzakelijk een budgettair doeleinde hebben of tot doel hebben inkomsten te genereren?

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/19

1)

Moeten – aangezien de in artikel 2, onder k), van richtlijn 2009/28/EG [van het Europees Parlement en de Raad van 23 april 2009 ter bevordering van het gebruik van energie uit hernieuwbare bronnen en houdende wijziging en intrekking van richtlijn 2001/77/EG en richtlijn 2003/30/EG] gedefinieerde „steunregelingen”, waaronder fiscale stimulansen in de vorm van belastingverlaging, vrijstellingen en terugbetaling van belasting, zijn opgevat als instrumenten ter verwezenlijking van de in richtlijn 2009/28 vastgestelde doelstellingen inzake het verbruik van hernieuwbare energie – de voornoemde stimulansen of maatregelen worden geacht dwingend en bindend te zijn voor de lidstaten en rechtstreekse werking te hebben, zodat zij door de betrokken particulieren bij allerlei overheidsinstanties, rechterlijke instanties en administratieve instanties kunnen worden aangevoerd?

2)

Moeten – aangezien de in de vorige vraag genoemde „steunregelingen” bestaan uit „maar niet beperkt blijven tot” fiscale stimuleringsmaatregelen in de vorm van belastingverlaging, vrijstellingen en terugbetaling van belasting – die stimulansen worden geacht specifiek de niet-heffing van belasting, dus het verbod op alle soorten specifieke en bijzondere heffingen op energie uit hernieuwbare bronnen naast de algemene belastingen op de economische activiteiten en de productie van elektriciteit, te omvatten? In dit verband rijst ook de volgende vraag: omvat het voornoemde algemene verbod ook het verbod op samenloop, dubbele heffing of overlapping van diverse algemene of bijzondere belastingen die op verschillende fasen van de opwekking van hernieuwbare energie drukken en waarvoor het belastbare feit hetzelfde is als dat voor de aan de orde zijnde windenergieheffing?

3)

Indien de vorige vraag ontkennend wordt beantwoord en wordt aanvaard dat belasting kan worden geheven op energie uit hernieuwbare bronnen, moet het begrip „specifiek doeleinde” voor de toepassing van artikel 1, lid 2, van richtlijn 2008/118/EG [van de Raad van 16 december 2008 houdende een algemene regeling inzake accijns en houdende intrekking van richtlijn 92/12/EEG] dan aldus worden uitgelegd dat het om één doel moet gaan en dat de belasting die wordt geheven op hernieuwbare energie wat haar structuur betreft bovendien daadwerkelijk van niet-fiscale aard moet zijn en niet louter een budgettair doeleinde mag hebben of louter tot doel mag hebben inkomsten te genereren?

4)

Moet artikel 4 van richtlijn 2003/96/EG [van de Raad van 27 oktober 2003 tot herstructurering van de communautaire regeling voor de belasting van energieproducten en elektriciteit] – dat als referentiewaarde voor de belastingniveaus die de lidstaten moeten toepassen op energieproducten en elektriciteit, de in de richtlijn vermelde minima neemt, waaronder de som wordt verstaan van alle directe en indirecte belastingen die op die producten worden geheven op het tijdstip van uitslag tot verbruik – aldus worden uitgelegd dat die som ertoe moet leiden dat van het door de richtlijn vereiste belastingniveau worden uitgesloten nationale belastingen die niet daadwerkelijk van niet-fiscale aard zijn zowel wat hun structuur betreft als gelet op hun specifieke doeleinde, zoals uitgelegd in het antwoord op de vorige vraag?

5)

Vormt het begrip heffing in artikel 13, lid 1, onder e), van richtlijn 2009/28 een autonoom Unierechtelijk begrip dat ruimer moet worden uitgelegd, in die zin dat het het begrip belasting in het algemeen omvat en daar ook een synoniem van is?

6)

Indien de vorige vraag bevestigend wordt beantwoord, kunnen de door de consumenten te betalen heffingen als bedoeld in het voornoemde artikel 13, lid 1, onder e), dan alleen de belastingen of fiscale heffingen omvatten die, indien nodig, dienen tot compensatie van de door de milieueffecten [van energie uit hernieuwbare bronnen] veroorzaakte schade en tot vergoeding – met het geheven bedrag – van de met die negatieve effecten verbonden schade, maar niet de belastingen of heffingen die op schone energie drukken en hoofdzakelijk een budgettair doeleinde hebben of tot doel hebben inkomsten te genereren?

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/20

1)

Moeten – aangezien de in artikel 2, onder k), van richtlijn 2009/28/EG [van het Europees Parlement en de Raad van 23 april 2009 ter bevordering van het gebruik van energie uit hernieuwbare bronnen en houdende wijziging en intrekking van richtlijn 2001/77/EG en richtlijn 2003/30/EG] gedefinieerde „steunregelingen”, waaronder fiscale stimulansen in de vorm van belastingverlaging, vrijstellingen en terugbetaling van belasting, zijn opgevat als instrumenten ter verwezenlijking van de in richtlijn 2009/28 vastgestelde doelstellingen inzake het verbruik van hernieuwbare energie – de voornoemde stimulansen of maatregelen worden geacht dwingend en bindend te zijn voor de lidstaten en rechtstreekse werking te hebben, zodat zij door de betrokken particulieren bij allerlei overheidsinstanties, rechterlijke instanties en administratieve instanties kunnen worden aangevoerd?

2)

Moeten – aangezien de in de vorige vraag genoemde „steunregelingen” bestaan uit „maar niet beperkt blijven tot” fiscale stimuleringsmaatregelen in de vorm van belastingverlaging, vrijstellingen en terugbetaling van belasting – die stimulansen worden geacht specifiek de niet-heffing van belasting, dus het verbod op alle soorten specifieke en bijzondere heffingen op energie uit hernieuwbare bronnen naast de algemene belastingen op de economische activiteiten en de productie van elektriciteit, te omvatten? In dit verband rijst ook de volgende vraag: omvat het voornoemde algemene verbod ook het verbod op samenloop, dubbele heffing of overlapping van diverse algemene of bijzondere belastingen die op verschillende fasen van de opwekking van hernieuwbare energie drukken en waarvoor het belastbare feit hetzelfde is als dat voor de aan de orde zijnde windenergieheffing?

3)

Indien de vorige vraag ontkennend wordt beantwoord en wordt aanvaard dat belasting kan worden geheven op energie uit hernieuwbare bronnen, moet het begrip „specifiek doeleinde” voor de toepassing van artikel 1, lid 2, van richtlijn 2008/118/EG [van de Raad van 16 december 2008 houdende een algemene regeling inzake accijns en houdende intrekking van richtlijn 92/12/EEG] dan aldus worden uitgelegd dat het om één doel moet gaan en dat de belasting die wordt geheven op hernieuwbare energie wat haar structuur betreft bovendien daadwerkelijk van niet-fiscale aard moet zijn en niet louter een budgettair doeleinde mag hebben of louter tot doel mag hebben inkomsten te genereren?

4)

Moet artikel 4 van richtlijn 2003/96/EG [van de Raad van 27 oktober 2003 tot herstructurering van de communautaire regeling voor de belasting van energieproducten en elektriciteit] – dat als referentiewaarde voor de belastingniveaus die de lidstaten moeten toepassen op energieproducten en elektriciteit, de in de richtlijn vermelde minima neemt, waaronder de som wordt verstaan van alle directe en indirecte belastingen die op die producten worden geheven op het tijdstip van uitslag tot verbruik – aldus worden uitgelegd dat die som ertoe moet leiden dat van het door de richtlijn vereiste belastingniveau worden uitgesloten nationale belastingen die niet daadwerkelijk van niet-fiscale aard zijn zowel wat hun structuur betreft als gelet op hun specifieke doeleinde, zoals uitgelegd in het antwoord op de vorige vraag?

5)

Vormt het begrip heffing in artikel 13, lid 1, onder e), van richtlijn 2009/28 een autonoom Unierechtelijk begrip dat ruimer moet worden uitgelegd, in die zin dat het het begrip belasting in het algemeen omvat en daar ook een synoniem van is?

6)

Indien de vorige vraag bevestigend wordt beantwoord, kunnen de door de consumenten te betalen heffingen als bedoeld in het voornoemde artikel 13, lid 1, onder e), dan alleen de belastingen of fiscale heffingen omvatten die, indien nodig, dienen tot compensatie van de door de milieueffecten [van energie uit hernieuwbare bronnen] veroorzaakte schade en tot vergoeding – met het geheven bedrag – van de met die negatieve effecten verbonden schade, maar niet de belastingen of heffingen die op schone energie drukken en hoofdzakelijk een budgettair doeleinde hebben of tot doel hebben inkomsten te genereren?

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/21

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/22

1)

Is het Hof van Justitie bevoegd om, ter voorkoming van tegenstrijdige beslissingen, de in naam van de Europese Gemeenschap door verordening (EEG) nr. 2112/78 (1) van de Raad goedgekeurde douaneovereenkomst inzake het internationale vervoer van goederen onder dekking van carnets TIR (TIR-Overeenkomst), ondertekend te Genève op 14 november 1975 (PB 1978, L 252, blz. 1, voor de Gemeenschap van kracht sinds 20 juni 1983) – op een voor de rechters van de lidstaten bindende wijze – uit te leggen, wanneer het gaat om het door de artikelen 8 en 11 van deze overeenkomst geregelde gebied, om te beoordelen of er sprake is van een aansprakelijkheid van de organisatie die zich garant heeft gesteld, waarin ook is voorzien bij artikel 457, lid 2, van de uitvoeringsverordening communautair douanewetboek (2)?

2)

Kan, op grond van de uitlegging van artikel 457, lid 2, van de uitvoeringsverordening communautair douanewetboek in samenhang met artikel 8, lid 7, (thans artikel 11, lid 2) van de [TIR-Overeenkomst], en de toelichtingen hierbij, ervan worden uitgegaan dat in een situatie als de onderhavige, de douaneautoriteiten, wanneer de in artikel 8, leden 1 en 2, [van de TIR-Overeenkomst] bedoelde bedragen opeisbaar worden, voor zover mogelijk de betaling hiervan [moeten] eisen van de houder van het TIR-carnet, die deze bedragen rechtstreeks verschuldigd is, alvorens deze te vorderen van de organisatie die zich garant heeft gesteld?

3)

Moet ervan worden uitgegaan dat de ontvanger, die een goed heeft verworven of het onder zich heeft waarvan is geweten dat het onder dekking van een TIR-carnet werd vervoerd, maar waarvoor niet is vastgesteld dat het op het douanekantoor van bestemming is aangebracht en aangegeven, alleen op basis van deze omstandigheden de persoon is die had moeten weten dat het goed aan het douanetoezicht was onttrokken, en moet hij worden beschouwd als hoofdelijke schuldenaar in de zin van artikel 203, lid 3, derde streepje, juncto artikel 213 van het communautair douanewetboek?

4)

Indien de derde vraag bevestigend wordt beantwoord: staat het verzuim van de douanedienst om van deze ontvanger de betaling van de douaneschuld te eisen, in de weg aan het intreden van de – ook in artikel 457, lid 2, van de uitvoeringsverordening communautair douanewetboek geregelde – aansprakelijkheid van de organisatie die zich garant heeft gesteld in de zin van artikel 1, nr. 16 [thans onder q)], van de [TIR-Overeenkomst]?

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/23

1)

Heeft het beginsel van misbruik van recht, dat in het arrest van het Hof in de zaak Halifax werd beschouwd van toepassing te zijn op het gebied van de btw, rechtstreekse werking jegens een particulier, wanneer een nationale – wettelijke dan wel gerechtelijke – maatregel, ter uitvoering van dat beginsel ontbreekt, in omstandigheden als de onderhavige, waarin een door de Commissioners voorgestelde herdefiniëring van de pre-sale transacties en de verkooptransacties aan de eindgebruiker (gezamenlijk „transacties van verzoekers” genoemd) ertoe zou leiden dat verzoekers ten aanzien van deze transacties btw-plichtig worden, terwijl ten aanzien van deze transacties geen btw-plicht bestond bij de correcte toepassing van de nationale regelgeving zoals van toepassing op het tijdstip waarop zij door verzoekers werden verricht?

2)

Indien vraag 1 aldus moet worden beantwoord dat het beginsel van misbruik van recht rechtstreekse werking heeft jegens een particulier, zelfs wanneer een nationale – wettelijke dan wel gerechtelijke – maatregel ter uitvoering van dat beginsel ontbreekt, was dat beginsel dan voldoende duidelijk en precies om op de transacties van verzoekers te worden toegepast, nu deze transacties zijn verricht vóór het arrest van het Hof in de zaak Halifax, in het bijzonder gelet op het beginsel van rechtszekerheid en het beginsel inzake de bescherming van het gewettigd vertrouwen van verzoekers?

3)

Indien het beginsel van misbruik van recht op de transacties van verzoekers van toepassing is, zodat deze transacties geherdefinieerd moeten worden:

4)

Dient de nationale rechter, bij de beoordeling van de vraag of de transacties door verzoekers werden verricht met de wezenlijke bedoeling een belastingvoordeel te verkrijgen, de pre-sale transacties (waarvan vaststaat dat deze uitsluitend om fiscale redenen werden verricht) afzonderlijk te beoordelen, of moet de doelstelling van de transacties van verzoekers als geheel worden beoordeeld?

5)

Dient section 4, lid 9, van de btw-wet te worden aangemerkt als nationale regelgeving ter omzetting van de Zesde richtlijn (1), ondanks het feit dat deze bepaling in strijd is met de wettelijke bepaling van artikel 4, lid 3, van de Zesde richtlijn, nu verzoekers bij de juiste toepassing daarvan ten aanzien van de levering van de gebouwen vóór eerste ingebruikneming ervan als belastingplichtigen zouden zijn aangemerkt, ook al heeft er al een eerdere overdracht plaatsgevonden die belastbaar was.

6)

Indien section 4, lid 9, [van de btw-wet] in strijd is met de Zesde richtlijn, plegen verzoekers dan, door zich op deze bepaling te beroepen, misbruik van recht in strijd met de beginselen zoals door het Hof erkend in het arrest Halifax?

7)

Subsidiair, indien section 4, lid 9, [van de btw-wet] niet in strijd is met de Zesde richtlijn, hebben verzoekers dan een belastingvoordeel verkregen in strijd met het doel van de richtlijn en/of section 4 [van de btw-wet]?

8)

Zelfs indien section 4, lid 9, [van de btw-wet] niet geacht moet worden de Zesde richtlijn om te zetten, is het beginsel van misbruik van recht zoals vastgesteld door het Hof in het arrest Halifax dan niettemin van toepassing op de aan de orde zijnde transacties, aan de hand van de door het Hof in het arrest Halifax neergelegde criteria?

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/24

—

vernietiging van het arrest van het Gerecht van 29 februari 2016 in zaak T-265/12, Schenker Ltd/Europese Commissie;

—

nietigverklaring van artikel 1, lid 1, onder a), van het besluit van de Commissie van 28 maart 2012 in zaak COMP/39462 – Vrachtvervoer (hierna: „besluit”) of, subsidiair, terugverwijzing van de zaak naar het Gerecht;

—

nietigverklaring of, subsidiair, verlaging van de geldboeten in artikel 2, lid 1, onder a), van het besluit, of, meer subsidiair, terugverwijzing van de zaak naar het Gerecht; en

—

verwijzing van de Commissie in de proceskosten.

1.

Het Gerecht heeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting gegeven door te oordelen dat de Commissie zich mocht baseren op het verzoek om immuniteit van Deutsche Post, dat het beginsel dat dubbele vertegenwoordiging verboden is niet was geschonden en dat de Commissie niet hoefde te onderzoeken dat dit beginsel mogelijk geschonden was.

2.

Het Gerecht heeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting gegeven door artikel 1 van verordening nr. 141/62 (1) zo uit te leggen dat die niet van toepassing was op het gedrag in verband met het „UK New Export System”.

3.

Het Gerecht heeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting gegeven door te oordelen dat het gedrag in verband met het „UK New Export System” de handel tussen de lidstaten ongunstig heeft kunnen beïnvloeden, hoewel het beperkt was tot toeslagen voor diensten op het gebied van aangiften voor zendingen vanuit het Verenigd Koninkrijk naar landen buiten de EER.

4.

Het Gerecht heeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting gegeven door te oordelen dat de Commissie niet in strijd heeft gehandeld met artikel 41 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, het beginsel van behoorlijk bestuur en de motiveringsplicht in artikel 296 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) toen zij besliste om The Brink’s Company niet hoofdelijk aansprakelijk te houden met rekwirante (als opvolgster van BAX Global Ltd. (UK)) voor het gedrag in verband met het „UK New Export System”.

5.

Het Gerecht heeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting gegeven door de inhoud van het besluit verdraaid weer te geven, de grenzen van de hem krachtens artikel 264 VWEU toegekende bevoegdheden te overschrijden en na te laten het evenredigheidsbeginsel op evenwichtige wijze toe te passen, toen het tot het oordeel is gekomen dat de Commissie niet in strijd heeft gehandeld met artikel 23 van verordening nr. 1/2003 (2) en het evenredigheidsbeginsel of het beginsel dat de straf evenredig moet zijn aan het strafbare feit bij de berekening van de geldboeten.

6.

Het Gerecht heeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting gegeven door de door de Commissie toegepaste verminderingen op grond van de clementieregeling van 2006 (3) in stand te laten en het heeft de inhoud van het besluit verdraaid weergegeven.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/25

—

het arrest van het Gerecht van 29 februari 2016 in zaak T-267/12 Deutsche Bahn AG e.a./Europese Commissie vernietigen;

—

artikel 1, lid 2, onder g), lid 3, onder a) en b), en lid 4, onder h), van het besluit van de Commissie van 28 maart 2012 in zaak COMP/39462 – Vrachtvervoer („het besluit”) nietig verklaren of, subsidiair, de zaak terugverwijzen naar het Gerecht;

—

de geldboetes vervat in artikel 2, lid 2, onder g), lid 3, onder a) en b), en lid 4, onder h), van het besluit nietig verklaren of, subsidiair, verlagen, of, meer subsidiair, de zaak terugverwijzen naar het Gerecht; en

—

de Commissie verwijzen in de proceskosten.

1.

Het Gerecht geeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat de Commissie bevoegd was om zich te baseren op het verzoek om immuniteit van Deutsche Post, dat het beginsel dat dubbele vertegenwoordiging verboden is, niet is geschonden en dat de Commissie de potentiële schending van dat beginsel niet hoefde te onderzoeken.

2.

Het Gerecht geeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting door artikel 1 van verordening nr. 141/62 (1) aldus uit te leggen dat het niet van toepassing is op de gedragingen in verband met het „Advance Manifest System”.

3.

Het Gerecht geeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat de Commissie niet in strijd heeft gehandeld met artikel 41 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, het beginsel van behoorlijk bestuur, en de motiveringsplicht ingevolge artikel 296 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU), door te besluiten The Brink’s Company en Schenker China Ltd. [als rechtsopvolger van BAX Global (China) Co. Ltd.] niet hoofdelijk aansprakelijk te stellen voor de gedragingen in verband met de „Chinese Currency Adjustment Factor”.

4.

Het Gerecht geeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting door de inhoud van het besluit verkeerd weer te geven, de hem krachtens artikel 264 VWEU toegekende bevoegdheden te overschrijden, en bij de toepassing van het evenredigheidsbeginsel geen belangenafweging te verrichten voor zijn oordeel dat de Commissie niet in strijd heeft gehandeld met artikel 23 van verordening nr. 1/2003 (2), het evenredigheidsbeginsel en het beginsel dat de straf bij de berekening van de geldboetes in verhouding moet worden gebracht tot de overtreding.

5.

Het Gerecht geeft blijk van een onjuiste rechtsopvatting door de door de Commissie op basis van de clementieregeling van 2006 (3) gehanteerde verminderingsfactoren te bevestigen. Het Gerecht vat de inhoud van het besluit onjuist op en schendt het recht van rekwiranten op een eerlijk proces.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/27

—

het bestreden arrest vernietigen voor zover daarin het eerste middel van rekwiranten in verband met de inbreuk wordt afgewezen;

—

artikel 2, lid 2, en artikel 2, lid 3, van het besluit van 28 maart 2012 in de zaak COMP/39462 – Vrachtvervoer („het besluit”) wijzigen voor zover die bepalingen op rekwiranten betrekking hebben, en in de uitoefening van zijn volledige rechtsmacht de aan rekwiranten opgelegde geldboetes verlagen; en

—

in ieder geval de Commissie verwijzen in haar eigen kosten en in die van rekwiranten in verband met deze procedure en die bij het Gerecht.

1.

Het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door de grenzen te buiten te gaan van een redelijke waardering van het bewijsmateriaal ten aanzien van de vraag of de betrokken inbreuken, met name de inbreuken inzake AMS en CAF, op het gehele „dienstenpakket” voor vrachtvervoer betrekking hadden.

2.

Het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door geen toepassing te geven aan het in de rechtspraak aanvaarde beginsel dat de Commissie in geval van een inbreuk die enkel betrekking heeft op een onderdeel van een product of dienst enkel rekening mag houden met de aan dat onderdeel toerekenbare verkopen.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/28

1)

Volgende handelingen worden nietig verklaard voor zover zij betrekking hebben op Good Luck Shipping LLC:

2)

De gevolgen van besluit 2013/661 blijven wat Good Luck Shipping betreft in stand tot de nietigheid van verordening nr. 1154/2013 intreedt.

3)

De Raad van de Europese Unie draagt zijn eigen kosten en die van Good Luck Shipping.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/29

1)

McCarron Poultry Ltd wordt veroordeeld tot terugbetaling aan de Europese Commissie van 900 662,25 EUR, vermeerderd met vertragingsrente tegen een rentevoet van 2,50 % per jaar, vanaf 1 december 2010 tot de schuld volledig is voldaan.

2)

McCarron Poultry wordt verwezen in de kosten.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/29

1)

Op het beroep behoeft niet meer te worden beslist.

2)

Elke partij zal haar eigen kosten dragen.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/30

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Ice Mountain Ibiza, SL wordt verwezen in de kosten.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/31

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Ice Mountain Ibiza, SL wordt verwezen in de kosten.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/31

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

El Corte Inglés, SA wordt verwezen in de kosten.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/32

1)

De zaken T-422/15 en T-423/15 worden gevoegd voor het onderhavige arrest.

2)

De beroepen worden verworpen.

3)

U-R LAB wordt verwezen in de kosten.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/33

—

Het besluit van 15 juni 2015, waarbij EASME het voorstel van de verzoekende partij heeft afgewezen, nietig verklaren;

—

EASME veroordelen tot betaling van een bedrag van 50 000 EUR ter vergoeding van het verlies van een kans, en een bedrag van 90 800 EUR ter vergoeding van materiële schade van de verzoekende partij;

—

EASME verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel, ontleend aan de technische ontoegankelijkheid van het internetportaal waar het voorstel van de verzoekende partij in antwoord op de oproep tot het indienen van voorstellen en daarmee samenhangende activiteiten in verband met het kaderprogramma voor onderzoek en innovatie (2014-2020) – Horizon 2020 had moeten worden ingediend.

2.

Tweede middel, ontleend aan het feit dat de verzoekende partij, anders dan EASME heeft gesteld, de verbintenis die was aangegaan bij de indiening van haar dossier betreffende het voorstel, niet frauduleus heeft ondertekend.

3.

Derde middel, ontleend aan het feit dat de afwijzing van het door de verzoekende partij ingediende voorstel in strijd is met het wedstrijdreglement.

1.

Eerste middel, ontleend aan de materiële schade die de verzoekende partij heeft geleden ten gevolge van het verlies van een kans.

2.

Tweede middel, ontleend aan de materiële schade die de verzoekende partij heeft geleden doordat zij tijd heeft besteed om op de aanbesteding te reageren.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/33

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

nietigverklaring van overgang T8391925 van 14 april 2014.

—

schending van artikel 17 van verordening nr. 207/2009;

—

schending van regel 31 van verordening nr. 2868/95;

—

schending van regel 84, lid 3, onder b), van verordening nr. 2868/95.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/34

—

nietig verklaren van uitvoeringsbesluit (EU) 2016/180 van de Commissie van 9 februari 2016 tot wijziging van de bijlage bij uitvoeringsbesluit 2014/709/EU betreffende maatregelen op het gebied van de diergezondheid in verband met Afrikaanse varkenspest in sommige lidstaten, wat betreft de gegevens voor Estland, Litouwen en Polen (PB L 35, blz. 12), voor zover hierbij de gemeente Czyże, het overige deel van de gemeente Zabłudów en de gemeente Hajnówka met de stad Hajnówka zijn opgenomen in deel II van de bijlage bij uitvoeringsbesluit 2014/709/EU.

—

de Europese Commissie verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: schending van het evenredigheidsbeginsel door niet-inachtneming van het vereiste dat de bestreden maatregelen noodzakelijk zijn om de nagestreefde doeleinden te bereiken, door niet-inachtneming van het vereiste dat de bestreden maatregelen geschikt zijn om de nagestreefde doeleinden te bereiken en door niet-inachtneming van het vereiste dat de bestreden maatregelen evenredig zijn.

2.

Tweede middel: schending van de wezenlijke vormvoorschriften die zijn vastgelegd in verordening (EU) nr. 182/2011 van het Europees Parlement en de Raad van 16 februari 2011 tot vaststelling van de algemene voorschriften en beginselen die van toepassing zijn op de wijze waarop de lidstaten de uitoefening van de uitvoeringsbevoegdheden door de Commissie controleren (PB L 55, blz. 13) en het reglement van orde van de Vaste Commissie voor planten, dieren, levensmiddelen en diervoeders.

3.

Derde middel: schending van de verplichting tot motivering van het bestreden besluit.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/35

—

het beroep en de aangevoerde middelen tot nietigverklaring ontvankelijk verklaren;

—

de ter onderbouwing van het beroep aangevoerde middelen tot nietigverklaring gegrond verklaren en derhalve het bestreden besluit nietig verklaren;

—

gelasten dat de formele onderzoeksprocedure van artikel 108, lid 2, VWEU wordt geopend, zodat verzoekster gebruik kan maken van haar processuele rechten en de Commissie formeel, overeenkomstig het recht, een einde kan maken aan haar twijfels over de verenigbaarheid van de aan de orde zijnde steun met de interne markt;

—

de Commissie verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel

Primair stelt verzoekster dat de Commissie bij de vaststelling van haar besluit waarbij individuele steun onverenigbaar is verklaard met de interne markt, artikel 250 VWEU en het collegialiteitsbeginsel heeft geschonden doordat het besluit niet is vastgesteld door het college van commissarissen, en dat er voorts sprake is van schending van artikel 108, lid 2, VWEU en de artikelen 4 en 13 van verordening (EG) nr. 659/1999 (1) doordat de Commissie geen formele onderzoeksprocedure heeft geopend alvorens een besluit te nemen.

2.

Tweede middel

Met het subsidiair aangevoerde tweede middel betoogt verzoekster dat artikel 107, lid 3, VWEU is geschonden doordat de Commissie in haar besluit blijk heeft gegeven van een onjuiste beoordeling van de vraag of de aan de orde zijnde steun verenigbaar is met de interne markt.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/36

—

verklaring voor recht van de geldigheid van Uniewoord- en beeldmerk nr. 3 371 341 „MAKE UP FOR EVER PROFESSIONAL” voor alle bij de aanvraag bedoelde waren en diensten;

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

terugverwijzing naar het EUIPO voor verdere afdoening, indien noodzakelijk;

—

verwijzing van L'Oréal in de kosten van de procedure voor de nietigheidsafdeling van het EUIPO, de kamer van beroep van het EUIPO en het onderhavige beroep voor het Gerecht.

—

schending van artikel 7, lid 1, onder b) en c), van verordening nr. 207/2009;

—

schending van artikel 7, lid 3, van verordening nr. 207/2009.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/37

—

vernietiging van de bestreden beslissing in haar geheel en toewijzing van het beroep;

—

afwijzing van de inschrijvingsaanvraag voor het Uniewoordmerk LITU voor alle waren;

—

verwijzing van verweerder en/of de andere partij in de procedure in de kosten.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/38

—

wijziging van de bestreden beslissing in haar geheel;

—

aanvaarding van inschrijvingsaanvraag nr. 10 985 323 voor het Uniemerk ANDREA INCONTRI in haar geheel;

—

verwijzing van de andere partijen in de kosten van de onderhavige procedure, alsook in de kosten van de oppositie en de beroepsprocedure bij het EUIPO.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/38

—

beslissing ref. Ares (2016)1020667 – 29/02/2016 van het ERCEA Redress Committee van 26 februari 2016, die is genomen op het op 22 december 2016 tegen de Evaluation letter ref. Ares (2015)5922529 van prof. José Labastida van 17 december 2015 ingestelde Formal redress, nietig te verklaren;

—

Evaluation letter ref. Ares (2015)5922529 van prof. José Labastida van 17 december 2015 en de met genoemde handelingen verknochte handelingen, waaronder de door ERCEA bij persbericht van 12 februari 2016 bekendgmaakte lijst van de door het panel SH5-Cultures and Cultural Production dell’ERC-Cog-2015 goedgekeurde projecten, nietig te verklaren;

—

alle daaraan ten grondslag liggende, daaruit voortvloeiende en daarmee verknochte handelingen nietig te verklaren.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/39

—

het beroep van Olenka Lukash ontvankelijk te verklaren;

—

verordening (EU) nr. 208/2014 van de Raad van 5 maart 2014 betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen in het licht van de situatie in Oekraïne nietig te verklaren, voor zover zij verzoekster betreft;

—

besluit 2014/119/GBVB van de Raad van 5 maart 2014 betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen in het licht van de situatie in Oekraïne nietig te verklaren, voor zover het verzoekster betreft;

—

nietig verklaren van de volgende besluiten en verordeningen waarbij de bij besluit 2014/119/GBVB van de Raad van 5 maart 2014 opgelegde beperkende maatregelen werden verlengd en de motivering werd geactualiseerd, namelijk

—

de Raad van de Europese Unie verwijzen in de kosten onder toepassing van de artikelen 87 en 91 van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht.

1.

Eerste middel: schending van de rechten van verdediging en het recht op een doeltreffende bescherming in rechte.

2.

Tweede middel: schending van de motiveringsplicht.

3.

Derde middel: niet-inachtneming van de criteria van artikel 1 van besluit 2014/119/GBVB, die terugkomen in overweging 4 van verordening (EU) nr. 208/2014, overweging 3 van besluit 2015/364/GBVB, overweging 2 van verordening (EU) nr. 2015/357, overweging 4 van besluit 2015/876/GBVB, overweging 3 van verordening (EU) nr. 2015/357, overweging 4 van besluit 2016/318/GBVB en in overweging 2 van verordening (EU) nr. 2015/357.

4.

Vierde middel: materiële fout van de Raad.

5.

Vijfde middel: kennelijke schending van verzoeksters recht op eigendom.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/40

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing in de kosten van de partij(en) die zich tegen dit beroep verzet(ten).

—

schending van artikel 7, lid 1, onder c), juncto artikel 52, lid 1, onder a), van verordening nr. 207/2009;

—

naast elkaar bestaan van de conflicterende merken en andere tekens die de term „FREE STYLE” bevatten;

—

niet-nakoming, in de beslissing van de kamer van beroep, van de in artikel 76, leden 1 en 2, van verordening nr. 207/2009 vastgestelde verplichting om de bewijzen van de hand te wijzen die buiten de gestelde termijn zijn overgelegd door verzoekster in de beroepsprocedure.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/41

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing in de kosten van de partij(en) die zich tegen dit beroep verzet(ten).

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/42

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

afwijzing van oppositie nr. B 2 307 737, ingesteld door de onderneming Bodegas Grupo Yllera SL tegen Uniemerkaanvraag nr. 12 162 921 van de onderneming Vignerons de la Méditerranée;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/43

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten van de onderhavige procedure, de kosten van de beroepsprocedure en de kosten van de nietigheidsprocedure bij het EUIPO.

—

schending van artikel 6, lid 1, onder b), van verordening nr. 6/2002.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/43

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten van de onderhavige procedure, de kosten van de beroepsprocedure en de kosten van de nietigheidsprocedure bij het EUIPO.

—

schending van artikel 5, lid 1, onder b), van verordening nr. 6/2002;

—

Schending van artikel 6, lid 1, onder b), van verordening nr. 6/2002.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/44

—

het arrest van het Gerecht voor ambtenarenzaken van 2 maart 2016 in zaak F-3/15, Frieberger en Vallin/Commissie, te vernietigen, voor zover het Gerecht voor ambtenarenzaken het vierde middel van het beroep gegrond heeft verklaard;

—

wat de procedure in eerste aanleg betreft, voor zover het Gerecht voor ambtenarenzaken van oordeel mocht zijn dat de zaak in staat van wijzen is, het beroep ongegrond verklaren en verzoekers verwijzen in de kosten;

—

wat de procedure in hogere voorziening betreft, elke partij verwijzen in haar eigen kosten van deze procedure.

1.

Eerste middel: verkeerde opvatting van de in eerste aanleg aangevoerde argumenten alsmede schending van het verbod om ultra petita te gaan.

2.

Tweede middel: onjuiste rechtsopvatting bij de uitlegging van artikel 26, lid 5, van bijlage XIII bij het Statuut.

3.

Derde middel: onjuiste rechtsopvatting bij de uitlegging van het begrip overdracht van pensioenrechten krachtens artikel 11, lid 2, van bijlage VIII bij het Statuut.

4.

Vierde middel: niet-nakoming van de motiveringsplicht.

5.

Vijfde middel: schending van het beginsel van gelijke behandeling.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/45

—

vernietiging van het arrest van het Gerecht voor ambtenarenzaken van de Europese Unie van 2 maart 2016 in zaak F-60/15;

—

verwijzing van de verwerende partij in de hogere voorziening in de kosten van de beide procedures.

1.

Eerste middel, ontleend aan schending van artikel 8, eerste alinea, van de Regeling welke van toepassing is op de andere personeelsleden van de Europese Unie.

2.

Tweede middel, ontleend aan schending van het gezag van gewijsde van het arrest van 15 september 2011, Bennett e.a./BHIM, F-102/09, EU:F:2011:138.

3.

Derde middel, ontleend aan schending van richtlijn 1999/70/EG van de Raad van 28 juni 1999, betreffende de door het EVV, de UNICE en het CEEP gesloten raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd (PB 1999, L 175, blz. 43), die uitvoering geeft aan de op 18 maart 1999 door de algemene brancheoverkoepelende organisaties gesloten raamovereenkomst inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd, alsmede van de beginselen en normen van het internationale sociale recht over de stabiliteit van de arbeidsverhouding.

4.

Vierde middel, ontleend aan een ontoereikende motivering van het bestreden arrest.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/46

—

vernietiging van de bestreden beslissing voor zover in het nadeel van verzoekster werd beslist, dit wil zeggen voor zover het beroep van verzoekster tot vervallenverklaring en verzoekster in de onderhavige procedure werd verworpen en voor zover voorts op het beroep van merkhoudster de litigieuze beslissing van de nietigheidsafdeling werd vernietigd en de vordering tot vervallenverklaring ook in dit opzicht werd afgewezen;

—

voor zover het Gerecht zich bevoegd acht om de beslissing te wijzigen: vervallenverklaring van Uniemerk nr. 3 743 663 in zijn geheel – in het andere geval en voor het overige: terugverwijzing van de procedure naar het Bureau;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten.

—

schending van artikel 15, lid 1, onder a), van verordening nr. 207/2009;

—

schending van artikel 75 van verordening nr. 207/2009.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/46

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

vaststelling dat het onder nr. 013 666 871 aangevraagde teken dient te worden ingeschreven als gemeenschapsmerk voor alle in de aanvraag van 23 januari 2015 vermelde waren en diensten van de klassen 29, 30, 32 en 43;

—

verwijzing van het EUIPO in alle kosten die de aanvraagster heeft gemaakt in de procedure inzake inschrijving;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten van deze procedure.

—

schending van artikel 7, lid 1, onder b) en c), van verordening nr. 207/2009.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/47

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten van de procedure.

—

schending van artikel 7, lid 1, onder b) en c), van verordening nr. 207/2009.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/48

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

te gelasten dat het EUIPO en in voorkomend geval de andere partij in de procedure voor de kamer van beroep hun eigen kosten zullen dragen en hen te verwijzen in die van verzoekster.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/49

—

nietig verklaren van besluit (GBVB) 2016/318 van de Raad van 4 maart 2016 tot wijziging van besluit 2014/119/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen in het licht van de situatie in Oekraïne (PB 2016, L 60, blz. 76), voor zover het verzoeker betreft;

—

nietig verklaren van uitvoeringsverordening (EU) 2016/311 van de Raad van 4 maart 2016 tot uitvoering van verordening (EU) nr. 208/2014 betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen in het licht van de situatie in Oekraïne (PB 2016, L 60, blz. 1), op grond van het feit dat verordening nr. 208/2014 hierbij niet wordt herroepen, voor zover zij verzoeker betreft, en

—

de Raad verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: de Raad van de Europese Unie (hierna: „Raad”) beschikte niet over een juiste rechtsgrondslag voor de bestreden maatregelen. Ten eerste voldeden de bestreden maatregelen niet aan de voorwaarden waaronder de Raad een beroep kon doen op artikel 29 VEU. Met name i) zijn de door de Raad uitdrukkelijk aangevoerde doelstellingen (consolidering van de rechtsstaat en naleving van de mensenrechten in Oekraïne) louter vage verklaringen die niet rechtmatig staande kunnen worden gehouden als geldige grondslag voor die maatregelen; ii) hangt de grondslag waarop de Raad zich probeert te baseren niet voldoende samen met de juiste maatstaf voor rechterlijke toetsing die in deze omstandigheden is vereist, en iii) wordt door het opleggen van beperkende maatregelen aan verzoeker in feite de handelswijze gesteund en gelegitimeerd van het nieuwe regime in Oekraïne, dat zelf een eerlijke rechtsgang en de rechtsstaat ondergraaft en dat de mensenrechten schendt en stelselmatig bereid is deze te schenden. Ten tweede werd niet voldaan aan de voorwaarden waaronder een beroep kon worden gedaan op artikel 215 VWEU, omdat er geen sprake was van een geldig besluit op grond van hoofdstuk 2 van titel V van het VEU. Ten derde kon artikel 215 VWEU niet tegen verzoeker worden aangevoerd daar er geen voldoende verband was.

2.

Tweede middel: misbruik van bevoegdheden door de Raad. Met de uitvoering van de bestreden maatregelen beoogde de Raad in wezen het huidige regime in Oekraïne gunstig te stemmen (opdat Oekraïne voortgaat de banden met de EU aan te halen), en niet hetgeen als doeleinden/beweegredenen in de bestreden maatregelen was vermeld.

3.

Derde middel: geen motivering door de Raad. De in de bestreden maatregelen vastgestelde „motivering” om verzoeker op de lijst te plaatsen, is (behalve onjuist) formulair, ongeschikt en onvoldoende gespecificeerd.

4.

Vierde middel: verzoeker voldeed destijds niet aan de vastgestelde criteria om een persoon op de lijst te plaatsen.

5.

Vijfde middel: kennelijke beoordelingsfouten door de Raad door de bestreden maatregelen op verzoeker toe te passen. Door verzoeker, niettegenstaande het feit dat de „motivering” en de relevante criteria voor plaatsing op de lijst duidelijk los van elkaar staan, wederom op de lijst te plaatsen, heeft de Raad een kennelijke beoordelingsfout gemaakt.

6.

Zesde middel: schending van de rechten van verdediging van verzoeker en/of ontzegging van een doeltreffende bescherming in rechte. De Raad heeft met name niet behoorlijk met verzoeker van gedachten gewisseld alvorens hem weer op de lijst te plaatsen en verzoeker heeft geen behoorlijke of eerlijke kans gekregen om hetzij fouten recht te zetten, hetzij informatie te verschaffen over zijn persoonlijke omstandigheden.

7.

Zevende middel: schending van verzoekers rechten op eigendom op grond van artikel 17, lid 1, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, doordat met name de beperkende maatregelen een ongerechtvaardigde en buitengewone beperking van die rechten vormen, omdat onder andere i) er geen aanwijzingen zijn dat enige naar verluidt door verzoeker verduisterde middelen worden geacht buiten Oekraïne te zijn gebracht, en ii) het noodzakelijk noch passend is alle tegoeden van verzoeker te bevriezen, aangezien de autoriteiten van Oekraïne nu de waarde hebben bepaald van de verliezen waarop naar verluidt in onderliggende strafzaken tegen verzoeker jacht wordt gemaakt.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/50

—

nietig verklaren van besluit (GBVB) 2016/318 van de Raad van 4 maart 2016 tot wijziging van besluit 2014/119/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen in het licht van de situatie in Oekraïne (PB 2016, L 60, blz. 76), voor zover het verzoeker betreft;

—

nietig verklaren van uitvoeringsverordening (EU) 2016/311 van de Raad van 4 maart 2016 tot uitvoering van verordening (EU) nr. 208/2014 betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen in het licht van de situatie in Oekraïne (PB 2016, L 60, blz. 1), op grond van het feit dat verordening nr. 208/2014 hierbij niet wordt herroepen, voor zover zij verzoeker betreft, en

—

de Raad verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: de Raad van de Europese Unie (hierna: „Raad”) beschikte niet over een juiste rechtsgrondslag voor de bestreden maatregelen. Ter motivatie van dit en van volgende middelen geldt onder meer het volgende. De bestreden maatregelen voldeden niet aan de voorwaarden waaronder de Raad een beroep kon doen op artikel 29 VEU. Die bestreden maatregelen strookten niet met de uitdrukkelijk in besluit (GBVB) 2016/318 van de Raad aangevoerde doeleinden (rechtstaat en eerbiediging van de mensenrechten in Oekraïne). De bestreden maatregelen ondergraven immers de rechtsstaat en de mensenrechten door steun te verlenen aan een regime dat niet kan bogen op een traditie van eerbiediging van de mensenrechten en de rechtsstaat. De Raad kan zich niet met goed fatsoen baseren op beslissingen van de procureur-generaal of van rechters van Oekraïne, onder meer omdat zij onafhankelijk noch onpartijdig zijn en te maken hebben met politieke inmenging door het huidige regime in Oekraïne. Het vermoeden van onschuld waarop verzoeker recht heeft, is door de Oekraïense autoriteiten herhaaldelijk geschonden.

2.

Tweede middel: misbruik van bevoegdheden door de Raad. Het eigenlijke doel van de Raad bij de uitvoering van de bestreden maatregelen was en is het gunstig stemmen van het huidige regime in Oekraïne, en zijn politieke invloed op dat regime tot het uiterste benutten, hetgeen geen behoorlijk gebruik van de betrokken bevoegdheden is.

3.

Derde middel: geen goede of toereikende motivering door de Raad, die zich louter baseerde op formulaire en onnauwkeurige verklaringen.

4.

Vierde middel: verzoeker voldeed destijds niet aan de vastgestelde criteria om een persoon op de lijst te plaatsen. Het materiaal waarop de Raad zich heeft gebaseerd, vormde geen voldoende solide feitelijke grondslag voor plaatsing van verzoekers naam op de lijst.

5.

Vijfde middel: kennelijke beoordelingsfouten door de Raad door de bestreden maatregelen op verzoeker toe te passen. De Raad beschikte niet over concreet, feitelijk betrouwbaar en consistent bewijs om de bestreden maatregelen te rechtvaardigen en heeft het schaarse materiaal dat het bezat niet aan een voldoende strikt onderzoek onderworpen.

6.

Zesde middel: schending van de rechten van verdediging van verzoeker en/of ontzegging van een doeltreffende bescherming in rechte. De Raad heeft voorafgaand aan de bestreden maatregelen met name niet behoorlijk met verzoeker van gedachten gewisseld en verzoeker heeft geen behoorlijke of eerlijke kans gekregen om fouten recht te zetten of om relevante informatie te verschaffen.

7.

Zevende middel: schending van verzoekers rechten op eigendom op grond van artikel 17, lid 1, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

4.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 243/52

—

de Europese Investeringsbank veroordelen tot vergoeding van de schade die verzoekster heeft geleden door het verlies van haar pensioenrechten ter hoogte van een bedrag van 55 641,17 EUR, vermeerderd met vertragingsrente tegen het geldende percentage alsof de oorspronkelijke overdracht had plaatsgevonden voor het volledige bedrag van haar pensioenrechten bij Istituto Nazionale della Previdenza Sociale, toen het aanvankelijke verzoek om overdracht werd ingediend;

—

subsidiair, de EIB veroordelen tot onmiddellijke terugbetaling in pensioenmaanden aan ZZ van het bedrag van 55 641,17 EUR, vermeerderd met vertragingsrente tegen het geldende percentage alsof de oorspronkelijke overdracht had plaatsgevonden voor het volledige bedrag van haar pensioenrechten bij Istituto Nazionale della Previdenza Sociale. In dit geval moeten berekeningen worden uitgevoerd op grond van artikel 71.1.1 van de pensioenregeling voor het personeel van de EIB;

—

de EIB veroordelen tot al het overige dat het Gerecht juist acht;

—

de EIB verwijzen in de kosten van de onderhavige procedure, welke worden begroot op 3 000 EUR.