1)

Το άρθρο 6, παράγραφος 1, και το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές,

έχουν την έννοια ότι:

δεν αντιτίθενται σε εθνική νομολογία η οποία απαγορεύει στο δικαστήριο που επιλαμβάνεται αίτησης επαγγελματία με την οποία επιδιώκει να υποχρεωθεί καταναλωτής να καταβάλει το οφειλόμενο υπόλοιπο της απαίτησης που απορρέει από συναφθείσα με αυτόν σύμβαση να εξετάσει αυτεπαγγέλτως τον ενδεχομένως καταχρηστικό χαρακτήρα των ρητρών της σύμβασης όταν, με προγενέστερη απόφαση που έχει ισχύ δεδικασμένου και αφορά άλλο μέρος της ίδιας απαίτησης, έχει ήδη κριθεί το κύρος των εν λόγω ρητρών υπό το πρίσμα της οδηγίας αυτής. Αντιθέτως, οι διατάξεις αυτές δεν επιτρέπουν να μην μπορεί να ελέγξει αυτεπαγγέλτως το εν λόγω δικαστήριο τον ενδεχομένως καταχρηστικό χαρακτήρα ρητρών ή μέρους ρητρών της εν λόγω σύμβασης που δεν εξετάστηκαν στο πλαίσιο της προγενέστερης απόφασης.

2)

Το άρθρο 6, παράγραφος 1, και το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13

έχουν την έννοια ότι:

δεν αντιτίθενται σε εθνική νομολογία η οποία απαγορεύει στο δικαστήριο που επιλαμβάνεται αίτησης επαγγελματία με την οποία επιδιώκει να υποχρεωθεί καταναλωτής να καταβάλει το οφειλόμενο υπόλοιπο της απαίτησης που απορρέει από συναφθείσα με αυτόν σύμβαση να εξετάσει αυτεπαγγέλτως τον ενδεχομένως καταχρηστικό χαρακτήρα των ρητρών της σύμβασης όταν, με προγενέστερη απόφαση που έχει ισχύ δεδικασμένου και αφορά άλλο μέρος της ίδιας απαίτησης, έχει ήδη κριθεί το κύρος των εν λόγω ρητρών υπό το πρίσμα της οδηγίας αυτής, αν η ως άνω προγενέστερη απόφαση περιέχει αιτιολογία που παρέχει στο εν λόγω δικαστήριο τη δυνατότητα να προσδιορίσει τις ρήτρες ή τα σκέλη ρητρών που ελέγχθηκαν στο πλαίσιο της πρώτης διαδικασίας καθώς και, έστω και συνοπτικώς, τους λόγους για τους οποίους το δικαστήριο που επελήφθη στο πλαίσιο της εν λόγω διαδικασίας έκρινε ότι οι ρήτρες ή τα μέρη ρητρών δεν είχαν καταχρηστικό χαρακτήρα.