—

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 6ης Δεκεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-665/17·

—

να αποφανθεί οριστικώς σε σχέση με το άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 (1) ή, επικουρικώς, να αναπέμψει την υπόθεση ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου και

—

να καταδικάσει το EUIPO και όλους τους παρεμβαίνοντες στην αναιρετική διαδικασία στα δικαστικά τους έξοδα και στα έξοδα της αναιρεσείουσας στο πλαίσιο τόσο της παρούσας διαδικασίας όσο και της διαδικασίας ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου στην υπόθεση T-665/17.

1)

παρέβη το άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού για το σήμα της ΕΕ· και

2)

δεν αιτιολόγησε την κρίση του ότι το προγενέστερο σήμα που επικαλέστηκε η παρεμβαίνουσα (στο εξής: προγενέστερο σήμα) είχε έντονο διακριτικό χαρακτήρα όσον αφορά «τις χρηματοπιστωτικές υποθέσεις, τις νομισματικές υποθέσεις και τις τραπεζικές υποθέσεις», και/ή

3)

παραμόρφωσε τα πραγματικά περιστατικά στο πλαίσιο τόσο της εκτιμήσεώς του σχετικά με το προγενέστερο σήμα και το αντιτασσόμενο σήμα όσο και της ως άνω διαπιστώσεώς του περί του έντονου διακριτικού χαρακτήρα.

1.

το Γενικό Δικαστήριο έλαβε υπόψη τη φήμη του προγενέστερου σήματος κατά το πρώτο στάδιο εκτιμήσεως της ομοιότητας των σημάτων και στο πλαίσιο της συνολικής εκτιμήσεως του κινδύνου συγχύσεως, προσέγγιση η οποία είναι εσφαλμένη και οδήγησε σε ανεπίτρεπτη «διπλή εκτίμηση»·

2.

το Γενικό Δικαστήριο θεώρησε εσφαλμένα το προγενέστερο και το αντιτασσόμενο σήμα ως κατ’ ουσίαν λεκτικά σήματα και δεν έλαβε επαρκώς υπόψη τον εικονιστικό χαρακτήρα τους, πράγμα το οποίο είχε αρνητικό αντίκτυπο στην εκτίμηση τόσο των οπτικών όσο και των ακουστικών ομοιοτήτων των επίμαχων σημάτων καθώς και στη σημασία που έπρεπε να αποδοθεί σε καθεμία από τις εν λόγω κατηγορίες·

3.

το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε διάφορα σφάλματα κατά τον προσδιορισμό των υπηρεσιών της κλάσεως 36, ως προς τις οποίες έκρινε ότι το προγενέστερο σήμα έχαιρε φήμης και είχε συνεπώς διακριτικό χαρακτήρα, και

4.

τόσο λόγω των προαναφερόμενων σφαλμάτων όσο και λόγω μη συνεκτιμήσεως πρόσθετων σημαντικών παραμέτρων, το Γενικό Δικαστήριο δεν προέβη στη δέουσα συνολική εκτίμηση του κινδύνου συγχύσεως μεταξύ του προγενέστερου και του αντιτασσόμενου σήματος.

1)

να αναιρέσει, στο σύνολό της, την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου (τέταρτο τμήμα) της 4.12.2018 στην υπόθεση T-560/16·

2)

να δεχθεί τα αιτήματα που υπέβαλε ο προσφεύγων πρωτοδίκως, και δη

να ακυρώσει την απόφαση του EUIPO (πρώην ΓΕΕΑ) της 2.10.2014 περί τοποθετήσεως του προσφεύγοντος από το τμήμα Διεθνούς Συνεργασίας και Νομικών Υποθέσεων στο τμήμα Βασικών Δραστηριοτήτων του EUIPO·

επικουρικώς: να αναπέμψει την υπόθεση ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου, αφού προηγουμένως αναιρέσει την ως άνω απόφαση·

3)

να καταδικάσει το EUIPO στο σύνολο των δικαστικών εξόδων, και δη τόσο στο πλαίσιο της διαδικασίας ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου όσο και στο πλαίσιο της αναιρετικής διαδικασίας ενώπιον του Δικαστηρίου.

1)

Έχει το άρθρο 1, παράγραφος 2, της οδηγίας 2008/118/ΕΚ (1) την έννοια ότι αντιβαίνει σε αυτό κατ’ όνομα άμεσος φόρος, όπως ο IVPEE [φόρος επί της αξίας παραγωγής της ηλεκτρικής ενέργειας], ο οποίος, λαμβανομένου υπόψη του πραγματικού χαρακτήρα του, είναι τελικώς έμμεσος φόρος χωρίς ειδικό σκοπό, με αποκλειστικά εισπρακτικό χαρακτήρα, χωρίς να μπορεί ο χαρακτηρισμός που του αποδίδεται από το εθνικό δίκαιο να υπερισχύσει της ερμηνείας του δικαίου της ΕΕ, η οποία καθορίζεται από τους σκοπούς της έννομης αυτής τάξης, σε συνάρτηση με τα αντικειμενικά χαρακτηριστικά του φόρου;

2)

Παρά τον χαρακτηρισμό του IVPEE ως περιβαλλοντικού φόρου, επιδιώκει ο φόρος αυτός βασικό εισπρακτικό σκοπό, καθόσον βαρύνει εξίσου δραστηριότητες παραγωγής και διοχέτευσης ηλεκτρικής ενέργειας στο σύστημα ηλεκτρικής ενέργειας ανεξαρτήτως της έντασης και της επίπτωσης των δραστηριοτήτων αυτών στο περιβάλλον, κατά παράβαση του άρθρου 1 και του άρθρου 3, παράγραφοι 1, 2 και 3, στοιχείο α', σε συνδυασμό, όσον αφορά την τελευταία αυτή διάταξη, με το άρθρο 2, στοιχείο ια', της οδηγίας 2009/28/ΕΚ (2);

3)

Αντιβαίνει ο IVPEE στην αρχή του ελεύθερου ανταγωνισμού και στην αρχή της προώθησης της ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές, στο μέτρο που επιφυλάσσει την ίδια φορολογική μεταχείριση στην ενέργεια από μη ανανεώσιμες πηγές και στην ενέργεια από ανανεώσιμες πηγές, εισάγοντας δυσμενή διάκριση εις βάρος των δεύτερων και παραβιάζοντας το καθεστώς στήριξης που προβλέπεται στο άρθρο 2, στοιχείο ια', και σε συναφείς διατάξεις της οδηγίας 2009/28/ΕΚ;

4)

Τέλος, αντιβαίνει ο IVPEE στην προμνησθείσα αρχή του ελεύθερου ανταγωνισμού και στα άρθρα 32, 33 και 34 (κεφάλαιο VIII, Οργάνωση της πρόσβασης στο σύστημα) της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (3), διότι θεωρείται ότι ο IVPEE επιτρέπει θετική διάκριση υπέρ των αλλοδαπών παραγωγών ηλεκτρικής ενέργειας, εις βάρος των Ισπανών παραγωγών, προκαλώντας στρέβλωση της εσωτερικής αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας και της πρόσβασης στο σύστημα;

1)

Έχουν το άρθρο 56 ΣΛΕΕ, καθώς και η οδηγία 96/71/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Δεκεμβρίου 1996, σχετικά με την απόσπαση εργαζομένων στο πλαίσιο παροχής υπηρεσιών (1) και η οδηγία 2014/67/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Μαΐου 2014, για την εφαρμογή της οδηγίας 96/71/ΕΚ (2), την έννοια ότι αντιτίθενται σε εθνικό κανόνα ο οποίος προβλέπει για παραβάσεις τυπικών υποχρεώσεων που αφορούν τη διασυνοριακή απασχόληση εργατικού δυναμικού, όπως για παράλειψη τηρήσεως εγγράφων μισθοδοσίας και εγγράφων κοινωνικής ασφαλίσεως ή για παράλειψη αναγγελίας στο κεντρικό γραφείο συντονισμού, πολύ υψηλά πρόστιμα, και ιδίως υψηλές ελάχιστες κυρώσεις, που επιβάλλονται σωρευτικά ανά εργαζόμενο;

2)

Σε περίπτωση που η απάντηση στο πρώτο ερώτημα δεν είναι καταφατική:

Έχουν το άρθρο 56 ΣΛΕΕ, καθώς και η οδηγία 96/71/ΕΚ και η οδηγία 2014/67/ΕΕ, την έννοια ότι αντιτίθενται στην επιβολή σωρευτικών προστίμων χωρίς απόλυτο ανώτατο όριο σε περίπτωση παραβάσεων τυπικών υποχρεώσεων που αφορούν τη διασυνοριακή απασχόληση εργατικού δυναμικού;

1)

Έχουν τα άρθρα 7, 8 και 52, παράγραφος 1, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξεταζόμενα ενδεχομένως σε συνδυασμό με το άρθρο 47 του εν λόγω Χάρτη, την έννοια ότι αντιτίθενται σε εθνική νομοθεσία κράτους μέλους η οποία, στο πλαίσιο του συστήματος δικονομικών διατάξεων στον τομέα της κατόπιν αιτήματος ανταλλαγής πληροφοριών, το οποίο εισήχθη, ιδίως, κατ’ εφαρμογήν της οδηγίας 2011/16/EE του Συμβουλίου, της 15ης Φεβρουαρίου 2011, σχετικά με τη διοικητική συνεργασία στον τομέα της φορολογίας και με την κατάργηση της οδηγίας 77/799/ΕΟΚ (1), αποκλείει κάθε προσφυγή, ιδίως δικαστική, του τρίτου κατόχου των πληροφοριών κατά αποφάσεως διά της οποίας η αρμόδια υπηρεσία του εν λόγω κράτους μέλους τον υποχρεώνει να της παράσχει πληροφορίες προκειμένου να ανταποκριθεί σε αίτημα ανταλλαγής πληροφοριών που υποβάλλει άλλο κράτος μέλος;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα, έχουν το άρθρο 1, παράγραφος 1, και το άρθρο 5 της οδηγίας 2011/16, κατά περίπτωση λαμβανομένου υπόψη του εξελικτικού χαρακτήρα της ερμηνείας του άρθρου 26 του υποδείγματος φορολογικής συμβάσεως του ΟΟΣΑ, την έννοια ότι το αίτημα ανταλλαγής [πληροφοριών], από κοινού με τη διαταγή παροχής πληροφοριών που εκδίδει ανταποκρινόμενη σε αυτό η αρμόδια αρχή του λαμβάνοντος κράτους μέλους, πληρούν το κριτήριο της απουσίας πρόδηλης ελλείψεως προβλέψιμης συνάφειας, εφόσον το αιτούν κράτος μέλος υποδεικνύει την ταυτότητα του ενδιαφερόμενου φορολογούμενου, το χρονικό διάστημα που καταλαμβάνει η έρευνα του αιτούντος κράτους μέλους και την ταυτότητα του κατόχου των οικείων πληροφοριών, ζητώντας παράλληλα πληροφορίες σχετικά με συμβάσεις και τις συναφείς με αυτές τιμολογήσεις και πληρωμές, οι οποίες δεν προσδιορίζονται, αλλά καθορίζονται βάσει κριτηρίων που ανάγονται, πρώτον, στο γεγονός ότι οι υπό κρίση συμβάσεις είχαν συναφθεί από τον ταυτοποιημένο κάτοχο των πληροφοριών, δεύτερον, στην ισχύ τους κατά τα φορολογικά έτη που καταλαμβάνει η έρευνα των αρχών του αιτούντος κράτους και, τρίτον, στη σύνδεσή τους με τον ταυτοποιημένο ενδιαφερόμενο φορολογούμενο;

1)

Έχουν τα άρθρα 7, 8 και 52, παράγραφος 1, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εξεταζόμενα ενδεχομένως σε συνδυασμό με το άρθρο 47 του εν λόγω Χάρτη, την έννοια ότι αντιτίθενται σε εθνική νομοθεσία κράτους μέλους η οποία, στο πλαίσιο του συστήματος δικονομικών διατάξεων στον τομέα της κατόπιν αιτήματος ανταλλαγής πληροφοριών, το οποίο εισήχθη, ιδίως, κατ’ εφαρμογήν της οδηγίας 2011/16/EE του Συμβουλίου, της 15ης Φεβρουαρίου 2011, σχετικά με τη διοικητική συνεργασία στον τομέα της φορολογίας και με την κατάργηση της οδηγίας 77/799/ΕΟΚ (1), αποκλείει κάθε προσφυγή, ιδίως δικαστική, του φορολογούμενου τον οποίο αφορά η έρευνα στο αιτούν κράτος μέλος καθώς και τρίτου ενδιαφερόμενου κατά αποφάσεως διά της οποίας η αρμόδια υπηρεσία του εν λόγω κράτους μέλους υποχρεώνει κάτοχο πληροφοριών να της παράσχει πληροφορίες προκειμένου να ανταποκριθεί σε αίτημα ανταλλαγής πληροφοριών που υποβάλλει άλλο κράτος μέλος;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα, έχουν το άρθρο 1, παράγραφος 1, και το άρθρο 5 της οδηγίας 2011/16, κατά περίπτωση λαμβανομένου υπόψη του εξελικτικού χαρακτήρα της ερμηνείας του άρθρου 26 του υποδείγματος φορολογικής συμβάσεως του ΟΟΣΑ, την έννοια ότι το αίτημα ανταλλαγής [πληροφοριών], από κοινού με τη διαταγή παροχής πληροφοριών που εκδίδει ανταποκρινόμενη σε αυτό η αρμόδια αρχή του λαμβάνοντος κράτους μέλους, πληρούν το κριτήριο της απουσίας πρόδηλης ελλείψεως προβλέψιμης συνάφειας, εφόσον το αιτούν κράτος μέλος υποδεικνύει την ταυτότητα του ενδιαφερόμενου φορολογούμενου, το χρονικό διάστημα που καταλαμβάνει η έρευνα του αιτούντος κράτους μέλους και την ταυτότητα του κατόχου των οικείων πληροφοριών, ζητώντας παράλληλα πληροφορίες σχετικά με τραπεζικούς λογαριασμούς και χρηματοοικονομικά στοιχεία ενεργητικού, οι οποίες δεν προσδιορίζονται, αλλά καθορίζονται βάσει κριτηρίων που ανάγονται, πρώτον, στο γεγονός ότι βρίσκονται στην κατοχή του ταυτοποιημένου κατόχου των πληροφοριών, δεύτερον, στα φορολογικά έτη που καταλαμβάνει η έρευνα των αρχών του αιτούντος κράτους και, τρίτον, στη σύνδεσή τους με τον ταυτοποιημένο ενδιαφερόμενο φορολογούμενο;

—

Να αναγνωρίσει ότι η Κυπριακή Δημοκρατία παραλείποντας:

1.

Ελλείψει ολοκληρωμένου και λειτουργικού αποχετευτικού δικτύου, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν τήρησε την προθεσμία της 31.12.2012 της οδηγίας 91/271/ΕΟΚ για την επεξεργασία των αστικών λυμάτων (όπως αυτή παρατάθηκε από την συνθήκη προσχώρησης της Κύπρου στην ΕΕ) για 4 οικισμούς με ισοδύναμο πληθυσμού άνω των 10 000 κατοίκων ως προς τη συλλογή (άρθρο 3) και, κατά συνέπεια, τη δευτεροβάθμια επεξεργασία λυμάτων (άρθρο 4) και τις υποδομές και παρακολούθηση της τελευταίας (άρθρα 10 και 15).

2.

Ελλείψει ολοκληρωμένου και λειτουργικού αποχετευτικού δικτύου, η Κυπριακή Δημοκρατία δεν τήρησε την προθεσμία της 31.12.2012 της οδηγίας 91/271/ΕΟΚ για την επεξεργασία των αστικών λυμάτων (όπως αυτή παρατάθηκε από τη συνθήκη προσχώρησης της Κύπρου στην ΕΕ) για 27 οικισμούς με ισοδύναμο πληθυσμού μεταξύ 2 000 και 10 000 ως προς τη συλλογή (άρθρο 3) και, κατά συνέπεια, τη δευτεροβάθμια επεξεργασία λυμάτων (άρθρο 4) και τις υποδομές και παρακολούθηση της τελευταίας (άρθρα 10 και 15).

1)

Έχουν το άρθρο 19, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο, ΣΕΕ σε συνδυασμό με το άρθρο 47 του Χάρτη, καθώς και με την αρχή της αποτελεσματικότητας τουλάχιστον σε σχέση με εθνική έννομη τάξη η οποία για τον σκοπό της διασφαλίσεως της ανεξαρτησίας και της αμεροληψίας των δικαστηρίων κατοχυρώνει στο σύνταγμά της ως θεμελιώδες δικαίωμα τη δικαστική κατανομή των υποθέσεων σύμφωνα με μία εκ των προτέρων και βάσει γενικών κανόνων καθοριζόμενη σταθερή κατανομή των υποθέσεων την έννοια ότι ο νομοθέτης πρέπει να διασφαλίζει ότι η εν λόγω εγγύηση, που έχει περιβληθεί τη μορφή θεμελιώδους δικαιώματος, είναι πραγματική και όχι μόνο θεωρητική;

2)

Έχουν το άρθρο 19, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο, ΣΕΕ σε συνδυασμό με το άρθρο 47 του Χάρτη, καθώς και με την αρχή της αποτελεσματικότητας τουλάχιστον σε σχέση με εθνική έννομη τάξη, η οποία για τον σκοπό της διασφαλίσεως της ανεξαρτησίας και της αμεροληψίας των δικαστηρίων κατοχυρώνει στο σύνταγμά της ως θεμελιώδες δικαίωμα τη δικαστική κατανομή των υποθέσεων σύμφωνα με μία εκ των προτέρων και βάσει γενικών κανόνων καθοριζόμενη σταθερή κατανομή των υποθέσεων την έννοια ότι ένας δικαστής ο οποίος αμφισβητεί 1) τη νομιμότητα της ενδοδικαστικής κατανομής των υποθέσεων ή 2) τη νομιμότητα μιας ενδοδικαστικής αποφάσεως με την οποία κατανέμονται ενδοδικαστικώς οι υποθέσεις και η οποία αφορά άμεσα τη δραστηριότητα του δικαστή αυτού (ιδίως τη νομιμότητα αποφάσεως περί αναθέσεως υποθέσεων) πρέπει να έχει τη δυνατότητα να ασκήσει σε σχέση με την αμφισβήτηση αυτή ένδικο βοήθημα (που δεν θα επιβαρύνει οικονομικά ειδικά τον δικαστή αυτόν) ενώπιον άλλου δικαστηρίου διαθέτοντος πλήρη αρμοδιότητα ελέγχου της νομιμότητας της φερόμενης ως παράνομης πράξεως;

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως: Υπάρχουν οποιοιδήποτε άλλοι κανόνες που πρέπει να θεσπίσει ο νομοθέτης προκειμένου να διασφαλισθεί ότι ένας δικαστής έχει τη δυνατότητα να επιτύχει τη νόμιμη εφαρμογή των αφορώντων και τον ίδιο νομοθετικών κανόνων περί τηρήσεως των νομοθετικών (ιδιαίτερα των ενδοδικαστικών) κανόνων της κατανομής των υποθέσεων;

3)

Έχουν το άρθρο 19, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο, ΣΕΕ σε συνδυασμό με το άρθρο 47 του Χάρτη, καθώς και με την αρχή της αποτελεσματικότητας τουλάχιστον σε σχέση με εθνική έννομη τάξη, η οποία για τον σκοπό της διασφαλίσεως της ανεξαρτησίας και της αμεροληψίας των δικαστηρίων κατοχυρώνει στο σύνταγμά της ως θεμελιώδες δικαίωμα τη δικαστική κατανομή των υποθέσεων σύμφωνα με μία εκ των προτέρων και βάσει γενικών κανόνων καθοριζόμενη σταθερή κατανομή των υποθέσεων την έννοια ότι ένας διάδικος που αμφισβητεί 1) τη νομιμότητα ενός προδικαστικού ως προς την εκδίκαση της υποθέσεώς του καθορισμού της ενδοδικαστικής κατανομής των υποθέσεων ή 2) τη νομιμότητα της αναθέσεως της υποθέσεως αυτής σε συγκεκριμένο δικαστή, πρέπει να μπορεί να ασκήσει ένδικο βοήθημα (που δεν θα επιβαρύνει οικονομικά υπερβολικά τον διάδικο αυτόν) ήδη πριν από την έκδοση της δικαστικής αποφάσεως σε σχέση με την αμφισβήτηση αυτή ενώπιον άλλου δικαστηρίου το οποίο να διαθέτει την πλήρη αρμοδιότητα ελέγχου της φερόμενης ως παράνομης πράξεως;

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως: Υπάρχουν οποιοιδήποτε άλλοι κανόνες που πρέπει να θεσπίσει ο νομοθέτης προκειμένου να διασφαλισθεί ότι ένας διάδικος ήδη πριν την έκδοση της δικαστικής αποφάσεως έχει τη δυνατότητα να επιτύχει τη νόμιμη τήρηση του θεμελιώδους δικαιώματός του στον «νόμιμο δικαστή»;

4)

Έχουν το άρθρο 19, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο, ΣΕΕ σε συνδυασμό με το άρθρο 47 του Χάρτη, καθώς και με την αρχή της αποτελεσματικότητας τουλάχιστον σε σχέση με εθνική έννομη τάξη, η οποία για τον σκοπό της διασφαλίσεως της ανεξαρτησίας και της αμεροληψίας των δικαστηρίων κατοχυρώνει στο σύνταγμά της ως θεμελιώδες δικαίωμα τη δικαστική κατανομή των υποθέσεων σύμφωνα με μία εκ των προτέρων και βάσει γενικών κανόνων καθοριζόμενη σταθερή κατανομή των υποθέσεων την έννοια ότι η εσωτερική κατανομή των υποθέσεων και η εσωτερική καταγραφή της διακινήσεως της δικογραφίας έχουν διαμορφωθεί κατά τέτοιο διαφανή και κατανοητό τρόπο, ώστε ο δικαστής και ο διάδικος να είναι σε θέση χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια να ελέγξουν το κατά πόσον η συγκεκριμένη ανάθεση δικογραφιών σε συγκεκριμένο δικαστή ή σε συγκεκριμένο τμήμα του δικαστηρίου είναι σύμφωνη με τους κανόνες της ενδοδικαστικής κατανομής των υποθέσεων;

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως: Υπάρχουν οποιοιδήποτε άλλοι κανόνες που πρέπει να θεσπίσει ο νομοθέτης προκειμένου να διασφαλισθεί ότι ένας δικαστής ή ένας διάδικος έχουν τη δυνατότητα να λάβουν γνώση της νομιμότητας της κατανομής συγκεκριμένης υποθέσεως;

5)

Έχουν το άρθρο 19, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο, ΣΕΕ σε συνδυασμό με το άρθρο 47 του Χάρτη, καθώς και με την αρχή της αποτελεσματικότητας τουλάχιστον σε σχέση με εθνική έννομη τάξη, η οποία για τον σκοπό της διασφαλίσεως της ανεξαρτησίας και της αμεροληψίας των δικαστηρίων κατοχυρώνει στο σύνταγμά της ως θεμελιώδες δικαίωμα τη δικαστική κατανομή των υποθέσεων σύμφωνα με μία εκ των προτέρων και βάσει γενικών κανόνων καθοριζόμενη σταθερή κατανομή των υποθέσεων την έννοια ότι οι διάδικοι και ο δικαστής μιας διαδικασίας πρέπει να είναι σε θέση, χωρίς κάποια ιδιαίτερη ενέργειά τους, να κατανοήσουν το περιεχόμενο των ρυθμίσεων της κατανομής των υποθέσεων, καθώς και ότι οι διάδικοι και ο δικαστής πρέπει να είναι σε θέση με τον τρόπο αυτό να ελέγξουν τη νομιμότητα της πραγματοποιηθείσας κατανομής των υποθέσεων σε συγκεκριμένο δικαστή ή σε συγκεκριμένο τμήμα του δικαστηρίου;

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως: Υπάρχουν οποιοιδήποτε άλλοι κανόνες που πρέπει να θεσπίσει ο νομοθέτης προκειμένου να διασφαλισθεί ότι ένας δικαστής ή ένας διάδικος έχουν τη δυνατότητα να λάβουν γνώση της νομιμότητας της κατανομής συγκεκριμένης υποθέσεως;

6)

Σε ποιες ενέργειες οφείλει να προβεί ένας δικαστής σε σχέση με την εκ του δικαίου της Ένωσης απορρέουσα υποχρέωσή του να τηρεί τους δικονομικούς κανόνες της Ένωσης, ο οποίος υποχρεώνεται, μέσω μιας (εξωδικαστικής ή ενδοδικαστικής) νομικής πράξεως που δεν μπορεί ο ίδιος να προσβάλλει, σε ενέργεια που είναι αντίθετη προς το δίκαιο και παραβιάζει τα δικαιώματα των διαδίκων;

—

να αναπέμψει την υπόθεση ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου, προκειμένου αυτό να αποφανθεί λαμβάνοντας υπόψη τις διαπιστώσεις του Δικαστηρίου·

—

να αποφανθεί ότι, το αργότερο έως τις 12 Απριλίου 2019 (ή σε οποιαδήποτε τυχόν άλλη ημερομηνία παραταθεί η περίοδος του άρθρου 50 ΣΛΕΕ),

—

να αποφανθεί ότι οι διάδικοι είναι ελεύθεροι να ζητήσουν, ενδεχομένως, από το Γενικό Δικαστήριο τη λήψη περαιτέρω μέτρων·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα του αναιρεσείοντος.

—

να διαπιστώσει ότι η Ελληνική Δημοκρατία μη λαμβάνοντας όλα τα μέτρα που συνεπάγεται η εκτέλεση της απόφασης που εξέδωσε το Δικαστήριο στις 23 Απριλίου 2015, στην υπόθεση C-149/14, Επιτροπή κατά Ελληνικής Δημοκρατίας (1), δεν εκπλήρωσε τις υποχρεώσεις που υπέχει δυνάμει του άρθρου 260, παράγραφος 1, της ΣΛΕΕ,

—

να επιβάλει στην Ελληνική Δημοκρατία την καταβολής μιας προτεινόμενης χρηματικής ποινής ύψους 23 753,25 ευρώ ανά ημέρα καθυστέρησης στην εκτέλεση της απόφασης που εκδόθηκε στην υπόθεση C-149/14, από την ημέρα που θα εκδοθεί η απόφαση στην παρούσα υπόθεση μέχρι την ημέρα που θα έχει εκτελεστεί η απόφαση που εκδόθηκε στην υπόθεση C-149/14,

—

να επιβάλει στην Ελληνική Δημοκρατία καταβολή κατ’ αποκοπή ποσού επί τη βάσει ποσού ύψους 2 639,25 ευρώ ανά ημέρα, από την ημέρα έκδοσης της απόφασης στην υπόθεση C-149/14 έως την ημερομηνία που θα εκδοθεί η απόφαση στην παρούσα υπόθεση ή την ημερομηνία εκτελέσεως της απόφασης C-149/14 εάν επέλθει νωρίτερα, κι εφόσον το ανωτέρω ποσό δεν το υπερβαίνει, να επιβάλλει το ελάχιστο κατ’ αποκοπή ποσό των 1 310 000 ευρώ,

—

να καταδικάσει την Ελληνική Δημοκρατία στα δικαστικά έξοδα.

1.

Βάσει του άρθρου 260, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, η Ελληνική Δημοκρατία υποχρεούται να λάβει τα απαιτούμενα μέτρα προς συμμόρφωση με την απόφαση του Δικαστηρίου στην υπόθεση C-149/14. Ωστόσο, η Ελληνική Δημοκρατία δεν έλαβε όλα τα απαιτούμενα μέτρα ώστε να συμμορφωθεί προς το διατακτικό της εν λόγω αποφάσεως. Συγκεκριμένα, η Ελληνική Δημοκρατία δεν εκπόνησε προγράμματα δράσης σχετικά με τις ευπρόσβλητες ζώνες στις οποίες παρατηρείται παρουσία μαζών υπόγειων ή επιφανειακών υδάτων που προσβάλλονται από νιτρορύπανση γεωργικής προέλευσης. Κατά συνέπεια, η Επιτροπή αποφάσισε να ασκήσει προσφυγή ενώπιον του Δικαστηρίου.

2.

Με την προσφυγή της, η Επιτροπή ζητεί από το Δικαστήριο την επιβολή στην Ελληνική Δημοκρατία κατ’ αποκοπή ποσού ύψους 2639, 25 ευρώ ημερησίως και χρηματικής ποινής ύψους 23 753,25 ευρώ ημερησίως. Το κατ’ αποκοπή ποσό και το ποσό της χρηματικής ποινής υπολογίσθηκε λαμβανομένης υπόψη της σοβαρότητας και της διάρκειας της παραβάσεως, καθώς και του αποτρεπτικού αποτελέσματος, σε συνάρτηση προς την ικανότητα πληρωμής του οικείου κράτους μέλους.

—

να αναγνωρίσει ότι η Τσεχική Δημοκρατία, παραλείποντας να διασφαλίσει ότι σε κτίρια συνολικής ωφέλιμης επιφάνειας άνω των 500 τ.μ. για τα οποία έχει εκδοθεί πιστοποιητικό ενεργειακής απόδοσης σύμφωνα το άρθρο 12, παράγραφος 1, της οδηγίας 2010/31/ΕΕ (1) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 19ης Μαΐου 2010, για την ενεργειακή απόδοση των κτιρίων, και τα οποία δέχονται συχνά επισκέψεις από το κοινό πρέπει να αναρτώνται τα πιστοποιητικά ενεργειακής απόδοσης, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 13, παράγραφος 2, της οδηγίας αυτής·

—

να καταδικάσει την Τσεχική Δημοκρατία στα δικαστικά έξοδα.

1.

Το άρθρο 13, παράγραφος 2, της οδηγίας 2010/31/ΕΕ προβλέπει την υποχρέωση ανάρτησης του πιστοποιητικού ενεργειακής απόδοσης, το οποίο εκδίδεται σύμφωνα με το άρθρο 12, παράγραφος 1, της εν λόγω οδηγίας, σε περιπτώσεις όπου κτίριο συνολικής ωφέλιμης επιφάνειας άνω των 500 τ.μ. δέχεται συχνά επισκέψεις από το κοινό.

2.

Εντούτοις, το τσεχικό δίκαιο [§ 7a zákon č. 406/2000 Sb., o hospodaření energií, ve znění pozdějších předpisů (άρθρο 7a του νόμου 406/2000 για τη διαχείριση της ενέργειας, όπως τροποποιήθηκε)] προβλέπει την υποχρέωση ανάρτησης πιστοποιητικού ενεργειακής απόδοσης ή διαβατηρίου ενεργειακής απόδοσης για τα εν λόγω κτίρια μόνο στην περίπτωση που στεγάζουν δημόσιες υπηρεσίες. Συνεπώς, το τσεχικό δίκαιο δεν προβλέπει την υποχρέωση ανάρτησης διαβατηρίου ενεργειακής απόδοσης στις περιπτώσεις που τα εν λόγω κτίρια δεν στεγάζουν δημόσιες υπηρεσίες αλλά άλλους φορείς και δέχονται συχνά επισκέψεις από το κοινό. Η απαιτούμενη νομοθεσία βρίσκεται ακόμη μόνο στο προπαρασκευαστικό στάδιο.

3.

Επομένως, η Τσεχική Δημοκρατία παρέλειψε να διασφαλίσει ότι σε κτίρια συνολικής ωφέλιμης επιφάνειας άνω των 500 τ.μ. για τα οποία έχει εκδοθεί πιστοποιητικό ενεργειακής απόδοσης σύμφωνα με το άρθρο 12, παράγραφος 1, της εν λόγω οδηγίας και τα οποία δέχονται συχνά επισκέψεις από το κοινό πρέπει να αναρτάται το πιστοποιητικό ενεργειακής απόδοσης, και ως εκ τούτου παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 13, παράγραφος 2, της εν λόγω οδηγίας.

1)

Έχουν εφαρμογή τα άρθρα 56 επ. της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης επί εθνικής νομοθεσίας (δεσμευτικού μέτρου γενικής ισχύος με τη μορφή δημοτικής διατάξεως), η οποία απαγορεύει σε ένα μέρος ενός Δήμου την παροχή ορισμένης υπηρεσίας, απλώς διότι ορισμένοι πελάτες ενός παρέχοντος υπηρεσία τον οποίο αφορά η εν λόγω νομοθεσία ενδέχεται να προέρχονται ή όντως προέρχονται από άλλο κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως, μήπως η απλώς και μόνον διαπίστωση της πιθανής ύπαρξης πελατών από άλλο κράτος μέλος αρκεί για να ενεργοποιήσει την εφαρμογή του άρθρου 56 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή ο παρέχων την υπηρεσία υποχρεούται να αποδείξει πραγματική παροχή υπηρεσιών σε πελάτες προερχόμενους από άλλα κράτη μέλη;

2)

Έχει οποιαδήποτε σημασία για την απάντηση στο πρώτο ερώτημα το γεγονός ότι:

—

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου (έβδομο πενταμελές τμήμα) της 14ης Φεβρουαρίου 2019 στις συνεκδικασθείσες υποθέσεις T-131/16 και T-263/16, Βέλγιο και Magnetrol International κατά Επιτροπής, EU:T:2019:91, στο μέτρο που έκρινε ότι η απόφαση (ΕΕ) 2016/1699 (1) της Επιτροπή, της 11ης Ιανουαρίου 2016, σχετικά με το καθεστώς κρατικών ενισχύσεων όσον αφορά τη φορολογική απαλλαγή των πλεοναζόντων κερδών SA.37667 (2015/C) (πρώην 2015/NN) το οποίο έθεσε σε εφαρμογή το Βέλγιο, χαρακτήρισε εσφαλμένως το σύστημα «πλεοναζόντων κερδών» ως καθεστώς ενισχύσεων κατά την έννοια του άρθρου 1, στοιχείο δ', του κανονισμού 2015/1589 (2)·

—

να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο προς επανεξέταση των λόγων που δεν αξιολογήθηκαν, και

—

να επιφυλαχθεί ως προς τα δικαστικά έξοδα τόσο της πρωτόδικης όσο και της αναιρετικής διαδικασίας.

—

να κρίνει την αίτηση αναιρέσεως παραδεκτή και βάσιμη·

—

ως εκ τούτου, να αναιρέσει την απόφαση της 28ης Φεβρουαρίου 2019 (T-414/16).

—

να ακυρώσει την απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2016/850 της 27ης Μαΐου 2016 (1) και τις συνακόλουθες εκτελεστικές αυτής πράξεις, στο μέτρο που αφορούν την αναιρεσείουσα·

—

να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

—

να κρίνει την αίτηση αναιρέσεως παραδεκτή και βάσιμη·

—

ως εκ τούτου, να αναιρέσει την απόφαση της 28ης Φεβρουαρίου 2019 (T-414/16).

—

να ακυρώσει την απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2016/850 της 27ης Μαΐου 2016 (1) και τις συνακόλουθες εκτελεστικές αυτής πράξεις, στο μέτρο που αφορούν την αναιρεσείουσα·

—

να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

—

να κρίνει την αίτηση αναιρέσεως παραδεκτή και βάσιμη·

—

ως εκ τούτου, να αναιρέσει την απόφαση της 28ης Φεβρουαρίου 2019 (T-440/16).

—

να ακυρώσει την απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2016/850 της 27ης Μαΐου 2016 (1) και τις συνακόλουθες εκτελεστικές αυτής πράξεις, στο μέτρο που αφορούν την αναιρεσείουσα·

—

να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

—

να αναγνωρίσει ότι η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, αρνούμενη συστηματικώς να ζητήσει τα ελλείποντα σε αίτηση επιστροφής φόρου προστιθέμενης αξίας στοιχεία και, αντ’ αυτού, απορρίπτοντας άνευ ετέρου τις αιτήσεις επιστροφής στις περιπτώσεις αυτές, όταν η προσκόμιση των στοιχείων αυτών είναι δυνατή μόνον μετά την πάροδο της αποσβεστικής προθεσμίας της 30ής Σεπτεμβρίου, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από τα άρθρα 170 και 171 της οδηγίας 2006/112/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Νοεμβρίου 2006, σχετικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας (1), καθώς και από το άρθρο 5 της οδηγίας 2008/9/ΕΚ του Συμβουλίου, της 12ης Φεβρουαρίου 2008, για τον καθορισμό λεπτομερών κανόνων σχετικά με την επιστροφή του φόρου προστιθέμενης αξίας, που προβλέπεται στην οδηγία 2006/112/ΕΚ, σε υποκείμενους στο φόρο μη εγκατεστημένους στο κράτος μέλος επιστροφής αλλά εγκατεστημένους σε άλλο κράτος μέλος (2)·

—

να καταδικάσει την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας στα δικαστικά έξοδα.

1.

Πρώτος λόγος — Παραβίαση της αρχής της ουδετερότητας του φόρου προστιθέμενης αξίας

Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας παρέβη την κατοχυρούμενη στα άρθρα 170 και 171 της οδηγίας 2006/112 και στο άρθρο 5 της οδηγίας 2008/9 αρχή της ουδετερότητας του φόρου προστιθέμενης αξίας, κατά την οποία στο πλαίσιο αποκτήσεως αγαθών και λήψεως υπηρεσιών πρέπει να γίνεται διακανονισμός, υπέρ του υποκειμένου στον φόρο, του καταβληθέντος φόρου προστιθέμενης άξιας για τις πραγματοποιηθείσες σε προγενέστερο στάδιο πράξεις.

Η αρχή της ουδετερότητας του φόρου προστιθέμενης άξιας επιβάλλει να γίνεται δεκτή κάθε αίτηση επιστροφής η οποία πληροί τις ουσιαστικές προϋποθέσεις. Εν αμφιβολία περί του κατά πόσον συντρέχουν οι ουσιαστικές προϋποθέσεις της επιστροφής, μπορούν να απορρίπτονται αιτήσεις επιστροφής κατά το άρθρο 5 σε συνδυασμό με το άρθρο 21, πρώτο εδάφιο, πρώτη περίοδος, της οδηγίας 2008/9, μόνον εάν τα κατά το άρθρο 20 της οδηγίας αυτής αιτήματα παροχής πρόσθετων πληροφοριών που υπέβαλε το κράτος μέλος επιστροφής δεν τελεσφόρησαν.

2.

Δεύτερος λόγος — Παραβίαση της αρχής της πρακτικής αποτελεσματικότητας του δικαιώματος επιστροφής του φόρου προστιθέμενης αξίας

Η ερμηνεία του άρθρου 20, παράγραφος 1, της οδηγίας 2008/9 την οποία προκρίνει η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας εμποδίζει την αποτελεσματική άσκηση του δικαιώματος επιστροφής του φόρου προστιθέμενης αξίας από τους μη εγκατεστημένους εντός του κράτους μέλους επιστροφής υποκειμένους στον φόρο. Η διοικητική πρακτική των γερμανικών φορολογικών αρχών πλήττει τοιουτοτρόπως τα δικαιώματα των εν λόγω υποκειμένων στον φόρο από τα άρθρα 170, 171 της οδηγίας 2006/112 και από το άρθρο 5 της οδηγίας 2008/9.

Η πρακτική αποτελεσματικότητα των οδηγιών 2006/112 και 2008/9 απαιτεί να γίνονται δεκτές οι υφιστάμενες από ουσιαστικής απόψεως απαιτήσεις επιστροφής του φόρου προστιθέμενης αξίας, προκειμένου να διαφυλάσσεται στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό η αρχή της ουδετερότητας. Οι ρυθμίσεις επιδιώκουν τον πλήρη διακανονισμό του καταβληθέντος φόρου προστιθέμενης αξίας για πραγματοποιηθείσες σε προγενέστερο στάδιο πράξεις στο πλαίσιο αποκτήσεως αγαθών και λήψεως υπηρεσιών και τη δημιουργία, με τον τρόπο αυτόν, σε μεγάλο βαθμό ισότιμων όρων ανταγωνισμού για όλους τους υποκειμένους στον φόρο, και στις περιπτώσεις διασυνοριακών συναλλαγών. Συναφώς, πρέπει να λαμβάνονται όλα τα δέοντα διοικητικά μέτρα που προβλέπει η οδηγία τα οποία καθιστούν ευχερέστερη την προβολή των απαιτήσεων περί επιστροφής του φόρου προστιθέμενης αξίας.

3.

Τρίτος λόγος — Παραβίαση της αρχής της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Η συστηματική άρνηση της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας να ζητά πρόσθετες πληροφορίες και στοιχεία, σύμφωνα με το άρθρο 20, παράγραφος 1, της οδηγίας 2008/9, αντιβαίνει στην αρχή της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης. Μετά τη λήψη της βεβαιώσεως παραλαβής της αιτήσεως επιστροφής πρέπει κάθε υποκείμενος στον φόρο να είναι βέβαιος ότι η αίτησή του θα εξετασθεί σύμφωνα με τις διατάξεις της οδηγίας αυτής. Εάν τούτο δεν συμβεί, κλονίζεται η εμπιστοσύνη του στην κατά νόμον εξέτασή της.

1)

Ακυρώνει την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 26ης Ιανουαρίου 2016 με την οποία απορρίφθηκε η αίτηση αρωγής του QH, όπως η απόφαση αυτή επικυρώθηκε με την απόφαση της 12ης Ιουλίου 2016 περί απορρίψεως της διοικητικής ενστάσεως.

2)

Απορρίπτει κατά τα λοιπά την προσφυγή-αγωγή.

3)

Κάθε διάδικος φέρει τα δικαστικά έξοδά του.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει το Βασίλειο της Ισπανίας στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Η Scor SE φέρει τα δικαστικά της έξοδα καθώς και εκείνα στα οποία υποβλήθηκαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Caisse centrale de réassurance (CCR), περιλαμβανομένων των εξόδων που αφορούν το αίτημα εμπιστευτικής μεταχειρίσεως.

3)

Η Γαλλική Δημοκρατία φέρει τα δικαστικά της έξοδα, περιλαμβανομένων των εξόδων που αφορούν το αίτημα εμπιστευτικής μεταχειρίσεως.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας στα δικαστικά έξοδά της καθώς και στα δικαστικά έξοδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

1)

Ακυρώνει την απόφαση του γραφείου εκκαθαρίσεως του κοινού συστήματος υγειονομικής ασφαλίσεως του Λουξεμβούργου, όπως αυτή προκύπτει από το δελτίο πληρωμής υπ’ αριθ. 244 της 25ης Ιανουαρίου 2017, με το οποίο επιβαρύνεται ο Francis Wattiau με ποσό 843,01 ευρώ, το οποίο αντιστοιχεί στο 15 % του ιατρικού τιμολογίου της 30ής Μαΐου 2016.

2)

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο φέρει, πέραν των δικαστικών εξόδων του, και τα έξοδα του F. Wattiau.

3)

Η Association des seniors de la fonction publique européenne (SFPE) φέρει τα δικαστικά έξοδά της.

1)

Ακυρώνει την απόφαση του πρώτου τμήματος προσφυγών του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) της 15ης Δεκεμβρίου 2017 (υπόθεση R 3111/2014-1).

2)

Ακυρώνει την προσφυγή κατά τα λοιπά.

3)

Καταδικάζει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

1)

Συνεκδικάζει τις υποθέσεις T-152/18 έως T-155/18 προς έκδοση κοινής αποφάσεως.

2)

Ακυρώνει τις αποφάσεις του τετάρτου τμήματος προσφυγών του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) της 20ής Δεκεμβρίου 2017 (υποθέσεις R 1319/2017-4, R 1321/2017-4, R 1322/2017-4 και R 1323/2017-4).

3)

Το EUIPO και η Solgar Holdings, Inc. φέρουν τα δικαστικά έξοδά τους, καθώς και έκαστη το ήμισυ των εξόδων της Sona Nutrition Ltd.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή-αγωγή.

2)

Ο Steeve Briois φέρει τα δικαστικά έξοδά του, καθώς και εκείνα στα οποία υποβλήθηκε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή-αγωγή.

2)

Καταδικάζει τον Walter Mauritsch στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την WP στα δικαστικά έξοδα.

1)

Ακυρώνει την απόφαση του πέμπτου τμήματος προσφυγών του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) της 28ης Μαρτίου 2018 (υπόθεση R 1326/2017-5).

2)

Καταδικάζει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει τον Victor Lupu στα δικαστικά έξοδα.

1)

Παρέλκει η έκδοση αποφάσεως επί της προσφυγής.

2)

Η Promeco NV φέρει τα δικαστικά της έξοδα καθώς και τα έξοδα του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO).

3)

Η Aerts NV φέρει τα δικαστικά της έξοδα.

1)

Παρέλκει η έκδοση αποφάσεως επί της προσφυγής.

2)

Οι Engel GmbH και F. Engel K/S φέρουν τα δικαστικά έξοδά τους και η Engel GmbH φέρει τα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε το Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO).

1)

Καταργείται η δίκη επί της προσφυγής.

2)

Καταδικάζει την Dermatest Gesellschaft für allergologische Forschung u. Vertrieb von Körperpflegemitteln mbH στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή ως απαράδεκτη.

2)

Υποχρεώνει τη Ρουμανία να φέρει, πέραν των δικαστικών εξόδων της, και τα δικαστικά έξοδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

1)

Απορρίπτει την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων.

2)

Επιφυλάσσεται ως προς τα δικαστικά έξοδα.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση και να διατηρήσει την καταχώριση του νομίμως καταχωρισθέντος σήματος EUTM-013545181 όπως καταχωρίσθηκε στις 5/5/2016 για όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Μη δυνατότητα εφαρμογής του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Μη απόδειξη της βλάβης του δημοσίου συμφέροντος.

—

να διαπιστώσει ότι η καθής, από τις 18 Δεκεμβρίου 2018, ημερομηνία ηλεκτρονικής κοινοποίησης του δεύτερου εγγράφου οχλήσεως της προσφεύγουσας, παρέλειψε να ενεργήσει και ως εκ τούτου παρέβη την υποχρέωσή της να εκδώσει και να διαβιβάσει στην προσφεύγουσα, υπό την ιδιότητά της ως καταγγέλλουσας, απόφαση περί περατώσεως της προκαταρκτικής διαδικασίας εξετάσεως στην υπόθεση κρατικών ενισχύσεων SA.48706 (RVV Rostocker Versorgungs- und Verkehrs-Holding GmbH και Nordwasser GmbH), δηλαδή είτε απόφαση περί κίνησης της επίσημης διαδικασίας έρευνας είτε απόφαση περί μη κίνησης διαδικασίας,

—

να καταδικάσει την καθής στα έξοδα της διαδικασίας, καθώς και

—

προληπτικώς και επικουρικώς, στην περίπτωση που αρθεί η παράλειψη της καθής μετά την άσκηση της υπό κρίση προσφυγής, να καταδικάσει την καθής στα έξοδα της διαδικασίας.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

έτι επικουρικότερον, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δευτέρου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι για το ίδιο χρονικό διάστημα επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και το άρθρο 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα σε ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

έτι επικουρικότερον, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δεύτερου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι, για το ίδιο χρονικό διάστημα, επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από τα άρθρα 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα στα ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

έτι επικουρικότερον, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δεύτερου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι, για το ίδιο χρονικό διάστημα, επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από τα άρθρα 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα στα ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

έτι επικουρικότερον, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δεύτερου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι, για το ίδιο χρονικό διάστημα, επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από τα άρθρα 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα στα ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

έτι επικουρικότερον, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δεύτερου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι, για το ίδιο χρονικό διάστημα, επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από τα άρθρα 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα στα ειδικά τέλη δικτύου.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται πεπλανημένη ερμηνεία του άρθρου 150 του κανονισμού (ΕΕ) 1308/2013, όσον αφορά την ύπαρξη ενισχυμένης πλειοψηφίας των ενδιαφερομένων από την πρόταση ρυθμίσεως της προσφοράς παραγωγών.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται πεπλανημένη ερμηνεία του άρθρου 150 του κανονισμού (ΕΕ) 1308/2013, όσον αφορά τη διακρίβωση της συνδρομής των ουσιαστικών προϋποθέσεων περί ισορροπίας της αγοράς προκειμένου να ληφθούν προσωρινά μέτρα ρυθμίσεως της προσφοράς και όσον αφορά την απαίτηση περί προσήκουσας αιτιολογίας σχετικώς.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται πεπλανημένη ερμηνεία του άρθρου 150 του κανονισμού (ΕΕ) 1308/2013, καθόσον απαγορεύονται τα σχέδια ρυθμίσεως της προσφοράς των οποίων το περιεχόμενο ενέχει διακρίσεις.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα σε ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

όλως επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δευτέρου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι για το ίδιο χρονικό διάστημα επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και το άρθρο 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα σε ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση C(2018) 3166 της καθής, της 28ης Μαΐου 2018, σχετικά με το καθεστώς ενισχύσεων SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) που έθεσε σε εφαρμογή η Γερμανία υπέρ καταναλωτών βασικού φορτίου σύμφωνα με το άρθρο 19 της Stromnetzentgeltverordnung [κανονιστικής αποφάσεως για τα τέλη δικτύου ηλεκτρικής ενέργειας] (στο εξής: StromNEV) (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

—

να ακυρώσει την απόφαση C(2018) 3166 της καθής, της 28ης Μαΐου 2018, σχετικά με το καθεστώς ενισχύσεων SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) που έθεσε σε εφαρμογή η Γερμανία υπέρ καταναλωτών βασικού φορτίου σύμφωνα με το άρθρο 19 της Stromnetzentgeltverordnung [κανονιστικής αποφάσεως για τα τέλη δικτύου ηλεκτρικής ενέργειας] (στο εξής: StromNEV) (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

όλως επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δευτέρου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι για το ίδιο χρονικό διάστημα επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και το άρθρο 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα σε ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση C(2018) 3166 της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της 28ης Μαΐου 2018, σχετικά με το «καθεστώς ενισχύσεων SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) που έθεσε σε εφαρμογή η Γερμανία υπέρ καταναλωτών βασικού φορτίου σύμφωνα με το άρθρο 19 της Stromnetzentgeltverordnung [κανονιστικής αποφάσεως για τα τέλη δικτύου ηλεκτρικής ενέργειας]» (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

—

Να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση.

—

Να καταδικάσει το καθού στα δικαστικά έξοδα της διαδικασίας ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου και της διαδικασίας ενώπιον του τμήματος προσφυγών συμπεριλαμβανομένων των εξόδων της προσφεύγουσας σε αμφότερες τις διαδικασίες.

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο γ', και του άρθρου 7, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2019/67 της Επιτροπής, της 16ης Ιανουαρίου 2019 (1)· και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι ο περιορισμός της έννοιας των παραγωγών Ευρωπαϊκής Ένωσης στους παραγωγούς των ομοειδών ή άμεσα ανταγωνιστικών προϊόντων για την παρασκευή των οποίων χρησιμοποιείται παραχθείσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση πρώτη ύλη (αποφλοιωμένο ρύζι) παραβαίνει το άρθρο 22, παράγραφος 1, και το άρθρο 23 του κανονισμού (ΕΕ) 978/2012 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 25ης Οκτωβρίου 2012 (2). Επικουρικώς προβάλλεται ότι η προσέγγιση της καθής παραβαίνει το άρθρο 22, παράγραφος 2, του κανονισμού 978/2012.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι, στηριζόμενη σε λανθασμένα ή ανακριβή στοιχεία ή στοιχεία που δεν σχετίζονται ειδικώς με το ομοειδές προϊόν, η καθής δεν προέβη σε ορθή αξιολόγηση των «σοβαρών δυσκολιών», κατά παράβαση του άρθρου 23 του κανονισμού 978/2012. Τούτο κατέστησε αδύνατη την ορθή εξέταση περί του εάν πληρούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 22, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 978/2012 όσον αφορά το ομοειδές προϊόν όπως ορίζεται στο άρθρο 22, παράγραφος 2, του κανονισμού 978/2012.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η καθής προέβη σε σύγκριση των τιμών εισαγωγής από την Καμπότζη και των τιμών στην Ευρωπαϊκή Ένωση κατά τρόπο που παραβαίνει το άρθρο 22, παράγραφος 1, και το άρθρο 23 του κανονισμού 978/2012.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η ανάλυση αιτιώδους συνάφειας στην οποία προέβη η καθής παραβαίνει το άρθρο 22, παράγραφος 1, του κανονισμού 978/2012 διότι οι σοβαρές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο κλάδος της παραγωγής της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν συνιστούν σε επαρκή βαθμό άμεση συνέπεια του όγκου και των τιμών εισαγωγών από την Καμπότζη. Στον βαθμό που ο κανονισμός 2019/67 βασίστηκε σε σωρευτική ανάλυση, προβάλλεται επίσης παράβαση του άρθρου 22, παράγραφος 1, του κανονισμού 978/2012.

5.

Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η καθής δεν γνωστοποίησε ορισμένα ουσιώδη πραγματικά περιστατικά ή εκτιμήσεις ή λεπτομέρειες σχετικά με τα εν λόγω ουσιώδη πραγματικά περιστατικά ή με τις εν λόγω εκτιμήσεις, κατά παράβαση του άρθρου 17, παράγραφοι 1, 2, 3 και 4, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) 1083/2013 της Επιτροπής, της 28ης Αυγούστου 2013 (3), του άρθρου 38 του κανονισμού 978/2012, καθώς και των δικαιωμάτων άμυνας των προσφευγόντων.

6.

Με τον έκτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι ο φάκελος που συγκροτήθηκε είναι σε μεγάλο βαθμό ελλιπής και απουσιάζουν από αυτόν σημαντικά στοιχεία. Τούτο συνιστά παράβαση του άρθρου 14 του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού 1083/2013 της Επιτροπής, του άρθρου 38 του κανονισμού 978/2012 και των δικαιωμάτων άμυνας των προσφευγόντων.

—

να ακυρώσει την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου P8_TA-PROV(2019)0137, της 12ης Μαρτίου 2019, σχετικά με την αίτηση για την άρση της ασυλίας της προσφεύγουσας 2018/2267(IMM), με την οποία ήρθη πράγματι η ασυλία της προσφεύγουσας·

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 9 του πρωτοκόλλου αριθ. 7 περί των προνομίων και των ασυλιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ 2010, C 83, σ. 266), του άρθρου 5, παράγραφοι 1 και 5, του κανονισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (ΕΕ 2005, L 44, σ. 1) και των ανακοινώσεων προς τα μέλη αριθ. 11/2003 και 11/2016.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται καταστρατήγηση της διαδικασίας και ειδικότερα παράβαση του άρθρου 43 της ανακοίνωσης προς τα μέλη αριθ. 11/2016, καθόσον οι διώξεις εις βάρος της προσφεύγουσας έχουν ως σκοπό να βλάψουν την πολιτική δραστηριότητά της, πράγμα που αποτελεί περίπτωση fumus persecutionis εναντίον της.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παραβίαση των γενικών αρχών τους δικαίου της Ένωσης «ne bis in idem» και «una via electa», καταστρατήγηση της διαδικασίας και κατάχρηση εξουσίας.

—

να ακυρώσει την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 5ης Φεβρουαρίου 2019, στην υπόθεση M.8900 — Wieland/Aurubis Rolled Products/Schwermetall·

—

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η προσφεύγουσα στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε πλειστάκις σε πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως στηρίζοντας την προσβαλλόμενη απόφαση στην εσφαλμένη έννοια του αποκαλούμενου ως «υψηλότερης ποιότητας» τμήματος της αγοράς, αντί να στηρίξει την απόφαση αυτή στην κρίσιμη αγορά ελασμένου χαλκού, όπως αυτή έχει καθορισθεί από την ίδια την Επιτροπή.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή ούτε όρισε ούτε οριοθέτησε σαφώς το αποκαλούμενο ως «υψηλότερης ποιότητας» τμήμα της αγοράς, στο οποίο στήριξε, αναντίρρητα, την εκτίμησή της. Η προσέγγιση της Επιτροπής είναι προδήλως πεπλανημένη και υποθετικού χαρακτήρα.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε πλειστάκις σε πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως ερχόμενη σε αντίφαση με τα συμπεράσματα τα οποία η ίδια συνήγαγε στην απόφαση περί εγκρίσεως που εξέδωσε στην υπόθεση M.8909 — KME/MKM.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή εφήρμοσε καινοφανή και μη υποστηρίξιμη θεωρία περί ζημίας sui generis στην οποία συνδέονται μη προσηκόντως οριζόντιο και μη οριζόντιο αποτέλεσμα και συγχέονται σαφείς και αυστηρές οδηγίες που παρέχουν οι κατευθυντήριες γραμμές περί συγκεντρώσεων.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε πλειστάκις σε πρόδηλη πλάνη κατά την εκτίμηση του εκ μέρους της προβαλλόμενου οριζόντιου ελέγχου, παραλείποντας επιδεικτικά να διερευνήσει προφανή πραγματικά περιστατικά κατά τον καθορισμό της καταστάσεως του ανταγωνισμού στην κρίσιμη αγορά.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται ότι η εκτίμηση της Επιτροπής περί ανταλλαγής πελατών είναι προδήλως εσφαλμένη.

7.

Με τον έβδομο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή διατείνεται ότι υπήρξε αύξηση των τιμών λόγω της συναλλαγής, χωρίς να προσκομίζει σχετικά αποδεικτικά στοιχεία.

8.

Με τον όγδοο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε πλειστάκις σε πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως όσον αφορά τη μετάβαση από τον από κοινού έλεγχο στον αποκλειστικό έλεγχο της Schwermetall. Ειδικότερα, η Επιτροπή δεν έλαβε τα απαραίτητα μέτρα για τη διερεύνηση του ζητήματος αυτού.

9.

Με τον ένατο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε πλειστάκις σε πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως όσον αφορά τις δεσμεύσεις που πρότεινε να αναλάβει η προσφεύγουσα.

10.

Με τον δέκατο λόγο προβάλλεται ότι η εκ μέρους της Επιτροπής αντιμετώπιση της διαδικασίας και η εφαρμογή του ελέγχου βάσει του κριτηρίου της αγοράς δεν ήταν σύμφωνες με την προσήκουσα διαδικασία.

11.

Με τον ενδέκατο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή παρέβη ουσιώδεις διαδικαστικές απαιτήσεις, καθώς και την προσήκουσα διαδικασία. Αρνήθηκε να υποβάλει στον έλεγχο βάσει του κριτηρίου της αγοράς τις δύο πρώτες δεσμεύσεις, προέβη δε σε εφαρμογή του εν λόγω ελέγχου με μεγάλη καθυστέρηση.

—

να ακυρώσει την απόφαση του Συμβουλίου που περιέχεται σε επιστολή προς τον προσφεύγοντα, της 12ης Φεβρουαρίου 2019, περί άρνησης παροχής πλήρους πρόσβασης στο έγγραφο ST 13593 2018 INIT (νομική γνωμοδότηση της νομικής υπηρεσίας του Συμβουλίου της 25ης Οκτωβρίου 2018), βάσει του άρθρου 4, παράγραφοι 2 και 3, του κανονισμού 1049/2001 (1)·

—

επικουρικώς, να υποχρεώσει το Συμβούλιο να παράσχει ευρύτερη μερική πρόσβαση στο έγγραφο ST 13593 2018 INIT, βάσει του άρθρου 4, παράγραφος 6, του κανονισμού 1049/2001· και

—

να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα του προσφεύγοντος, συμπεριλαμβανομένων των εξόδων των τυχόν παρεμβαινόντων.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται πλάνη περί το δίκαιο και εσφαλμένη εφαρμογή της δεύτερης περίπτωσης του άρθρου 4, παράγραφος 2, του κανονισμού 1049/2001.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται πλάνη περί το δίκιο και εσφαλμένη εφαρμογή του άρθρου 4, παράγραφος 3, πρώτη παράγραφος, του κανονισμού 1049/2001.

3.

Με τον τρίτο λόγο, ο οποίος προβάλλεται επικουρικώς, υποστηρίζεται ότι, εάν έχουν εφαρμογή στο ζητηθέν έγγραφο οι προβαλλόμενες εξαιρέσεις, το Συμβούλιο παρέβη το άρθρο 4, παράγραφος 6, του κανονισμού 1049/2001, διότι προφανώς δεν συμμορφώθηκε με την υποχρέωσή του να παράσχει την (προσήκουσα και απαιτούμενη) μερική πρόσβαση στο ζητηθέν έγγραφο, την οποία θα έπρεπε να έχει παράσχει βάσει του εν λόγω άρθρου 4, παράγραφος 6, καθόσον αρνήθηκε να παράσχει πρόσβαση σε ολόκληρο το τμήμα σχετικά με τη νομική ανάλυση.

—

να ακυρώσει την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 18ης Μαΐου 2018 με την οποία καταγγέλλεται η σύμβαση της προσφεύγουσας,

—

εάν κριθεί απαραίτητο, να ακυρώσει την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 4ης Ιανουαρίου 2019 περί απορρίψεως της καταγγελίας της προσφεύγουσας-ενάγουσας της 16ης Αυγούστου 2018, η οποία κοινοποιήθηκε στις 9 Ιανουαρίου 2019,

—

να υποχρεώσει το καθού-εναγόμενο να αποζημιώσει την προσφεύγουσα -ενάγουσα για την ηθική βλάβη που υπέστη λόγω του πταίσματος του καθού-εναγόμενου, εκτιμώμενη στο ποσό των 50 000 ευρώ,

—

να καταδικάσει το καθού-εναγόμενο στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράβαση της υποχρέωσης αιτιολόγησης και των διαδικαστικών κανόνων που έχουν εφαρμογή στην καταγγελία της επίμαχης σύμβασης.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παράβαση των άρθρων 12α και 24 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως και συνεπακόλουθη προσβολή του δικαιώματος δίκαιης και αμερόληπτης εξέτασης, παράβαση της υποχρεώσεως επιμέλειας και πρόδηλο σφάλμα εκτίμησης.

—

να κρίνει ότι το άρθρο 1 του εκτελεστικού κανονισμού (ΕΕ) 2019/85 του Συμβουλίου της 21ης Ιανουαρίου 2019 (1) και το άρθρο 1 της εκτελεστικής αποφάσεως (ΚΕΠΠΑ) 2019/87 του Συμβουλίου της 21ης Ιανουαρίου 2019 (2) δεν έχουν εφαρμογή στην περίπτωση του προσφεύγοντος·

—

να ακυρώσει, κατά το μέρος που αφορούν τον προσφεύγοντα, τον εκτελεστικό κανονισμό 2019/85 του Συμβουλίου και την εκτελεστική απόφαση 2019/87 του Συμβουλίου·

—

να κρίνει ότι το όνομα του προσφεύγοντος πρέπει να διαγραφεί από το παράρτημα του εκτελεστικού κανονισμού 2019/85 του Συμβουλίου (συγκεκριμένα δε από τον αριθμό 266 του εν λόγω παραρτήματος) και από το παράρτημα της εκτελεστικής αποφάσεως 2019/87 του Συμβουλίου (συγκεκριμένα δε από τον αριθμό 266 του εν λόγω παραρτήματος)· και

—

να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι το καθού παρέθεσε ανεπαρκείς ή αβάσιμους λόγους για την καταχώριση του ονόματος του προσφεύγοντος.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η καταχώριση του ονόματος του προσφεύγοντος στηρίζεται σε πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως των πραγματικών περιστατικών, καθόσον το καθού δεν προσκόμισε ως προς τα μνημονευόμενα πραγματικά περιστατικά αποδεικτικά στοιχεία τα οποία να τεκμηριώνουν ή να φέρεται ότι τεκμηριώνουν την αιτιολογία βάσει της οποίας ελήφθησαν τα μέτρα ή καθόσον το καθού συνήγαγε μη εύλογα συμπεράσματα από τα περιστατικά αυτά.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι η καταχώριση του ονόματος του προσφεύγοντος παραβιάζει το δικαίωμα άμυνας του προσφεύγοντος.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι η καταχώριση του ονόματος του προσφεύγοντος παραβιάζει το δικαίωμα ιδιοκτησίας του προσφεύγοντος, την ελευθερία εμπορίου και την αρχή της αναλογικότητας.

—

να ακυρώσει την απόφαση Ares(2019)856949 της Επιτροπής, της 12ης Φεβρουαρίου 2019, σχετικά με τον αποκλεισμό της IMAGINA MEDIA AUDIOVISUAL SL από τις διαδικασίες προμηθειών και χορήγησης επιχορηγήσεων οι οποίες διέπονται από τον κανονισμό (ΕΕ, Ευρατόμ) 2018/1046 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου (1), κατά το μέρος που αποκλείστηκε η κοινοπραξία Imagina/dpa ή απορρίφθηκαν οι προσφορές της·

—

να ακυρώσει την απόφαση Ares(2019)2494476 της Επιτροπής, της 9ης Απριλίου 2019, εφόσον κριθεί ότι πρόκειται για την απόφαση με την οποία αποκλείστηκε η κοινοπραξία από τον διαγωνισμό με αριθμό αναφοράς PO/2018-05/A4 ή απορρίφθηκαν οι προσφορές της·

—

να ακυρώσει την (-ις) πράξη (-εις) με την (-ις) οποία (-ες) η Επιτροπή αναθέτει τις συμβάσεις ή επιτρέπει σε πρόσωπο, πέραν της κοινοπραξίας Imagina/dpa, να αναλάβει την οπτικοακουστική κάλυψη των τρεχουσών υποθέσεων της ΕΕ, ως προς τις παρτίδες I, III και VI όπως αυτές περιγράφονται στα έγγραφα του διαγωνισμού·

—

να υποχρεώσει την Επιτροπή να αποκαταστήσει τη ζημία που προκάλεσε στην κοινοπραξία λόγω μη χορήγησης σε αυτήν της δυνατότητας να εκτελέσει τις συμβάσεις ως προς τις παρτίδες I, III και VI·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως μην αναγνωρίζοντας ότι ο αποκλεισμός της Imagina Media Audiovisual SL — ως μέλους της κοινοπραξίας — δεν ασκεί επιρροή στην εκτέλεση της σύμβασης από την κοινοπραξία ως προς τις παρτίδες I, III και VI του διαγωνισμού. Ομοίως, ούτε ο αποκλεισμός της Imagina Media Audiovisual SL ασκεί επιρροή στις αποφάσεις με τις οποίες η Επιτροπή ανέθεσε τις εν λόγω συμβάσεις στην κοινοπραξία.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως μην εφαρμόζοντας ορθώς τα διαλαμβανόμενα στα έγγραφα του διαγωνισμού. Κατά συνέπεια, η Επιτροπή δεν απαίτησε από την κοινοπραξία να αντικαταστήσει την Imagina Media Audiovisual SL με άλλη οντότητα ως μέρος της κοινοπραξίας, όπως απαιτούνταν από τα έγγραφα του διαγωνισμού.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως μην εφαρμόζοντας ορθώς το άρθρο 136, παράγραφος 9, του κανονισμού 2018/1046. Κατά συνέπεια, ο διατάκτης της Επιτροπής δεν απαίτησε από την κοινοπραξία να αντικαταστήσει την Imagina Media Audiovisual SL με άλλη οντότητα ως μέρος της κοινοπραξίας, όπως απαιτούνταν από τον κανονισμό 2018/1046.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή προσέβαλε το δικαίωμα πραγματικής προσφυγής της κοινοπραξίας και παραβίασε την αρχή της χρηστής διοικήσεως. Η Επιτροπή χρησιμοποίησε παρανόμως την από 12 Φεβρουαρίου 2019 απόφασή της Ares(2019) 856949 σχετικά με τον αποκλεισμό της Imagina Media Audiovisual SL ή την από 9 Απριλίου 2019 επιστολή της Ares(2019) 2494476 για να αποκλείσει την κοινοπραξία από τον διαγωνισμό με αριθμό αναφοράς PO/2018-05/A4.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή προσέβαλε το δικαίωμα πραγματικής προσφυγής της κοινοπραξίας, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει και παραβίασε την αρχή της χρηστής διοικήσεως. Η Επιτροπή υπέπεσε σε διαδικαστικές πλημμέλειες και ανέθεσε παρανόμως τις συμβάσεις ως προς τις παρτίδες I, III και VI του διαγωνισμού με αριθμό αναφοράς PO/2018-05/A4 σε άλλον προσφέροντα αντί της κοινοπραξίας.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή προξένησε ζημία στην κοινοπραξία στον βαθμό που, λόγω της παράνομης συμπεριφοράς της Επιτροπής, η κοινοπραξία δεν μπορεί να προβεί σε εκτέλεση των συμβάσεων ως προς τις παρτίδες I, III και VI του διαγωνισμού με αριθμό αναφοράς PO/2018-05/A4.

—

να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής Ares(2019)856949, με την οποία η Επιτροπή επέβαλε διετή αποκλεισμό στην προσφεύγουσα και την καταχώρισε στη βάση δεδομένων έγκαιρου εντοπισμού και αποκλεισμού (1)·

—

να υποχρεώσει την Επιτροπή να αποκαταστήσει τη ζημία που υπέστη η προσφεύγουσα λόγω της προσβαλλόμενης αποφάσεως·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε νομικό σφάλμα παραλείποντας να προβεί η ίδια σε εξέταση ή ανάλυση, στηριζόμενη αποκλειστικώς στις διαπιστώσεις του Υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ δίχως να προβεί η ίδια σε κατάλληλη εξέταση και ερμηνεύοντας εσφαλμένως τις διαπιστώσεις του Υπουργείου Δικαιοσύνης των ΗΠΑ. Επομένως, η Επιτροπή προέβη σε εσφαλμένη εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών παραβαίνοντας τοιουτοτρόπως το καθήκον επιμέλειας το οποίο υπέχει.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή εσφαλμένως απέκλεισε την προσφεύγουσα, παραβαίνοντας επομένως το άρθρο 136, παράγραφος 1, στοιχείο γ', του κανονισμού 2018/1046 και προσβάλλοντας τα δικαιώματα άμυνας της προσφεύγουσας, παραλείποντας να αναφέρει με σαφήνεια και ακρίβεια την πράξη η οποία συνιστά σοβαρό επαγγελματικό παράπτωμα. Επιπλέον, κατά την προσφεύγουσα, η Επιτροπή έσφαλε, πρώτον, δηλώνοντας ότι η προσφεύγουσα αποκλείεται επίσης από τρέχουσες διαδικασίες υποβολής προσφορών δεδομένου ότι τούτο δεν προκύπτει από το διατακτικό της προσβαλλόμενης αποφάσεως, δεύτερον, αποκλείοντας την προσφεύγουσα για παράπτωμα σχετικά με δικαιώματα αναμετάδοσης και διαφημιστικής προώθησης αθλητικών εκδηλώσεων στο πλαίσιο διαδικασίας υποβολής προσφορών για οπτικοακουστική κάλυψη των τρεχουσών υποθέσεων της ΕΕ δεδομένου ότι πρόκειται για διαφορετικές αγορές οι οποίες δεν επηρεάζουν η μία την άλλη ώστε να μπορεί να αποδειχθεί η αξιοπιστία της προσφεύγουσας όσον αφορά συμβάσεις για την Ευρωπαϊκή Ένωση και, τρίτον, κρίνοντας ότι η προσφεύγουσα πρέπει να αποκλειστεί δεδομένου ότι η Επιτροπή δεν διέθετε επαρκή αποδεικτικά στοιχεία για την έκδοση της προσβαλλόμενης αποφάσεως και η συμφωνία περί μη δίωξης της προσφεύγουσας με το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ δεν αναφέρει ότι η προσφεύγουσα ή ο διευθύνων σύμβουλός της είναι ένοχοι.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε νομικό σφάλμα κρίνοντας ότι ο αποκλεισμός είναι αναλογικός κατά την έννοια του άρθρου 136, παράγραφος 3, του κανονισμού 2018/1046 και παραβλέποντας επομένως τόσο την απουσία αντίκτυπου στα οικονομικά συμφέροντα και στην εικόνα της Ένωσης όσο και τον χρόνο που έχει παρέλθει από το παράπτωμα.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή έσφαλε κρίνοντας ότι τα διορθωτικά μέτρα που έλαβε η προσφεύγουσα είναι προσωρινά και ανεπαρκή υπό το πρίσμα του άρθρου 136, παράγραφος 6, στοιχείο α', σε συνδυασμό με το άρθρο 136, παράγραφος 7, του κανονισμού 2018/1046.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή παραβιάζει τη θεμελιώδη αρχή της ίσης μεταχείρισης αντιμετωπίζοντας την προσφεύγουσα κατά τρόπο διαφορετικό απ’ ό,τι τους άλλους προσφέροντες οι οποίοι συνήψαν συμφωνία περί μη δίωξης με το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή προξένησε ζημία στην προσφεύγουσα κρίνοντας παρανόμως ότι η προσφεύγουσα πρέπει να αποκλειστεί από τις διαδικασίες προμηθειών και χορήγησης επιχορηγήσεων οι οποίες διέπονται από τον κανονισμό 2018/1046.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το καθού στα δικαστικά έξοδα ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου και ενώπιον του τμήματος προσφυγών του EUIPO συμπεριλαμβανομένων των εξόδων της προσφεύγουσας σε αμφότερες τις διαδικασίες.

—

Το τμήμα προσφυγών, αρνούμενο την προστασία του επίδικου σήματος, παρέβη τα άρθρα 7, παράγραφος 1, στοιχεία β' και γ', παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει την απόφαση της αρμόδιας για τη σύναψη συμβάσεων προσλήψεως αρχής (στο εξής: ΑΣΣΠΑ) της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης (στο εξής: ΕΥΕΔ) της 15ης Ιουνίου 2018 με την οποία κρίθηκε ότι η προσφεύγουσα-ενάγουσα δεν πληροί όλους τους όρους προσλήψεως που προβλέπει το άρθρο 82 του καθεστώτος που εφαρμόζεται επί του λοιπού προσωπικού της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: ΚΛΠ) και ότι η προσφεύγουσα-ενάγουσα δεν δύναται να προσληφθεί ως συμβασιούχος υπάλληλος του άρθρου 3β στην ΕΥΕΔ·

—

να ακυρώσει την απόφαση της ΑΣΣΠΑ της ΕΥΕΔ της 14ης Ιανουαρίου 2019 με την οποία απορρίφθηκε η διοικητική ένσταση που υπέβαλε η προσφεύγουσα-ενάγουσα στις 14 Σεπτεμβρίου 2018·

—

να υποχρεώσει την ΕΥΕΔ να καταβάλει στην προσφεύγουσα-ενάγουσα αποζημίωση εκτιμώμενη σε 36 992,52 ευρώ που αντιστοιχεί σε ένα έτος αποδοχών όσον αφορά μια σύμβαση AC FG II κατά τη μισθολογική κλίμακα που ισχύει από την 1η Νοεμβρίου 2017, υπό την επιφύλαξη επακριβούς προσδιορισμού κατά τη διάρκεια της διαδικασίας·

—

να υποχρεώσει την ΕΥΕΔ να υπολογίσει τις απώλειες της προσφεύγουσας-ενάγουσας, από την άποψη των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων της, κατόπιν της μη προσλήψεώς της·

—

να υποχρεώσει την ΕΥΕΔ να καταβάλει στην προσφεύγουσα-ενάγουσα ποσό ύψους 15 000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που προκύπτει από την προσβολή της αξιοπρέπειάς της και της επαγγελματικής φήμης της·

—

να υποχρεώσει την ΕΥΕΔ να καταβάλει στην προσφεύγουσα-ενάγουσα ποσό ύψους 15 000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που προκύπτει από τη βλάβη της υγείας της και της προσωπικής ισορροπίας της·

—

να υποχρεώσει την ΕΥΕΔ να καταβάλει στην προσφεύγουσα-ενάγουσα ποσό ύψους 15 000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που απορρέει από την εκ μέρους της ΕΥΕΔ παράβαση του κανονισμού 45/2001 σχετικά με την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα από τα όργανα και τους οργανισμούς της Κοινότητας και σχετικά με την ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών·

—

να υποχρεώσει την ΕΥΕΔ να καταβάλει στην προσφεύγουσα-ενάγουσα ποσό ύψους 10 000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που απορρέει από την παράβαση του ιατρικού απορρήτου και από την αθέτηση του εμπιστευτικού χαρακτήρα των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα που εμπίπτουν στον ιατρικό φάκελο της προσφεύγουσας-ενάγουσας·

—

να υποχρεώσει την ΕΥΕΔ να καταβάλει στην προσφεύγουσα-ενάγουσα ποσό ύψους 15 000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική βλάβη που απορρέει από τη συκοφαντία και/ή τη δυσφήμηση εις βάρος της προσφεύγουσας-ενάγουσας·

—

να καταδικάσει την ΕΥΕΔ στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 33, δεύτερο εδάφιο, του κανονισμού υπηρεσιακής καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των άρθρων 82 και 83 του καθεστώτος που εφαρμόζεται επί του λοιπού προσωπικού της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παραβίαση των αρχών της αναλογικότητας και της εκατέρωθεν ακροάσεως, προσβολή του δικαιώματος χρηστής διοικήσεως και του δικαιώματος μέριμνας, παραβίαση της αρχής της απαγορεύσεως των διακρίσεων και προσβολή του δικαιώματος αμερόληπτης και δίκαιης μεταχειρίσεως καθώς και παράβαση της απαγορεύσεως οποιασδήποτε ηθικής παρενοχλήσεως.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παράβαση του κανονισμού (ΕΚ) 45/2001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 18ης Δεκεμβρίου 2000, σχετικά με την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα από τα όργανα και τους οργανισμούς της Κοινότητας και σχετικά με την ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών (ΕΕ 2001, L 8, σ. 1) και του άρθρου 8 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των εξόδων της διαδικασίας ενώπιον του τμήματος ακυρώσεων και ενώπιον του δευτέρου τμήματος προσφυγών του EUIPO.

—

Παράβαση του άρθρου 53, παράγραφος 1, στοιχείο γ', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 94, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει την απόφαση της ΕΚΤ της 14ης Φεβρουαρίου 2019 για τη διεξαγωγή επιτόπιας επιθεώρησης στις εγκαταστάσεις της PNB Banka AS και στις εταιρίες του ομίλου·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η ΕΚΤ δεν ήταν η αρμόδια εποπτεύουσα αρχή της PNB Banka AS κατά τον χρόνο έκδοσης της απόφασης για τη διεξαγωγή επιτόπιας επιθεώρησης.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν ήταν «αναγκαία» υπό την έννοια του άρθρου 12 του κανονισμού για τον ΕΕΜ (1).

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι η ΕΚΤ δεν άσκησε δεόντως τη διακριτική εξουσία που διαθέτει βάσει του άρθρου 12, παράγραφος 1, του κανονισμού για τον ΕΕΜ.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι η ΕΚΤ παραβίασε την αρχή της αναλογικότητας.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται ότι η ΕΚΤ προσέβαλε το δικαίωμα ακροάσεως των προσφευγόντων.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται ότι η ΕΚΤ παρέβη την υποχρέωση που υπέχει να εξετάζει και να εκτιμά με επιμέλεια και αμεροληψία όλα τα κρίσιμα στοιχεία της συγκεκριμένης περιπτώσεως.

7.

Με τον έβδομο λόγο προβάλλεται ότι η ΕΚΤ παρέβη την υποχρέωση επαρκούς αιτιολογήσεως της αποφάσεώς της.

8.

Με τον όγδοο λόγο προβάλλεται ότι η ΕΚΤ παραβίασε τις αρχές της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης και της ασφάλειας δικαίου.

9.

Με τον ένατο λόγο προβάλλεται ότι η ΕΚΤ παραβίασε την αρχή της ίσης μεταχειρίσεως και ενήργησε κατά τρόπο εισάγοντα δυσμενή διάκριση σε βάρος των προσφευγόντων.

10.

Με τον δέκατο λόγο προβάλλεται ότι η ΕΚΤ παρέβη το άρθρο 19 και την αιτιολογική σκέψη 75 του προοιμίου του κανονισμού για τον ΕΕΜ και ενήργησε κατά κατάχρηση εξουσίας.

—

να ακυρωθεί η προσβαλλόμενη απόφαση της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής (ΑΔΑ), το περιεχόμενο της οποίας εμπεριέχεται στην από 20/09/2018 ηλεκτρονική αλληλογραφία του Προϊσταμένου του Τμήματος Διοικήσεως, καθώς και η συμπροσβαλλόμενη σιωπηρή απόφαση της ΑΔΑ περί απορρίψεως της διοικητικής ενστάσεως της προσφεύγουσας, με συνέπεια ο EASO να πρέπει να λάβει αναδρομικά τα απαραίτητα κατ’ άρθρο 266 ΣΛΕΕ μέτρα για την εκτέλεση της απόφασης του Δικαστηρίου.

—

να καταδικασθεί η καθής στο σύνολο της δικαστικής δαπάνης της προσφεύγουσας.

1.

Πρώτος λόγος αντλούμενος από την παραβίαση της αρχής της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης.

2.

Δεύτερος λόγος αντλούμενος από τη στέρηση αιτιολογίας και, συνεπώς, ουσιώδους τύπου κατά την έννοια του άρθρου 263 ΣΛΕΕ.

3.

Τρίτος λόγος αντλούμενος από την ανεπαρκή αιτιολόγηση της προσβαλλόμενης απόφασης η οποία εμπεριέχει πλάνη περί τα πράγματα.

4.

Τέταρτος λόγος αντλούμενος από την πλάνη περί το δίκαιο, καθώς η απόφαση δε λαμβάνει υπόψη το συμφέρον του υπαλλήλου και το καθήκον αρωγής που φέρει η Διοίκηση έναντι των υπαλλήλων της.

—

να αναγνωρίσει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση προέβη σε εσφαλμένη εφαρμογή της απόφασης του Γενικού Δικαστηρίου (πέμπτο τμήμα) της 23ης Νοεμβρίου 2017 στην υπόθεση T-140/15·

—

να μεταρρυθμίσει την προσβαλλόμενη απόφαση, να ακυρώσει την απόφαση υπ’ αριθ. NN010 του ΚΓΦΠ, της 23ης Σεπτεμβρίου 2013, και να δεχθεί την ένσταση κατά του κύρους του υπ’ αριθ. EU 15118 κοινοτικού δικαιώματος επί φυτικής ποικιλίας την οποία προέβαλε η προσφεύγουσα στις 28 Αυγούστου 2012·

—

να κηρύξει εξ αρχής άκυρο το υπ’ αριθ. EU 15118 κοινοτικό δικαίωμα επί φυτικής ποικιλίας

—

να καταδικάσει το καθού στα δικαστικά έξοδα της προσφεύγουσας σύμφωνα το άρθρο 87 του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου, καθώς και στα δικαστικά έξοδα οποιουδήποτε παρεμβαίνοντος.

—

Παραβίαση των αρχών της ασφάλειας δικαίου και της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης·

—

Παράβαση καθήκοντος και στέρηση δικαστικής προστασίας.

—

να ακυρώσει την απόφαση με την οποία η Επιτροπή απέρριψε την καταγγελία της (Υπόθεση SA.53105 — Εικαζόμενη ενίσχυση προς την Eurobank Ergasias μέσω της πώλησης της Piraeus Bank Bulgaria), τουλάχιστον στο μέτρο που αυτή αφορά την αθέτηση των δεσμεύσεων αναδιάρθρωσης που αναλήφθηκαν στην υπόθεση SA.43364 και στην υπόθεση SA.43363·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή, εκδίδοντας την προσβαλλόμενη απόφαση, παρέβη ουσιώδεις τύπους και επιπλέον:

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή εσφαλμένα έκρινε ότι (i) οι αναληφθείσες δεσμεύσεις στην υπόθεση SA.43364 σε σχέση με την κρατική ενίσχυση που χορηγήθηκε στην Τράπεζα Πειραιώς, και (ii) οι αναληφθείσες δεσμεύσεις στην υπόθεση SA.43363 σε σχέση με την κρατική ενίσχυση που χορηγήθηκε στην Eurobank Ergasias, δεν εφαρμόζονταν ratione temporis δεδομένου ότι η πώληση της Piraeus Bank Bulgaria θα ολοκληρωνόταν μετά από την 31η Δεκεμβρίου 2018.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να υποχρεώσει το καθού να φέρει τα δικαστικά έξοδά του και να το καταδικάσει στα δικαστικά έξοδα της.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 59, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να υποχρεώσει το καθού να φέρει τα δικαστικά έξοδά του και να το καταδικάσει στα δικαστικά έξοδα του προσφεύγοντος.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 59, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

Να αποφανθεί ότι η προσφεύγουσα-ενάγουσα δεν υποχρεούται να καταβάλει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή τα ποσά που της ζήτησε με το υπ’ αριθ. 3241902288 χρεωστικό σημείωμα που παρελήφθη στις 22.2.2019 και τελευταία με το χρεωστικό σημείωμα που παρελήφθη στις 29.4.2019 — Ref. Ares(2019)2858540, για ανάκτηση της εισφοράς και αποζημίωση λόγω προβαλλόμενης αθέτησης υποχρεώσεων που υπείχε το Studio Galli Ingegneria δυνάμει της σύμβασης επιδότησης υπ’ αριθ. 619120 για το πρόγραμμα «MARSOL».

—

Να αποφανθεί ότι δεν υφίσταται η αθέτηση υποχρεώσεων που της προσάπτει η Επιτροπή.

—

Να αποφανθεί περί του παράνομου, άκυρου και εν πάση περιπτώσει αβάσιμου χαρακτήρα της επιστολής προκαταρκτικής ενημέρωσης (pre-information letter) της 19.12.2018, της έκθεσης ελέγχου της OLAF, του χρεωστικού σημειώματος της 22.2.2019, του επακόλουθου εγγράφου υπενθύμισης της 2.4.2019 και του τελικού σημειώματος περί επαναπροσδιορισμού του ποσού και περί απόρριψης των περαιτέρω αιτημάτων του SGI της 29.4.2019 — Ref.Ares(2019)2858540.

—

Να αποφανθεί ότι δεν υφίσταται η απαίτηση που προέβαλε η Επιτροπή.

—

Να αποφανθεί ότι η προσφεύγουσα δικαιούται να λάβει την εισφορά που πράγματι χορήγησε η Επιτροπή δυνάμει της σύμβασης επιδότησης υπ’ αριθ. 619120 για το πρόγραμμα «MARSOL».

—

Επικουρικώς, να αποφανθεί ότι το ποσό ανάκτησης που ζητεί η Επιτροπή δεν δύναται να υπερβαίνει τα 100.044,99 ευρώ.

—

επικουρικότερον, να υποχρεώσει την επιτροπή να καταβάλει στο SGI τις δαπάνες που ανέλαβε για την εκτέλεση του προγράμματος MARSOL λόγω αδικαιολόγητου πλουτισμού.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της καλής συμβατικής πίστης, προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας κατά το στάδιο μετά το πέρας του ελέγχου, προσβολή του δικαιώματος πραγματικής προσφυγής κατά το άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: Χάρτης), προσβολή του δικαιώματος χρηστής διοίκησης κατά το άρθρο 41 του Χάρτη, προσβολή του δικαιώματος πρόσβασης στα έγγραφα κατά το άρθρο 42 του Χάρτη, καθώς και παράβαση του άρθρου II.22 της σύμβασης επιδότησης και του άρθρου 1134 του Βελγικού Αστικού Κώδικα.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι δεν υφίσταται η προσαπτόμενη αθέτηση υποχρεώσεων και η απαίτηση της Επιτροπής· προβάλλεται ομοίως o παράνομος και αβάσιμος χαρακτήρας της έκθεσης ελέγχου της OLAF και, συνακόλουθα, της επιστολής προκαταρκτικής ενημέρωσης, και των χρεωστικών σημειωμάτων της Επιτροπής, παραβίαση των αρχών του τεκμηρίου αθωότητας, του βάρους αποδείξεως και της ισότητας που προβλέπονται στον κανονισμό (ΕΕ, Ευρατόμ) 883/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 11.9.2013, καθώς και εσφαλμένη εκτίμηση των αποδείξεων και παράβαση του άρθρου 1315 του Βελγικού Αστικού Κώδικα.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παραβίαση των αρχών της αναλογικότητας, της ισότητας, της καλής συμβατικής πίστης και παράβαση του άρθρου II.22 της σύμβασης επιδότησης.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται, επικουρικώς, δικαίωμα αποζημίωσης λόγω αδικαιολόγητου πλουτισμού της Επιτροπής.

—

να ακυρώσει, δυνάμει του άρθρου 263 ΣΛΕΕ, την απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2019/354 του Συμβουλίου, της 4ης Μαρτίου 2019, για την τροποποίηση της απόφασης 2014/119/ΚΕΠΠΑ σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά ορισμένων προσώπων, οντοτήτων και φορέων ενόψει της κατάστασης στην Ουκρανία (ΕΕ 2019, L 64, σ. 7), καθώς και τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2019/352 του Συμβουλίου, της 4ης Μαρτίου 2019, για την εφαρμογή του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 208/2014 σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά ορισμένων προσώπων, οντοτήτων και φορέων ενόψει της κατάστασης στην Ουκρανία (ΕΕ 2019, L 64, σ. 1), καθόσον οι πράξεις αυτές τον αφορούν·

—

να διατάξει κατά το άρθρο 64 του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου ορισμένα μέτρα οργανώσεως της διαδικασίας, και δη

—

να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα της διαδικασίας, σύμφωνα με το άρθρο 87, παράγραφος 2, του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου.

—

Να ακυρώσει την απόφαση του τμήματος προσφυγών της 22ας Φεβρουαρίου 2019 στην υπόθεση R 1785/2018-2.

—

Να ακυρώσει την απόφαση του τμήματος ανακοπών της 10ης Ιουλίου 2018 (ανακοπή B 2 598 285).

—

Να κάνει δεκτή την υπ’ αριθ. 14 180 038 αίτηση καταχωρίσεως σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για όλα τα προϊόντα που μνημονεύονται στην εν λόγω αίτηση.

—

Να καταδικάσει το καθού στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να κρίνει την οικεία προσφυγή του Oleksandr Viktorovych Klymenko παραδεκτή·

—

να ακυρώσει την απόφαση 2019/354 του Συμβουλίου της ΕΕ, της 4ης Μαρτίου 2019, για την τροποποίηση της απόφασης 2014/119/ΚΕΠΠΑ σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά ορισμένων προσώπων, οντοτήτων και φορέων ενόψει της κατάστασης στην Ουκρανία·

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2019/352 του Συμβουλίου, της 4ης Μαρτίου 2019, για την εφαρμογή του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 208/2014 σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά ορισμένων προσώπων, οντοτήτων και φορέων ενόψει της κατάστασης στην Ουκρανία·

—

να καταδικάσει το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα δικαστικά έξοδα κατ’ εφαρμογήν των άρθρων 87 και 91 του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως, καθόσον οι προσβαλλόμενες πράξεις είναι ανεπαρκώς αιτιολογημένες.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας και του δικαιώματος αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας τα οποία διασφαλίζονται βάσει των θεμελιωδών αρχών του ευρωπαϊκού δικαίου και κατοχυρώνονται με το άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και με τα άρθρα 6 και 13 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται έλλειψη νομικής βάσεως, καθώς το άρθρο 29 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί να αποτελεί τη νομική βάση του περιοριστικού μέτρου που ελήφθη εις βάρος του προσφεύγοντος.

4.